EU moet corruptie aanpakken

De EU bemoeit zich steeds nauwer met het economisch beleid van staten. Waarom dan zo'n matige interesse voor corruptie? Dat probleem is te groot om als technische kwestie af te doen, betoogt Hugo Brady, senior research fellow bij het Centre for European Reform. The fight against corruption and national maladministration is currently very much on the minds of policy-makers in Brussels. This is because the eurozone crisis and concerns over the rule of law in newer EU members, including Bulgaria and Romania, make clear an embarrassing truth about European integration. The EU is a joint law-making body, single currency area and common travel zone where countries have often very different attitudes towards public accountability, quality of administration and the prevention of graft. Corruption and the weakness of national institutions is a scourge right across central, eastern and southern Europe, according to a recent report by Transparency International (TI). The report measured the ‘national integrity’ of 25 EU countries, finding that “Greece, Italy, Portugal and Spain have serious deficits in public sector accountability and deep-rooted problems of inefficiency, malpractice and corruption, which are neither sufficiently controlled nor sanctioned.” In addition, TI reports that positive progress towards reform in newer member-states has slowed, and in some cases reversed, since accession, particularly in the Czech Republic, Hungary and Slovakia. But Bulgaria and Romania remain the most corrupt.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 27-09-2022

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Dirkswoud (5)

Kauwen (corvus monedula spermologus) zijn de kleinste kraaiachtigen. Je kunt ze herkennen aan hun grijze nek, hun groengele oogjes en hun zwarte snavels. Waarom heten ze kauwen? Omdat ze vaak ‘Kauw kauw’ roepen. De Engelsen hadden niet meer het woord cow voor ze, dus hebben ze hem jackdaw genoemd, hoewel deze vogels ook in Engeland ‘Cow cow’ roepen. Dat is een voorbeeld van de logica die er in de Nederlandse taal zit, en die het zo oergemakkelijk maakt voor een kind om het te leren.

Kauwen trouwen makkelijk, en als ze eenmaal getrouwd zijn, scheiden ze niet meer van elkaar. Je ziet de paartjes elkaar steeds opzoeken, in de zomer, als ze op het dak van de St. Clarakerk te Dirkswoud bijeenkomen. Wat doen ze daar? Ze teuten wat met elkaar, ze nemen de dag nog eens door (‘Ik ben bij de cafetaria geweest. Goed voedsel.’ ‘Maar ik ben bij De Smulpaap langsgeweest. Ook niet misselijk, hoor!’) En als ze zo een half uurtje in de weer zijn geweest op het kerkdak, steken ze zwermsgewijs over naar een paar bomen aan de rand van het dorp, waar ze een dutje gaan doen.

Je mag tegenwoordig niet meer een tamme kauw houden, volgens de wet, want dat is inderdaad vreselijk. Gruwelijke misdaad. Daar moet de politie scherp op blijven letten. Maar vroeger had ik een buurvrouw, de oude mevrouw Dekker, die elke ochtend buiten haar deur kwam en in haar hand wat stukjes brood of koek had, en daar kwamen de kauwtjes op af. Ze pikten het gewoon uit haar hand, jaren lang.

Foto: Riccardof (cc)

Hoe de Chinese borinage weer opbloeit

Noordoost-China was de afgelopen jaren het toonbeeld van verval: sluitende staalfabrieken, walmende koolcentrales en sociale onrust. Een gigantisch investeringsplan lijkt het tij te hebben gekeerd. Een kolenstad droomt nu zelfs van groen toerisme. Dream on.

Het Noord-Oosten van China deed lang niet mee in de optimistische praatjes. Terwijl de Yangtze-delta een uitbundige groei liet zien, verkommerden de staal-, chemie- en kolenfabrieken in het oude Mantsjoerije. Het waren allemaal staatsbedrijven. Topzwaar. Inefficiënt. Weinig concurrerend. Het energiehongerige China zette liever in op kerncentrales en groene energie dan op kolen.

Begin jaren nul was er veel sociale onrust. De kersverse president Hu Jintao lanceerde een grote investeringscampagne om de drie noordelijke provincies, Heiongjiang, Jilin en Lianing, nieuw leven in te blazen. De sloppewijken rondom de kolencentrales werden platgegooid en vervangen door flitsende nieuwbouwflats. Met resultaat. De groei ligt al jaren boven het landelijk gemiddelde.

Het succes leidt tot inspiratie. Nu is er een plan om van de kolenstad Fuxin een internationale attractie te maken. Centraal daarin staat de kolenstad Fuxin. Ze hebben er de grootste openlucht mijn in Azië, naar verluidt. Zo breed als Manhattan en zo diep als de Chrysler Building. Hoopvol spreekt de verantwoordelijke apparatsjik van groen toerisme:

,,To understand Fuxin’s future, look for Fan Chunming, a pinstripe-suited official tasked with turning the mine into an international tourist destination. “We want to make Fuxin a green city, an improved city,” said Fan, a middle-aged Fuxin native with slicked-back hair and a strong command over the dense, formal language used by many Chinese officials. Within a decade, he explained, the pit will be traversed by flowing rivers and forest paths. Visitors will be able to enjoy a motor raceway, a hunting ground, and a golf course on the far side of the pit. They’ll be able to circle the mine in a steam locomotive. “By transforming the mine,” he said on a smoggy April day, “we can transform all of Fuxin.”

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Nederlandse soldaten helpen VS grip op West-Afrika te krijgen

Nederlandse soldaten vertrekken morgen naar Kameroen voor een internationale oefening. Vooral de VS profiteren hiervan.

Op dit moment maken militairen van het Nederlandse 101ste Communicatie- en Informatiesystemen (CIS) bataljon zich klaar voor deelname aan de oefening Africa Endeavour in Kameroen. Nederland neemt voor de tweede keer deel aan de sinds 2006 jaarlijks terugkerende communicatie oefening. Er zullen in totaal tweehonderd deelnemers zijn uit vijfendertig Afrikaanse landen, de VS, Canada, Nederland en van internationale organisaties zoals de NAVO, Afrikaanse Unie, Europese Unie en West-Afrikaanse Economische Gemeenschap.

Uit Nederland gaan vier officieren en negen onderofficieren naar Kameroen, waaronder een mediatrainer, een sergeant van de medische dienst en een commandant. Het team zal Afrikaanse trainers opleiden en begeleiden. De bedoeling is dat deelnemende landen uiteindelijk met eigen materieel communicatienetwerken opzetten en gebruiken. De netwerken zijn bedoeld voor samenwerking tijdens militaire operaties. Op de website van het CIS staat dat deze netwerken de basis vormen voor toekomstige samenwerking bij natuurrampen of humanitaire hulp. De site van Modern Ghana voegt hier fijntjes aan toe dat het ook om peace keeping en contra-terrorisme kan gaan; dat zijn gewapende militaire operaties. De oefening is ook onderdeel van het Amerikaanse militaire goodwill offensief in Afrika om meer landen op het continent op zijn hand te krijgen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 28-09-2022

Dromen

Al sinds ik het me kan herinneren heb ik absurde dromen, die zo filmisch en gedetailleerd zijn dat ik alle onrealistische aspecten als waarheid aanneem. Elke poging tot lucide dromen mislukt jammerlijk.
Toen ik laatst eindelijk in een droom het vermoeden had dat ik nog niet wakker was, testte ik dit door met mijn volle gewicht tegen een muur te schuren om mijn arm open te halen. De gevolgen waren realistisch, maar gelukkig niet zo luguber als een latere droom waarin een man voor mijn neus in een gemaal vast kwam te zitten. Nu heb ik werkelijk geen idee hoe zo’n ding er eigenlijk uitziet. Althans, zonder verwrongen mens erin. Maar ik kan me er blijkbaar wel een voorstelling van maken. 
Hoog tijd voor een token. Dat zou mij ook kunnen verlossen van de ronduit vermoeiende dromen waarin ik intercontinentale missies uitvoer ten behoeve van het redden van de aarde. Nog geen maand geleden vloog ik een geheime vracht in een colonne van straaljagers naar een tropisch eiland, toen er voor de kust een immense afgeragde submarine transformeerde tot de grootste Decepticon ooit. Hij greep ons uit de lucht, en zo lag ik redelijk panisch tegen een stalen monster ter grootte van het nieuwe IBG-gebouw aan te klotsen. Gelukkig was het water warm.
Ook vermoeiend zijn de terugkerende dromen waarin ik onschuldige mensen de hersens in moet slaan met huis-, tuin- en keukenvoorwerpen. Ik heb tot twee keer toe iemand onthoofd met een lullig touwtje. Een tijdrovende klus.
Iets sneller dood ging de oma die me ontvoerd had naar een Oostblokland, maar dat kwam doordat ik een klapstoel als wapen gebruikte en ze geen weerstand bood. Ze vroeg me namelijk zélf of ik haar wilde doodmeppen.
Oké dan.
Ondanks de marginale nachtrust beschouw ik mijn absurde dromen vooralsnog als een zegen. Want wie kan er nou zeggen dat ie elke nacht gratis en schadeloos tript?

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 25-10-2022

Politieke frustratie in de maak

De poging van SP en PVV om wetgeving te filibusteren is spaak gelopen. Van de PVV viel zo’n actie te verwachten. Maar wat denkt de SP te bereiken met het opvoeren van politieke frustratie aan de vooravond van een kabinet waar ze zelf deel vanuit wil maken?

Dat gaat een fraaie vertoning worden aanstaande maandag: acht SP’ers die urenlang van hun website voorlezen aan Martin Bosma, die Gérard de Villiers zit te lezen. Of andere partijen de moeite nemen langs te komen, valt nog te bezien. De twee partijen krijgen wat ze verdienen: een klucht die ze zelf mogen opvoeren.

Dat de PVV het politieke proces probeert te frustreren, is inmiddels usance. Dat is ook haar mandaat: ze vertegenwoordigt kiezers die politiek belletje trekken waarderen. De SP echter zit in de politiek om daadwerkelijk stukjes Nederland ten goede te keren. Met filibusteren maak je geen vrienden, maakt ook de beslissing duidelijk om SP en PVV op een maandag in hun sop gaar te laten koken. Hetgeen de SP er niet van weerhoudt om voor een volgend debat doodleuk twaalf uur spreektijd aan te vragen.

De vraag is welke precedent de SP hier denkt te scheppen. Ze poseert openlijk als regeringspartij, maar gooit met evenveel gemak extra zand in de democratische raderen. Toekomstige SP-ministers hebben weinig grond om te klagen, wanneer ze om de haverklap urenlang moeten luisteren naar Martin Bosma die voorleest uit de reactiekolommen van de Telegraaf.

Foto: copyright ok. Gecheckt 15-11-2022

Balans in Oranje

De balans is uit Oranje. En de balansbandjes, waar onze jongens twee jaar geleden bij zworen, ook. Dat kan geen toeval zijn.

Twee jaar geleden, toen het Nederlands Elftal wist door te dringen tot de finale van het Wereldkampioenschap voetballen, zworen ze erbij: balansbandjes. Een armbandje met daarin twee magneetjes (of ‘hologrammen’) die voor meer evenwicht, een betere balans en een grotere lenigheid zouden zorgen. Wesley Sneijder had het geïntroduceerd. Ik nam toen aan onder invloed van Yolanthe Cabau von Karlsruhe.

In ieder geval. Dirk Kuyt, Wesley Sneijder en Arjen Robben waren ervan overtuigd dat de balansbandjes ervoor zouden zorgen dat ze die wereldbeker zouden binnen hengelen. Om de fenomenale werking ervan te bewijzen begon Wesley Sneijder vanuit stilstand zijn tenen aan te raken. Iets wat hij voordat hij de balansband had niet kon.

Als ik de wat fanatiekere oranjewatchers moet geloven, hebben Van Gelder en Van Halst meer haar op hun hoofd dan dat er teamspirit in Oranje zit. Er is geen team meer. Er zijn louter ego’s. Alle balans is zoek. Alle balansbandjes ook, vermoed ik. Wat hebben ze ervoor in de plaats gekregen? De geluksvogeltjes van C1000. Ik zie een verband. 

Later in 2010 bewezen wetenschappelijke onderzoeken wat iedere normaal denkend mens al wist: de balansbandjes hadden geen enkel effect. Daarnaast, zo bleek, had de fabrikant van de balansbandjes, de firma Power Balance, Wesley Sneijder betaald om het bandje te dragen. Wat natuurlijk niet meteen hoeft te betekenen dat Wesley Sneijder een cynische graaier is die bereid is alles te verkopen zolang zijn bankrekening steeds meer uitpuilt. Het lijkt me wel een goede jongen. Beetje oppervlakkig. Denkt eigenlijk alleen maar met z’n voeten. Ik twijfel er niet aan dat Sneijder ervan overtuigd was dat zijn balansbandje hem ook daadwerkelijk beter in evenwicht bracht. Dat hij geld kreeg om het te dragen, was mooi meegenomen. Maar als je het alleen om het geld doet, ga je niet vervolgens de evangelist uithangen bij je teamgenoten.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende