Beste lezer, reaguurder en volger van Sargasso, Zoals u inmiddels weet, bestaan we 15 jaar. En om dat te vieren houden we een klein feestje in combinatie met een mini-symposium over de teloorgang van feiten in het publieke en politieke debat. Dat feestje is op 18 februari in het midden van het land. Er zullen drie sprekers zijn die hun licht op de materie laten schijnen en met de zaal in debat gaan. Daarna aansluitend een borrel. En hoewel we heel veel (oud-)bloggers bij Sargasso en Geencommentaar hebben, is de grote zaal die we geboekt hebben nog niet helemaal vol. Dus bij deze een uitnodiging. Wie van jullie komt graag naar ons feestje? Laat het even weten middels een mail naar [email protected] en geef daarbij aan waarom jij denkt op z'n plaats te zijn daar. Geen garantie dat we iedereen ook kunnen toelaten. De zaal heeft geen oneindige capaciteit immers.
Mijn voorspellingen voor 2017 zaten er zover naast dat ik de glazen bol in de prullenbak heb gegooid. Ik stop ermee. 11 jaar theeblaren kijken zonder grote hits, enkel een paar optredens bij een ziekenhuisomroep als waarzegger! Het is klaar. Gaat u gerust zonder mij verder.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
En als we dan toch met z’n allen naar de klote gaan, zoals Carlos het eerder en veel eloquenter omschreef dan ik het ooit zou kunnen, laten we het dan verdomme wél in stijl doen. Onze stijl. Gangnam Style, met gevoel voor drama en theater. Of in ieder geval iets met net zo weinig esthetisch verantwoord gegeven fucks. Denk Sargasso, maar dan… anders… Als het ensemble van de Titanic, maar dan op een veel groter schip. En nog steeds niemand die luistert. Nog steeds geen wikipediapagina’s die onze lof bezingen, of zelfs maar hen die na ons komen op de hoogte stellen van ons miezerige bestaan. Maar toch…
Laten we dan in ieder geval ten onder gaan op onze manier. Echt hopeloos genuanceerd.
Laten we dan al dan niet eigenstandig opiniërend ten onder gaan, desnoods verdronken in de apfelgoor.
Zodat we aan het eind van dit verhaal niet hoeven te zeggen dat het aan ons heeft gelegen. Dat we met trots kunnen zeggen “Wij hebben nét iets minder niets gedaan dan de rest”!
En ook: “Wij hebben onze steentjes in de vijver gegooid, en misschien deden ze totaal niets, maar damn it, we deden het met plezier” *gooit er een steentje achteraan*
COLUMN - Geen idee wat ik voor zinnigs over Zomergast Andrea Maier zou moeten zeggen. Ze schijnt een wetenschappelijke superster te zijn, die baanbrekend onderzoek doet naar celveroudering. Ze gaat aldus helpen de eeuwige jeugd onder handbereik te brengen. Een slecht idee als u het mij vraagt, maar ik ben dan ook misantropisch aangelegd. Het wordt ongetwijfeld een boeiende uitzending.
Laten we het over wat anders hebben.
Of er nog wat gebeurd was op de laatste dag van de Olympische Spelen?, wilde Molovich weten. Hij had zich verloren in de donkere ogen, de van levensvreugde zingende glimlach en de blijde boodschap van Griet op de Beeck, en de collectieve galbak die Twitter heet blijkbaar gelaten voor wat ‘ie was.
Nou Max, wel eens twee worstelcoaches een striptease zien geven op een Olympische mat? Een tragikomisch moment van epische proporties, dat heb je gemist. Hier zal nog jaren na dato over gegniffeld worden.
Dat duo kwam zich natuurlijk niet zomaar uitkleden: daar ging het een en ’t ander aan vooraf, dat zult u begrijpen.
Mongolië en Oezbekistan worstelden om brons. Steppenvolken en worstelen, dat is zoiets als Nederlanders en schaatsen: een nationale folkore én iets om internationaal in uit te blinken. De laatste ronde was aangebroken, en daarmee het uur van de waarheid.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Sargasso bestaat vandaag alweer 16 jaar! Wie had dat ooit gedacht? Als we niet oppassen, worden we nog volwassen.
Een sokal-hoaxje ter gelegenheid van 1 april moest u scepsis bijbrengen ten aanzien van monocausale evolutionaire verklaringen voor mens, maatschappij en de loop der geschiedenis. Stink er niet in, ook als het volgende keer wel uit een wetenschappelijke koker komt.
Eigenlijk ben ik wel tevreden: mijn vorige stukje werd door velen opgevat als 1 april-grap, al waren er wel bij die even twijfelden. Tijdens mijn vakantie werd ik in ieder geval door één van mijn meest kritische vrienden ge-appt: ‘Dat van die varkens, is dat serieus?’
Ja, dat was dus serieus: ik heb het hele verhaal van A tot Z uit mijn duim gezogen en er voor de zekerheid – afgezien van de publicatiedatum zelf natuurlijk – zeker vijf aanwijzingen in gestopt: de universiteit van Alba, de juiste schrijfwijze van wat in zowel Spanje als Nederland wordt uitgesproken als ‘Alva’; onderzoeker Carlos Fitz-James Stuart, de naam van de huidige hertog van Alva; professor de Geus, die natuurlijk nergens anders kan wonen dan in Brielle, oftewel: Den Briel, en tenslotte het slotcitaat over ‘dat je je oude bril waar je altijd al door gekeken hebt verliest’.
Dat lag er dik op en ook dat was opzet. Afgezien van het feit dat het verstoppen van aanwijzingen de lol van het schrijven aanzienlijk verhoogt, verwachtte ik namelijk dat de inhoud van mijn 1 april-grap in bepaalde kringen serieus genomen zou gaan worden.
ACHTERGROND - Let op: Onderstaand artikel is een (verlate) één-aprilgrap
Het is één van de grootste raadsels van de afgelopen eeuwen: hoe het mogelijk was dat de westerse wereld, die tijdens de Middeleeuwen op het gebied van wetenschap enorm achterliep op het Midden Oosten, vanaf de Renaissance die achterstand niet alleen inhaalde, maar tot op de dag van vandaag een leidende positie inneemt.
Medewerkers van de Faculteit voor Metabole Fysiologie van de Universiteit van Alba (Spanje) denken nu een verklaring gevonden te hebben voor dat fenomeen in een verschil in voedselpatroon. In Europa werd varkensvlees gegeten, maar in het Midden Oosten niet.
‘Aan het eten van varkensvlees zitten een aantal zeer grote evolutionaire voordelen’, zegt onderzoeker Carlos Fitz-James Stuart tijdens een telefoongesprek met ons vanaf zijn plek op de Spaanse faculteit. ‘Die voordelen hebben we ons nooit gerealiseerd, totdat onze onderzoeksafdeling een samenwerking aanging met deskundigen op het gebied van de middeleeuwse agrarische voedseleconomie.’ Eén van die deskundigen is historisch econoom Prof. Dr. de Geus, die al jaren zelfstandig onderzoek doet naar de productieopbrengsten van boerenbedrijven in de Middeleeuwen.
‘Varkens zijn eigenlijk een soort vuilisbakken,’ zegt hij als wij hem opzoeken in zijn huis in Brielle, ‘ze eten bijna alles en zetten dat om in vetrijk vlees. Boeren in de Middeleeuwen maakten daar gebruik van. Varkens werden gevoerd met afval, dat niks kost, of ze werden losgelaten in het bos, waar ook voor niks voer te vinden was in de vorm van eikels, wortels en paddestoelen. Op die manier kreeg men eigenlijk kostenloos een extra lapje vlees te eten.’
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Of zoiets.
De tactiek die Wilders en de zijnen toepassen is volgens Schaap vergelijkbaar met de links-radicale vernieuwingsbeweging uit de jaren zestig en zeventig. ,,De PVV hitst het volk op de democratische instituties van hun macht maar vooral van hun gezag te ontdoen. PVV-ideoloog Martin Bosma eist dat rechters de wil van het volk uitvoeren. Griezelig.”
Instant update:
SBS6 heeft het bericht inmiddels aangepast (en schuift de schuld voor de blunder af op het ANP, zie #1). Gelukkig hebben we de screenshots nog:
Wat is dat toch met dictatortjes, dat ze geen kritiek kunnen velen?
Dat de Turkse president Erdogan in eigen land journalisten en intellectuelen bij bosjes op laat pakken als ze zijn beleid bekritiseren of zijn corruptie blootleggen, is al erg genoeg.
Dat de greep van de dictator van de Bosporus nu ook gevoeld wordt in het hart van Europa, is echter onduldbaar.
Maar we hebben hem nodig om ons honderdduizenden vluchtelingen van het lijf te houden, hè?
Koop nu Infowars’ chemtrailvrije testosteronbooster en word net zo fit als Alex Jones.