Waar kan men nog houvast vinden in alle verwarring die het tijdperk Trump met zich meebrengt? Ook boeken brengen geen soelaas. De laatste rel in Washington: Rex Tillerson heeft Trump een “moron” genoemd, mogelijk zelfs “a fucking moron”, en geweigerd dat formeel te ontkennen. Trump is wel gewend dat miljoenen dat van hem vinden, maar Rex Tillerson is zijn minister van Buitenlandse zaken en met een handvol generaals ingehuurd om hem op het rechte spoor te houden op het gebied van buitenlandse zaken, waar Trump weinig van weet.
Dit is het Sargasso-café van vrijdag 06-10-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
LONGREAD - De god Yama wordt over geheel Azië vereerd. Volgens de hindoes was hij de eerste mens. Volgens de boeddhisten is hij koning van de Onderwereld. De Perzen kennen hem als een van hun eerste koningen en de Noeristanen zien hem als niemand minder dan de Schepper. Wie is deze Yama en wat is zijn herkomst?
Yama wordt voor het eerst genoemd in de Rigveda. De Rigveda is een verzameling ceremoniële teksten samengesteld door de Indo-Arische stammen die tussen 1400 en 1200 v. Chr. in de Punjab leefden. Volgens de Rigveda was Yama de zoon van de zonnegod Vivasvat. Hij was de eerste sterveling, samen met zijn tweelingzus c.q. geliefde Yami (Rigveda 10.10).
In de Rigveda staat dat Yama mensen naar ‘verheven hoogtes’ leidt, dat hij ‘aan velen de weg wijst’ en dat hij ‘als eerste een plaats voor ons vond om te verblijven, een weide die ons nooit kan worden afgenomen’ (Rigveda 10:14). Al deze frases wijzen erop dat Yama de eerste mens was die stierf en overstak naar de Andere Wereld. In zijn rol als eerste mens die de Grote Reis maakte, riepen de Vedische Ariërs hem aan om hun overleden geliefden naar een vredig onderkomen in de Andere Wereld te leiden.
Ja, ik weet het, het zijn Wierd Duk en Leon de Winter. Maar toch, na de dodelijkste schietpartij in de Amerikaanse geschiedenis hoor je de vraag vaker. Het is een beetje het pesterige “equivalent” van de vraag die vaak door mensen ter linkerzijde van het politieke spectrum gesteld wordt: waarom was het relevant om de afkomst van de dader te vermelden? Het is een opzichtige poging om links hypocrisie te verwijten, want benoemer pur sang Duk kan daar niet tegen zijn toch?
Natuurlijk is het stellen van de vraag al flauw omdat de achtergrond van de dader bij dit soort gelegenheden altijd wordt vermeld, zonder uitzonderingen. Er zijn dan ook weinig mensen ter linkerzijde die tegen het benoemen van de moslimachtergrond van een aanslagpleger zijn, juist omdat dat daar wél relevant is. Het gaat bij linkse kritiek op het benoemen van afkomst en geloof dan ook niet om terrorisme, maar om “gewone” misdaden, bijvoorbeeld inbraken en mishandelingen. Daarbij is de band met een specifieke gemeenschap totaal niet duidelijk.
Maar ook als links dat wel zou vinden is er een simpel antwoord: het wel of niet benoemen van een dader als wit of moslim is niet gelijkwaardig. Omdat als je het niet zegt, mensen er per definitie vanuit gaan dat de dader een moslim is. En dat dan alle moslims er direct op aangekeken worden, zich moeten verantwoorden en zich moeten uitspreken tegen het geweld, zelfs als dat aan de andere kant van de wereld plaatsvindt.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De Syrisch-Amerikaanse rapster Mona Haydar haalt uit naar geile sheiks die met haar willen cammen. En hier naar moslimvrezers die haar op haar hoofddoek aanspreken. Het loont de ondertiteling erbij aan te zetten. In een interview met Glamour legt de activiste uit hoe ze muziek inzet als emancipatie-instrument.
Gisteren gaf de NTR aan dat het gaat stoppen met gekleurde pieten. De omroep, die verantwoordelijk is voor het Sinterklaasjournaal, zegt dat het “te weinig binnen de traditie paste en er niet leuk uit zag”. In plaats daarvan kiest de omroep voor soft-porno, eh… “een soort vijftig tinten grijs”. Want dat ziet er dan wel leuk uit. Waarvan akte.
Een opmerkelijke verandering van standpunt, want een jaar geleden zei de directeur van de NTR in reactie op een open brief van 120 prominente Nederlanders nog dat een kleurverandering “vanzelfsprekend” was, en de brief een open deur. Die open deur blijkt dus in ieder geval weer gedeeltelijk gesloten.
Ook opmerkelijk is dat de omroep een Trumpje doet en zegt de oren niet te laten hangen naar “welke extreme groep dan ook”, maar tegelijkertijd haar argumentatie direct put uit het idioom van de Pro-Zwartepietlobby. “Bij ons is zwart geen huidskleur, maar roet” is in die contreien namelijk een veelgehoord argument om niets te hoeven doen, en waarmee en passant de daadwerkelijk racistische historie van Zwarte Piet wordt ontkend of in ieder geval genegeerd. En “die hele discussie heeft het […] bijna verpest, ook voor programmamedewerkers” is natuurlijk een variant op “verpest het nou niet voor de kinderen”.
ELDERS - Volgende week gaat Oostenrijk naar de stembus. De Groenen kampen na de succesvolle presidentsverkiezingen vorig jaar nu met flinke tegenslag.
Een week voor de parlementsverkiezingen staat de ÖVP, de Oostenrijkse Volkspartij, stevig bovenaan in de polls met Sebastian Kurz (31, foto), straks mogelijk de jongste premier ooit. Huidig coalitiegenoot SPÖ, de Oostenrijkse sociaaldemocratische partij, is ernstig beschadigd door een smerige lastercampagne tegen Kurz die uit de koker bleek te komen van een voormalige medewerker van het SPÖ-campagneteam. Het leidde vorige week zaterdag tot het vertrek van de nummer twee van de SPÖ, Georg Niedermuehlbichler. Een coalitie van de ÖVP met de FPÖ, de rechtse Freiheitspartei ligt nu in het verschiet. Mochten de socialisten toch nog terug kunnen komen dan is overigens zelfs een coalitie van de SPÖ en de FPÖ niet meer onmogelijk. Onder bepaalde voorwaarden heeft de SPÖ de dertigjarige ban op samenwerking met de Freiheitlichen opgegeven. Ook in Oostenrijk kijken de socialisten vooral naar rechts.
Nieuw – en pijnlijk- is de situatie voor de Oostenrijkse Groenen. De partij heeft zich in de loop der jaren ontwikkeld van een tamelijk los platform van milieugroepen en lokale basisgroepen tot een nationale politieke factor van belang met ruim 12% bij de vorige verkiezingen. De kroon op het harde werken was de succesvolle campagne voor het presidentschap van voormalig fractievoorzitter Alexander van der Bellen. In korte tijd zijn dit jaar echter de kansen voor de Die Grüne gekeerd door twee gevoelige verliezen. De partij brak in maart zelf met haar jongerenorganisatie en in juni besloot Peter Pilz, zittend parlementslid, met een eigen lijst aan de verkiezingen deel te nemen omdat hij niet hoog genoeg op de kandidatenlijst kon komen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Een paar honderd IS-strijders houden het nog uit in het centrum van de stad. Nog een maandje, dan bestaat het Kalifaat niet meer.
Dit is het Sargasso-café van donderdag 05-10-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Destiny Nicole Frasqueri, beter bekend onder haar artiestennaam Princess Nokia, is een Portoricaanse die opgroeide in Spanish Harlem. Ze mag zich rekenen tot de alternatieve hiphopscene, waar (zwart en feministisch) politiek bewustzijn, muziek en poëzie samenkomen. De clip hierboven begint met drie minuten spoken word, gevolgd door een rapuitbarsting.
