COLUMN - In het kader van het vijftienjarig bestaan van Sargasso een reeks posts van (oud) bloggers over heden, verleden en toekomst.
2016 was erg, maar vijftien jaar Sargasso misschien nog wel erger. Feiten, feiten, data, data en nog eens feiten. Meningen. Pluralistische meningen. Weinig censuur ook. Te weinig. Maar dat wordt in 2017 gelukkig anders. Orde in de chaos: iedereen dezelfde mening, is ook efficiënter. Iedereen zijn eigen waarheid, geen feiten meer. Rust.
Het ironieteken is nooit echt doorgebroken op het internet. Sargasso helaas ook niet. Maar het blog waarop niet alles plat hoeft te zijn had achteraf bezien de stroom tegen. Zou ik het nu anders doen? Nee. Maar zou ik er nu ook weer aan beginnen? Weet ik niet. Waar moet een mens in hemelsnaam nog aan beginnen, zo vlak voor het eind van het interbellum?
Zaten we vijftien jaar geleden nog vol verwachting klaar voor het einde van de geschiedenis, liep het net even anders. Bummer.
Niet dat we geen verandering wilden. Volop juist: schone energie, democratische betrokkenheid via Kamerteksten en puntenplannen, analyse van de Europese Grondwet, meer oog voor solidariteit in de wereld, herstel van ecosystemen, aanpakken van fouten in financiële systemen en altijd debat op basis van feiten, of op z’n minst wat humor. Verandering waren we, maar aardige verandering.
We maakten nieuwe dingen met wat we vonden op de internets: een eigen taal, beelden, close du jours, parels van reaguursels. Open voor kritiek, zelfs als je het artikel zelf had geschreven. Meestal dan. Journalisten kregen school in wat je allemaal met data kon doen. Voorbij het staafdiagram. Dat was verandering.
Maar buiten stak een andere wind van verandering op. Die van ‘de mensen zonder kaarten’. Mensen die niet langer accepteren dat de wereld zich niet snel genoeg aan hun persoonlijke verlangens aanpast. Maar tegelijk ook weer vinden dat alles te snel verandert? Geholpen door dezelfde technologie waarmee Sargasso ooit genuanceerd groot werd creëerde deze groep een eigen waarheid. Vijandbeelden, nepnieuws en angst bleken vervolgens een krachtigere katalysator voor verandering dan feiten, data en seksie lächlen. Zijn we er toch ingetuind.
Helaas voor de huidige wereld staat deze verandering synoniem voor vernietiging. Daar zijn de experts – nu ze het nog mogen zeggen – het wel over eens.
Maar ieder natuurlijk systeem, ook de wereld, zal zich na een destructieve fase weer herorganiseren. In die periode zal er een enorme behoefte aan nuance, feiten, data, warmte en naastenliefde zijn. Die tijd wordt zonder twijfel de Gouden Eeuw van Sargasso.
Reacties (6)
Hoi Carlos. Da’s lang geleden!
Maar zijn wij of onze kinderen er dan nog om dat mee te maken?
In 2020, als alles met de grond wordt gelijkgemaakt met de Derde Systeemwereldoorlog, toch? ;-)
Zo, een apocalyptisch denkende Carlos! Met systeemherstel, dat dan wel weer. We gaan het zien. En ongetwijfeld zijn we er allemaal bij. Bij de apocalyps dan. Het herstel gaat wat meer tijd kosten.
Deze eerste van de serie is mooi, ik had niet verwacht dat ze je over zouden halen @Carlos. Ik ben benieuwd naar al die andere oud-bloggers die gaan komen (in oorspronkelijke volgorde van opkomst?).
Systeemherstel: na een miljoen jaar kruipen er weer mensachtigen rond die het en der een verloren tekeningetje vinden en daaruit een godsbeeld fantaseren. Kunnen ze twee- tot drieduizend jaar later zichzelf weer vernietigen. Niks nieuws onder de zon :-)
In de wandelgangen en bij het koffie-automaat op SarkHQ noemden we het geen staafdiagrammen, maar steephdiagrammen, @Carlos!
Het zij je vergeven, je bent ook al zo lang weg…
Gezellig Carlos! Ik weet wel wie bij wie ik niet ga aanbellen als ik mezelf uit de put moet zien te krijgen.
NICE DIT. GAAT KORNUIT OOK EEN STUKKIE TIKKEN? P>S> WE GAAN IDD NAAR DE KLOTE.