Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Dictators voor elke portemonnee bij Save the Tyrants
[speld]
“Een dictator adopteren hoeft helemaal niet duur te zijn.”
Steeds meer dictators leggen het loodje in de golf van protest die momenteel door het Midden-Oosten stroomt. Experts zeggen dat als er niets verandert, dictators sneller zullen uitsterven dan de ijsbeer en de grutto. Stichting Save the Tyrants probeert het beroep van alleenheerser te bewaren voor het nageslacht. Dankzij de actie ‘Adopteer een Dictator’ kan nu iedereen daaraan een bijdrage leveren, al voor tien euro per maand.
Julius Groothuis, woordvoerder van de stichting, vertelt: “Wij luiden de noodklok. Op de rode lijst van bedreigde beroepen staat het vak van dictator onbetwist op nummer één.” Voor Groothuis staat vast dat de despoot ook in de eenentwintigste eeuw een kans verdient. “Kijken we niet allemaal heimelijk op naar grootheden als Napoleon en Stalin? Zou u het niet jammer vinden als uw kinderen dictators straks alleen nog van plaatjes kennen?”
Meewerkende dictators zijn verplicht om elke maand een leuke handgeschreven brief met foto’s of tekeningen te sturen naar de gulle gevers. Groothuis: “Het leuke van deze actie is dat je echt een band met je dictator opbouwt.” Hij toont een foto van Teodoro Obiang Nguema uit Equatoriaal-Guinea, die lachend poseert naast de waterboardinstallatie die hij dankzij de actie heeft kunnen aanschaffen. Groothuis lachend: “Daar doe je het toch voor.”
De seniorenprins en -prinses (slot)
In de feestzaal van het café werd de prinsenparen achter een rij tafel geparkeerd. De receptie kon beginnen. Er werden om en nabij de achthonderd mensen verwacht. Zomaar feliciteren behoorde niet tot de mogelijkheden. Er was een draaiboek. Er waren mensen die als een soort luchtverkeersleiders alle aangemelde receptionisten van een felicitatieslot voorzagen. Mijn vader had geregeld dat de familie een vroeg slot toegewezen had gekregen.
De schutterij betrad het café in gelid, floot, trommelde en sprak toe. Daarna vormde zich een lange roodkleurige felicitatieslang van de receptietafels tot aan de ingang van het café. Nog voor de slang langs de tafels was, marcheerde de harmonie en drumband de zaal binnen. Het leek fysiek onmogelijk om nog eens zeventig mensen naar binnen te persen, maar het lukte toch.
Er werd getoeterd, getrommeld en toegesproken. Tijdens een van de marsen had ik langdurig kippenvel gekregen. Ik kon me de naam van het nummer niet meer herinneren. Inmiddels had mijn jongste broer al het vierde rondje gehaald. Bier, hitte, herrie. Af en toe werd ik slap in de knieën. Het kon ook ontroering zijn.
Er vormde zich een blauwe slang achter de rode slang. Het patroon was duidelijk. Allerlei verenigingen uit naburige dorpen kwamen binnen en duwden iedereen nog dichter bijeen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Olivier Roy: “This is not an Islamic revolution”
Olivier Roy: “This is not an Islamic revolution”
Iran en Saudi-Arabië zijn geen voorbeelden
Vrijheid! van! meningsuiting!
Ach, wat een hel moet het zijn om een geregelde GeenStijl-reageerder te zijn. Moest je vorige week nog blaffen dat het SCHAN! DA! LIG! smakeloos was dat Joop (zdhafd*) een cartoon plaatste waarin moslims met joden werden vergeleken, gisteren moest je meehuilen met de wolven in het roze bos dat het GODS! GE! KLAAGD! was dat de cartoon van de site was verwijderd. Vrijheid van meningsuiting, joh! Vrijheid van meningsuiting! Dat Joop de cartoon verwijderde omdat medewerkers te ernstig werden bedreigd door Wilders’ ongewilde virtuele knokploegen doe je natuurlijk plichtmatig af als een poging om de PVV verder zwart te maken. Tel uit je winst!
Maar wat die zogenaamde ridders van het vrije woord vergeten is dat, ondanks dat het treurig is dat het is gebeurd, het net zo goed een recht is om iets te plaatsen als dat het een recht is om iets wat je zelf hebt gepubliceerd te verwijderen. En dat maakt je als criticus van het verwijderen net zo’n lul als de idioot die het verwijderen van de cartoon in de eerste plaats eiste. Ook dat is vrijheid van meningsuiting. Leer daar nou eens mee omgaan, verdulleme!
*zij die het altijd fout doen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Druipkunst
Directing, cinematography, and editing by Dave Kaufman. Painting by Holton Rower.
Meer bij The Presurfer.
Wie moeten we nou geloven?
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.