Nee, het is niet een beetje. De frisdrankindustrie oefent niet een béétje invloed uit op het wetenschappelijk onderzoek naar de invloed van toegevoegde suiker. Zodra de wetenschap zich ermee mag bemoeien, neemt ze het onderzoek gewoon over. Het gaat niet om een beetje bijsturen, in de hoop dat de uitkomsten wat gunstiger zijn. Dat is het beeld dat wetenschappers graag geven: dat hun commerciële opdrachtgevers van alles proberen te regelen, maar uiteindelijk slechts beperkte invloed hebben op de uitkomsten, Dat ze op zo'n moment gewikkeld zijn in een dapper gevecht tegen de industrie. Niks van waar. De wetenschapper staat kansloos. En collaboreert. Dat is de enige conclusie die je kunt afleiden uit een Amerikaans onderzoek dat vorige week verscheen in de Annals of internal Medicine. De onderzoekers vergaarden vijftien jaar aan onderzoek naar de schadelijke effecten van suikers in frisdranken, en kwamen tot de ontluisterende conclusie dat álle (26) onderzoeken waarbij de industrie een vinger in de pap had, of waarbij een onderzoeker banden had met de frisdrankindustrie, géén effect had gevonden. Terwijl álle (op een na) onderzoeken waarbij wél een negatief effect werd gevonden juist níét door de industrie werd gesubsidieerd.
Dit is het Sargasso-café van dinsdag 08-11-2016. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
ACHTERGROND - Waar is de FBI toch mee bezig? Iets meer dan een week geleden zond FBI-directeur James Comey een brief naar het Amerikaanse parlement met het bericht dat agenten zo’n 650,000 emails gevonden hadden op de gezamenlijke laptop van Anthony Weiner en diens echtgenote Huma Abedin.
Mogelijk zouden die nieuw licht werpen op de vraag of Hillary Clinton staatsgeheimen in gevaar had gebracht. Maar niks van dat alles dus.
Clinton was tot afgelopen zomer voorwerp van onderzoek omdat ze – tegen de beleidsregels in – werkmails op een privé-server ontving. Tienduizenden memo’s en conversaties met overheidsgeheimen versturen via een matig beveiligde server: er zijn er voor minder aangeklaagd. Maar de FBI concludeerde begin juli na maanden onderzoek dat Clinton en haar medewerkers nergens de wet hadden overtreden. Quod licet iovis, non licet bovis, zo leek het.
De Republikeinen waren not amused: daar ging hun stok om Hillary mee te slaan, al hadden zij op dat moment hun eigen problemen met het monster van Trumpenstein, dat zich maar niet laat beteugelen.
Weiner staat op zijn beurt onder verdenking omdat hij vunzige berichtjes en pikante foto’s uitwisselde met een vijftienjarige. Zijn voormalige echtgenote Huma Abedin, Clintons voornaamste assistente, had eerder tegenover de FBI verklaard dat zij niks met Hillary’s private email-server van doen had, en dat ze regelmatig mails naar huis zond om daar uit te printen.
Vandaag barst het los in de VS, en hopelijk weten we morgenochtend wie de meest uitzonderlijke presidentiële verkiezingsrace uit de Amerikaanse geschiedenis heeft gewonnen. Het lijkt erop dat de winst Clinton niet meer kan ontgaan, maar dachten we niet allemaal dat de Brexit ook wel los zou lopen? En nog een spannend momentje, hoe gaat Trump op zijn waarschijnlijke verlies reageren? En zijn aanhang? Kortom, genoeg om de komende 18 uur over te praten bij een al dan niet virtuele borrel. De bijdragen zullen niet op de voorpagina van de site getoond worden, alleen op de detailpagina.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Om alvast in de stemming te komen voor de verkiezingsnacht een potje Americana. The Brothers Bright zijn een gelegenheidsformatie van Nicholas Kirk en William Wilkerson die staat voor stevige, duistere rock.
Toen Ronald Reagan president van Amerika werd, dachten we dat de wereld zou vergaan. Het viel mee. De Amerikanen gaven hem een tweede kans. Het viel weer mee. Aan het eind van die acht jaar was een Rus, Michail Gorbatsjov, ’s wereld meest vooraanstaande politicus. Daarna verprutsten de Russen het weer. Nelson Mandela en Barack Obama namen het over.
Als Donald Trump (dan wel Hillary Clinton) de nieuwe president van Amerika wordt, is de post van meest gezaghebbende politicus ter wereld vacant. Die leemte in moreel leiderschap is spannend, maar niet rampzalig. Ook deze keer zal de wereld niet vergaan.
RECENSIE - Huub Dijstelbloem schreef een filosofische verhandeling over een ondergewaardeerd aspect van de politiek: de ogen van de burger.
Democratie is voor de meeste mensen op de eerste plaats een kwestie van spreken. Burgers stemmen en eisen inspraak en medezeggenschap. In het parlement eisen politici verantwoording van de regering. De naoorlogse politieke filosofie heeft zich voornamelijk aan ‘de stem’ opgehangen, schrijft Dijstelbloem. In zijn boek Het Huis van Argus vraagt hij in navolging van Jeffrey Green aandacht voor de ‘oculaire democratie’: de empowerment van burgers als toeschouwers die inspecteren, observeren en surveilleren. Een kritische blik en een waakzaam oog op de macht kunnen evengoed verandering bewerkstelligen als meepraten, meent Green. Dijstelbloem vult hem aan. Waar Greens model niet verder gaat dan een plebiscitaire democratie waarin de bevolking zich via referenda uitspreekt voor of tegen de macht, vindt Dijstelbloem dat van de burgers meer verbeelding gevraagd mag worden. Ze moeten als controleurs niet alleen naar het verleden kijken, maar ook oog hebben voor de toekomst. Hij verwijst daarbij onder andere naar het begrip contrademocratie van de Franse filosoof Rosanvallon.
Het Huis van Argus is geen makkelijk boek. Dijstelbloem verwijst in zijn betoog veelvuldig naar andere sociale en politieke filosofen, zoals Latour en Sloterdijk. Die nogal abstracte verwijzingen veronderstellen bekendheid met hun werk. Als je niet ingevoerd bent zijn Dijstelbloems beschouwingen vaak moeilijk te volgen en dat geldt dan ook zijn eigen standpunt ten opzichte van de filosofen die hij bespreekt.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Glenn Beck werd geraakt door een speech van Michelle Obama. I kid you not
Dit is het Sargasso-café van maandag 07-11-2016. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Gisteren werd ik door reageerder Spam gewezen op een remix van Leonard Cohen door Paul Kalkbrenner. Iets wat me direct weer deed denken aan het optreden van hem op Lowlands dit jaar. Het was typerend dat hij overdag in de grootste tent (de Alpha) stond, en niet in het hoofdkwartier van de electronica, de Bravo (en ’s nachts). Een groter bewijs dat dit soort muziek nu helemaal mainstream is geworden is er denk ik niet.