Zomerweer kost werktijd

Stelling: Het zomerweer leidt tot vertraging van het herstel van de crisis. Een hete zomer kan tot daling van de arbeidsproductiviteit leiden. Drink voldoende water, zet de computer wat vaker uit, neem een voetenbad. Een paar van de preventieve maatregelen die de RIVM aanbeveelt om hittestress te voorkomen. Dat kost allemaal tijd, juist in een periode dat mensen toch al het tempo drukken. Over verlies van kostbare werktijd is veel bekend. Grote boosdoeners zijn het roken op het werk, het gebruik van internet en social media voor privé doeleinden, ziekteverzuim en arbeidsonrust. Het is vooralsnog gokken naar de invloed van het weer op onze arbeidsproductiviteit. Extreem winters weer zou een paar procentjes werktijdverlies toevoegen. Denk aan het te laat of helemaal niet op het werk komen door urenlange files en haperend treinverkeer. Het verlies is waarschijnlijk minimaal, omdat de verloren tijd op een ander moment wordt ingehaald. Nu hebben we dan “extreem” zomers weer. Over hoe mensen reageren op de zomerse hitte is niet veel meer bekend dan dat er files staan op de wegen naar het strand, ouderen en daklozen een risicogroep zijn en het nationaal hitteplan van kracht is.

Door: Foto: Monica Semergiu (cc)
Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Terug naar de Bijlmer

, door

COLUMN - In navolging van Jan Wolkers (ik lees momenteel Terug naar Oegstgeest) keerde ik in gedachten terug naar het stadsdeel waar ik, gedwongen door omstandigheden, ruim een jaar gewoond heb.

Tegenwind. Altijd was er die verdomde tegenwind, zowel op de heen- als op de terugweg. Ik dacht lange tijd dat ik het me verbeeldde, dat zoiets niet bestond, maar Wikipedia gaf me gelijk en dus is het waar. In de ochtend staat de wind vaak noordwest, in de middag zuidwest. En omdat ik ’s ochtends naar Amsterdam fietste en ’s middags weer terug naar de Bijlmer, had ik twee keer pech.

Verder herinner ik me van die dertien maanden Zuidoost vooral de stilte. Als de zon onderging en de straatverlichting ontstoken werd, vluchtte iedereen zijn huis in. Ik had gehoopt op Caribische en Afrikaanse vrolijkheid. Uitgebreide barbecues, waarbij de kippen op straat geslacht werden. Dansende vrouwen in kleurrijke klederdracht. Rappende hangjongeren toch op zijn minst. Maar ik hoorde alleen de wegschietende konijntjes in het hoge gras, doodsbang voor het geruis van mijn wielen over het rode asfalt dat daar speciaal voor mij leek te zijn neergelegd.

Het was 2010 en de media hadden een dingetje gemaakt van de 22 schietpartijen die er het jaar ervoor plaats hadden gevonden. Dat moet je niet bagatelliseren, maar in andere jaren waren het er ongeveer net zoveel en toen hoorde je er niemand over. Nu was er een vergrootglas en daaronder werd elke kogel een enorme granaat en dus landelijk nieuws.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | Dierennieuws

, door

COLUMN - De paradijsvogel sprong van een takje, spreidde kort zijn vleugels en landde in het zachte gras. Hij bevond zich nu aan de rand van het bos bij het water. In het bos gebeurde niet zo veel. Aan de waterkant lag de luiaard die net een hap nam uit een lange groene stronk. Hij zoog het vele water dat uit de stronk kwam gulzig op. De paradijsvogel hupte naar de luiaard toe. ‘Wat eet je?’ vroeg hij. ‘Ik weet het niet,’ antwoordde de luiaard. ‘Maar het is best lekker. Zeker in de zomer, als de zon schijnt.’

‘Verveel jij je ook zo?’ vroeg de paradijsvogel. ‘Ja,’ antwoordde de luiaard. ‘Dat krijg je, als iedereen weg  gaat,’ zei de paradijsvogel. ‘Normaal is de wolf er nog. Die doet altijd wel iets geks. Maar die is twee weken geleden ook vertrokken. Sindsdien heb ik niks meer van hem vernomen.’ De luiaard nam nog een hap en op zijn neus twinkelden een paar druppels water in het zonlicht. ‘Ja, inderdaad. Jammer,’ zei hij.

‘Laatst was er toch wel een orang-oetan in het bos?’ vroeg de luiaard toen aan de paradijsvogel. ‘Nee,’ antwoordde die laatste, ‘dat was maar een grapje.’ ‘Oh,’ zei de luiaard, die nog maar eens een hap nam. ’Maar de schildpad, die komt toch wel af en toe langs?’ ‘Ja, dat klopt. Maar die moet dan meestal meteen weer terug naar huis. En hij loopt al niet zo snel.’ ‘Als de zon schijnt, hoeft er toch ook eigenlijk niet zo veel te gebeuren?’ vroeg de luiaard. ‘Dat is misschien ook wel zo,’ antwoordde de paradijsvogel.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Het echte verhaal van de wolf uit Luttelgeest

, door

COLUMN - Er was eens, heel lang geleden, een wolf. Nou ja, heel lang… een paar weken slechts, maar in wolvenjaren is dat een eeuwigheid. Het was in Duitsland en de wolf, John geheten, wilde graag beroemd worden. Omdat hij een aardig balletje kon trappen, maar duidelijk tekort kwam voor de plaatselijke Vfl, besloot hij zijn geluk te beproeven in Nederland.

Hij had opgevangen dat daar een havenstad lag waar ze 165 miljoen euro wilden uittrekken voor een nieuw stadion. Er zou, zo redeneerde de wolf, weinig geld overblijven voor goede spelers, en dus maakte hij vast wel een kans.

Via Google Images vond de wolf een plaatje van de hoofdtrainer. ‘Da’s ook sterk,’ mompelde hij in het Duits. ‘Mijn overgrootvader heeft zijn zusje nog gekend. Die was ook rood van boven en ze had precies zulke gezellige appelwangetjes.’ Verheugd belde de wolf de trainer en zowaar, hij mocht een keertje mee komen trainen. Zijn vader Biermann begon uit protest te zingen, waarop moeder Betje haar ongenoegen bespiegelde. Biermann drukte zijn snor en John ging op weg.

Zijn eerste stop was Braunschweig. In de Lonely Planet had hij gelezen dat dit stadje ‘a slightly meandering but pleasant historic old town with a lot of juicy rabbits’ had. Daar was geen woord van gelogen. Hij ving er twee en at ze met smaak en een beetje peterselie.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: John Potter (cc)

Uitgesteld leed

, door

COLUMN - Het is nu een jaar geleden dat mijn hartsvriendin hoorde dat ze een dodelijke kanker had en snel zou sterven. Anderhalve dag later besloten we te trouwen.

We deden dat deels opdat ik haar zo veiligheid kon bieden (ik mocht dan wettelijk voor haar instaan), deels omdat een huwelijksfeest haar een prachtig publiek afscheid bood, deels omdat zo’n verbintenis haar vrienden verzekerde dat ze zelfs bij een naderende dood in goede handen was.

Na dat doodvonnis heeft Christiane nog zeven maanden geleefd. Elke vrijdagmiddag weer verzamelden haar vrienden zich in café Saarein, hopend dat ze daar opnieuw acte de présence zou geven. Na haar dood hebben haar zus, haar broer, haar ex en ik al haar spulletjes zorgvuldig geordend en verdeeld onder haar vrienden.

Je kunt je bijna geen publieker, geen gezamenlijker afscheid voorstellen. Iedereen die erbij betrokken was, was onder de indruk hoe Christiane – samen met ons, haar getrouwen – haar ziekte en dood met haar buitenwereld heeft gedeeld. Inmiddels is het een half jaar geleden dat ze is gestorven, en nog steeds melden zich mensen die vertellen hoe blij ze zijn dat ze hier deelgenoot van konden zijn.

Toch zat ik de afgelopen weken in mijn eentje te kniezen. Het kostte me veel gepieker om te snappen dat ik ernstig last had van de aankomende kruisjes in mijn agenda, data bezwangerd van verlies en dood. 11 juli: haar doodvonnis. 13 juli: onze verloving. 27 juli: haar verjaardag. 19 augustus: onze trouwdag.

Foto: Robert Hiscock (cc)

Melk

, door

COLUMN - Melk is goed voor elk, vindt Oud Zeikwijf. Kijk maar naar Japan.

Er is een hetze tegen melk gaande. Was het motto in de 20ste eeuw: melk de witte motor, en werden wij door het voedingscentrum aangespoord om minimaal een halve liter per dag binnen te werken, anno 2013 is dit omgeslagen in een collectieve ban op melk.

Melk mag niet meer.

Het witte goedje is niet meer goed voor je, nee, het is juist slecht. Je krijgt er kanker van. “Ja maar de kalk?” zult u vertwijfeld roepen. Hoe komen we aan kalk? Wel, beste lezer, onze huidige lichamen blijken de kalk niet meer uit melk te kunnen opnemen. Bovendien drinken koeien geen melk, en hebben toch sterke botten. Kalk moeten we dus, net als koeien, uit groente halen.

Toen ik in de jaren ’80 in Amsterdam landde, heerste hier een verwoede mode van de macrobiotiek. Macrobiotiek, dat is voornamelijk de leer van het niet eten. Werd je uitgenodigd om bij iemand thuis te dineren, deed je er goed aan om geld mee te nemen voor een patatje op de weg terug. Want bij je gastheer of -dame kreeg je een dun plakje aubergine, een hoopje daikonraapsel, een sliert wortel, een kwart forel, en dat was het dan. We waren dan ook collectief graatmager.

Doe het veilig met NordVPN

Mededeling

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Een dag in de natuur

, door

COLUMN - Een dagje terug naar het dorp waar ik opgroeide.

Ik ben opgegroeid in Drenthe in een gezellig brinkdorp met een besmeurde naam. Dat kwam door de oorlog. Er was nooit veel te doen, dus hingen we rond. Dan zaten we bij de bushalte en dronken we yogidrink en aten we chips. Soms stapten er toeristen uit de bus die vroegen waar het kamp was. We zeiden: elf kilometer verderop. Dan baalden ze, maar ze vloekten nooit. In het dorp met deze naam is elke tegenslag relatief.

Soms ging ik met mijn ouders naar het bos of naar de hei. Dat herinner ik me nauwelijks. Ik had weinig oog voor de natuur. Een goudvink zou ik niet herkennen.

Samen met mijn moeder haal ik de achterstand af en toe een beetje in. Dit keer gingen we adders zoeken. Ik vond het best eng, maar dat hoefde niet. Adders zijn luie dieren. Ze liggen en wachten en pas als een prooi heel dichtbij komt, slaan ze toe. Dat doen ze zeven keer per jaar. Mensen bijten ze niet, tenzij je op ze gaat staan. Meestal ga je dan niet dood.

Het was bewolkt en niet zo warm en daarom waren de adders er niet. Wel zagen we Schotse hooglanders en twee reeën en heel veel vogels waarvan ik de namen niet meer weet. Die krijsten heel hard om hun nesten te beschermen. Die nesten waren niet op de plek waarboven ze vlogen. Dat was om ons te misleiden, maar dan kenden ze mijn moeder niet. Gelukkig hadden we geen kwaad in de zin.

Foto: foto: Andrei Tchernikov, recept & foodstyling: Fiona Ivanov copyright ok. Gecheckt 11-02-2022

Omelet met gesmolten geitenkaas en zoete dille-tomatensaus

, door

RECEPT - Vegetarisch hoofdgerecht voor 2 personen

4 el olijfolie
1 sjalot, zeer fijn gesnipperd
500 g tomaatjes
1 el sherry-azijn
1 bosje dille, fijngesneden
4 eieren
1 el room
50 g zachte geitenkaas, verbrokkeld

Verhit 2 el olie in een pan en fruit hierin de sjalot in 1-2 minuten glazig. Halveer de helft van de tomaatjes. Doe de hele en halve tomaatjes bij het sjalotje en bak 4-5 minuten, tot het vocht van de tomaatjes vrij begint te komen. Druk met een lepel een paar tomaatjes tot moes. Breng de tomatensaus met de azijn, dille en zout en peper op smaak. Verhit intussen de rest van de olie in een koekenpan met antiaanbaklaag. Klop de eieren los met de room en zout en peper naar smaak. Schenk de eiermassa in de pan, draai het vuur halfhoog en laat de eiermassa even stollen. Trek dan met een pollepel vanaf de buitenkant van de omelet naar binnen zodat de ongestolde eiermassa naar de onderkant van de koekenpan loopt. Bestrooi de omelet met de geitenkaas, laat de omelet op een bord glijden en klap hem dubbel. Serveer de omelet met de tomatensaus.

foto: Andrei Tchernikov, recept en foodstyling: Fiona Ivanov

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Vorige Volgende