Het blijk inmiddels al bijna tien jaar terug te zijn, dat ik een video bekeek die toch wel wat apart was, bijzonder. Ranzig, zei een kennis, onsmakelijk, getverdemme, beetje met je blote reet heen en weer schuiven in dat filmpje, viespeuken.
De video was van The Fat White Family: Touch The Leather. Ik zie nu ook dat YouTube daar een leeftijdsdingetje aan verbonden heeft.
Maar met die video liet The Fat White Family zien dat ze in ieder geval geen zoete band waren die commercieel wilde gaan. Wie bedenkt zoiets? En waarom gaat dan de hele band akkoord met de uitvoering: ja, dat is een prima script, doen, mijn moeder vindt dat vast ook erg goed, vast.
En dan, maar dat was weer iets anders, die neus van de zanger. Imponerend.
Maar nu, bijna tien jaar later, blijkt dat The Fat White Family hele sferische muziek maakt. Bezwerend, en in de video zijn er ook geen onvertogen zaken.
Wat ik het mooiste vind van dit nummer? De laatste minuut. Dan komt alles samen. De Calexico-gitaren, de droge drumtikken, en vooral de zang, al die stemmen die bij elkaar komen, een verstrengeling in woordloze klanken, een ongrijpbare, geheimzinnige spreuk.
Reacties (1)
Deze neus en billletjes vereisen nog geen inlog. En als daarna Whitest Boy On The Beach komt, laat ‘m dan maar even doorlopen.