Online redacteur, het is een kutbaan. Kom je net van de School voor Journalistiek, mag je nieuwsberichtjes doorprikken op de website van de Telegraaf. Liefst een stuk of twintig per dag, en zo spectaculair mogelijk. Sex, of gekke dingetjes. Maakt niet uit waar je het vandaan haalt. En het hoeft ook niet echt waar te zijn. Het valt te bewonderen dat er redacteuren zijn die daadwerkelijk de krochten van het internet opzoeken, en dan ineens een pareltje vinden. Daar schrijf je dus een stukkie over. Een gegarandeerd hitskanon. En ach kijk, het wordt ook nog gecopypeest door je grootste concurrent. Aardig van ze. En kijk nu eens: Zelfs het fucking ANP neemt het over. Wooehooooo. Maar stel nou he, wat als -laten we zeggen- een bepaald persoon dit had verzonnen. Dat die persoon - zeg maar he - een grapje met de onlineredacteur wilde uithalen. Zo'n web-blogger of zo. Op Buurtlink hoef je tenslotte niet aan te tonen dat je ook in de Talingstraat woont. En er staat niet bij of je gewoon een fantast bent. Dus iedereen kan zoiets -zeg maar he- verzinnen om die onlineredacteur een poets te bakken. Zou zomaar kunnen toch? Vooral als he-le-maal niemand van hen die dit bericht overschreven (toch minstens drie veel personen) even belt of langsgaat in de Talingstraat. Zodat ze zeker weten dat niet iemand, als het ware, een grapje met ze uithaalt. Ik bedoel maar.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
GroenLinks: Stel je vragen over Barroso aan Judith Sargentini
GroenLinks Europa lanceert een nieuwe videorubriek op de website: Vijf vragen. Eén van de GroenLinks-Europarlementariërs beantwoordt vanuit de studio in het Europees Parlement de vijf beste vragen die via internet op het onderwerp van de week zijn binnengekomen. De pilot nemen we deze week op met vijf vragen over José Manuel Barroso.
Deze week en volgende week draait de politiek in het Europees Parlement voornamelijk om de vraag wie de nieuwe voorzitter van de Europese Commissie wordt. Krijgt Barroso genoeg steun in het Europarlement voor een nieuwe termijn van vijf jaar? Al hoewel hij op dit moment de enige kandidaat is, lijkt zijn herbenoeming allerminst zeker.
Heb je vragen over Barroso en zijn kandidatuur aan GroenLinks-Europarlementariër Judith Sargentini? Stuur ze door!
lees verder
Eenvoudig is het niet voor de zelfverklaard progressieve Nederlander – waartoe ik mezelf gemakshalve reken – om zich staande te houden in de verhitte discussie over de islam. Jarenlang kwam vanuit de linkerflank kritiek op godsdienst in al zijn facetten. Onze ouders lachten maar wat graag om de blasfemische grollen van Wim T. Schippers’ dronken dominees in de jaren zeventig. Reves Ezelproces? Hulde! Kamerdebatten over de vraag of de slang wel of niet gesproken had werden afgedaan als ridicuul.
Maar anno 2009 voelt de linksliberaal zich geneigd het voor de moslimzondebok op te nemen, juist omdat alle discussies ongenuanceerd door elkaar lopen. Conclusie: links (ook ik maak me daar ‘schuldig’ aan!) doet aan ‘hyperemancipatie’ van de moslims, Wilders doet het tegenovergestelde. Terwijl Nederland als liberaal en vrij land de grenzen wagenwijd open zou moeten stellen voor vrijdenkers in den vreemde. Journalistes die zweepslagen krijgen in Soedan, Iraniërs die vluchten voor het bewind, homoseksuele Egyptische balletdansers die angst hebben om omgebracht te worden.
‘Houd de deuren open voor intellectuelen.’ Het is makkelijker gezegd dan gedaan. Waar trek je een grens? En doe je niet aan een griezelige selectie door pak ‘m beet de schrijvers, de acteurs en de journalisten te wenken en de loodgieters te weren? Een heikel punt. Maar hier moet je grofweg de conclusie trekken dat een loodgieter zijn werk kan uitvoeren zonder hete adem van de staat. De intellectueel wordt in de gaten gehouden, gevolgd en in het ergste geval vervolgd. Zij zijn in het beste geval afhankelijk van het werk van Amnesty International en mogelijke grillen van politieke lobby’s. Eigenlijk zouden zij erop moeten kunnen vertrouwen dat Nederland en West-Europa in zijn geheel bij uitstek een gebied is waar men welkom is en waar het politieke klimaat van het land van herkomst te bekritiseren valt, en mogelijk zelfs te beïnvloeden.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
In Iran is er een idioot regime aan de macht. De ayatollahs en Ahmadinejad zijn religieuze waanzinnigen die te graag wereldmacht willen spelen. Iran heeft een ‘aparte’ vorm van democratie, die verre van netjes functioneert. Toch hebben ze in ieder geval één element waar wij wat van kunnen leren.
Onlangs presenteerde de zo goed als gekozen president zijn nieuwe kabinet. Een kabinet met zelfs drie vrouwen erin. Wat er toen is gebeurd is leerzaam. Het parlement, toch grotendeels op de hand van Ahmadinejad, stemde drie ministers weg. Een gezochte terrorist als minister van Defensie, dat was geen probleem natuurlijk. Joden opblazen is immers bon ton in Iran. Maar het parlement stemde wel drie kandidaten weg wegens een gebrek aan ervaring.
En daar zou Nederland nog wel wat van kunnen leren. Hier worden ministers en staatssecretarissen bij hun aantreden niet individueel door de Tweede Kamer beoordeeld. Er borrelt iemand op uit het partijcircuit en die is dan minister. Een paar verrassende namen erbij en hop, je hebt een kabinet. Het is dan slikken of stikken voor het parlement. Dat hebben ze in Iran beter geregeld.
Het Nederlandse parlementaire stelsel zit verder best goed in elkaar. Maar een individuele toets per minister zou een mooie aanvulling op onze democratie zijn. Zonder een groot probleem ervan te maken, zou je een paar staatssecretarissen op voorhand niet moeten aannemen. Dat hoeft niet het einde van de regering te betekenen. Je kunt gewoon een andere zoeken. Ten tijde van Philomena Bijlhout kon dat ook snel. Wie weet had het huidige kabinet het zonder de onzichtbare Van der Hoeven kunnen doen. Of zonder Tineke Huizinga. Dat was voor iedereen beter geweest. En oh ja, dit doen ze niet alleen in Iran. Ook in de VS. Dus het kan best werken in een échte democratie.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“Ik hoop dat de Nederlandse bevolking als één blok achter onze militairen en hun thuisfront blijft staan en de militairen steunt in hun moeilijke werk”. (Telegraaf)
Generaal Van Uhm sprak gisteren op een persconferentie naar aanleiding van het sneuvelen van de 21ste Nederlandse militair in Afghanistan. Inmiddels stromen de honderden reacties op condeléanceregister voor de omgekomen sergeant al binnen. Dat blok dat staat er heus wel. Maar wie een blok achter zich heeft staan, staat met de rug tegen de muur? Steun aan de mensen die zijn uitgezonden om hun leven te riskeren is logisch, maar het zou niet het debat over de zin van de missie in de weg moeten staan.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.