Chemische wapens zijn armelui's wapens en leveren doorgaans minder slachtoffers op dan conventionele wapens. Ze zijn goedkoop en makkelijk te maken met alledaagse middelen en recepten van het internet. Dus heeft het Amerikaanse, Britse, Franse, Israëlische of Russische militair-industriële complex er baat bij om ze te verbieden. Wapenleveranciers verdienen immers niks aan chemisch tuig. Nu Syrië heeft besloten om tot de Chemical Weapons Convention (CWC) toe te treden is niet alleen het gezicht van president Obama gered. Alle partijen in Syrië moeten hun chemische wapens nu vervangen met meer conventioneel wapentuig. De wapenhandelaars uit bovengenoemde landen hebben over de schouders van de Russische en Amerikaanse ministers meegeluisterd en zullen binnenkort bij president Assad aankloppen. Want dit soort wapens mag hij volgens de spelregels van oorlogvoering rustig gebruiken. Zo bleek ook direct na het Syrisch-Russisch-Amerikaans onderonsje. Binnen een dag na het “historisch compromis” bombardeerden de regeringstroepen van president Assad een stadswijk in Damascus zonder ook maar een krimp van Amerikaans protest te horen.
En tenzij de opstandelingen over helikopters en barrel bombs beschikken, zijn Assad c.s. verantwoordelijk.
Overigens staat chloorgas niet officieel te boek als een chemisch wapen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Functionarissen in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten hebben de Syrische autoriteiten ervan beschuldigd om opnieuw aanvallen met chemische wapens te hebben uitgevoerd.
[…] ook Amerikaanse en Turkse vertegenwoordigers [zijn] een onderzoek gestart naar de beschuldigingen dat er chlorine en pesticides (dodelijke chemische stoffen) zijn ingezet tegen de oppositie.Het bericht komt een aantal dagen nadat een Israëlische defensiefunctionaris het regime van Assad heeft beschuldigd van de inzet van chemische wapens in Harasta, een buitenwijk van Damascus, op 27 maart. Hij beweert dat de middelen bij twee gerichte aanvallen zijn gebruikt om oppositiestrijders uit te schakelen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Saddam werd opgehangen, de Amerikanen hebben niet eens een proces aan hun broek gekregen. Nu begrijpt u misschien waarom de VS niet bij het internationale strafhof wil.
De Verenigde Staten zeggen hard bewijs te hebben dat het Syrische leger op kleine schaal gebruik maakt van chemische wapens. Het Witte Huis heeft daarom besloten de rebellengroeperingen waar ze op dit moment reeds mee samenwerkt op een veel grotere schaal dan voorheen van wapens en ander materieel te voorzien.
Patrick Cockburn, Midden-Oostencorrespondent voor de Britse krant de Independent, geeft zijn visie op wat dit betekent voor het conflict in Syrië.
Nadat berichten van de Israëlische geheime dienst en de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken over vermeend gebruik van chemische wapens door het Syrische leger de media bereikten, doken er diverse verhalen op internet op over slachtoffers van dergelijke aanvallen, vergezeld van beelden van gaspatronen en schuimbekkende, naar adem happende patiënten.
Sluitend bewijs van een chemische aanval? Of propaganda in een oorlog die tevens via de media gevoerd wordt?
De media blaten elkaar allemaal na, en wat het Witte Huis en de Westerse veiligheidsdiensten roepen. Als je aangeeft dat je er niets van gelooft, kom je niet met je kop op TV.
De media, stelt Fisk, laten na om zelf onderzoek te doen of zelfs maar de meest voor de hand liggende vragen te stellen
..if Syria can cause infinitely worse damage with its MiG bombers (which it does) why would it want to use chemicals? And since both the regime and its enemies have accused each other of using such weapons, why isn’t Chuck [Hagel] as fearful of the rebels as he is of the Assad dictatorship?
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.