Ach, wat een fijne uitvoering van I Do’n’t Love Anyone. Akoestisch, kleinschalig, gezellig, liefdevol en hecht gebracht – en rommelig, wou ik haast zeggen, maar dat geloof ik toch niet echt. De muzikanten weten precies wat ze doen, misschien iets minder bedacht dan als ze op een podium zouden staan.
Peter improviseert er nog een stukje When Johnny Comes Marching Home tussendoor, maar dat zal ook wel afgesproken zijn, neem ik aan.
Opgenomen tijdens een Cardinal Session.