De mode is verraderlijk veranderlijk

Waarin Johnny Volente de modewereld probeert te doorgronden en uiteindelijk de trendwatcher in zichzelf ontwaart. Wijnrood wordt de kleur van deze herfst, kopte Elsevier. Hoewel het me werkelijk geen fluit interesseert, besloot ik om er eens op te letten. Na drie weken herfst moet ik teleurgesteld concluderen dat ik geen opvallende toename in wijnrode kleding heb gesignaleerd. Daarbij moet ik aantekenen dat ik in een bejaardenbuurtje woon. Hier is de kleur van de herfst al zeker drie decennia lichtblauw met bloemetjes. Elsevier schrijft zoiets natuurlijk niet zomaar. Ik ga de boel niet factchecken, maar ik geloof best dat Gucci, Carven en Haider Ackermann inderdaad alle drie wijnrood in hun modeshows lieten zien. Het kan natuurlijk per ongeluk een keertje gebeuren dat alle modehuizen dezelfde kleur kiezen, maar dergelijke overeenkomsten komen net even te vaak voor om vol te kunnen blijven houden dat er sprake is van toeval. Dat de grote modekoningen onderling afspraken maken, is eveneens uitgesloten. Geloof me, ik ken die types.

Foto: bubbletea1 (cc)

Ted en het brein

COLUMN - Waarin de auteur, niet gehinderd door enige kennis, een halfslachtige poging doet om aan de hand van de film Ted de werking van het brein te doorgronden.

Pas op, dit verhaal bevat spoilers over de film Ted, die momenteel in de Nederlandse bioscopen te zien is. Bijvoorbeeld dat Ted aan het eind van de film dood gaat, maar later toch weer tot leven wordt gewekt. En dat de ogen van Garfield op borsten lijken. Of andersom. Ik weet het niet meer precies, want Ted is een vermakelijke film, maar je bent hem alweer grotendeels vergeten voordat hij is afgelopen.

Er is één scène die me wél is bijgebleven. De film is halverwege en de relatie tussen hoofdrolspelers John en Lori loopt op de klippen. Lori’s manager Rex grijpt zijn kans. Hij neemt haar mee naar een concert van Norah Jones.

Die Rex, dat is een eikel. Een vrouwonvriendelijk alfamannetje dat meent dat het geld en het bedrijf van zijn vader hem belangrijk en interessant maken. Ik hoop zo hard als ik kan dat de date op niets uitloopt (en dat Norah Jones niet gaat zingen). Als Lori een taxi pakt naar haar eigen appartement en dus niet met Rex mee naar huis gaat, haalt de zaal opgelucht adem.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Respectloos lachen om Refoweb

Voor moslims met afwijkende normen en waarden hebben we alle begrip, maar gereformeerde Nederlanders hoeven nergens op te rekenen.

Ondanks volstrekt overbodige hoofdrollen van de oersaaie Tokkie Tor en de vrome Wolfje heb ik het weekblad Donald Duck altijd een warm hart toegedragen. Ik schrok me dan ook wezenloos toen er vanuit compleet onverwachte hoek fel commentaar kwam op het blad. Met een paar rake tikken werd de vloer aangeveegd met Donald, zijn oom Dagobert en diens gezworen vijand Zwarte Magica.

De kogel kwam van rechts. Van klein rechts om precies te zijn. Op ‘de grootste christelijke jongerensite’ Refoweb schrijft de hersteld hervormde drs. M.W. Muilwijk dat de eeuwige strijd tussen Magica en Dagobert onbijbels is. Daarnaast stelt hij retorische vragen als ,,is het goed dat Kwik, Kwek en Kwak worden opgevoed door een man alleen?’’ en ,,is het goed dat Donald Duck en Guus Geluk voortdurend aan het strijden zijn om Katrien?’’

De kans is groot dat je het artikel al gelezen hebt, want het ging onbedoeld viral onder niet-gelovigen. Hetzelfde gebeurde met een even hilarisch stuk over de schadelijke muziekstijl dubstep (,,bied uw dochter een alternatief, bijvoorbeeld panfluit met orgel’’) en met het eergisteren geplaatste advies aan twee bevriende vijftig-plussers die zich afvragen of ze in verschillende kamers in hetzelfde huis mogen slapen (antwoord: nee).

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-11-2022

Winnaars

De lijsttrekkers debatteren zich via de tv het leplazurus. Die debatten vind ik heerlijk. Ik hoor graag waar iemand voor staat, ben blij te ontdekken waar de gaten in iemands betoog zitten, en vooral wil ik weten of iemand zichzelf overeind houdt in een dispuut.

Maar kunnen we alsjeblieft ophouden met die nieuwerwetse gewoonte om elk politiek debat op tv meteen te vertalen in rekensommen van verlies en winst, en in zetelvoorspellingen? Dat type verslaggeving doet het voorkomen alsof politieke debatten niks anders zijn dan voetbalwedstrijden: wie heeft gescoord, wie verdient een penalty? Is het 2-1, of 2-2?

Samsom zou de winnaar zijn van debat zus, Rutte van debat zo. RTL4 maakte het anderhalve week gelden wel erg bont, door zelfs per onderdeel van het debat te publiceren wie ‘volgens internet’ had gewonnen en wie had verloren. Nu staat Roemer voor, nu Rutte, en oh wacht nu nee Samsom!

Nog even en we gaan politieke debatten niet op inhoud scoren, maar alleen nog op gezichtsuitdrukking. Oh hemel, Roemer kijkt nu verbaasd – twee punten eraf! Rutte haperde voor hij antwoord gaf: één minpunt. Samsom dacht zichtbaar na: vijf minpunten!

Politiek is geen wedstrijdje. Wellicht verlies je in een debat bij een praktisch argument per ongeluk van je tegenstander, terwijl je principiële argument nog steeds staat als een huis. Doen alsof elk kort (en georkestreerd) debat op zichzelf een toetssteen is waarmee kiezersstemmen kunnen worden behaald of wegvallen, perverteert de discussie. Politiek is immers meer dan hoeveel lachers of klapvee je achter losse uitspraken kunt krijgen?

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Paralympics: moge de minst beperkte winnen

Waarin gastredacteur Johnny Volente een Micha Wertheimpje doet en nut en noodzaak van de paralympics analyseert.

Gisteren zijn in Londen de Paralympische Spelen officieel geopend. De Britten organiseren dat niet voor hun lol. Als je de echte Spelen naar je stad haalt dan verplicht je jezelf namelijk om ook zorg te dragen voor het gehandicapte kleine broertje. Het is een beetje als dat misselijke gevoel nadat je je katerige honger gestild hebt met te veel afhaalchinees, maar dan beter voor je karma. En voor je stoelgang.

Het klinkt charmant dat mensen die niet kunnen lopen toch topsport kunnen beoefenen, maar eigenlijk is het vrij curieus. Iemand die spastisch is zal nooit hersenchirurg worden en een blinde wordt geen buschauffeur. Waarom moeten mensen zonder armen dan wel zwemkampioen kunnen worden?

Ikzelf zou de Tour de France wel eens willen winnen, maar ik heb geen conditie, geen doorzettingsvermogen en geen fiets. Dat gaat hem dus niet worden. Hoewel… er zijn vast wel een miljard mensen te vinden die nog minder getalenteerd zijn dan ik. Afhankelijk van waar je de grens trekt win ik de Tour de France voor ongetalenteerde wielrenners.

 Dat lijkt vergezocht, maar op de Paralympics gaat het precies zo. De sporters worden op basis van de ernst van hun handicap verdeeld over verschillende klassen. Op de echte Spelen gebeurt het indelen in klassen ook. Allereerst wordt er in bijna elke sport geschift naar geslacht, omdat vrouwen voor de meeste sporten nu eenmaal minder aanleg hebben dan mannen. Bij vechtsporten worden de deelnemers vervolgens in gewichtsklassen ingedeeld, want een ventje van vijftig kilo maakt in de boksring weinig kans tegen een superzwaargewicht waar hij twee keer in past. Dat er precies tien klassen zijn en niet drie of zestig is even willekeurig als discutabel.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Laten happen op het juiste moment

Bij ons thuis is het net als bij Frits Abrahams en zijn “mijn vrouw”. We slapen in één bed, we koken voor elkaar en we denken over de politiek bijna hetzelfde, bijna, maar niet helemaal.

Dus zegt zij gisteren tegen mij: “Had jij niet op de PvdA gestemd, de laatste keer?” Ja, dat moest ik toegeven, dat klopt, maar ik had op Job gestemd, en niet op Diederik. “Oh,” zegt ze, “maar je hoeft je toch niet te verontschuldigen” – wat ik dus ook helemaal niet deed. Ik zei alleen ‘ja’, omdat het gewoon zo was. Job was twee jaar geleden zo constructief de verkiezingen ingegaan dat ik voor het eerst van mijn leven niet op een extreem linkse oppositiepartij of op het radicaal-progressieve D66 had gestemd, maar gewoon op een grote partij met een leider die de boel mij mekaar zou kunnen houden. En dat Job niet mee had mogen doen bij de laatste formatie, dat was toch niet zijn schuld?

Daarin moest ze mij gelijk geven. Ze lachte, en vertelde dat volgens haar het uiteindelijk een vergissing was geweest, met die gedoogconstructie. Informateur Lubbers had met Rutte en Verhagen dan wel besproken dat je de grote winnaar van de verkiezingen toch niet helemaal buiten spel kon houden en dus wel met hem moest gaan praten.
Die informatieronde had wat betreft Lubbers alleen voor spek en bonen moeten zijn, zodat Wilders achteraf niet zou kunnen klagen dat hij niet serieus was genomen of buiten de gesprekken was gehouden. Maar blijkbaar hadden Rutte en Verhagen het niet goed verstaan, of ze hadden Lubbers niet goed begrepen. Ze hadden Wilders te serieus genomen: ze waren een veel te lang gesprek met hem aangegaan, en ze waren uiteindelijk tot de gedoogconstructie gekomen. Tot verbazing van Lubbers, want zo had hij het helmaal niet zo bedoeld. Maar de onderhandelingen waren in een versnelling terecht gekomen, en toen was de gedoogconstructie volgens mijn wederhelft niet langer tegen te houden geweest. “Wilders werd in het zadel getild. Andere partijen hoefden niet meer aan de bak te komen. En de als premier gedoodverfde Job Cohen had het nakijken. Hij stond er bij, en hij kon er niets aan doen, want ze hadden al meer dan 75 zetels samen, met Rutte, Verhagen en Wilders. Zo gaat dat in de politiek: één zeteltje meer of minder is genoeg, en met twee zeteltjes kun je bijna de politiek in de greep krijgen.”

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 23-11-2022

Kan de pensioenleeftijd niet wat omhoog?

Op mijn 4de, we schrijven 1981, gaat mijn opa Theo na 40 trouwe dienstjaren weg bij de PTT. Nu, 30 jaar later, leeft mijn opa nog steeds. Sterker nog: hij is zo gezond als een vis. Hij fietst, klaverjast en doet boodschappen. Ziet hij ergens een prei die 20 eurocent goedkoper is, dan fietst hij gerust 5 kilometer om. Zo gezond is hij. Opa duif, zo noemen we hem, kost de samenleving bakken met geld. Dat is hem niet kwalijk te nemen, maar toch. Het wringt. Parasiteert hij niet op de arme drommels die voor hun 65ste het loodje leggen? Wie voor zijn pensionering sterft, kan immers fluiten naar z’n centjes. Moet dat niet anders? Kan dat niet eerlijker?

In 1889 voert de Duitse rijkskanselier Otto von Bismarck het pensioen in voor mannen van 70 jaar. Duitsers werden destijds gemiddeld 72 jaar. En nu? Nu moeten we maar liefst 20 jaar volmaken na ons pensioen. Twintig lange jaren. Vissen. Sjoelen. Eendjes voeren. Gepensioneerd zijn was een recht, maar het is inmiddels een straf. Hoeveel potjes kun je klaverjassen, zonder elkaar de hersens in te slaan? Hoeveel obese eendjes heeft dit land nodig? Genoeg is genoeg. Hier dat pak kaarten, gooi weg dat oude brood! De zeventiger van nu is de vijftiger van vroeger. Waarom zou iemand van 70 geen boeiend, interessant en nuttig werk kunnen doen?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Te veel aardige Marokkanen?

Al die aardige, lieve en slimme Marokkanen: slijmjurken zijn het. Ik noem een Ali B., de nationale knuffelmarokaan, lacht om ieder grapje even hard. ‘Oh is dat zo Matthijs, o gut o gut, wat een malligheid.’ Zit hij weer te kirren bij DWDD. Onlangs was het weer raak. Een islamitische B-acteur met een onuitsprekelijke naam wint een Gouden Kalf. En maar blij doen. ‘Oh bedankt mamma en pappa, oh bedankt alle politici, ik ben zo blij met mijn fokking gouden kalf.’ Aansteller. Nog erger is het bij mij in de buurt. Als ik de buurtsuper binnenwandel, is er alleen ‘s ochtends nog een Nederlandse kassajuffrouw te bekennen. Doodchagrijnig, hondsmoe en ze kijkt altijd dwars door je heen. Gewoon, normaal. Nee, dan die jonge Berbermeisjes die er ’s avonds staan. Altijd vrolijk, altijd vriendelijk en vaak nog knap ook. Alsof ik daar intrap.

Mijn garagehouder uit het Atlasgebergte, ook zo’n glijert. ‘Nee, hoor meneer Bouman, uw auto kwam weer gladjes door de APK dit jaar. U hoeft dit jaar weer niets bij te betalen. Dat heb je met die Japanners, hè!’ Daarna lacht hij er onschuldig bij. Of wat te denken van Fatima van de kinderopvang? Ze spreekt accentloos Nederlands, is poeslief voor de kinderen en alles is altijd even pedagogisch verantwoord. Toe maar. Al die vriendelijke en aardige Marokkanen zorgen ervoor dat ik mezelf soms betrap op enge gedachten. Gewoon, vooroordelen. Dan zie ik een groepje van die bontkragen mijn kant opkomen en dan denk ik: ‘Die zijn vast op weg naar hun oude moedertje. Gaan haar verrassen met een vers bosje bloemen.’ Onzin natuurlijk, want ik kén ze geeneens! Ze lopen gewoon toevallig langs een bloemenzaak. Gek, hè?

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: copyright ok. Gecheckt 18-10-2022

Herhaling: Is het boek beter?

Noot van de redactie: er begint zich zowaar een top vijf van beste en slechtste boekverfilmingen af te tekenen. Wie zijn ei nog kwijt wil… graag in de comments.

Wanneer liep je voor het laatst de bioscoop uit met de gedachte: ‘Het boek is beter!?’ Ik ga niet vaak naar boekverfilmingen. Ik houd meer van originele films. Geef mij maar Woody Allen, Franҫois Ozon of Alex van Warmerdam.

Toch is er in Nederland een traditie van het verfilmen van literaire boeken en daarom organiseerde De Bezige Bij in samenwerking met het Nederlands Film Festival een discussiemiddag onder de titel Het Boek is beter!? Drie filmmakers (Paula van der Oest, Ben Sombogaart, Pieter Verhoeff) en drie schrijvers (Jan Siebelink, Peter Buwalda, Oscar van den Boogaard) waren uitgenodigd om onder leiding van Felix Rottenberg te debatteren over het proces van boek tot film. De Hekman Foyer van De Stadschouwburg in Utrecht was goed gevuld, ondanks de zomerse temperaturen.

In de ochtend hadden schrijvers al de mogelijkheid gekregen om hun boeken bij de filmmakers onder de aandacht te brengen, dit als experiment. Paula van der Oest merkte aan het begin van het debat op dat het niet de gewoonte is dat schrijvers pitchen. Filmmakers lezen zelf ook boeken. En daarmee sloeg ze de spijker op de kop. Ik durf zelfs nog een stapje verder te gaan: schrijvers horen helemaal niet te pitchen. Een goede schrijver heeft alles gegeven om zijn verhaal naar het publiek te brengen. Als er al boeken gepitched moeten worden, dan kunnen de commerciële afdelingen van de uitgeverijen dat beter doen. En uiteindelijk is de filmmaker ook een verteller, die zoekt zelf zijn inspiratiebronnen, literair of niet.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Tegenbegrotingen, waar tegen?

De gehele oppositie  biedt met tegenbegrotingen alternatieven voor de Miljoenennota van Rutte I. Al enige dagen staan de tegenbegrotingen on-line. GroenLinks sluit vandaag de rijen. Hoewel, van gesloten rijen is geen sprake. Eén krachtige tegenbegroting zit er niet in, dus moet  de oppositie elkaar op onderdelen zien te vinden in de komende begrotingsdebatten.

De tegenbegrotingen van D66 (Worddocument), de PvdA, de SP, GroenLinks  en de CU (allen in pdf) hebben één ding gemeenschappelijk: de boodschap van het kabinet. Het begrotingstekort en de staatsschuld moet binnen de perken blijven. De SP komt als enige op een wat hogere staatsschuld uit dan kabinet en de andere partijen.
Om de staatsschuld een beetje onder controle te houden, moet ook de oppositie dus net zozeer schuiven met postjes als het kabinet dat doet. Het mag er wat vriendelijker uitzien, ook in de tegenbegrotingen worden alle voordeeltjes gecompenseerd door nadeeltjes, waar niet iedereen even blij mee zal zijn. Dat is ook niet te doen, als je er vanuit gaat dat we allemaal verantwoordelijk zijn voor de staatsschuld.

D66 is het helder over de schuldvraag: “Zowel banken (te veel risico genomen), als overheden (te grote overheidsschulden), als individuele burgers en bedrijven (te veel schulden in hypotheken en leningen) hebben een aandeel in de oorzaken van deze crisis”. Met die stelling schurkt D66 dicht tegen de visie van het kabinet aan. Allemaal schuld, dus moeten we er allemaal wat van voelen, volgens Rutte I. En daar is het kabinet eigenlijk nog veel te laks mee, vindt Pechtold, die het crisisverhaal verder overslaat en de vergrijzing als belangrijkste risicofactor opvoert.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Vorige Volgende