De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Marina Herlop zingt vooral in een verzonnen taal, wat natuurlijk prima kan als je geen behoefte hebt om een verhaal te vertellen met je muziek. Vooral in het nummer ‘miu’, van het album Pripyat (2022), gebruikt ze haar zang – meer precies de lettergrepen – als een soort percussie, geïnspireerd op Zuid-Indiase carnatische muziek.
Omdat ik gisteren in de CT schreef over ‘anxiety jazz’ moest ik denken aan The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble en hun improvisatie-sideproject The Mount Fuji Doomjazz Corporation, wiens muziek totaal anders is dan dat van Amon Tobin, maar wellicht onder dezelfde noemer past. Hoewel, doomjazz is zeker donker maar kruipt minder onder de huid. Het nummer ‘The Admirals Game’ staat op het album Succubus (2010), genoemd naar de gelijknamige film.
Na een kwart eeuw muziek maken verstaat Amon Tobin de kunst om muziek te maken die niet lijkt te kloppen. Ook zijn laatste album How Do You Live (2021) is een zooitje, maar toch klinkt het ergens naar. Waar het dan naar klinkt, vraag je? Deze recensent vergelijkt het met de Twitter-meme ‘Name one thing in this photo‘ en bedacht uit pure wanhoop het subgenre ‘anxiety jazz’. Volgens haar klinkt het nummer ‘This Living Hand’ als “a malformed laboratory creature escaping through an underground sewer system, eyeing the humans that created it with menacing intent. It sounds positively disgusting, dripping with weird alien goop, sloshing and rumbling its way through the world with no coherent thoughts or ideas in its underdeveloped failure brain other than ‘revenge’.” Voor de duidelijkheid: dat is een aanbeveling.
Tiny Legs Tim is op 25 mei overleden, hij is maar 44 jaar geworden. En ik ben vandaag in het dorp waar hij is geboren als Tim De Graeve.
Tim was bluesgitarist, hij hield van de blues, hij was de blues, witte Vlaming als tie was, hij had alle varianten ervan in zijn leven ervan verkend en uitgeprobeerd: solo, (met fantastische slidegitaar) als duo, als de klassieke 4-mansformatie, of met een 9- koppige band, met blazers. Hij hield van het podium, het podium hield van hem.
Jazz, spoken word, soul, rap, een lome beat, hiphop, heerlijke blazers, een koortje en een retroclip met grootsteedse beelden.
De wieg van Goya Gumbana (Engels/Jamaicaanse moeder, Guyanese vader), stond in New York, maar hij woont nu in Londen.
De zangeres is Pearl de Luna, en zij schildert.
Cyro Baptista is een percussionist die zo’n beetje alle percussie-instrumenten uit alle landen ter wereld bespeelt. En hij heeft muziek gemaakt met meer dan 90 andere muzikanten.
Hier blaast hij een Aziatisch mondorgel, waarna Tim Keiper demonstreert dat een tamboerijn helemaal niet zo’n kinderachtig instrument is.
Het originele ‘O Trenzinho do Caipira’ (Het boemeltje van Capira) is het vierde deel uit de Bachianas brasileiras No. 2, een compositie van Heitor Villa-Lobos. Dat deeltje is gebaseerd op een gedicht van Ferreira Gullar. Een uitvoering van dat origineel is hier te beluisteren.
Het is niet ongebruikelijk dat als ik een Closing Time doe, dat ik dan af & toe het internet induik om de tekst van een song te zoeken, en daarna te lezen. Maar het gebeurt niet vaak dat ik gedurende het schrijven, een dichtbundel naast het toetsenbord heb liggen. De bundel die hier nu op tafel ligt heet: William Shakespeare Sonnetten, uitgeverij Van Oorschot, en de omslag is een witte tekst op een zwart omslag (Gerrit Noordzij). Het is een tweetalige uitgave, Engels– Nederlands, Peter Verstegen zorgde voor het juiste metrum en rijm.
Je kunt het nieuwe album Holotropica van Sofie Birch laten kabbelen op de achtergrond, maar het zou zonde zijn als je je oren tijdens het luisteren niet open zette voor alle details. Want we hoeven ons natuurlijk niet te laten afschrikken als een artiest zegt haar muziek te zien als een helende kracht – de titel verwijst naar de betekenis van holotropisch: “moving toward wholeness” – als de muziek daadwerkelijk een genot voor het oor is, en daarmee voor de ziel – of hoe zeg je dat op een manier die niet zweverig klinkt. De saxofoon die je hoort op het openingsnummer ‘Observatory’, en die later op het album weer terugkomt, is van Nana Pi.
Weer zo’n artiest uit de stal van Low End Theory, die clubavonden in Los Angeles waar experimentele elektronische muziek en ondergrondse hiphop elkaar ontmoette en vermengde. Mono/Poly, een alias van Charles Dickerson, was al vroeg onderdeel van die L.A. beat scene. Golden Skies (2014) is een afwisselend album, meer neigend naar de elektronische kant van het spectrum.
Telkens Weer wordt gezongen door Willeke Alberti en is geschreven door Friso Wiegersma en Ruud Bos voor de titelrol die Willeke Alberti speelde in de film Rooie Sien uit 1975.
En nu kun je natuurlijk zeggen: get-ver-demme, wat een draak, wat een kitsch, wat een f*ck*ng smartlap, was er niets beters, had Nick Cave niet nog een B-kantje op de plank liggen ofzo, was er niet nog ergens een leuke techno-dreun, een moppie metal misschien, dit is wel Sargasso hiero, beetje met die muts van Willeke Alberti aan komen zetten, gast.
Een band met een energiek ritme dat ik niet bij kan benen.
Aptijt is een kaseko/kaskawi-groep uit Suriname, die de traditionele Surinaamse stijlen mixt met Caribische stijlen als zouk. En is één van de populairste Surinaamse acts. Ze hebben opgetreden bij festivals als De Antiliaanse feesten in Antwerpen en het Zomercarnaval in Rotterdam. Ze hebben in Suriname een koosnaam: A lostoe foe a natie (troetelkind van de natie). Tekstueel is Boeke interessant omdat er, als ik dat zo zie, drie talen in voorkomen.
Tangerine Dream maakt, op dit album in ieder geval, vage, instrumentale, psychedelische rock/elektronische muziek. Het album Force Majeure komt uit de late jaren 70, klinkt relaxed en heeft heel lekkere gitaar leads. De eerste minuut of 5 zijn een wel héél relaxed intro, dus als u ongeduldig bent kunt u dat wellicht beter overslaan.
Het ligt een beetje buiten mijn comfort zone, maar ik kwam dit tegen toen de fantastische Arjen Anthony Lucassen (van Ayreon) werd geïnterviewd door de even fantastische Elizabeth Zharoff. Lucassen noemde dit als invloed. Voor muziekliefhebbers en muziek-nerds is dit ook de moeite waard: