COLUMN - Waarin de auteur, niet gehinderd door enige kennis, een halfslachtige poging doet om aan de hand van de film Ted de werking van het brein te doorgronden.
Pas op, dit verhaal bevat spoilers over de film Ted, die momenteel in de Nederlandse bioscopen te zien is. Bijvoorbeeld dat Ted aan het eind van de film dood gaat, maar later toch weer tot leven wordt gewekt. En dat de ogen van Garfield op borsten lijken. Of andersom. Ik weet het niet meer precies, want Ted is een vermakelijke film, maar je bent hem alweer grotendeels vergeten voordat hij is afgelopen.
Er is één scène die me wél is bijgebleven. De film is halverwege en de relatie tussen hoofdrolspelers John en Lori loopt op de klippen. Lori’s manager Rex grijpt zijn kans. Hij neemt haar mee naar een concert van Norah Jones.
Die Rex, dat is een eikel. Een vrouwonvriendelijk alfamannetje dat meent dat het geld en het bedrijf van zijn vader hem belangrijk en interessant maken. Ik hoop zo hard als ik kan dat de date op niets uitloopt (en dat Norah Jones niet gaat zingen). Als Lori een taxi pakt naar haar eigen appartement en dus niet met Rex mee naar huis gaat, haalt de zaal opgelucht adem.
En dan komt het. De camera zoomt in op het gezicht van Rex. Er klinkt een langgerekte scheet door de bioscoop. Rex zucht tevreden en glimlacht. ,,Finally’’.
Het beeld dat ik tot dan toe van Rex had, is – letterlijk in een scheet en een zucht – compleet weggevaagd. Hij mag dan een eikel zijn, de herkenbaarheid van de situatie bindt op dat moment zo sterk dat al het andere er niet meer toe doet.
Het is fascinerend dat het brein zo werkt. (Ik denk althans dat het zo werkt. Ik geef toe: ik weet er niet zo gek veel van. Dat boek van Dick Swaab heb ik bijvoorbeeld nooit gelezen. Omdat ik andere prioriteiten had, maar vooral omdat het al weet ik hoeveel honderdduizend keer verkocht is. Die recordcijfers worden door marketingjongens ingezet om nog meer boeken te verkopen, maar voor mij is het een teken om af te haken. Als iedereen het goed vindt, dan kan het nooit wat zijn. Ted trok in de eerste tien dagen overigens 320.000 bezoekers. Ik ging toch, om de marketingjongens in de war te brengen.)
In de politiek is een scheet laten niet voldoende. Vermoord worden werkt beter, al heb je daar zelf natuurlijk niet zo gek veel aan. De ooit zo verguisde Pim Fortuyn was op zijn tiende sterfdag verworden tot een held, een visionair die jaren geleden al verkondigde wat wij nu pas weten. Slechts een enkeling liet zich kritisch uit. Voortschrijdend inzicht? Misschien, maar ik denk dat het credo ‘over de doden niets dan goeds’ een belangrijkere rol speelde. En hoe populair zou John F. Kennedy nu geweest zijn als dat fatale schot nooit was gelost?
Minder rigoureus, maar misschien wel net zo effectief, is de verkiezingen verliezen. Ik was ooit doodsbang dat Rita Verdonk aan de macht zou komen, maar toen haar Trots Op Nederland bij de voorlaatste verkiezingen zetelloos bleef, voelde ik geen enkele rancune. Ik vond haar vooral zielig. Op diezelfde avond had ik zeer met Jan-Peter Balkenende te doen, terwijl ik acht jaar lang ongelukkig was geweest met zijn premierschap.
Mocht je na het lezen van dit stuk zoiets hebben van, verdorie, ik had mijn tijd wel beter kunnen besteden, dan wil ik het goedmaken met een filmtip. Ga eens naar Ted. Best leuk en wees niet bang: Norah Jones gaat niet zingen. Of misschien wel, maar dat heb ik dan verdrongen. Zo werkt het brein.
Reacties (9)
En ik ben dit stukje aan het eind alweer vergeten. Waar ging het over? Een ding herinner ik me nog : ik ben twee keer in de lach geschoten. Ik weet niet meer waarover maar het is wel wat waard.
“Bijvoorbeeld dat Ted aan het eind van de film dood gaat, maar later toch weer tot leven wordt gewekt.”
Vieze vuile teringlijer. Ik hoop dat je aderen dichtslibben.
Rob verwoord het wat te heftig naar mijn zin maar je bent inderdaad een enorme lul als je in de eerste alinea (zichtbaar op de fp) zo’n spoiler van een nog draaiende film plaatst.
Bijvoorbeeld dat Ted aan het eind van de film dood gaat, maar later toch weer tot leven wordt gewekt.
Vertel eens, wie in Hollywood betaalt jou? Zo’n opmerking maakt toch alleen maar nieuwsgieriger? Want als ie aan het eind van de film dood gaat en nog later weer tot leven wordt gewekt, kan ik me daar alleen zoiets bij voorstellen als dat je na het zien van de film in de lobby de wederopstanding van Ted live mag meemaken.
@nodog Ja, het is een beetje heftig, maar daarvoor is het dan ook een hyperbool :) <– (smiley, dus ik kan nog lachen, al hoop ik wel dat de schrijver een lintworm van een goede 5 meter in zijn darmen heeft hangen).
@rob Drie meter is-ie, maar wat niet is kan nog komen.
Ik zal je geruststellen, de spoilers die ik gaf zullen het kijkgenot niet verkleinen. We hebben het over Ted, niet over The Sixth Sense. Vergelijk het met een biografie van Napoleon: je weet al hoe het afloopt, maar het kan toch best interessant zijn. ‘Interessant’ is in het geval Ted ‘grappig’.
Vooruit, je hebt me overtuigd. Ik bind al in. Je verdient hooguit nog geswaffeld te worden door een harige zwetende Turk met een bandana. Deo Volente.
Even goede vrienden
Persoonlijk lijkt het me eigenlijk zelfs wel een compliment om uitgescholden te worden door iemand die schijnbaar van plan is om naar de, aan de trailer te zien, volstrekt stompzinnige (post-)puber-film “Ted” te gaan.