GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Deze keer een bijdrage van Harry Zevenbergen dat ook als column verschijnt op de site van SUB. Voor het achtste jaar volgt hij onder de naam Tour de ZevenBal de Tour de France met columns en gedichten. De voortekenen kunnen bedriegen, maar voorlopig maak ik me op voor een broederstrijd in de Astana-ploeg. Eén van mijn favoriete Tours was in 1986. In 1985 won Bernard Hinault zijn vijfde Tour, hij deed dat met de steun van zijn jonge ploegmaat Greg Lemond, zijn gedoodverfde opvolger. Hinault had het zwaar en het was Lemond die hem er doorheen sleepte. De vraag die bij iedereen speelde was of Lemond eigenlijk niet veel sterker was en de Tour had kunnen winnen? Het antwoord van de meeste kenners was Ja.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Bij Sargasso krijgen we dagelijks linktips binnen. Sommige linktippers nemen ook de moeite uit te leggen wat er in de gelinktipte content te vinden is. Deze extragratis duiding is erg welkom aangezien bloggers toch al zoveel moeten duiden in zo’n korte tijd. Maar wat als deze duiding opeens nogal subjectief blijkt te zijn of nóg erger niet blijkt te kloppen? Uiteindelijk blijf je als blogger toch verantwoordelijk voor de linktips die je doorzet en een publiekelijke afslachting ligt voor een burgerjournalist altijd op de loer. Graag leg ik u dan ook in alle eerlijkheid een recent linktip dilemma voor.
Wat ik zeker niet wil stellen is dat onderstaande linktip de redactie fout informeert, maar bij lezing van de folder kwam ik toch écht tot een andere conclusie? Ik nodig u -gewaardeerde lezer- van harte uit om voor deze keer eens mee te denken in de dagelijkse dilemma’s van interactieve burgerjournalistiek. Hieronder volgt de duiding die wij ontvingen van een linktipper bij deze folder [pdf] en daarna mijn persoonlijke observaties.
Linktip tekst: “Survival international heeft een bijzonder mooie folder uitgegeven over hoe het “ontwikkelings” denken duizenden stammen heeft doen verdwijnen en miljoenen mensen de dood in heeft gejaagd. Een heel duidelijk ander perspectief op het gedachtengoed van “ontwikkelingswerkers” waarin alles in het teken van de vermeende vooruitgang staat. Dit is natuurlijk vloeken in de progressieve kerk, maar misschien is het aardig om aandacht te besteden aan wat nuances van de ontwikkelingsbusiness”.
“De agenten en toezichthouders zullen mogelijk donderdag al vooraan de rij op de standplaats op het Leidseplein staan om chauffeurs op de regels te wijzen en in te kunnen grijpen bij opstootjes. Ze zullen ‘zolang als nodig is’ bij de standplaats blijven staan.”
Overmorgen wordt de zoveelste veiligheidsnorm ingesteld om de standplaats aan het Leidseplein te beschermen. Het haalt uiteindelijk niets uit of het probleem verplaatst zich alleen. Doek de privatisering van de taximarkt op, geef de macht terug aan de gemeentes en betaal de chauffeurs in uren en niet in ritten. Marktwerking in publieke sectoren werkt niet, want mensen zijn geen machines. Accepteer dat nu eindelijk.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De volgende bijdrage is van schrijver / columnist Hassan Bahara. Zijn roman Een verhaal uit de stad Damsko verscheen in 2007 en gaat over een Marokkaanse jongen die opgroeit in Amsterdam. Bahara was gastredacteur van Propria Cures. Rapper Appa vroeg Bahara ooit om zijn biografie te schrijven. Bahara is overigens net zo islamitisch zoals Adolf Hitler een geslaagd kunstschilder was.
Anderhalve week geleden riep Tweede Kamerlid Tofik Dibi in de Volkskrant het PVV-electoraat op om het debat met hem aan te gaan over de toekomst van Nederland als multiculturele samenleving. Inmiddels zijn er op verschillende internetfora en op de site van de Volkskrant enkele replieken verschenen waaruit een redelijk coherent beeld gedestilleerd kan worden van een gemiddelde PVV’er. Gisteren las ik een bijdrage van ene Ronald Lermer op de opiniepagina van de Volkskrant. Laten we die brief eens nader bekijken.
Deze Ronald Lermer begint zijn bijdrage zeer sympathiek door Tofik Dibi te complimenteren voor het feit dat het Tweede Kamerlid de moeite neemt om zich direct tot de PVV stemmer te richten.
“Het is de eerste keer dat ik ervaar dat de PVV ter linkerzijde serieus wordt benaderd. Immers links zet Wilders chronisch af als xenofoob racistische maker van een filmpje en PVV stemmers als dikbuikige Tokkies.”
Het is wat onbeholpen verwoord, maar wat meneer Lermer natuurlijk bedoelt is dat de PVV eindelijk eens met het benodigde respect wordt bejegend door iemand van de vermaledijde Linkse Kerk. Normaal worden de PVV en G. Wilders bij het minste of geringste afgezet, maar nu krijgen ze eindelijk de kans om iets terug te zeggen zonder meteen van hun lunchgeld beroofd te worden.
Het veld potentiële Republikeinse uitdagers voor de presidentsverkiezingen van 2012 is lekker bezig zichzelf uit te dunnen. Nadat we vorige maand een overzicht gaven van de Republikeinen wannabees die in Iowa gespot waren, zijn de eerste twee kanshebbers door middel van sexschandalen geëlimineerd en werd een van de topfavorieten, gouverneur Sarah Palin, eerst beschadigd door onthullingen uit de campagne eind vorig jaar, voordat ze zichzelf helemaal elimineerde.
De eerste van de rij kaboutertjes die zichzelf in de voet schoot, was senator John Ensign uit Nevada. Deze aartsconservatief had het aangelegd met een campagnemedewerkster. Saillant detail hierbij was dat hij in de jaren negentig één van de grootste criticasters van Bill Clinton was. Toch zou Ensign nog wel een politieke toekomst kunnen hebben. De conservatieven zijn minder haatdragend ten opzichte van echtelijke ontrouw indien het er eentje van de eigen club betreft en de baantjes die hij regelde voor zijn liefje hebben allemaal alleen te maken met zijn eigen campagnes. Hij lijkt vooralsnog dus geen voordeeltjes met belastinggeld uitgedeeld te hebben.
Sanford’s jammerlijke tango
Dat ligt bij de gouverneur van South Carolina, Mark Sanford, wel anders. Die heeft het enkele jaren geleden met een Argentijnse aangelegd. De nationaliteit van de bedpartner in kwestie hoeft natuurlijk niet echt ter zake te doen, totdat Sanford besloot deze dame in Buenos Aires op te zoeken, maar verder aan niemand liet weten dat hij het land uit was. Hij beweerde zelf op trektocht in de Appalachen te zijn, maar kon dat moeilijk volhouden toen hij bij terugkomst op het vliegveld gesnapt werd. Een dag later moest Sanford op een persconferentie wel toegeven dat ook hij naast de huwelijkse pot gepiest had. Hij lijkt er politiek echter een stuk meer last van te hebben dat men hem vanwege zijn onvindbaarheid verwijt onverantwoordelijk te zijn, dan dat hij een bezoek aan Argentinië organiseerde, voornamelijk om zijn minnares te ontmoeten, op kosten van de belastingbetaler (hij heeft beloofd de kosten terug te betalen).
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Sorry Noord-Holland, het is fout gelopen. We hadden beter op moeten letten. We hebben geld verloren, maar geef ons de kans de fouten te herstellen.
Aldus het nieuwe oude bestuur van de provincie Noord Holland. Maar hoe het “fouten herstellen” er dan uit ziet, wordt niet duidelijk. Storten ze soms die tientallen miljoenen persoonlijk in de kas?
Sorry zeggen was nog nooit zo vrijblijvend.