Quote van de Dag: Nederland in G20?

"De president heeft aangegeven zeer veel waarde te hechten aan onze inbreng. Het is niet voor niets dat Obama ons land persoonlijk heeft uitgenodigd volgende week aan te zitten bij de G20 in Pittsburgh. Bij het afscheid zei hij dat hij een absoluut voorstander is dat Nederland bij de G20 betrokken blijft en dat hij zich daar ook voor zal inzetten." Prins Willem Alexander en Prinses Máxima hebben 'het idee' dat Obama Nederland graag permanent in de G20 van grootste wereldeconomiën zou willen zien. Eigenlijk is het al vreemd dat de [url=http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_GDP_%28nominal%29]16e economie van de wereld niet in de G20 zit[/url].

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Gerommel aan de Birmees-Chinese grens

Straatbeeld in Laukkai, de hoofdstad van Kokang (Foto: Flickr/TZA)

De junta van Myanmar heeft het eindelijk voor elkaar: een publieke veroordeling door China. Het gebeurde eind augustus, toen het Birmese leger volkomen onverwacht de militie onder de voet liep van de Kokang, een volk dat aan de grens met China leeft. Tienduizenden mensen, merendeels etnische Chinezen, vluchtten de grens met China over. Het had er de schijn van dat de actie van het Birmese leger mede door racistische motieven was ingegeven.

De Birmezen beweerden deze week dat de actie ingegeven was door Chinese waarschuwingen over een illegale wapenfabriek, dus dat de relatie tussen beide landen allerhartelijkst is. Sommige analisten wagen dit te betwijfelen. Birma gaat meer en meer de kant van Noord-Korea op, het soort vriend dat China liever kwijt dan rijk is.

De rust in het gebied zou inmiddels weergekeerd zijn, maar waarnemers spreken dat tegen. Andere milities, die een jarenlange wapenstilstand genoten, vragen zich namelijk af wie de volgende op het lijstje van de junta is. De grootste militie, die van de Wa bevolking, heeft zijn kantoren in de grensstad Tachilek grotendeels ontruimd en is de jungle ingetrokken. Hun leger is 30.000 man sterk. Ook de Kachin maken zich op voor oorlog, terwijl de Karen nieuwe kansen zien na zware verliezen afgelopen zomer.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Opleidingsniveau kindsoldaten beneden peil

Elke week maakt GeenCommentaar ruimte voor een artikel van de satirische website de Speld! Nieuws zonder de ‘feitish’ van de reguliere media.

Kindsoldaat (Foto: Flickr/hdptcar)

De jongste generatie kindsoldaten faalt in de meest elementaire handelingen. Tot deze conclusie is een onderzoekscommissie in Burundi gekomen na een kleinschalig onderzoek. Volgens hoofdonderzoeker Kwame Mpufu is het gebrekkige opleidingsniveau te wijten aan een vervlakking van het onderwijs. “Veel van deze kinderen hebben zelfs geen basisvorming, die schieten maar wat in de rondte,” aldus Mpufu.

Burundese kindsoldaten hebben de laatste tijd meer tijd gekregen voor zelfstudie. Volgens het rapport gaat het hier om ‘verkapte bezuinigingen’. Zo zouden de schiettrainingen ernstig te lijden hebben onder gebrek aan goed materieel. Het komt zelfs voor dat strijders van negen of tien jaar nog steeds niet overweg kunnen met de veiligheidspal. Mpufu: “Het voortdurende ‘opleuken’ van de opleidingen gaat ten koste van basale vaardigheden. Ook jonge kinderen behoeven enige feitenkennis.”

Met name bij de oudere kinderen (10-14 jaar) is discipline een groot probleem. Vrijheid leidt daar geregeld tot laksheid. De kinderen gaan vaak laat naar bed, er wordt slecht gegeten en sommigen beginnen al vroeg met blowen. De resultaten in de beroepspraktijk laten dan ook te wensen over. “Vroeger kon je er op rekenen dat een kindsoldaat van 14 goed met een granaat kon omgaan. Nu is dat allerminst vanzelfsprekend meer,” zegt Mpufu hierover.

Foto: Enric Borràs (cc)

Quotes van de Dag: Dries van Agt

“Nederland, en Den Haag in het bijzonder, tooit zich met de titel ‘hoeder van de internationale rechtsorde’. Nou, houdt daar maar mee op. De regering doet er vrijwel niets aan. Ik schaam mij daarvoor.”

Oud-premier Dries van Agt, die een boek over de Palestijnse kwestie heeft geschreven, hekelt de houding die Nederland inneemt tegenover Israel. Vooral minister Verhagen, toch een partijgenoot, krijgt de wind van voren:

“Maxime, mijn cher ami, gaat nogal selectief te werk. Hij gaat naar zorgvuldig uitgekozen plaatsen en conferenties die niet veel meer zijn dan elkaar in het vooroordeel verstevigende clubjes van: samsam tegen het Arabische tuig. Maxime is nooit in Gaza geweest. Hij had er de hel kunnen zien, want Gaza, dat is de hel.”

Van Agt ontpopt zich nu, na tijdens zijn politieke loopbaan uitgesproken pro- Israel geweest te zijn, als Palestina-activist. CDA-kamerlid Ger Koopmans verbaast zich dan ook over Van Agts bekering:

“[Het is]verrassend dat bepaalde katholieke politici naarmate ze dichterbij de hemelpoort komen steeds linksere taal gaan uitslaan.”

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Afghanistan: Should we stay or should we go?

Afghanistan (Foto: Flickr/Army.mil | Staff Sgt. Isaac A. Graham)

Afgelopen maandag viel de éénentwintigste Nederlandse dode in Afghanistan te betreuren. Met het omkomen van sergeant-majoor Mark Leijsen laait de discussie over de Nederlandse missie in Uruzgan weer hoog op. Het is niet voor niets dat commandant der strijdkrachten generaal van Uhm zegt dat het belangrijk is dat de Nederlandse bevolking als “één blok achter onze militairen blijft staan en de militairen steunt in hun moeilijke werk.” Dit is een heldere boodschap en, zolang we daar zitten, ook een volkomen terechte. Echter, zonder de inzet en de moed van de Nederlandse militairen in twijfel te trekken, kan het absoluut geen kwaad om de huidige strategie van de buitenlandse interventiemacht kritisch te bekijken.

Laten we, om te beginnen, kijken naar Uruzgan. De Nederlandse aanpak, waarin intensief wordt samengewerkt met lokale gemeenschappen en de militairen vooral een faciliterende rol toebedeeld hebben gekregen, wordt veel geroemd. Door overleg en samenwerking ontstaat wederzijds vertrouwen en wordt het de Taliban-eenheden veel moeilijker gemaakt om onderdak en steun te vinden in de talloze kleine dorpjes in Uruzgan. Mijns inziens is dit ‘winning the hearts and minds’ verhaal flauwekul. In een conflictgebied zijn bondgenootschappen en relaties zeer fluïde van aard en slechts gebaseerd op pragmatische overwegingen. Financiële steun voor de bouw van een waterput is natuurlijk welkom en levert ongetwijfeld tijdelijke goodwill van de lokale bevolking op, maar om te denken dat mensen hierdoor voorgoed aan je kant staan en zich tegen de Taliban zullen keren, is hopeloos naïef. Vergeet niet dat de lokale bevolking er net zoveel baat bij heeft om de hearts and minds van de buitenlandse militairen (.pdf) te winnen als omgekeerd. Naast de twijfelachtige resultaten van de wederopbouw, kent ook het ‘vecht-onderdeel’ van de missie problemen. Hun guerrilla-tactieken maken de Talibanstrijders praktisch onverslaanbaar, waardoor de olievlekstrategie die onder anderen de Nederlanders hanteren ? vanuit een beveiligde basis een gebied onder controle krijgen en dat vervolgens stapsgewijs uitbreiden ? moeilijk te realiseren blijkt. Een bevrijd dorp valt na korte tijd vaak weer in handen van de Taliban, waarna het opnieuw veroverd moet worden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van Dag: Google Books

“With Google books, any student anywhere in the US will have the books in the greatest libraries of the world at their fingertips.”

Wade Henderson, voorzitter van de Leadership Conference on Civil Rights, is een groot fan van Google Books, dat boeken wil digitaliseren, als een soort Napster van het geschreven woord. Anderen zijn minder enthousiast.

Sommige Nederlandse auteurs kregen deze week een brief van hun uitgever dat die tegen Google ten strijd zal trekken, mocht het bedrijf hun werk online gooien.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Toekomstige NAVO moet vooral Rusland sussen

NAVO (Foto: Wikimedia Commons)

Dat Rusland, ondanks de droevige staat waarin haar economie verkeert, haar oude invloedssfeer in Centraal-Azië tracht te herwinnen, baart de westerse bondgenoten zorgen. Na twee decennia van bijna onbetwiste Amerikaanse hegemonie zit niemand te wachten op een heropleving van de Koude Oorlog. De verhoudingen binnen de NAVO zelf zijn echter niet meer zo hecht als voorheen: de teloorgang van de oude Sovjet-Unie heeft het belang van de verdragsorganisatie doen afnemen.

Over de toekomstige rol van de alliantie wordt al heel wat langer nagedacht. Een soort permanente vredesmacht onder VN-mandaat zoals de Britse historicus John Keegan voorstelde is minder aantrekkelijk dan het misschien lijkt. In april schreef ik hierover: “Om te voorkomen dat de NAVO in zo’n rol als instrument van Westers imperialisme wordt gezien, zouden zeer veel nieuwe lidstaten tot de organisatie moeten toetreden, wellicht zelfs Rusland, terwijl dat land juist reden is dat vele Oost-Europese landen tot de NAVO zijn toegetreden, of dat willen.”

Rusland blijft een beperkende invloed hebben op de speelruimte van de NAVO. Dat weet ook Zbigniew Brzezinski, nationaal veiligheidsadviseur onder president Carter. Hij schreef onlangs in de New York Times: “Rusland is niet meer de vijand maar het beschouwt de NAVO nog altijd met enige vijandigheid.” Om Rusland tot bedaren te brengen moet het land meer en vaker betrokken worden bij kwesties die de Europese veiligheid betreffen. De grote Russische weerstand tegen de toetreding van enkele voormalige Sovjetrepublieken tot de verdragsorganisatie, zou zo kunnen worden afgezwakt.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Malvinas son Argentinas!

Monument voor de Falkland oorlog in Ushuaia, Argentinië (Foto: Flickr/Martha de Jong-Lantink)

Vele strijdkreten tijdens de vorige week gehouden top van Zuid-Amerikaanse landen in de Argentijnse stad Bariloche: laat iedereen weten dat de Britse bezetting van de Falkland/Malvinas eilanden illegaal is. Ook Michelle Bachelet, de presidente van Chili, schaarde zich achter de Argentijnse claim op de eilanden. Tijdens de Falkland-oorlog leverde Chili belangrijke steun aan de Britten, maar toen zat dictator Augusto Pinochet nog aan het stuur.

Toen iedereen de Argentijnen een symbolisch hart onder de riem gestoken had, kon de Colombiaanse president Alvaro Uribe natuurlijk niet achterblijven, dus perste ook hij er een ‘Malvinas son Argentinas’ (‘De Falklands zijn van Argentinië’) uit. Maar helemaal van harte zal het niet gegaan zijn, want alle ophef over de Falklands was gericht tegen zijn voornemen om de Amerikanen toegang te geven tot militaire bases in Colombia. Dat vinden de buurlanden geen prettige gedachte. Voor je het weet denken de yankees weer dat ze hun gang kunnen gaan op Zuid-Amerikaans grondgebied.

Geheel voorspelbaar trok de Venezolaanse president Hugo Chávez het hardst van leer. Volgens hem zijn de bases de opmaat voor Amerikaanse imperialistische ambities in Latijns-Amerika. Omgekeerd verdenkt Uribe Chávez ervan dat hij de rebellen van de FARC bewapent. Ook niet geheel verrassend is dat de Braziliaanse president Lula het op zich heeft genomen om eens met de Amerikanen te gaan praten wat ze nou eigenlijk van plan zijn. Lula heeft overigens een Amerikaans verzoek om in Brazilië een basis te mogen vestigen, beleefd van de hand gewezen.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Kroniek van een aangekondigde uitslag in Gabon

Kansloze kandidaat Bruno Ben Moubamba poseert met een kiezer (Foto: Flickr/brunobenmoubamba)

Toen Omar Bongo overleed na ruim veertig jaar dictator geweest te zijn van Gabon, een olierijk land aan de Afrikaanse westkust, had hij genoeg geld verzameld om zijn zoon Ali-Ben in staat te stellen een overweldigende campagne voor de presidentsverkiezingen van gisteren te voeren. De andere 22 kandidaten zouden alleen al op naamsbekendheid verliezen in de verkiezingen, die uit slechts één ronde bestaan, waarbij degene met de meeste stemmen wint, ook als dat minder dan de helft is.

Omdat een flink aantal kandidaten zich op het laatste moment terugtrok, is het echter ineens een race geworden tussen Bongo junior, Andre Obame en Pierre Mamboundou. Obame, een voormalige minister, klaagde over vele oneerlijkheden tijdens de campagne (hoewel hij zelf een half jaar geleden ook nog van het ‘geen commentaar’ was toen anti-corruptie activisten zonder enige reden gearresteerd werden). Mamboundou is al twintig jaar oppositieleider en verloor de vorige keer kansloos van Bongo senior (van wie hij wel eens geld aannam). Volgens Bongo zijn al zijn tegenstanders verraders.

Voor het daadwerkelijk beleid zal de keuze tussen Bongo en Obame waarschijnlijk niet veel uitmaken voor de inwoners van het welvarendste Afrikaanse land onder de Sahara. Mamboundou belooft wel meer veranderingen, maar het zal voor een outsider lastig zijn die claim waar te maken. Het zou al heel wat zijn wanneer de uitslag eerlijk vastgesteld wordt en rellen uitblijven.

Vorige Volgende