Ook deze Kunst op Zondag is geïnspireerd door een van de reacties op ‘Tentegenovertentoonstelling’, dat handelde over het naast of tegenover elkaar geëxposeerde werk van verschillende kunstenaars, uit verschillende tijden en/of stromingen. Vorige week namen we drie keer een paus naar aanleiding van deze reactie. Nu maken we dankbaar gebruik van de de andere reactie: Het zou misschien wel interessant zijn om het werk van Charlotte Salomon te zien naast de schilderijen van Keith Haring. Beiden leefden voor hun schilderwerk, en bij beiden kon je op hun werk zien wat hen bezig hield, allebei figuratief. En beiden stierven tragisch jong. En ze waren allebei, als ik dat woord mag gebruiken, gepassioneerd bezig met hun schilderwerk. Tja, welke kunstenaar leeft niet voor zijn/haar werk. Bij Salomon en Haring kun je ook stellen dat hun werk een middel was de aldoor aanwezige dood te trotseren. Charlotte Salomon kwam uit een familie waar zelfmoord erfelijk leek te zijn (haar moeder, een tante, haar oma en drie andere familieleden doodden zichzelf), ze vermoordde haar grootvader met een omelet, leefde onder de continue dreiging van de Holocaust en werd zelf op 26-jarige leeftijd in Auschwitz vergast. Ze had nu 100 kunnen zijn. Kristallnacht, gouache op papier - tussen 1940 en 1942. Keith Haring kwam uit een veel gelukkiger familie.
Dit is het Sargasso-café van zaterdag 25-11-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
OPINIE - Het is maar goed dat ik nog geen kinderbijbel voor mijn dochter heb gekocht, want ik begrijp dat er een kleine revisie van de geschiedenis zit aan te komen, als ik tenminste het OM moet volgen in de zaak tegen de twee agenten die betrokken waren bij de dood van Mitch Henriquez.
Zoals u wellicht weet, acht het OM de twee betrokken agenten niet schuldig aan moord, noch aan doodslag, noch aan dood door schuld, noch aan (zware) mishandeling de dood tot gevolg hebbend, maar slechts aan mishandeling, omdat het geweld dat zij bij de veelbesproken aanhouding hebben gebruikt disproportioneel was. Dat disproportionele geweld kan volgens het OM niet aangewezen worden als de oorzaak van Henriquez’ dood, ook al is Henriquez’ dood niet denkbaar zonder die aanhouding.
Het scharnierpunt van deze redenering heeft de naam ‘acuut stress syndroom’ gekregen. Dat is een situatie waarin iemand in dermate grote stress komt te verkeren dat de hoeveelheid stresshormonen die het lichaam aanmaakt, te groot wordt en tot hartritmestoornissen leidt. En daar kun je aan overlijden.
De truc is nu dat het acute stress syndroom zowel veroorzaakt kan zijn door het disproportionele geweld van de agenten als door het hevige verzet van Henriquez zelf. In ieder geval is het optreden van het syndroom geen noodzakelijk gevolg van de toepassing van (disproportioneel) geweld en in dat geval kunnen de agenten niet meer als de veroorzakers van diens dood worden aangewezen.
ANALYSE - Ali Khamenei, de ‘opperste leider’ van Iran, is een nieuwe Hitler. Aldus de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman gisteren in een interview in de New York Times. Dat is de kern van de boodschap die hij bij zijn bezoek aan de VS wilde overbrengen. Er is een nieuw wereldwijd gevaar, een nieuwe Hitler, en net als zeventig jaar geleden moet de Verenigde Staten ten strijde trekken.
Of het ooit zo ver zal komen, is zeer de vraag. De haat jegens de ayatollahs zit diep, en dreigende taal kan altijd, maar het nucleaire verdrag met Iran is niet opgezegd en Trump heeft de verkiezingen gewonnen met de belofte dat hij geen militaire avonturen zal beginnen. En grootschalige, officiële deelname aan een oorlog tegen Iran zou een héél gevaarlijk avontuur zijn. De prins zal voorlopig genoegen moeten nemen met gespierde taal vanuit Washington.
Maar ook voor de Saoedi’s is dreigende taal nuttiger dan daadwerkelijk de Perzische Golf oversteken. Het leger heeft zijn handen vol aan Jemen. Het opkloppen van de dreiging is voorlopig vooral nuttig voor binnenlands gebruik. Alle Saoedi’s moeten nu achter de kroonprins staan. Want hij kan die steun hard gebruiken.
De prins bedreigt namelijk niet alleen Iran, maar ook de binnenlandse conservatieve geestelijken. Hij wil van Saoedi Arabië een modern land maken. Er liggen megalomane plannen op de tekentafel – maar de Amerikaanse investeerders moeten er eerst van overtuigd dat Saoedi-Arabië een ‘normaal’ land is. De meest pijnlijke afwijkingen van dat ‘normaal’ worden nu in snel tempo weggewerkt. En dan hebben we het natuurlijk over de positie van de vrouw én van andersgelovigen, de niet-functionerende arbeidsmarkt en de verstikkende saaiheid van het land.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Muzikanten King Shabaka, Danalogue the Conquerer en Betamax Killer vormen samen het jazztrio The Comet Is Coming. Hun eerste album Channel The Spirits klinkt, tja, kosmisch.
ELDERS - Een opgedoken email op het ministerie van Justitie kostte vice-premier Fitzgerald bijna de kop […of uiteindelijk toch nog? zie update].
De Ierse premier Leo Varadkar en zijn vice-premier Frances Fitzgerald hebben deze week alle zeilen bij moeten zetten om een regeringscrisis en nieuwe verkiezingen te voorkomen. Varadkar moest zich in alle bochten wringen vanwege een affaire op het ministerie van Justitie die ons in Nederland bekend voorkomt: wist de minister (Fitsgerald) nu wel of niet van het bestaan van een document? Varadkar beschuldigde het departement van misinformatie, maar hield zijn vice-premier de hand boven het hoofd. Met succes. En met steun van de man waar alles mee begon: klokkenluider sergeant Maurice McCabe.
Het begon allemaal jaren geleden. Ierland kent een strafpuntensysteem voor kleinere verkeersovertredingen. Wie twaalf punten heeft voor door rood licht rijden, te hard rijden of telefoneren tijdens het rijden verliest zijn rijbewijs. Sergeant McCabe onthulde dat er zijn district bij sommige, bekende mensen, punten werden gewist door politiefunctionarissen. Dat zette een affaire in gang waarin in 2012 aan het licht kwam dat er wel honderdduizend strafpunten gewist zijn bij vijftigduizend mensen, waaronder collega-politieagenten en hun familieleden.
Klokkenluider McCabe kwam onder vuur te liggen binnen zijn organisatie. Zijn chef Callinan vond McCabes gedrag in 2014 quite disgusting, wat uiteindelijk bijdroeg aan Callinans vervroegde pensionering. Huidig premier Varadkar, nam het toen als minister van Verkeer op voor McCabe. Hij vroeg Callinan zijn opmerkingen te herroepen en noemde de klokkenluider “distinguished”. Callinan werd opgevolgd door Nóirín O’Sullivan. De aanpak van O’Sullivan bij het onderzoek naar de malversaties bij de politie startte de huidige regeringscrisis.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Dit is het Sargasso-café van vrijdag 24-11-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
De Trump-jaren volgens kunstenaar en muzikant Petra Glynt: een (explosieve) trip.
Een klein hinderpaaltje op weg naar de realisering van de vergaande copyright-wetgeving die de Europese Commissie heeft voorgesteld.
Puntje voor Julia Reda (Piratenpartij).
Dit is het Sargasso-café van donderdag 23-11-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.