Een jaar of drie geleden stond ik tegen de achterwand van Tivoli geplakt. Met gehoorbescherming in probeerde ik te genieten van Strapping Young Lad. Het kwam echter niet door de gebrekkige kwaliteit van het snoeiharde werk van de band dat ik niet tot genieten kwam. Het kwam door de buitengewoon knappe prestatie van een tweetal mensen een meter of drie voor me die in staat waren met hun gesprek consequent boven het geluid van de band uit te komen. Het genieten is voor mij dan moeilijk. Recent was ik bij een concert van Joanna Newsom in Paradiso. De betoverende ijle klanken kregen het eerste uur alle ruimte. Maar toen begonnen een stel onverlaten een uitgebreide conversatie achter in de zaal over de biervoorziening. Ik heb de heren vriendelijk verzocht de conversatie te beëindigen of de zaal te verlaten. Ze mompelden iets over "waar bemoei je je mee, wij horen hier" maar verlieten toen toch de zaal. En vandaag lees ik in de krant de recensie over het concert van Joan as Policewoman. Dit concert is mede door het gekakel van het publiek in het water gevallen. Is hier sprake van een nieuwe trend? Hebben we hier van doen met de variant op het inmiddels wijdverbreide irritante kuchen en hoesten bij klassieke concerten?
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
In een artikel in de NRC van 17 april maken Martin Bossenbroek en Hans Jansen duidelijk waarom de het auteursrecht de ontwikkeling van een landelijke digitale bibliotheek in de weg staat. Om een werken in een dergelijke bibliotheek op te nemen en via Internet te ontsluiten is het onder de bestaande wetgeving noodzakelijk alle mogelijke rechthebbenden te achterhalen en hun toestemming te verkrijgen. Dit is in veel gevallen praktisch volstrekt onhaalbaar. De auteurs noemen een treffend voorbeeld van een exemplaar van Panorama uit 1921 waar tientallen freelancers aan hebben meegewerkt. De namen van al deze personen achterhalen, bepalen of hun sterfdag voor of na 1937 ligt (het auteursrecht blijft geldig tot 70 jaar na de sterfdag van de auteur) en dan alle mogelijke erfgenamen vinden vormt een berg administratief werk dat zo’n Panorama onbetaalbaar maakt om online beschikbaar te stellen. Het eindresultaat is dus dat het exemplaar van de Panorama in papieren formaat bewaard blijft en niemand het kan gebruiken voor onderzoek of onderwijs over de recente geschiedenis van Nederland. De feitelijke beschikbaarheid van het werk voor de samenleving is effectief tot nul gereduceerd. Nog erger is het met zeldzame nitraatfilms die niemand uit angst voor de auteurswet durft te digitaliseren en die binnen enkele decennia uit elkaar zullen vallen. Voor eeuwig verloren.
Zoals elke blogger weet: Preventief onderhoud is nodig, anders word je vroeg of laat wakker met een gehackt blog. Na de tweede wereldoorlog maakte de bekende striptekenaar Will Eisner in opdracht van het Amerikaanse leger een serie getekende uitgaven over het nut van preventief onderhoud van materieel, want net als bloggers zijn ook Amerikaanse soldaten soms wat laks.
Een archief van deze maandelijkse publicaties is nu online te bekijken en het zijn nostalgische pareltjes die de tijdsgeest van uitgave mooi weergeven, zoals deze uitgave uit 1968. BibliOdyssey heeft een fraaie lijst met covers geplaatst, bovenstaande komt daar ook vandaan.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
“De wereld wordt niet één elektronisch dorp, zoals Marshall McLuhan voorspelde; de bestaande dorpjes, de lokale netwerken dus, structureren de wereldomspannende netwerken op het internet.
En de beperkte, vaak besloten netwerken op het internet worden teruggekoppeld naar de eigen plaatselijke omgeving. Nieuw is dat de culturele en politieke en geestelijke elites daar niet zoveel meer over te vertellen hebben.”
Uit de lezing van Abram de Swaan tijdens het 20 jarige jubileum van het Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Omroepproducties, vandaag gepubliceerd in het NRC (deel 1, deel 2).
Niet alleen zegt hij dus dat McLuhan eigenlijk ernaast zat, hij geeft ook aan dat de elites afgedaan hebben. Helaas ontkracht hij zichzelf op dat laatste punt in het slot:
“In dat eindeloos heen en weer van site tot site en tussen lokale en virtuele netwerken zullen zich op het web geleidelijk mensen manifesteren die gezag uitoefenen op een bepaald terrein, voor een specifiek gehoor, binnen een gegeven sector van het internet. Zij worden de nieuwe gidsen, de poortwachters en smaakmakers waarop anderen zich kunnen oriënteren.“
Het Schotse Sons and Daughters ontstond min of meer tijdens een tournee van het inmiddels opgeheven Arab Strap. Zowel zangeres/gitariste Adele Bethel als drummer David Gow maakten deel uit van deze tournee en hadden waarschijnlijk genoeg van de nogal sombere toonzetting van de heren Middleton en Mofat. De toevoeging van bassiste/mandoliniste/pianiste Ailidh Lennon en van gitarist Scott Paterson (die altijd in de platenzaak van Adele kwam) zorgde voor de geboorte van de band in 2002. De muziek van Sons and Daughters wordt vaak omschrijven als countrypunk, maar wellicht is, of beter gezegd was, de term indiefolk meer op haar plaats.
De gemene deler van de band is hun voorliefde voor Johnny Cash en als eerbetoon aan de ‘The Man in black’ werd de eerste single naar hem vernoemd. In 2004 verscheen daarop hun eerste cd Love the Cup, gevuld met sympathiek dwarse nummers waarbij vooral het ingetogen spel van Patterson en de samenzang van hem en Bethel voor een fris nieuw geluid zorgden. De ingeslagen weg werd voortgezet op Repulsion Box in 2005, hetgeen het bescheiden poppy hitje Dance me in opleverde, terwijl nummers als Hunt en Rama Lama veel spannender qua compositie zijn.
Maar het zijn juist nummers als Dance me in die aanslaan bij de radiostations en daaruit lijkt Sons and Daughters lering te hebben getrokken. Producer Bernard Butler (ex-Suede) werd in de hand genomen voor het album This Gift dat eind januari verscheen. De eerste single Gilt Complex was goed te verkroppen, maar lijkt een eenzaam overblijfsel uit het verleden. Nummers als Darling en The Bell zijn meer poppy en eigenlijk is de rest van het album niet veel anders. Het is behoorlijk wennen en tot dusverre is het mij nog niet gelukt. Het heeft ze echter geen windeieren gelegd gezien het uitgebreide tourschema in de Verenigde Staten en Europa en de vele aandacht die ze in de media krijgen. Het is echter te hopen dat ze snel weer van dit uitstapje terugkeren en weer schatplichtig worden aan hun roots. Sommige bands hoeven niet zo nodig groot te worden.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Zoals Steeph gisteren al meldde, heeft minister van Justitie Ernst Hirsch Ballin weer een fijn plannetje aangekondigd: wie een Nederlands paspoort ontvangt moet niet alleen verplicht naar een bijeenkomst voor “nieuwe Nederlanders”, als het aan Hirsch Ballin en een flink deel van de Tweede Kamer ligt moeten ze straks ook een Verklaring van Verbondenheid afleggen. Gat-verrrrr!
Die tekst staat ook na de bijdragen van Sargassolezers nog niet vast, maar het moest er volgens Hirsch Ballin over gaan dat de cultuur en waarden van Nederland omarmd worden door de ontvanger van het paspoort. Het is meer een verklaring van zelfbevlekking, als je het mij vraagt.
Voor wie leg je die verklaring immers af? Voor degenen die zo ongelooflijk aardig zijn geweest om je een paspoort te geven en je zogenaamd als een van hen te verwelkomen. Maar meer dan dat geeft het mij het gevoel dat de superioriteit van onze cultuur en waarden nog eens nederig toegegeven moet worden door de nieuwe Nederlander.
Het suggereert bovendien dat de oorspronkelijke cultuur en waarden door de nieuwe Nederlander worden ingeruild voor een beter setje. Met andere woorden: de Nederlandse cultuur is de beste en er is geen enkele reden om er iets aan te veranderen.
“Assimilierung ist ein Verbrechen gegen die Menschlichkeit”. “Ich verstehe sehr gut, dass ihr gegen die Assimilierung seid. Man kann von euch nicht erwarten, euch zu assimilieren.” (Berliner Morgenpost)
De Turkse premier Erdogan heeft op de laatste dag van zijn vierdaagse bezoek aan Duitsland in Keulen een menigte van 20.000 Duitse (Nederlandse, Belgische en Franse) Turken toegesproken. Geflankeerd door zijn gehoofddoekte echtgenote stelde hij dat Turkse immigranten niet volledig moeten opgaan in de Duitse cultuur. “Het is goed om Duits te leren, maar de Turkse taal en cultuur mogen zeker niet achterblijven” (NOS). Erdogan benadrukte de vredelievendheid van de in het buitenland levende Turken en herinnerde zijn toehoorders aan het feit dat Turken al meer dan veertig jaar bijdragen aan de economische ontwikkeling van Duitsland.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
