Ik ben een lastige klant geworden. En dan ook nog specifiek bij webshops die ik juist leuk vind, omdat ik daar nu eenmaal het liefst bestel. Maar als er dan iets misgaat, kan ik daar soms heel slecht tegen. Als ik iets nodig heb of wil kopen, doe ik vaak erg mijn best om een duurzame variant bij een duurzame bron te halen. Het vergt dan wat uitzoekwerk om te komen tot een optie waar ik voor wil gaan. Ik woon niet in een grote stad, dus webshops bieden een uitkomst, je kent het wel. Het product moet alleen wel met de post en daarna kan je het pas in het echt zien. Een gokje dus. Ruis Ik bestel dus weleens wat bij duurzame online winkels. En hoe goed dit wereld-verbeterende bedrijf ook haar best doet, online winkelen blijft een ellende. Met als voornaamste probleem dat het beeld dat je van de producten hebt hoe dan ook vertekend is. Je vormt je beeld op basis van hoe het product wordt weergegeven en dat beeld hoeft helemaal niet overeen te komen met het echte product. Er zit ruis op de lijn. En als ik dan zo veel moeite heb gedaan om online iets uit te zoeken waar ik achter denk te kunnen staan, wat ik kan bestellen bij een ‘goede webshop’, en wat helemaal naar mij toe wordt gebracht, dan kan ik er heel slecht tegen als het product anders is dan hoe ik het me had voorgesteld. Als het erg tegenvalt moet ik het namelijk terugsturen en dan was het allemaal voor niks. Dat is enorm zonde van de moeite, het karton, de uitstoot en het geld. Mosgroen Zo bestelde ik laatst een set kussens in de kleur ‘mosgroen’. Achteraf gezien was dat sowieso een domme zet, want ze kwamen in een gigantische doos. Ik dacht goed bezig te zijn door meerdere dingen bij dezelfde winkel te bestellen die dan samen in één doos zouden kunnen, maar zo ging het niet. Plus, kussens zijn enorm. Dus ja, daar schaam ik me dan een beetje voor. Vervolgens kwamen de kussens in hun eigen doos en bleken ze meer grijs dan groen. Ik heb ze naast drie beeldschermen met de online afbeelding gehouden – ‘ben ik nou gek?’ – en de kleur was duidelijk anders dan voorgesteld. En daar word ik dan boos van hè? Doe ik zo mijn best om goede keuzes te maken, is er een webshop die kussens opstuurt in een gigantische doos en in de verkeerde kleur. En daar moet ik dan weer iets mee, namelijk een klacht indienen, ze terugsturen en daar de verzending van betalen. En me slecht voelen over de moeite, het karton, de uitstoot en het geld. In andere gevallen had ik het product misschien gewoon geaccepteerd, want zo nauw komt het bij mij ook weer niet, maar koud grijs en warm groen zijn wel erg verschillend in een interieur. De klantenservice dacht er trouwens niet zo over; de medewerker vond dat ze precies hadden geleverd wat er op de website stond. Zo gaat dat dus. Feedback En zo gebeurt het dat ik ruziemaak met leuke webshops, en dat is helemaal niet leuk om te doen. Mijn feedback is natuurlijk opbouwend bedoeld; ik wil dat we samen bouwen aan een duurzame manier van produceren en consumeren. Daarom geef ik het soms aan als ik zie dat er iets beter kan, vooral als ik er zelf ook last van heb gehad. Maar soms heb ik na al die moeite niet de puf om er allemaal doekjes om te winden om vriendelijk over te komen. Ik wil gewoon dat zij weten hoe het voor mij als klant is en dat ze hun werk beter gaan doen. Dus schrijf ik korte en bondige berichten: dit is er gebeurd en ik ben er niet blij mee, wat kunnen jullie doen om de situatie te verbeteren? Vervolgens voel ik me daar weer raar bij: ik was juist blij met deze webshop, en nu doe ik zo kortaf en haast ondankbaar? Ik zou er een meer uitgebreid verhaal van kunnen maken, zoals hier, maar zitten ze daar dan op te wachten? Ik kan toelichten dat ik het niet vervelend bedoel en dat ik hecht aan duurzaamheid net als zij, en dat ik ook juist daarom belang hecht aan goede communicatie. Of neem ik mijn rol als betrokken klant dan te serieus? Bemoei ik me te veel met andermans bedrijf? Duurzame consument Hoewel ik me er soms raar bij voel, sta ik er wel achter dat ik eisen stel als ‘duurzame consument’. Ik vind dat we allemaal lastigere klanten mogen zijn als het om duurzaamheid gaat. Ik vind het belangrijk dat deze webshops, die actief waarden als duurzaamheid uitdragen, bij de les blijven. Het is niet duurzaam om verkeerde verwachtingen te scheppen en slecht te communiceren. We moeten namelijk minder gaan consumeren en minder miskopen doen. Daarom verwacht ik van deze winkels dat ze zo duidelijk en eerlijk mogelijk zijn over wat ze aanbieden. Natuurlijk is het een zoektocht voor alle bedrijven die het beter willen doen en is er nog niet overal een oplossing voor, daar heb ik alle begrip voor. Maar sommige dingen kunnen wel nu al beter, zoals waarheidsgetrouwe foto’s uploaden op je website. Wat mij betreft mag je een bedrijf daar op aanspreken. Over het geval van de kussens: misschien moet je als bedrijf helemaal geen volledige kussens willen verkopen in een webshop, maar bijvoorbeeld alleen de hoes. Dat had een hoop gescheeld qua karton en ruimte in de bus. De vulling van het kussen kan dan vast op een efficiëntere manier worden vervoerd, zoals in bulk naar een fysieke winkel. Welwillende consument Dus ik hoop maar dat duurzame winkels beseffen dat ze welwillende klanten hebben die erg hun best doen en er dan misschien wel extra hard van kunnen balen als het niet goed uitpakt. En dat het dan voorkomt dat ze korte feitelijke e-mails sturen aan de klantenservice. Als dat onvriendelijk overkomt, is dat alleen maar omdat duurzaamheid en zelfzorg op dat moment belangrijker zijn dan vriendelijkheid. En omdat het niet altijd makkelijk is om een bewuste consument te zijn. Omdat ik me besef dat het ook niet altijd makkelijk is om een duurzame webshop te runnen, blijf ik mijn best doen om coöperatief te zijn. Ook zal ik meer mijn best doen om positievere feedback e-mails te schrijven. En als het me dan even niet lukt om vriendelijk over te komen, stuur ik in het vervolg wel een link naar dit artikel mee als toelichting bij mijn opbouwende kritiek.
In onze zo beschaafde wereld vallen mensen alleen figuurlijk uit het raam. En zo kan Henk Staghouwer worden toegevoegd aan het record aantal bewindslieden dat uit Ruttes raam is gevallen.
De rest blijft zitten en danst de tango tot ze er bij neervallen…
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Leden van de Tweede Kamer stellen veel vragen aan de regering. Te veel, hoor je wel eens. Maar er zijn ook belangrijke vragen die níet gesteld worden. Dat doet dan weer de vraag rijzen waaróm dat zo is. Hierna signaleer ik twee voorvallen uit de afgelopen zomermaanden, die aanleiding hadden moeten zijn voor Kamervragen en kritische commentaren in de pers. Die twee houden verband met elkaar. Berichten of – liever nog – ophef in de pers leiden vaak tot Kamervragen. Andersom hoopt ieder Kamerlid dat zijn Kamervragen tot aandacht in de pers zullen leiden.
Allereerst de uitspraken van de Koning bij de traditionele ontmoeting van hem en zijn gezin met de pers, bij het begin van de zomervakantie. Op dat moment waren er al tamelijk ontwrichtende betogingen van boeren geweest, die niet altijd correct waren aangemeld en conform de door de burgemeesters gestelde voorwaarden werden uitgevoerd. Én gepaard gingen met intimidatie, verkeers- en andere delicten en verstoringen van de openbare orde. Toch zei de Koning tijdens dat persmoment onder meer: “Boeren draag ik echt in mijn hart”. “Het culturele erfgoed van het platteland wordt gedragen door de boeren”. En: “Wij spreken heel veel met boeren”. “De boeren weten ook dat wij heel erg met hen meeleven.”
‘Window dressing’, vrij vertaald ‘de etalage pimpen’, is alom bekend als term voor dingen beter doen lijken dan ze werkelijk zijn. Het bekende dikke woordenboek zegt: “maatregelen om iets mooier voor te stellen dan het is”.
Minder bekend is ‘statue dressing’: een standbeeld opleuken. Dat kan hét antwoord worden op de vraag of standbeelden die een lelijke geschiedenis vertegenwoordigen uit het straatbeeld verwijderd moeten worden of niet.
Waar ‘window dressing’ allerlei lelijkheid wil verdoezelen, kan ‘statue dressing’ juist een nare geschiedenis zichtbaar maken. Hew Locke is daar op zijn manier al jaren mee bezig.
Al ruim twintig jaar speelt hij met ideeën om vooral standbeelden die refereren aan de Victoriaanse periode ‘aan te kleden’. Hij beseft goed dat hij daar lang niet altijd toestemming voor zou krijgen en voelt er weinig voor dan maar in het holst van de nacht en op zijn hoede voor de politie aan het werk te gaan. Dus maakte hij in 2007 foto’s van allerlei standbeelden en werd het ‘photo-of-statue-dressing’.
Op onderstaande foto’s, uit de serie ‘Restoration’ (2006), links slavenhandelaar Edward Colston. Rechts Edmund Burke, een politicus die propageerde dat zonder religieuze instellingen de morele stabiliteit van de staat in gevaar zou komen. Locke boorde gaten in de foto’s en bevestigde er gouden medaillons en juwelen aan. Symbool voor de rijkdom die de Britten aan hun koloniaal verleden hebben te danken. En symbool voor hoe die rijkdom de schaduwkanten van die periode aan het oog onttrekken.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Everywhere at the End of Time (vaak afgekort tot EATEOT) is meer een project dan een muziekstuk. Artiest The Caretaker, een alias van Leyland Kirby, maakte het ruim zes uur durende stuk tussen 2016 en 2019. De loops van gesampelde ballroommuziek desintegreren totdat er uiteindelijk niets coherents meer overblijft. De muziek verbeeldt het verloop van Alzheimer, dat verschillende stadia kent. Dat is interessant, maar wat het vooral tot een project maakt zijn de reacties, variaties, analyses en analyses van de analyses. Tik de titel in op YouTube en ga het konijnenhol in (want wat heb je anders te doen op zondagavond).
Sargasso schreef in november 2021 al dat de Tweede Kamer onjuist geïnformeerd is over de mogelijkheid van een nationaal ontgasverbod op basis van een brief van schipper Ton Quist. Inmiddels geeft het Ministerie dit ook toe in een aanvullende reactie op de brief aan Harbers. Letterlijk schrijft het ministerie:
Ik zie dat een deel van mijn mail ontbreekt. In uw brief geeft u terecht aan dat het IJsselmeer geen Aktewater betreft. Deze fout is helaas in een Kamerbrief terecht gekomen, maar u heeft gelijk.
Voor wat betreft het uitstootverbod in Duitsland: het ministerie heeft jaren geleden uiteraard overwogen om de Regeling benzinevervoer in mobiele tanks te wijzigen. Met deze regeling is de Richtlijn nr. 94/63/EG van het Europees Parlement en de Raad van de Europese Unie van 20 december 1994 betreffende de beheersing van de uitstoot van vluchtige organische stoffen (VOS) als gevolg van de opslag van benzine vanaf terminals naar benzinestations, deels geïmplementeerd. In deze regeling is een ontgassingsverbod voor aardoliedestillaten volgens de EU definitie van de benzinedistributierichtlijn waaronder benzine (UN 1203), opgenomen. Met de wijziging kon dit ontgassingsverbod worden uitgebreid naar andersoortige stoffen zoals benzeen. De wijziging van de regeling is (mogelijk) een nationale kop op de Europese Richtlijn. De verantwoordelijkheid en de kosten voor het ontgassen zouden bij deze optie echter geheel komen te liggen bij de schippers. Het ministerie heeft daar expliciet niet voor gekozen, omdat we in het CDNI destijds juist toewerkte naar een verbod in lijn met het CDNI-principe van “de vervuiler betaalt”. Duitsland heeft deze keuze wel gemaakt door ook UN 1268 en UN 3475 toe te voegen.
De actie van Duitsland werd dus niet als illegaal gezien, zoals u het stelt. Duitsland is dan ook niet in die hoedanigheid erop aangesproken.
ACHTERGROND - De meest markante sofisten die in Plato‘s werk naar voren komen, hebben wellicht nooit echt bestaan. In Plato’s dialoog Gorgias treedt de sofist Kallikles naar voren, en in Plato’s hoofdwerk Politeia (de Staat) komen we de sofist Thrasymachos tegen. We zullen ze als ‘filosofen’ bespreken, want wat Plato ze laat zeggen is interessant genoeg.
Deze twee houden allebei ongeveer eenzelfde soort pleidooi. Hun stelling is dat het goede gelijk is aan dat wat het sterkst is. Ze stellen dat wie door list en bedrog, of gewoon door bruut geweld, zijn rijkdom en aanzien weet te behouden, uiteindelijk bepaalt wat de norm is, en daarmee uiteindelijk het meest bijdraagt aan de samenleving.
Wanneer zo iemand ontmaskerd of overwonnen wordt, dan komt dat dus niet omdat zijn moraal niet deugt, maar omdat hij kennelijk niet listig en sterk genoeg was. Zij prediken daarmee dus een soort sociaal darwinisme avant la lettre.
Het is niet bekend of er werkelijk sofisten waren die prikkelende stellingen als die van Kallikles en Thrasymachos aanhingen. Het idee dat kracht bepaalt wat goed is, sluit wel aan op Gorgias’ en Protagoras’ mening dat de waarheid in het politieke discours tussen de mensen in ligt, maar is inconsistent met de bewering van Protagoras dat iedereen in principe evenveel recht op het morele en politieke gelijk heeft. Want in de optiek van Kallikles en Thrasymachos heeft de sterke meer aanspraak op dat recht dan de zwakkere.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Hoeveel sentimentaliteit kun je verdragen in muziek? Artieste Rachika Nayar heeft het er zelf ook moeilijk mee: “I both love and feel so wary of melodrama, because its entire premise is to be uncritical.” Haar nieuwe album Heaven Come Crashing (ook al zo’n theatrale titel) is net op het randje, en soms erover.
De ‘werkende armen’, zoals ze goedkeurend worden genoemd, zijn in feite de grootste filantropen van onze samenleving. Ze negeren hun eigen kinderen zodat er gezorgd wordt voor de kinderen van anderen, ze wonen in ongeschikte woningen zodat andere woningen blinkend en perfect kunnen zijn, ze verdragen ontbering zodat de inflatie laag kan blijven en de aandelenkoersen hoog. Als werkende arme ben je als een anonieme donor, een naamloze weldoener, aan alle anderen.
— Barbara Ehrenreich in Nickel and Dimed, 2001
De repeterende melodieën en drones, onder meer geproduceerd door een elektronische orgel (wat zeg ik: een Farfisa-orgel, dat is kennelijk noemenswaardig), zorgen voor een licht hypnotiserend of psychedelisch effect op het album A Spirit Appears to a Pair of Lovers van Gryphon Rue.
