Today was a good day! Ik moest de deur uit om een pakje te versturen. Een paar dagen geleden had ik een topje op Vinted geplaatst, en die was de volgende dag verkocht. Het levert weinig op; ik vroeg maar 3 euro en ik heb de gewoonte om er een klein cadeautje bij te doen als ik iets verkoop. In dit geval een paar zelfgemaakte oorbellen, die ik er wel bij vond passen. Ik maak dus dik verlies zelfs, maar het is gewoon de lol. Ik leuk het pakje ook altijd een beetje op met geinige stickers, gebruik daarvoor de papieren zakjes die ik met de bezorgde boodschappen van Appie krijg. Niet helemaal eco-friendly, want er gaat natuurlijk wel wat plastic tape, een geprint label en die plastic stickers op het pakketje. Maar ik doe mijn best om te recyclen en het ook nog leuk te houden. [caption id="attachment_345446" align="aligncenter" width="899"] Bron: eigen foto's[/caption] Daarom word ik ook altijd zo moe van die rechtsdraaiende zeikerds die oreren over de hypocrisie van milieuactivisten en ambtsbekleders die zelf vliegen, autorijden, in een groot huis wonen en wegens hun activiteiten waarschijnlijk een CO2-footprint van heb ik jou daar hebben. We zitten nu eenmaal allemaal vast in een systeem dat we zelf gecreëerd hebben. Dat was vast niet met hele kwade bedoelingen, mensen zijn – over het algemeen – gewoon kortzichtig, egoïstisch en vooral nieuwsgierig. Maar ik dwaal af; daar wil ik het helemaal niet over hebben. Want ik had juist zo’n fijne dag! Het is nu 9 uur ’s avonds en nog 25 graden, eerder was het veel warmer, maar wel met een fikse bries, dus het was goed te doen. Na het versturen van mijn pakje ben ik een stukje verderop naar de markt in Ganzenhoef gegaan. Hier in Zuidoost is het 6 dagen markt; 3 keer in de Amsterdamse Poort, dinsdag hier vlakbij bij Kraaiennest, woensdag een stukkie verder in Reigersbos en zaterdag dus op Ganzenhoef. Allemaal bereikbaar binnen 20 minuten met OV, al kan ik in die tijd ook naar Kraaiennest lopen. Doe ik vrijwel nooit, want ik word toch echt wel een dagje ouder. Maar het is wel een mooie wandeling, bovenop de Gaasperdammertunnel is een fijn park aangelegd. Die doe ik binnenkort nog wel eens, maar dan om bloemen te plukken, die ik dan kan drogen. Nieuwe hobby. Pakt niet altijd goed uit, maar het doet me wel goed om rond te kijken wat er allemaal groeit en bloeit. De markt was ook een succes. Ik heb sinaasappels en 2 rozenplantjes voor een prikkie op de kop getikt, en een XL portie kibbeling gescoord. Een van de weinige visvarianten die ik lekker vind. Dat eet ik niet in 1 keer op natuurlijk, mijn maag is - ehh - heul snel vol, zeg maar. Dus de rest vries ik in. En bij de terugtocht kreeg ik zomaar een compliment over mijn uiterlijk. De leuke variant hè, niet van “schatje kom ’s hier” of “waarom lach je niet”, maar gewoon “jij ziet er goed uit”. Well thank you very much, I try my best. Ik ben 52 en dat is op het eerste gezicht niet heel erg zichtbaar. Gelukkig heb ik geen verzakt of gerimpeld gezicht, ik ben zo slank als een den, weet ik me te kleden en vooral de onvolkomenheden goed te verbergen. Geen shorts of korte rokjes/jurkjes met blote benen, halslijn niet al te laag, niet te veel make-up, wel een grote zonnebril, schoenen meestal gehakt, maar vandaag waren lage slippers geoorloofd. And swag and a smile on my face, ‘cause I had music in my ears, the sun was shining brightly and I had good food and roses in my shopping bag. I was happy as Larry. [caption id="attachment_345447" align="aligncenter" width="602"] Bron: eigen foto's[/caption] En dan thuiskomen in mijn geweldige park, waar ik een omweggetje maakte om de bloemenpracht te bekijken. Via het verzorgingstehuis dat we hier hebben, waar een oude meneer op een bankje zat bij een struik met prachtige bloemen. Waar ik er eentje van heb gepikt, om te drogen natuurlijk, met zijn goedkeuren en wat nu ons geheimpje is. Toen ik de sleutel in het slot van het voorportiek stak, was er een andere oude man met zijn fiets en - heel verstandig - een helm op, die vroeg of ik de even deur voor hem open wilde houden, wat ik natuurlijk deed. "Jij woont hier beneden toch? Ik zie je niet zo vaak?" "Nee meneer dat kan wel kloppen, ik ben nogal op mezelf. En waar woont U?" "Op de derde." "Nou, U zult me de komende tijd zeker vaak in de tuin zien struinen, hoewel het vandaag wel heel erg warm is." "Niet als je fietst, meisje" (Op dat moment smolt ik tot een plasje ongeloof en adoratie.) "Oh ja, er stond best een stevig windje, dus dat zal wel prettig zijn geweest. Fijne avond meneer!" "Ja jij ook meid" Eenmaal binnen de katjes natuurlijk getrakteerd op een paar stukjes kibbeling – Marbles taalt er niet naar, maar die geef ik dan gewoon een andere snack. Waarna ze gelukzalig hebben liggen roly-polyen in de tuin. Ik had net geveegd voor ik wegging, maar ach… Today was a good day. [caption id="attachment_345448" align="aligncenter" width="604"] Bron: eigen foto's[/caption]
The Last Shadow Puppets bestond uit muzikanten uit diverse andere grote bands, zoals de Arctic Monkeys, The Rascals, Simian en de Mini Mansions.
Dit deuntje is uit de tijd dat Amy Winehouse haar successen beleefde, en retro-jaren ’60 muziek weer hip was.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
COLUMN - De AIVD maakt zich grote zorgen om het ‘anti-institutioneel extremisme’ in Nederland, nu het aantal aanhangers van complotdenkers blijft groeien. Volgens de veiligheidsdienst zouden meer dan honderdduizend mensen in mindere of meerdere mate geloven dat er internationaal en in Nederland een ‘kwaadaardige elite’ aan de macht is die bezit heeft genomen van de overheid, de media en de wetenschap. Dergelijk extremisme kan als het zich verder uitbreidt een gevaar opleveren voor de democratische rechtsorde, volgens de dienst.
In De Groene van vorige week merkt inlichtingenexpert Jelle van Buuren op dat de AIVD anderzijds ook van mening is dat anti-institutionele kritiek wel degelijk hoort in een gezonde democratie: ‘Het zich uitspreken tegen overheidsbeleid, het betwisten van de rechtvaardigheid van een rechterlijke uitspraak, politici bestempelen als elitair en de waarheid in twijfel trekken van een journalistiek of wetenschappelijk artikel, of de wet overtreden bij protesten, is niet extremistisch’. Erkend wordt dat ‘instabiliteit bij een democratische rechtsorde hoort’, dat tegenspraak en kritiek gestimuleerd moeten worden, dat felle meningsverschillen en polarisatie legitiem zijn, zolang de ander maar niet wordt gedehumaniseerd.
Extremistische varianten van deze op zichzelf nuttige tegenspraak worden helaas echter gevoed door het falen van de instituties. De veiligheidsdienst wijst op de toeslagenaffaire, de problemen met de gaswinning in Groningen en de stikstofcrisis. Bovendien kwam Rutte vorig jaar in opspraak omdat hij uit eigen beweging sms’jes van zijn telefoon had gewist, wat parlementaire controle onmogelijk maakte. De AIVD: “Het vergroten van de weerbaarheid vraagt vooral om betrouwbaarheid en eerlijk communiceren van instituties”. Een nogal versleten stellingname. De vraag waar het om draait is natuurlijk wanneer er nu eindelijk een adequaat antwoord van de politiek komt dat een verdere groei van het extremisme kan tegengaan.
ACHTERGROND - In het eerste deel van dit artikel beschreef ik hoe men tot in de jaren vijftig van de vorige eeuw op het platteland de doden over speciale dodenwegen naar hun laatste rustplaats bracht. Vandaag een vervolg.
Over de dodenweg trok de begrafenisstoet naar de dichtstbijzijnde kerk en het kerkhof. Het lichaam werd aan het sterfhuis uitgedragen, de voeten naar voren om te voorkomen dat de doden een laatste blik van herkenning op zijn of haar huis kon werpen, en liefst via een speciaal daartoe bestemde deur, de dooddeur of lijkdeur genoemd. Kerken, ook in de steden, hadden soms een speciale deur waardoor de dode na de uitvaartmis of -dienst de kerk uit werd gedragen om op het naastgelegen kerkhof begraven te worden. Het sterfhuis werd zoveel mogelijk onherkenbaar gemaakt.
De gebruiken verschilden per streek, maar bijvoorbeeld op Zuid-Beveland werden de matten van de vloeren gelicht, de gordijnen van de ramen verwijderd en de blinden gesloten om de ziel na het verlaten van het sterfhuis te verhinderen terug te keren. In huis werd de klok stilgezet en werden de spiegels en schilderijen omgedraaid. Dit was niet alleen om het interieur van het huis onherkenbaar te maken, maar aangezien de spiegel de ziel van de mens reflecteert was men bang dat de geest van de dode een nabestaande die zich spiegelde zou meevoeren.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Vandaag is het precies tien jaar geleden dat acteur James Gandolfini overleed. Hier een ludieke hommage aan de rol die hem wereldberoemd maakte: Tony Soprano.
COLUMN - Het is maandag. Heeft u uw angst en weerzin overwonnen en kunt u op uw werk een beetje op gang komen? Of dwalen de gedachten af naar het weekend? Druk gehad met sporten, familie, vrienden, luieren in de zon?
Het is beroerd gesteld met het Nederlandse arbeidsethos. We willen niet werken. Nou vooruit, een klein beetje nog wel, maar het moet niet te gek worden. En waarom willen we niet werken? Omdat we het veel te goed hebben.
Onder sociologen heerst verdeeldheid over het hedendaagse arbeidsethos in vooral welvarende landen. Eén groep stelt dat de arbeidsethos er niet minder om is, maar dat werk niet langer als zaligmakend wordt ervaren voor portemonnee en behoud van baan. De kwaliteit van het werk is belangrijker geworden. Leuke collega’s en zelfontplooiing zijn de leidende drijfveren.
Een andere groep meent dat vrije tijd, familie en vrienden belangrijker worden gevonden dan werk.
Over de invulling van het begrip arbeidsethos kan verschillend worden gedacht. Heb je een hoge arbeidsmoraal als je alleen maar hard en veel werkt? Of getuigt het van een uitstekende arbeidsmoraal als je in korte tijd de hoogste kwaliteit levert?
De overheid weet niet om te gaan met het arbeidsethos van het volk. Enerzijds komt het kabinet tegemoet aan de behoefte minder te werken en mag de hardwerkende burger dit jaar vijf maanden eerder de AOW in. Anderzijds wordt het arbeidsethos van parttimers aangesproken om de personeelstekorten op te lossen. Alle pijlen zijn gericht op de halfwerkende burgerinnen: ga meer uren maken, mens!
De tentoonstelling Edmondo Bacci: Energy and Light is de eerste en meest uitgebreide retrospectief expositie gewijd aan deze Venetiaanse kunstenaar. Er zijn ongeveer tachtig werken te zien, waarvan een groot aantal nog nooit eerder is geëxposeerd. De beeldtaal van kleur en licht maakte zowel op Peggy Guggenheim indruk als op Alfred H. Barr Jr., de directeur van het Museum of Modern Art in New York. Het MoMa kocht in 1953 Bacci’s werk Avvenimento #13R . Dit doek is nu teruggekomen naar Italië, waar het deze zomer voor het eerst voor het publiek te zien is in de Peggy Guggenheim Collection in Venetië.
Edmondo Bacci aan het werk in zijn atelier © foto Peggy Guggenheim Collection © Chiara Bertola.
Edmondo Bacci (1913–1978) was een van de vertegenwoordigers van de Venetiaanse naoorlogse kunst. Samen met collega-kunstenaars Tancredi Parmeggiani en Emilio Vedova behaalde hij internationaal succes en faam. Bacci was een van de weinige kunstenaars in Italië die de mogelijkheden van het nieuwste type abstractie begreep. Hij voegde hedendaagse trends in Europa en de Verenigde Staten samen met zijn persoonlijke stijl. Ik zie alleen abstract werk, vaak series met een titels zoals Fabrics en Avvenimento. Als ik dat laatste woord vertaal in het Nederlands krijg ik twee opties: evenement en gebeurtenis. Als ik de PR-dame vraag welke van deze twee begrippen de lading het beste dekt, is haar reactie: “liever niet vertalen, dat doen wij ook niet”.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Julian Assange gevaarlijk dicht bij uitlevering na afwijzing van beroep door het Hooggerechtshof
In een schriftelijke beslissing van drie pagina’s die op 6 juni werd uitgevaardigd, verwierp een enkelvoudige rechter, Justice Swift, alle acht gronden van Assange’s beroep tegen het uitleveringsbevel dat in juni 2022 door de toenmalige Britse minister van Binnenlandse Zaken Priti Patel was ondertekend. Na een laatste hoger beroep bij een meervoudige rechtbank (dat hem overigens ook nog geweigerd kan worden) rest Assange hoogstens nog een gang naar het Europese Hof voor de Mensenrechten. Het is niet duidelijk of deze stap een opschortende werking heeft. Gevreesd moet worden dat hij in de VS de rest van zijn leven in de gevangenis kan zitten voor het publiceren van gelekte geheime documenten in 2010.
Multi-instrumentalist Marion Brunetto timmert onder haar alias ‘Réquin Chagrin’ aardig aan de weg. Hier met de actrice Anaïs Demoustier, die tevens een deuntje meezingt.
Antony and the Johnsons heet tegenwoordig Anohni and the Johnsons. De muziek klinkt er in ieder geval niet minder om.
En over veranderingen gesproken: de dame in de videoclip is Munroe Bergdorf, een bekend Brits transgender model. Die was vroeger blond. En ze had een mopsneus.