KSTn | Politieauto’s

Komt er weer zo'n stuk voorbij waar je qua nieuwswaarde helemaal niets aan hebt, maar welke toch weer een leuk inkijkje geeft in de wereld die overheid heet. Dit maal gaat het om een rapport over de aanbesteding van de inkoop van politievoertuigen. Gaat al snel om €500 miljoen. En er waren twijfels over of dit wel netjes ging. Om een lang verhaal kort te maken, er zijn geen regels overtreden maar het kan beter dus gaan we ons best doen. Klaar. Daar hebben ze dan wel 123 pagina's van vrijwel onleesbare ambtelijke taal voor nodig. En eigenlijk staat er maar één interessant weetje in. Namelijk dat meer dan de helft van de politievoertuigen niet als zodanig herkenbaar is. Per jaar gaat het om 1490 voertuigen, waarvan er dus ruim 800 niet herkenbaar zijn. Natuurlijk zitten hier een paar dienstauto's tussen. Maar kennelijk worden we meer in het geniep gevolgd dan we ons vaak realiseren. En ik ga weer over tot de orde van de dag. KSTn = Selectie uit recente KamerSTukken.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022
Foto: copyright ok. Gecheckt 13-10-2022

Een lans gebroken voor Rutger Castricum

De les voor de PvdA is niet dat Den Haag onfatsoenlijk is en de PvdA dus een ongelikte beer nodig heeft die wel in staat is om de Castricums van deze wereld in hun hok te zetten. Job Cohen was gewoon te fatsoenlijk. De voormalige voorman van de PvdA was niet opgewassen tegen de hufterigheid die regeert. In het PowNed-tijdperk, waar afzeik-tv en cabereteske journalistiek de ‘mediawerkelijkheid’ bepalen , past geen man die de boel bij elkaar wilt houden. En dan val je genadeloos door de mand als je tegenover Geert Wilders in debat of bij Rutger Castricum voor de camera staat. Exit Cohen.

Allemaal waar en Felix Rottenberg heeft natuurlijk een punt als hij, armen gevouwen en op schoolmeestertoon, in DWDD presentator en verpersoonlijking van al het kwaads in Den Haag, Rutger Castricum, de les leest. Dat mag Rottenberg, dat is zijn taak als commentator op die vermaledijde ‘mediawerkelijkheid’. Castricum heeft natuurlijk net zo gelijk als hij Rottenberg en Van der Linden vervolgens aanpakt. De laatste (Castricum: ‘Wie is hij?’) bleef trouwens steken in de vraag één politieke relevante primeur van PowNews te noemen. Castricum kam er niet op, hoorde de vraag niet of koos er voor om het keffertje te negeren. Maar hij had kunnen wijzen op het aftreden van twee PvdA-ministers met een schrijnend gebrek aan talent een koers uit te zetten op de nieuwe wind die door Den Haag waait: Ella Vogelaar was zijn eerste slachtoffer.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 04-10-2022

Het politieke lied en de “Liedermacher”

Singer-songwriters zijn er tegenwoordig genoeg, maar eigenlijk zijn ze helemaal niet meer politiek. Het politieke lied wordt haast niet meer gezongen en dat is weleens anders geweest. Zo kende bijvoorbeeld Duitsland in de jaren ’60 tot ’80 van de vorige eeuw heel veel politieke singer-songwriters, of “Liedermacher” zoals zij zich noemden. De meest bekende Liedermacher in Nederland is geloof ik Reinhard Mey, die van het deuntje van Met het oog op morgen, maar hij was niet politiek, dat waren anderen.

Wolf Biermann bijvoorbeeld. Biermann volgde vermoedelijk het in die tijd frequent gehoorde advies “Als het je hier niet bevalt, donder toch op naar Oost-Duitsland” op, want hij ging uit idealistische motieven van West- naar Oost-Duitsland verhuizen. Toch had hij daar later ook kritiek op de politieke machthebbers en dat hebben ze hem niet in dank afgenomen. Toen hij 1976 voor een optreden in West-Duitsland was, kreeg hij te horen dat hij niet meer terug mocht komen naar Oost-Duitsland – “ausgebürgert”:

Later maakte hij in “Die Ballade von den verdorbenen Greisen” onmiskenbaar duidelijk hoe hij over de politieke machthebbers van Oost-Duitsland dacht nadat zijn aanvankelijke idealisme was verdwenen:

Hannes Wader was meer een hardliner. Tot 1991 was hij lid van de West-Duitse communistische partij DKP. In de tijd van generaal Jaruselski en Lech Walesa had hij het tijdens een concert over de hulp die nodig was voor de onderdrukte volkeren op aarde. Daarmee doelde hij natuurlijk vooral op landen in Zuid- en Midden-Amerika, maar een wijsneus uit het publiek riep: “En in Polen!” “Ja,” zei Hannes Wader, “ook in Polen heeft de partij nog veel te doen.” Hannes Wader heeft vele mooie liedjes gemaakt en op de gitaar kan hij best aardig tokkelen. De teksten zijn niet altijd politiek, soms zijn ze het gewoon helemaal niet, maar ik geloof dat bij Hannes Wader ook niet-politiek politiek is, tenminste is dat vroeger zo geweest. Een van zijn bekendste liedjes is het iets minder politiek lijkende “Heute hier, morgen dort”:

Foto: copyright ok. Gecheckt 28-09-2022

Keuzestress

De marktprincipes in de zorg beginnen hun zegenende werking te doen. Of we daar blij mee moeten zijn, is nog maar de vraag, want de marktwerking levert inderdaad iets wat ze belooft: keuze. Maar het is een valse keuze waar haast niemand op zit te wachten. En er zit een venijnig addertje onder het gras.

Gisteren kopte NRC Handelsblad dat CZ zijn inkoopbeleid aanscherpt. De grootste verzekeraar van Nederland koopt sommige behandelingen simpelweg niet meer in bij zorgverleners als die te duur, kwalitatief onder de maat of onnodig zijn. Daardoor zouden er weer wachtlijsten kunnen ontstaan, omdat in sommige regio’s bijvoorbeeld nog maar weinig ziekenhuizen zijn die een bepaalde behandeling mogen geven – of anders gezegd, waarvan de behandeling door CZ vergoed wordt.

Zo’n wachtlijst is natuurlijk vervelend (oeps daar gaat hét argument van pro-marktwerking-types: sinds 2006 hebben we nauwelijks wachtlijsten meer), maar op zich past dit allemaal netjes in het plaatje van de marktwerking. Want we krijgen er keuze voor terug. Iedere zorgverzekeraar zal namelijk zijn eigen afwegingen maken. Het kan dus zijn dat je bij CZ voor behandeling A niet meer bij ziekenhuis Z terecht kan, maar dat je bij Achmea voor behandeling A wel naar ziekenhuis Z kan gaan. We hebben keuzevrijheid.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: copyright ok. Gecheckt 23-11-2022

Wau: het meest gave cijfer

Wau (the ancestor of the Latin letter F) is an archaic letter of the Greek alphabet which originally stood for the sound /w/ and later remained in use only as a numeral symbol for the number ‘6’. Whereas it was originally called wau, its most common appellation in classical Greek is digamma.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Vorige Volgende