Heel even leek het of de Nederlandse parlementaire journalistiek wakker werd. De komst van het kabinet Wilders werd behoorlijke kritisch benaderd. Zeker toen Geert aan kwam draven met drie belachelijk foute minister-kandidaten. Enkele dagen later, het kabinet zit er nu, was die houding weer voorbij. De parlementaire journalisten wilden ons doen geloven, dat we het kabinet toch maar als gewoon moesten zien en een kans moesten geven. En de oppositie moet meer over de inhoud melden. Wat was er gebeurd? Tja, het bureau Ipsos had een onderzoekje gedaan onder de bevolking en daaruit bleek het vertrouwen in de overheid fors gestegen. Vooral onder lager opgeleiden. Hoe het zat met het nadenkend deel van de bevolking werd niet vermeld. Oei, dachten de heren en dames toen, hebben we toch weer gemist wat het volk denkt. Oké, dan matigen we onze toon. Zover de kwaliteit van de Nederlandse parlementaire pers, zowel die van de schrijvende als de beeldende. Hielenlikkers zijn het, zo niet van de politici dan wel van de krantenbazen. Nee, stel je voor dat gewone lezers zich niet meer herkennen in onze nieuwsgaring. Ben je gek, we schrijven gewoon wat ze willen lezen. Wat leeft onder het volk? Het hier boven beschreven proces was een herhaling van dat van de dagen na de opkomst van en moord op Pim Fortuyn. Potdorie, kregen de journalisten te horen. Jullie hebben niet geluisterd naar wat onder het volk leeft. Dat hadden we wel, maar het leek ons beter dat niet te melden en dat vonden de lezers eigenlijk wel goed ook. Konden ze lekker racistisch brallen in de patatzaak zonder gevolgen. Toen de kranten, vooral de regionale, lezersonderzoeken gingen houden was het hek echt van de dam. De lezers begrepen weinig van wat in de krant stond. Veel te moeilijk allemaal. Tja, en toch waren duizenden, honderdduizenden abonnee. Zou het kunnen, dat het wel ietsje meeviel met dat niet begrijpen. De hoofdredacties wilden daar niet aan. Journalisten waren elitaire betweters. Die moesten terug in het hok. Gewone mensen in de krant, wat voor onzin die ook uitkramen. En als ze gek op Wilders zijn, dan geven we ze Wilders, of Baudet, of welke fascist dan ook. Leuke verhalen maken, geen kritiek op wat domme mensen willen. Dus meer misdaad, meer media over de media en leuke columns over echte mensen. Weg met die cynische oude mannenstukjes. Tegensputteren hielp niet binnen de redacties. Kritiek op de politieke verslaggevers was not done. Dat die verslaggevers stuk voor stuk overliepen naar de politiek als voorlichter of erger nog als mediatrainer, maakte niet uit. In de ogen van de hoofdredacties waren zij de elite. De rest van de redactie moest leuke dingen doen. Het hielp niet, want de abonnees liepen nog harder weg, inmiddels ook de hoger opgeleiden. Zonder kritische volgers En nu zitten we dus met een extreemrechtse regering en een parlement met een flink racistisch en fascistisch smaldeel. Zonder echte kritische volgers. En een land dat voor een kwart analfabeet is. Hadden we dat niet kunnen voorspellen? Had gekund, met misschien wat meer cynische oude mannen en vrouwen in de journalistiek en het onderwijs. Geletterde mensen dus, die hadden kunnen zien wie Wilders echt was. Een uit de VVD gekegelde fascist, die zijn bewondering voor de communistenjager, die de VS op zijn grondvesten had doen trillen, Joseph McCarthy, niet onder stoelen of banken stak. Een hufter met een diepe haat tegen alles wat beter geschoold was dan hij of links. Die na de eerste uitgelokte bedreigingen uit de extreem islamitische wereld het verdienmodel van bescherming vanwege bedreiging ontdekte. Ja, riepen de politieke verslaggevers, hij wordt wel bedreigd. En nu? Van de parlementaire pers moeten we het niet meer hebben. Er is amper een land met een slechtere te vinden in Europa. Zeker die van omroepen. De kwaliteitskranten zijn amper beter maar bereiken geen breed publiek meer. De regionale zijn armlastig ingekapseld door grote concerns. Het is om gek van de te worden. Misschien moeten we weer van onderop beginnen. Maar eerst de mensen weer leren lezen, de journalisten voorop. [overgenomen van het blog Blad voor de mond]
De Amerikaanse Southern Rock Band Lynyrd Skynyrd boekte haar grootste successen in de jaren ’70, maar treedt nog steeds voor volle zalen en festivals op. Zij het wel in een nogal gewijzigde bezetting dan.
‘Gimme Back My Bullets’ stamt uit hun piekjaren, van het gelijknamige album uit 1976.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
COLUMN - De politieke zomervakantie heeft onze speciale aandacht. Want de Tweede Kamer mag met zomerreces zijn, maar ligt het controleren van de regering dan op zijn gat? Kunnen we in alle openbaarheid volgen wat de door ons gekozen volksvertegenwoordigers uitspoken gedurende deze weken?
De Tweede Kamer stelt ons gerust: natuurlijk worden er wat vakantiedagen opgenomen, maar er wordt ook gewerkt. Dat kunnen we merken aan een van de meer folkloristische activiteiten van de Tweede Kamer: vragen stellen naar aanleiding van een nieuwsbericht.
Tijdens het zomerreces heeft de Tweede Kamer alleen de mogelijkheid schriftelijke vragen te stellen aan het kabinet. Er zijn tijdens dit reces tot nu toe 164 schriftelijke vragen naar het kabinet gestuurd.
Een van de laatste vragen gaat over een bericht in de Telegraaf dat de Dienst Toeslagen zelf, daar waar nodig, toeslagen gaat verlagen als burgers dat verzuimen dat zelf te doen (kop van het artikel: ‘Dienst Toeslagen gaat zélf toeslagen verlagen bij foute aanvraag bij burgers die niet reageren op belletjes’).
De krant bleek een bericht van de Rijksoverheid opgepikt te hebben: ‘Dienst Toeslagen start proef met aanpassen van toeslagen’. De proef, onder ruim 12.000 toeslaggerechtigden, moet uitwijzen of hoge terugvorderingen voorkomen kunnen worden. Volgens de Dienst Toeslagen is dit de reden:
RECENSIE - Ik moet bekennen dat ik nog nooit van Sakir Khader had gehoord, terwijl hij al jaren werkzaam is als journalist, fotograaf en documentairemaker en die zich met name richt op verhalen van vluchtelingen; een onderwerp dat mij behoorlijk aan het hart gaat. Daarom heb ik me toch maar een beetje ingelezen op deze bijzondere man.
Al snel stuitte ik op de mini-docu “De ogen van Aleppo” over de Syrische jonge mannen die middenin de oorlog voor fotomateriaal zorgden, nadat het voor Westerse journalisten te gevaarlijk werd. Binnen 5 minuten zat ik met tranen in mijn ogen vanwege de afschuwelijke beelden en het verhaal van de jongens.
Nou, dat wordt nog wat vanavond, dacht ik toen. En ook; het lijkt me beter om vanavond maar gewoon te gaan kijken, voor ik hier een heel stuk neerpen over zijn Wikipedia-pagina.
De toon werd direct gezet met Sakirs opmerking dat hij niet weet of hij er over een paar jaar nog is, met het tempo waarmee zijn collega’s worden afgemaakt. Het thema van zijn werk is “De relatie tussen leven en dood”. Hij bevindt zich dan ook vaak in levensgevaarlijke situaties, maar neemt dat risico omdat hij belangrijke verhalen wil vertellen. Wel vindt hij het moeilijk om afscheid te nemen, vooral omdat hij de achterblijvers niet bezorgd wil maken. En natuurlijk wordt hij ook best moedeloos, biechtte hij op na het tonen van een fragment uit Terugkeer naar Homs, waarin een jonge rebel een graf delft voor zijn vriend terwijl de bommen en kogels om zijn oren vliegen. Als die totaal verdwaasd aangeeft dat hij niet meer kán, ziet Sakir zichzelf daar soms wel in terug.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Singer-songwriter Sierra Ferrell haalt haar inspiratie hier zo te horen bij Django Reinhardt vandaan.
“Het lied kwam tot me terwijl ik in mijn busje woonde in Port Townsend in Washington,” schrijft ze. “Het strand werd al gauw een van mijn favoriete plekken. Ik liep er elke dag heen om dingen te zoeken die waren aangespoeld. In die tijd zag ik een Vissen met blauwe ogen en er was nog een ander waar ik een oogje op had die een Kreeft was.”
Let op: Dit is niet de recensie, die vindt u hier
Vanavond in VPRO’s Zomergasten de documentair fotograaf en filmmaker Sakir Khader. De VPRO schrijft:
Sakir Khader maakt stijlvol, cinematografisch werk en rauwe, intieme beelden van conflictgebieden. Vaak in zwart-wit en altijd recht uit het hart. Hij won er de Zilveren Camera 2023 mee. Ook internationaal gooien de beelden die hij maakt hoge ogen. Zo veel zelfs dat hij deze maand unaniem ingestemd werd in het wereldberoemde fotoagentschap Magnum.
Magnum Photos is de internationale coöperatieve vereniging van fotografen. Om volwaardig lid van de coöperatie te worden, moet een fotograaf een vier jaar durend traject doorlopen. Eerst wordt een fotograaf voor twee jaar als genomineerde toegelaten. Op de jaarlijkse bijeenkomst van Magnum (juni 2024) werd Sakir Khader als genomineerde geaccepteerd. Over twee jaar kan hij tot geassocieerde gepromoveerd worden, om na nog eens twee jaar volwaardig lid van het gezelschap te worden.
Alle erkenning is volkomen terecht. Zijn foto’s en films zijn zonder meer indrukwekkend. Volgende maand is zijn werk te zien op het Breda Photo Festival (13 september tot en met 3 november).
Sakir Khader wordt regelmatig belemmerd in zijn werk omdat hij, om nog steeds niet opgehelderde redenen, op een terroristenlijst van de FBI staat (zie o.a. Villamedia, de Volkskrant, en Follow the Money). Dat betekent soms uiterst vervelende ondervragingen bij paspoortcontroles, soms zelfs een weigering tot een land te worden toegelaten.
ANALYSE - Premier Schoof heeft een “glas heldere opdracht”. En dat is luisteren naar de zorgen van de kiezers. “En de grootste van die zorgen” is volgens Schoof, “asiel en migratie”. “Wij horen u en we doen er wat aan,” aldus Schoof in de regeringsverklaring van 3 juli. Maar was immigratie de grootste zorg voor kiezers tijdens de verkiezingen op 22 november? Hier laten wij zien dat immigratie – specifiek, de instroom van asielzoekers – inderdaad een zorg is, maar dat kiezers nog meer zorgen hebben over andere maatschappelijke onderwerpen. De instroom van asielzoekers springt er bij geen enkele kiezersgroep uit als de grootste zorg. Een analyse van Linda Bomm en Bert Bakker, eerder verschenen bij Stuk Rood Vlees.
Kort na de Tweede Kamerverkiezingen van 22 november 2023, (tussen 24 november en 4 december) hebben we 937 Nederlanders ondervraagd. Deze dataverzameling is onderdeel van een langer lopende studie onder een grote groep Nederlanders in 2022 en 2023. De steekproef is divers qua geslacht, leeftijd en opleiding. De stemkeuze in onze steekproef komt grotendeels overeen met de uitkomst van de verkiezingen. Voor twee partijen is dit niet het geval: in onze steekproef hebben we minder PVV-kiezers (13,6%) en meer GL-PvdA kiezers (26,6%) dan in de algemene verkiezingen (PVV = 23,5%; GL-PvdA = 15,8%). In de analyses houden we hier rekening mee door de gegevens te wegen op basis van de verkiezingsresultaten. We geven meer gewicht aan de data van kiezers van partijen die ondervertegenwoordigd zijn in onze steekproef, en minder gewicht aan de data van kiezers van partijen die oververtegenwoordigd zijn.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Siegfried of Sigurd is een legendarische figuur uit Germaanse heldendichten. Het is niet duidelijk of die op een of meer historische personen teruggaat. Vanaf 1200 komen er versies van het Nibelungenlied in omloop.
Siegfried raakt bevriend met een van Bourgondië, Gunther en helpt hem Brünhilde, de krijgszuchtige koningin van IJsland tot een huwelijk te verleiden. Die geeft allerlei opdrachten aan wannabe-echtgenoten, en brengt iedereen om die daarbij faalt. Met de bovennatuurlijke attributen die Siegfried tijdens zijn jeugdige avonturen heeft bemachtigt, helpt hij Gunther de taken te volbrengen.
Op de snelweg door Spanje. Mijn oude tweedehandse iPod Touch aan de autoradio met mijn al even oude muziekcollectie erop. De nostalgie. Aan de beurt is het album Morning View van Incubus. Prachtig melodieuze gitaarspelen, prachtige mannenstem, lekkere drum. Het nummer Warning geeft me het idee voor deze Closing Time. ‘She woke in the morning, she knew that her life had passed her by. She called out a warning, don’t ever let life pass you by.’
Als muziekhistorici en -archeologen zich over vijfhonderd of drieduizend jaar buigen over de vraag waar ze een nummer moeten dateren, zullen ze ongetwijfeld op het probleem van kunstmatige intelligentie stuiten.
Misschien dat de schunnige humor een weggevertje is? Maar afgezien daarvan: dit klinkt toch gewoon als een jaren ’80 nummer?