In het gevecht rond het Eurovisie Songfestival 2025 veroverde Israël misschien niet de trofee, maar wel het hart van het Europese publiek — althans, volgens de cijfers. In de finale eindigde Yuval Raphael, de Israëlische inzending, met de hoogste televoting-score: 297 punten. Dat roept vragen op. Was dit een teken dat Europa eigenlijk achter Israël staat, zoals diverse pro-Israëlische commentatoren beweerden, of een schoolvoorbeeld van goed gecoördineerde beïnvloeding? In ieder geval is al duidelijk dat Israël als enige land enorm heeft 'geïnvesteerd' in de eigen afvaardiging. In alle landen die meededen — exclusief misschien Australië — waren er mediacampagnes en onder andere de ambassades riepen op tot zo veel mogelijk stemmen. Zelfs 'de rest van de wereld' werd getarget, met een billboard op Times Square. Het geeft aan hoe ver Israël ging om de uitslag te beïnvloeden. De keuze voor zangeres Yuval Raphael — overlevende van de terreuraanslag van Hamas in 2023 — en haar lied dat over die aanslag ging werd door velen ook als een politiek statement gezien met als doel af te leiden van de Palestijnse zaak. Uiteindelijk is het is natuurlijk lastig definitief te zeggen in welke mate deze campagnes de doorslag gaven, en er zijn andere plausibele verklaringen die los staan van beïnvloeding. Israëls inzending was een popballad — een genre dat bij publiek doorgaans goed scoort. En sommige diaspora-gemeenschappen stemmen sowieso massaal, ongeacht campagnes. Maar toch, er zijn een flink aantal zeer onverwachte uitslagen in landen met een heel breed gedragen publieke verontwaardiging over het Israëlische geweld. En dat schuurt. Een kwetsbaar stemsysteem Een belangrijk punt wat eventuele beïnvloeding mogelijk maakt is de kwetsbaarheid van het televoting-systeem zelf. In tegenstelling tot normale verkiezingen, mag je bij Eurovisie als kijker tot 20 keer stemmen, en met wat creativiteit waarschijnlijk vaker. In een ideale wereld natuurlijk leuk, dat je eventueel enthousiasme voor een kandidaat op die manier kan uiten bij een liedjeswedstrijd, maar die hoge stemlimiet opent de deur voor massale, gecoördineerde stemcampagnes, want mensen die Israël wilden steunen hadden één nummer om uit te kiezen, mensen die ‘alles behalve Israel’ wilden, hadden er 25. Dat maakt het tegengaan van zulke campagnes lastig, zeker als de overige stemmen veel meer verdeeld zijn, of mensen minder vaak stemmen dan de maximale 20 keer. Het gevolg is een verkiezing die niet noodzakelijk of zelfs maar waarschijnlijk de publieke steun weerspiegelt, maar eerder de intensiteit van een relatief kleine, gemobiliseerde groep. In landen als Spanje en Ierland werd achteraf vastgesteld dat er ongewoon veel stemmen binnenkwamen tijdens de finale vergeleken met de halve finales. In Spanje zelfs tot tien keer zoveel. Ook België ziet onregelmatigheden. Dit hoeft niet meteen fraude te betekenen, maar het wijst wel op een systeem dat kwetsbaar is voor activatie — eerder dan representatie. Politiek zonder vlag Het officiële verhaal van de EBU is helder: het Eurovisie Songfestival is apolitiek. Maar hoe apolitiek is het werkelijk, wanneer staten sociale media en advertentieplatforms inzetten om stemmen te winnen? Wanneer ambassades stemcodes posten en diplomaten openlijk hun twintig stemmen voor “nummer 14” delen? En hoe apolitiek is het als rechtse commentatoren de uitslag gebruiken om te claimen dat er Europese politieke steun is voor de "Israëlische zaak" (lees "genocide"), en men de uitslag in Nederland misbruikt om de grootste demonstratie in 20 jaar te bagatelliseren? Wat daarbij wringt, is de asymmetrie. Terwijl Israël wél ruimte kreeg om zich via officiële kanalen te presenteren en mobiliseren, werden uitingen die de Palestijnse kant vertegenwoordigden actief geweerd. Vlaggen anders dan die van de deelnemende landen werden verboden, waarschijnlijk om de Palestijnse vlag te kunnen weren, wat en passant ook de LGBTQI-gemeenschap raakte en een van de kernwaarden van het songfestival — inclusiviteit — ondermijnde. Pro-Palestijnse spandoeken in het publiek werden verwijderd, en bij boegeroep of protest tijdens de live-uitzendingen — waaronder bij Israëls optreden — werd het geluid in de uitzending afgevlakt of zelfs volledig weggedraaid. Bovendien werden close-ups van het publiek tijdens Israëls optreden beperkt, vermoedelijk om zichtbare protesten buiten beeld te houden. De Spaanse omroep werd zelfs berispt door de EBU omdat de commentatoren Gaza en de politieke controverse benoemden. Met andere woorden: de organisatie was selectief neutraal — wél ruimte voor staatscampagnes, géén ruimte voor maatschappelijk protest. Door de actieve houding van de EBU in het censureren van tegengeluid kan je zelfs zeggen dat de organisatie een verlengstuk van de Israëlische propagandacampagne werd. In plaats van een neutraal podium werd Eurovisie 2025 zo een sterk geregisseerd politiek decor waarin de grenzen van publieksinvloed strak werden afgebakend in het voordeel van één partij — vooral als die niet overeenkwam met het officiële script. Israël is niet het eerste land dat probeert de kansen voor zichzelf te vergroten, maar Israëls inzet was ongekend, gecoördineerd en breed verspreid. Daarmee verschuift het debat van “wie zong het beste” naar “wie mobiliseerde het beste”. De zwijgende meerderheid of een goed georganiseerde minderheid? Israëlische en rechtse Europese media beschrijven het succes als een bewijs dat “de zwijgende meerderheid” zich voor Israël uitsprak. Tegenover de luidruchtige protesten op straat stond de stille stem via SMS. Maar wanneer die stem gestuurd wordt via diplomatieke netwerken en grootschalige gesponsorde campagnes, mag je je afvragen hoe spontaan en stil die steun daadwerkelijk was. Het lijkt er dan ook op dat het publiek niet alleen een voorkeur voor een liedje uitsprak, maar reageerde op een zorgvuldig geregisseerde campagne. Dat is op zich niet verboden — maar het is politiek. Daarmee is het songfestival gebruikt en ingezet als middel in de Israëlische propagandaoorlog, met verstrekkende gevolgen. De EBU heeft Israël een waarschijnlijk niet bestaande ‘zwijgende meerderheid’ geschonken die nu moeiteloos in politieke retoriek kan worden ingepast en uitgebuit. En dat is zorgelijk.
Eigenlijk ben ik er altijd vanuit gegaan dat ze Duits was, maar Lene Lovich blijkt gewoon Amerikaans te zijn. In Nederland verwierf ze bekendheid door haar rol in de muziekfilm Cha-Cha, met Herman Brood en Nina Hagen.
Sleaford Mods is een Brits postpunkduo uit Nottingham dat sinds 2007 actief is. Die haken hier muzikaal slim aan bij een nummer uit 1978, van het album Stateless.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Gisteren:
De grootste demonstratie in 20 jaar: meer dan 100.000 mensen protesteren tegen het geweld in Gaza en riepen het kabinet op ook een duidelijke rode lijn te trekken en politieke, economische en militaire steun aan Israël te stoppen zolang het de toegang tot hulpgoederen blokkeert en zich schuldig maakt aan oorlogsmisdaden en structurele mensenrechtenschendingen in Gaza en de Bezette Palestijnse gebieden. In het AD en op Instagram, Sargasso huldigt die 100.000 mensen.
Vorige week:
Een petitie die oproept tot en motie van wantrouwen tegen minister Faber werd in korte tijd door meer dan 100.000 mensen ondertekend. Inmiddels (zondag 18 mei, 22:30 uur) hebben 219.587 mensen de petitie ondertekend. Nog niet getekend? U kunt dat hier doen.
De gemeenteraad van Uden is niet bezweken voor het gewelddadige protest van een, volgens de politie, “de paar honderd’ demonstranten voornamelijk van buiten Uden (‘Motorclubs, groepen voetbalsupporters en zelfs mensen uit België’, hoorde de burgemeester van de politie).
Met 22 voor en 9 tegen stemde de gemeenteraad van Uden vóór de komst van een asielzoekerscentrum voor 300 vluchtelingen.
Een inwoonster van gemeente Uden zette een petitie op vóór de komst van een asielzoekerscentrum en haalde meer dan 1000 handtekeningen op.
LONGREAD - In het eerste deel van dit artikel ben ik ingegaan op het onderscheid tussen kapitaal en rijkdom en op de vraag wat investeren is. Een Nederlands voorbeeld, Jacques van Marken, liet zien wat ondernemen in zijn tijd betekende. Daar kwam een beeld uit naar voren dat ik hier het klassieke model van kapitalisme noem. De drijvende kracht daarbinnen is de ondernemer en cruciaal is de inzet van kapitaal – geld dat wordt gebruik voor het vergroten van de economische productiemiddelen.
In de wereld van private equity gaat het voortdurend over geld, of eigenlijk over rendement. Rendement is geld dat met geld verdiend wordt. Dat betekent, zoals we gezien hebben, dus niet perse dat dat geld kapitaal is. Hoe verhoudt rendement zich eigenlijk tot die drie door Von Mises genoemde productiefactoren, kapitaal, grond en arbeid?
Die drie productiefactoren heb je in principe voor elke vorm van productie nodig. De ondernemer betaalt voor het gebruik. Rente is de betaling voor het verstrekken van kapitaal, pacht of huur voor grond en loon voor arbeid. Degene die het allemaal bij elkaar brengt is de ondernemer. Hij loopt daarmee risico. Winst is de beloning voor dat ondernemersrisico.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Het Canadese folktrio The Be Good Tanyas speelt hier een nogal somber lied van Townes Van Zandt over de allerhande manieren waarop mensen een miserabel leven proberen draaglijk te maken.
‘Het is makkelijker dan maar gewoon wachten tot je doodgaat.’
Ik zeg tegen deze minister: gelukkig is welwillend Nederland met veel meer.
Ik = Stephan van Baarle (DENK), lid Tweede Kamer, de minister = Marjolein Faber, minister van Asiel en Migratie.
Minister Faber moest afgelopen dinsdag (13 mei) opdraven bij het wekelijks vragenuurtje in de Tweede Kamer. Stephan van Baarle wilde namelijk de minister eens aan de tand voelen over haar verbod op uitstapjes naar de Efteling voor jeugdige asielzoekers.
Net zo als haar weigering koninklijke onderscheidingen te verlenen aan vrijwilligers die voor vluchtelingen klaar staan, leverde ook dit weer een ‘ophefje du jour’ op.
Anne-Marijke Podt (D66), in datzelfde vragenuurtje:
Het is natuurlijk een beetje doorzichtig wat de PVV hier doet. Dit is het zoveelste ophefje du jour. De PVV gebruikt dit gewoon weer als een afleidingsmanoeuvre over de rug van getraumatiseerde kinderen.
Maar deze keer waren niet alleen genereerde media en Kamerleden de ophef, ook ‘welwillend Nederland’ begon zich met de zaak te bemoeien. Vrijdag 9 mei werd een petitie gelanceerd om een motie van wantrouwen tegen de minister te bepleiten. Binnen een paar dagen tijd hadden meer dan 60.000 mensen de petitie ondertekend.
Niet veel later waren er meer dan 100.000 ondertekenaars en op moment van dit schrijven (vrijdag 16 mei, 22: 35 u.) staat de teller op 215.907 handtekeningen. Gisteren groeide het aantal met gemiddeld 3 ondertekeningen per minuut (tussen 12:15 en 22:35 uur).
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Ondertussen in Den Haag:
Aan de demonstratie tegen het geweld in Gaza nemen momenteel 70.000 mensen deel. Een lange stoet grotendeels in rood geklede mensen is rond 13. 45 uur van het Malieveld vetrokken en loop richting Vredespaleis.
Volgens een ANP reporter ter plaatse zijn er lopen er 70.000 mensen mee. Vooraf hadden zich 37.500 mensen aangemeld. Langs de route staan toeschouwers met
Via een livestream van Omroep West is de demonstratie te volgen.
Labi Siffre was een Britse singer-songwriter met Caribische en Nigeriaanse roots. Zijn bekendste lied is ‘(Something inside) So strong’ (1987), waarin hij het apartheidsregime aanklaagt.
In een later interview onthulde hij dat het ook betrekking had op zijn ervaringen als homoseksueel. Siffre was al vroeg uit de kast, en leefde van 1997 tot 2014 in een driehoeksverhouding met zijn vaste partner Peter John Carver Lloyd en hun gezamenlijke vriend, de Nederlander Rudolf van Baardwijk.
De Iraanse singer-songwriter Shervin Haji Aghapour schreef in 2022 ‘Baraye’. Een muzikale collage van berichten met kritiek op het regime die online werden geplaatst als teken van verzet na de dood van Jina Mahsa Amini (bron: Koerdisch Nieuws). Baraye betekent ‘voor; of ‘vanwege’ of ‘omwille van’.
Dertig redenen waarom de ‘Vrouw, Leven, Vrijheid’-revolutie in 2022 losbarstte, naar aanleiding van het verdachte overlijden van Masha Amini.
Om er maar eens een paar te noemen:
‘Een van de grootste problemen die de verzorgingsstaat heeft, is dat mensen onderschatten hoeveel waarde die nog voor henzelf heeft. Maar toen ik geboren werd, was de overheid er al voor me met goede kraamzorg en het consultatiebureau. Daarna kon ik naar de basisschool en uiteindelijk naar de universiteit.’
‘Juist hoogopgeleiden hebben het langst van onderwijs genoten, dankzij de verzorgingsstaat. Met een beetje mazzel ook nog met een basisbeurs en een gesubsidieerde studentenkamer. Later in hun leven kregen ze hypotheekrenteaftrek, kinderopvangtoeslag, pensioen.’
‘Je kunt in Nederland als hoogopgeleide dankzij de verzorgingsstaat nog steeds betrekkelijk gerust leven. Daarom schrijf ik: jullie hebben het helemaal niet zo zelf gedaan als je denkt.’
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.