Het Britse Hooggerechtshof hield een tweedaagse hoorzitting over het beroep van Julian Assange tegen zijn uitlevering aan de Verenigde Staten. Assange was er zelf niet bij. Hij is ziek en heeft naar verluidt per video slechts een deel van het proces gevolgd in de cel van de Belmarsh gevangenis waar hij nu al bijna vijf jaar vastzit. De conclusies van de rechters laten nog even op zich wachten. Als zij het beroep verwerpen kan hij direct worden overdragen aan de Amerikaanse autoriteiten. Uitstel voor een toets aan het EHRM zit er waarschijnlijk niet in. 'De Britse rechtbank kan de onmiddellijke uitlevering van Julian gelasten voorafgaand aan [een verzoek om uitstel], of kan besluiten een verzoek van het EHRM te negeren om Julian toe te staan zijn zaak door de rechtbank in Straatsburg te laten behandelen,' schrijft Chris Hedges, een van de journalisten die de hoorzitting in de rechtszaal heeft gevolgd. Hoe zwaar zullen de mensenrechten in deze zaak meewegen voor de Britten? De advocaten van Assange, Mark Summers and Edward Fitzgerald, hebben tijdens de hoorzitting hun best gedaan het mensenrechtenperspectief aan de rechters mee te geven, tegen alle pogingen van Amerikaanse zijde om hen daar zo ver mogelijk van af te houden. Er waren veel herhalingen van zetten in de betogen van de advocaten. Zo herhaalde Claire Dobbin, advocaat voor de Amerikanen, de inmiddels 'ontkrachte bewering dat Assange anderen had opgedragen zich bezig te houden met computerinbraak. Zoals de IJslandse krant Stundin meldde, werden deze beweringen gedaan door een voormalige WikiLeaks-vrijwilliger die later toegaf de beweringen te hebben verzonnen in ruil voor een belofte van immuniteit door de FBI met betrekking tot beschuldigingen van fraude waarmee hij in IJsland te maken kreeg.' Dobbin hield Assange opnieuw als enige verantwoordelijk voor de schadelijke gevolgen van de publicaties van Wikileaks. Zij ging volledig voorbijgaan aan het feit dat de gelekte documenten voordat ze op Wikileaks verschenen al openbaar waren gemaakt door de websites Cryptome (waarvan de eigenaar zich inmiddels zelf heeft aangeboden als mede-verdachte in het proces tegen Assange) en Freitag (het resultaat van een conflict tussen Assange en een van zijn directe medewerkers). En deze mensen worden niet vervolgd. Publieke belangen Wat betreft de ernst van de schadelijke gevolgen wees de verdediging van Assange op een Pentagon rapport uit 2011 waarin staat dat er geen significante persoonlijke gevolgen voor Amerikaanse burgers of militairen te melden waren na de publicaties van vertrouwelijke documenten over de oorlogen in Afghanistan en Irak. Er is nadien ook geen enkel geval aan het licht gekomen. Maar, zo voegde advocaat Mark Summers er aan toe, de schadelijke gevolgen van de oorlogen voor de bevolking van deze landen zijn eens te meer duidelijk vastgesteld. Hiermee was ook een publiek belang gediend. Het is immers de taak van de journalistiek om het publiek in te lichten over ontspoord gedrag van zijn overheid. De overheid die Assange voor het gerecht wil hebben heeft echter geen boodschap aan burgerrechten en publieke belangen. Advocaat Dobbin bestreed de politieke betekenis van de publicaties van Wikileaks. Assange is ook geen journalist, maar een crimineel. Hij wordt vervolgd op grond van een meer dan honderd jaar oude Espionage Act waarin schadelijke gevolgen van de spionage voor personen buiten beoordeling van de strafbaarheid blijven. Het gaat enkel en alleen om 'schade toegebracht aan de staat'. Domineert het staatsbelang misschien ook aan Britse zijde? De advocaten van Assange hebben zich geconcentreerd op een zevental punten. Het eerste punt is de uitsluiting van uitlevering op politieke gronden, zoals dat is vastgelegd in een Brits-Amerikaanse Verdrag over hun onderlinge betrekkingen. In eerdere episoden van proces hadden zij hier al op gewezen. De Amerikaanse aanklagers ontdekten echter dat in de Britse wet die het Verdrag ratificeerde de uitsluiting op politieke gronden ontbrak. Ook deze week is veel tijd over en weer aan deze kwestie besteed. Een andere uitsluitingsgrond is het risico op de doodstraf. De Britten hebben de doodstraf afgeschaft, de Amerikanen niet. De Espionage Act noemt de doodstraf in uitzonderingssituaties, zoals tijd van oorlog. De advocaat die de Britse regering vertegenwoordigde kon geen garanties geven dat Assange nooit ter dood veroordeeld zou kunnen worden. Een erfenis van Trump Het lijkt wat ver gezocht dat het zover zou kunnen komen, al leeft onder Assanges naasten, zijn vrouw en zijn halfbroer, het bange vermoeden dat Julian een proces in de VS niet gaat overleven. Over dat proces in Virginia en over de omstandigheden waarin Assange gevangen zal worden gehouden bestaat nog veel onzekerheid. Zijn vervolging door de Amerikaanse Justitie is meer dan zes jaar na de publicatie van de geheime documenten in gang gezet onder president Trump. De toenmalige CIA-directeur Mike Pompeo kwalificeerde Wikileaks als een vijandige, niet-statelijke inlichtingendienst. Er werden op verzoek van Trump plannen gemaakt om hem te vermoorden of uitgeleverd te krijgen. Volgens advocaat Mark Summers gingen de uitleveringsplannen vooraf aan de uitwerking van de juridische strafvervolging op basis van computerinbraak en spionage. Het vermoeden van de verdediging is dat de openbaarmaking via Wikileaks van geheime codes van de CIA in 2017 (Vault 7- over inbraakmethoden van de geheime dienst) de doorslag heeft gegeven voor de dienst om meer druk te zetten op de uitleveringszaak. Deze nieuwe onthullingen zijn vooralsnog niet meegenomen in de aanklacht tegen Assange zoals die nu is geformuleerd in het uitleveringsproces. Maar blijft dat zo als hij eenmaal in de VS voor de rechter staat? De aanklager in Virginia heeft al laten weten dat Assange als Australiër in elk geval geen beroep zal kunnen doen op het First Amendment. Het is een van de redenen waarom zijn verdedigers in Londen hebben geprobeerd de rechters van het Hooggerechtshof ervan te overtuigen dat Assange in de VS geen eerlijk proces krijgt. En daarom niet uitgeleverd zou mogen worden. Journalist Joe Lauria die het proces ook volgde vond dat de rechters Johnson en Sharp geïntrigeerd leken door de ernstige politieke, juridische en persvrijheidskwesties. 'Het zijn senior rechters die mogelijk minder gevoelig zijn voor politieke druk.' Het is te hopen voor Assange. Maar niet alleen voor hem. Een gevaarlijk precedent De uitlevering van Assange aan de VS en het daarop volgende proces bij de rechtbank in Virginia vormen een grote bedreiging voor de vrijheid van de meer diepgravende onderzoeksjournalistiek. Journalisten en hun organisaties hebben zich solidair verklaard met Assange naast mensenrechtenorganisaties als Amnesty International en Human Rights Watch. Zo publiceerden vijf grote kwaliteitskranten (The Guardian, De New York Times, Le Monde, Der Spiegel, El País) eind 2022 een steunbetuiging onder de titel 'Publiceren is geen misdaad'. Huib Modderkolk, onderzoeksjournalist, weet wat er op het spel staat. Hier is sprake van een 'gevaarlijk precedent'. Je kunt van alles over Assange zeggen, schrijft hij deze week in De Volkskrant, Maar waar het uiteindelijk om gaat is dat 'zijn zaak een bedreiging vormt voor journalisten die over de hele wereld over geheime zaken willen berichten.' Hij wijst op de onthullingen over Amerikaanse oorlogsmisdaden. Maar er was zoveel meer, zoals de 'honderdduizenden diplomatieke stukken die onder meer aantonen dat Shell diep geïnfiltreerd was in de Nigeriaanse politiek.' Als journalisten door een veroordeling van Assange wordt voorgehouden dat ze strafbaar zijn en vervolgd kunnen worden voor publicaties uit gelekte documenten of informatie van klokkenluiders zal hen dat zonder twijfel doen terugschrikken voor een vrijelijke omgang met deze informatie, ook als er een publiek belang mee gemoeid is: het 'chilling effect' van een strafmaatregel. Burgers kan zo relevante informatie worden onthouden. Hun rechten delven dan het onderspit ten gunste van het staatsbelang.
The Cult heeft nogal een transformatie ondergaan gedurende de jaren ’80. Van post-punk naar gothic rock en hard rock.
‘Love Removal Machine’ was de eerste single van hun album Electric uit 1987.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
ACHTERGROND - Dit stuk gaat over het tellen van hoe vaak wetenschappelijk werk geciteerd wordt, en over soortgelijke zaken. En dat is natuurlijk keimegasuperbelangrijk, dat snapt u. Niet? Maakt niet uit, ik heb er toch een uitgebreid stukje over getikt. Want hoe mooi en nuttig de wetenschap ook is: er valt ook genoeg over te zeuren.
De kwaliteit van een wetenschapper en de impact van wetenschappelijk werk wordt vaak bepaald door ‘tellen’. Er is zelfs een heel veld ontstaan, de bibliometrie, dat zich bezig houdt met het meten van de kwaliteit van wetenschappelijk werk. Maar ja, dat gebeurt, zoals helaas wel vaker, vervolgens op basis van kwantitatieve indicatoren. En het kwantificeren van kwaliteit is zoals bekend heel erg lastig en gevaarlijk vanwege mogelijke (onvoorziene) perverse neveneffecten.
Er zijn een aantal indicatoren opgesteld waarop kwaliteit wordt beoordeeld. Sommige zijn vrij recht toe recht aan. Voor een wetenschapper wordt bijvoorbeeld vaak gekeken naar het aantal keer dat ‘ie geciteerd is, en hoeveel artikelen er zijn geschreven. En voor een artikel wordt hoe vaak het geciteerd is gezien als een aanduiding van kwaliteit. Daar even over nadenken zou al tot een opgetrokken wenkbrauw kunnen leiden, want laten we wel wezen: als iemand een artikel publiceert en vervolgens citeren 100 mensen dat artikel als voorbeeld van slecht onderzoek of ondeugdelijke methodes, dan lijkt het puur op basis van de cijfers (100x geciteerd!) heel wat.
Na 40 jaar toenemend marktdenken is de taal waarmee we over markten spreken gemeengoed geworden. Iedereen heeft wel een idee van wat er bedoeld wordt met de markt, marktkrachten, marktwerking, marktdenken en ander verwant taalgebruik. Dat mensen een idee hebben wil echter niet zeggen dat daar eenduidige definities onder liggen.
Aan de hand van een paar schetsjes wil ik verkennen wat we binnen ons maatschappelijk bestel tot markt moeten bestempelen en wat niet. Dat levert een kleine geografie van de markt op, waar vanzelfsprekend kanttekeningen bij te plaatsen zijn.
figuur 1
Het eerste schetsje (figuur 1) laat zien hoe vaak wordt gesproken over de markt. ‘Waar bemoeit de politiek zich mee, laat dat toch aan de markt over’. De markt in die zin is alles wat niet de staat is.
Dat is een hele ruime definitie van markt, waarbij bijvoorbeeld ook een Vereniging van Eigenaren (VvE) tot de markt wordt gerekend, of Giro 555 van de Stichting Samenwerkende Hulporganisaties, of een vakbond als de FNV, of Stichting Urgenda, of uw huisarts en uw sportclub, of een woningbouwcorporatie, of een brievenbusfirma’s zoals Geneurope Holding. Ze behoren allemaal niet tot de overheid en dus, volgens deze definitie, tot de markt.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Greta Van Fleet is een rockband uit Michigan rond de broertjes Kiszka, die zich laten inspireren door klassieke rockbands als Led Zeppelin, Aerosmith en The Doors.
Dat hoor je er ook wel aan af.
Van gezond eten en veel bewegen tot inleidingen en keizersneden: de zwangere vrouw moet alles uit de kast halen om de baby veilig ter wereld te brengen. Van de vrouw zelf wordt verwacht dat ze alles maar ondergaat en daarbij vooral niet te veel weerstand biedt. Ook in onderzoek naar zwangerschap lijkt het belang van de vrouw vaak ondergeschikt aan dat van de baby. Hoe voorkomen we dat vrouwen slechts als omhulsels van het kind worden gezien?
Die vraag stond centraal tijdens de avond Baas over eigen Buik? met wetenschapssocioloog prof. Trudy Dehue (RUG) en verloskundige prof. Ank de Jonge (Amsterdam UMC). Dehue vertelde over de geschiedenis van het bestuderen van zwangerschap en wat bleek? Die geschiedenis staat bol van voorbeelden waarbij de zwangere vrouw onjuist of niet wordt weergegeven. Zo ook in onderstaande gravure van Jan van Rymsdyk uit 1774, waar een kind in de baarmoeder staat afgebeeld. “Je ziet de benen van de vrouw nog net als twee koteletten tevoorschijn komen”, vertelt Dehue grappend. Duidelijk is dat de volledige aandacht op het kind staat gericht en dat de zwangere vrouw buiten beeld is gelaten.
Pregnancy by Jan van Riemsdyk and William Hunter, Public domain, via Wikimedia Commons
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Het mag dan klinken als jatwerk van de Rolling Stones, maar dat maakt het er niet minder lekker om. En de clip is ronduit vermakelijk.
QUOTE - Er moet ‘genormaliseerd worden’, in de jeugdhulp, las ik in dit artikel op Binnenlands Bestuur.
De term normaliseren is ‘een containerbegrip’. Het wordt vaak in de mond genomen in de context van het toenemende jeugdhulpgebruik, en heeft betrekking op de vraag hoe ‘we’ het gedrag van jongeren minder problematiseren en minder medicaliseren. ‘Niet alle hulpvragen van jeugdigen of ouders hoeven met jeugdhulp beantwoord te worden’, is te lezen in de Hervormingsagenda Jeugd.
Alles is retro aan deze clip, van de funky discodeuntjes tot het schermformaat. Dit is het eerste nummer dat ze schreef voor haar debuutalbum, Fabiana Palladino.
De toetseniste en zangeres is de dochter van vermaard sessiebassist Pino Paladino, en werkt intensief samen met muziekproducent Jai Paul.
Netflix vertoont een aardige – zij het wat voorspelbare – documentaireserie over de UFO-sekte der Raëlianen.
Voordat Claude Vorilhon zich verpopte tot spirituele goeroe van een massabeweging probeerde hij echter beroemd te worden als zanger in de stijl van Jacques Brel, onder de artiestennaam Claude Celler.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
