Eigenlijk is Anthony Weiner best een aardige vent. Een vechter, tikje ijdel, hart op de goede plek, aardig voor zijn staf, iemand die slecht tegen onrecht en pestkoppen kan.
Hij is ook verslaafd aan bewondering, zo lijkt ’t. Voor een Amerikaans politicus is dat een toegevoegde waarde: we zien Weiner opbloeien wanneer hij een parade aanvoert tussen de adorerende menigten, vlag in de hand: een LGBT-pride vlag, de Israëlische vlag; Weiner geniet van elk moment, gelukkig als een kind dat voorop de praalwagen mag staan.
Voor een schriel Joods jochie die vermoedelijk altijd onzeker was over zijn lichaam, vormt die honger naar bewondering ook een valkuil. Weiner heeft naast een campagne- ook een telefoonseksverslaving. Hij legt contact met wildvreemde vrouwen met wie hij geile berichtjes kan uitwisselen.
Een erotische relatie via telecomverkeer, dat is emotioneel veilig. Afstandelijk en toch intiem. Weiner stuurt hen foto’s van zijn afgetrainde lichaam, zijn formidabele penis; alles, om steeds maar weer bevestiging te krijgen. Enfin, u heeft er ongetwijfeld iets van opgepikt. Social media stonden er bol van.
Media
Daar wordt maatschappelijk om gefronst: gefundenes Fressen voor de media, immer hongerig naar een schandaaltje. Wanneer Weiner in 2013 dus tracht terug zich in het zadel te hijsen door zich kandidaat te stellen voor het burgemeesterschap van New York, zijn de messen geslepen. Het is op dat punt dat de documentaire Weiner (2016) een aanvang neemt.
