De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Gisteren een Closing Time van een band van twee derde van Talk Talk, vandaag dan eentje van dat derde bandlid. Want ook zanger Mark Hollis deed dingen na Talk Talk: voor hij zich eind jaren ’90 helemaal terugtrok uit de muziekwereld maakte hij een soloalbum. Ingetogen liedjes, sommige met de onmiskenbare Talk Talk-sound.
De band .O.Rang is twee derde van voormalig Talk Talk (minus zanger Mark Hollis). Het duo maakte in de jaren ’90 samen met verschillende gastartiesten enkele albums, waaronder Herd Of Instinct (1994). Experimenteel zoals Talk Talk, maar dan anders.
Vandaag een ingefluisterde Closing Time van Gerard.
“Dit nummer draait om de intro, een van de laatste gespeeld door gitarist George Kooijmans voordat dit voor hem door ALS onmogelijk werd. Kippenvel.”
Gisteravond viel ik in een documentaire op de VPRO: Martin Luther King vs.The FBI. Andere tijden, zeker, de Apartheid in Amerika en een volkomen paranoïde geheime dienst die overal bedreigingen zag.
Maar daar hoorde ik ineens Mahalia Jackson. En dat was toch een beetje een vreemde gewaarwording, want ik associeer haar songs en haar stem vooral met kerst, gospels. Dus het was een beetje wennen om haar te horen terwijl het buiten 25 graden was.
Dan maak je spetterende zwarte muziek, voor het hart, voor de ziel, waar niet aan te ontkomen is, en dan heet je Smit en Willemsen. En dan kom je uit Nederland en dan ben je wit.
Maar de zangeres heet Michelle David en zingt al vanaf toen ze vier jaar oud was, en zij komt uit Amerika, maar woont nu ook hier.
Zouden de vier mannen van Kraftwerk afgesproken hebben hoe ze zich zouden gedragen op het podium? Ja, hier zit een concept achter. En repetities. En ja, stop maar, en overnieuw omdat er toch weer eentje zijn lachen niet kan inhouden. Of dat een ander vergeten is een scheiding in zijn haar te kammen. Of om van die lippenstift op te doen. Of dat nummer drie zijn onheilspellende blik niet vast kon houden en dat die ene, he verdikkie, toch wat aan het meedeinen was op die aanstekelijke melodie, en dat ze aan het eind de neiging om te ontspannen moesten onderdrukken: afgesproken was dat ze als bevroren zouden blijven staan, als halve robot, als halve creep. Kil en emotieloos, also kein Lächeln, wir sind Kraftwerk.
Vandaag, 16 augustus, is het precies 45 jaar geleden dat Elvis Presley gevonden werd op de vloer van zijn badkamer, dood.
Elvis Presley overleed dus op 16 augustus 1977. Jaja. Maar hoe kan het dan dat ik drie weken geleden, op het terras van een Italiaans restaurant in Genk (dat is Gent, maar dan met een k), hem daar heb zien zitten, met een zonnebril op?
Maar ik herkende hem wel, dat was ook niet zo moeilijk, want hij was in die 45 jaar geen spat veranderd. Mijn vrouw zag hem als eerste. Ze boog zich iets voorover naar mij en fluisterde: niet gelijk kijken, maar Elvis zit achter je. Dus ik liet mijn servet vallen van de tafel en bij het oprapen draaide ik wat naar achteren, en keek. Geen twijfel mogelijk. Die kuif, die lippen, die wangen. Ik zat op een terras naast Elvis. En Elvis sprak met een Vlaams accent tegen de serveerster. Geniaal. Zo doe je dat dus. Je gaat op in je omgeving, in dit geval Genk. Dat bedenkt toch niemand. De soullegende Marvin Gaye in Oostende werd ook al als erg exotisch en onwaarschijnlijk gevonden immers.
Rap en hiphop, wat weet ik ervan. Niet veel. Waar dat door komt? Te oud, te wit, niet meer bij de tijd, te weing straat, niet meer de op de hoogte, ongeïnformeerd? En als dat laatste het geval is, dan komt er natuurlijk ook geen verandering in die situatie. Als alle hiphop zich buiten mijn favoriete radiostations en websites bevindt, en vrienden of collega’s er ook niet over beginnen, of iets doorsturen of tippen, dan blijft er een boel onopgemerkt. En dan mis ik wel wat. Ik hou wel van songs, liedjes met lappen tekst. Dan ben ik altijd wel benieuwd waar het over gaat, welk verhaal er verteld wordt.
Gospel- blues- trash, de one-man-band (gitaar, drum, hi-hat en zang) van de zelfverklaarde dominee uit Zwitserland, speelt het. En waarschijnlijk ook nog wel wat punk en rockabilly.
Primitief, rauw, enfin, hier staat een interview met de Beatman waarin hij vertelt over zijn visie, zijn motivatie, zijn muziekgeschiedenis.
Leuk kapsel.
Als u gisteren en eergisteren geluisterd en gekeken heeft naar de Closing Times, dan kent u Violet, de moeder van Jenny. Beiden zijn ze tragisch, op geweldadige wijze om het lezen gekomen. En als u het leven en de dood van Violet en Jenny gevolgd heeft, dan weet u ook dat Screech er ook nog is. De zoon van Violet, de tweelingbroer van Jenny.
Het verhaal van Violet, met tragische afloop, dat kent u, van gisteren. En als u gisteren gekeken geluisterd hebt, dan weet u dat Violet een tweeling had. Een jongen en een meisje. De naam van de jongen was Screech. Het meisje heette Jenny.
En ook met Jenny is het niet goed gegaan.
Kom, luister naar het tragische verhaal van Violet. Het is niet goed met haar gegaan.
Maar dag Jenny, en ook welkom Screech.