Het klimaat en het milieu gaan naar de klote. U weet het, wij weten het, en ook heel veel artiesten weten het. De ellende waar we als mensheid onszelf en onze planeet in aan het storten zijn, is dankbaar onderwerp van het lied. Wij nemen jullie mee, in wat artiesten te melden hebben over de nakende rampspoed. De wereld vergaat er niet langzamer van, maar wellicht helpt het ons copen.
Van de allereerste Ayreon plaat. Over een bard in de tijd van Koning Arthur, die visioenen uit de toekomst kreeg toegezonden over hoe we met zijn allen de planeet naar de gallemiezen hebben geholpen. Heel relaxed en wat folky, in tegenstelling tot de wat hardere metal-kant die ook regelmatig aan bod komt in het Ayreon-project.
The Offering is pissig op de boomers. Niet alleen omdat ze moeder aarde verneukt hebben, maar om nog veel meer dingen. Luister maar. Wel ironisch, dat het juist de generatie van de flower children was – al is generatiepolitiek natuurlijk eigenlijk not done, en helpen generalisaties natuurlijk niet, enzo. Maar ze hebben er wel een heel fraai liedje van gemaakt.
Eh, tja, sorry P.J. Cokema, om de vrolijke hoop van deze ochtend weer de grond in te trappen. Maar Warbringer is er niet zo van overtuigd dat het allemaal goed komt, blijkens de tekst van hun nummer A Better World:
No hope for tomorrow
The future is dead
Maar het is fantastische thrash metal en dat is natuurlijk het voornaamste criterium voor een rubriek als de Closing Time. Qua thematiek past het prima in de serie ‘moeder aarde‘ (waar ik al veel te lang niets in heb gepost, dus bij deze en hopelijk de komende tijd een poging die omissie te herstellen).
De verkiezingen zijn morgen, en daarom is het weer eens tijd voor wat protestmuziek, dit keer van de Haags-Leidse band Hard voor Weinig. Het nummer Jij bent mijn boer niet schopt tegen alle poep (letterlijk en figuurlijk) die de boerenindustrie verspreidt. Stem daarom morgen op een partij die zich niet laat gijzelen door de boerenlobby.
En wat kan het anders zijn dan punk.
Morgen gaat Extinction Rebellion demonstreren tegen de enorme fosssiele subsidies van onze overheid door de A12 tussen het Ministerie van Economische Zaken en de Tweede Kamer te blokkeren. Afgelopen week kreeg de demonstratie er een doel bij: opkomen voor demonstratievrijheid, toen het OM besloot acht zeven XR-activisten te arresteren, zuiver omdat ze opriepen tot een protest.
De rationale van de overheid – het blokkeren van een snelweg is strafbaar, dus dit is opruiing en daarmee verboden – kan misschien redelijk klinken, maar is het niet. Amnesty International en het Europees Hof voor de Rechten van de mens zijn het daar alvast mee oneens.
Ons bereikt net het nieuws dat Greta Thunberg gearresteerd is in het Duitse Lützerath, het dorp dat al weken het middelpunt is van protesten tegen de bruinkoolwinning, één van de meest vernietigende vormen van mijnbouw die er is, voor een grondstof die nóg vervuilender is dan steenkool. Dit nummer is daarom (en eigenlijk altijd) een mooie en welkome aanvulling voor onze Moeder Aarde-serie. Een engelse vertaling van de tekst is te vinden onder het nummer op Youtube.
De Britse artiesten Pessimist en Loop Faction maakten samen onder de naam Boreal Massif het album We All Have An Impact (2019), met geen vrolijk thema: “the destruction of the natural world and our ecosystems”. Misschien dat juist triphop met die typische afwisseling van doordringende beats en melancholische melodieën zich wel goed leent voor dit thema: “That you’re left to consider both raving and global disaster.”
Zoals ik gister ook al zei, muziek met een boodschap, daar ben ik helemaal voor. Helemaal als het een pareltje is als Guardians of Earth, dat heerlijk ingetogen begint, maar steeds opgefokter wordt over de manier waarop we Moeder Aarde behandelen. Met prachtige sfeerbeelden. Sepultura kwam hier natuurlijk al vaker langs, maar deze mag ook niet ontbreken in ons Closing Time-archief, zowel vanwege de thematiek, alsmede om het crimineel ondergewaardeerde album Quadra nog eens onder de aandacht te brengen.
De Australische band Midnight Oil bracht dit nummer uit vlak voor de COP26 (Klimaatconferentie van Glasgow november 2020). Ook deze internationale klimaatkoffietafel was een ‘belangrijk signaal’ of ‘faliekant mislukt’ (NOS), afhankelijk van aan welke kant je staat.
Hoe dan ook: de uitkomsten van die conferentie waren te weinig en vooral: te laat. Midnight Oil onderstreept dat nog eens en zingt: “Let’s confess we did not act with serious urgency”.
Bij nomaden in Mongolië zag Nynke Laverman hoe de mens met de natuur kan samenleven vanuit het besef dat de mens onderdeel is van de natuur, en er niet los van staat. Sindsdien gaat haar muziek daarover. Zo ook haar album Plant, dat vergezeld gaat van een podcastreeks en een theatertour. De theatertour is inmiddels afgelopen maar het album en de podcasts zijn nog beschikbaar én aanraders!
Zelf beschrijft de artiest Plant als een indringende muzikale trip, waarin kwetsbare, ijle soundscapes worden afgewisseld met beats en spoken word. Nou, indringend is het zeker, zo indringend dat ik nog niet alles heb geluisterd en er graag de tijd voor neem om dat te doen. (Zoals Nynke zelf ook het album in een ‘slow album release’ uitbracht.)
Artiesten Koenraad Ecker en Frederik Meulyzer lieten zich voor hun album Carbon inspireren door de wereldzadenbank op Spitsbergen. Deze zadenbank wordt wel de ‘Doomsday vault’ genoemd. Waar andere zadenbanken kwetsbaar zijn voor vernietiging door oorlogen of natuurrampen, zou de zadenbank op Spitsbergen vanwege de locatie en constructie in de permafrost bestand zijn tegen apocalyptische gebeurtenissen en wereldwijde rampen. Maar door klimaatverandering warmt Spitsbergen snel op en komt ook de Doomsday vault in gevaar. In 2017 was er al een overstroming bij de ingang van de kluis door smeltend ijs. Voor hun album Carbon gebruikten Ecker en Meulyzer field recordings van de locatie. De muziek die je hoort in deze korte documentaire is een nummer van het album.
Newtok is een dorp waar zo’n 400 inheemse Yup’ik uit Alaska wonen. Het dorp verdwijnt door opwarming van de aarde, wat zorgt voor overstroming, erosie van de rivieroever en het smelten van de permafrost waarop het dorp is gebouwd. Hun voorouders wonen al meer dan tweeduizend jaar in het gebied. In 1996 werd duidelijk dat de inwoners er niet konden blijven wonen, al zou het zo’n 20 jaar duren voordat er een plan voor herlocatie kwam omdat er geen structurele overheidsfinanciering is voor slachtoffers van ‘slow moving disasters’. De geleidelijke verhuizing naar Mertarvik, 14 kilometer verderop aan de overkant van de rivier, betekent dat de gemeenschap jarenlang gescheiden zal moeten leven.