Kijk, een petitie! Een petitie waarin wordt opgeroepen om een groep mensen met een volgens mij abjecte mening het recht te ontnemen daarvoor een vereniging op te richten. De vrijheid van meningsuiting geldt uiteraard alleen maar voor mijn eigen mening, of de meningen die door een groot deel van Nederland worden gedeeld. En dat de vereniging wel of niet pleit voor crimineel gedrag, dat doet er uiteraard ook niet toe. Verbieden die club! Het bovenstaande was uiteraard cynisch, en ik heb het over de petitie tegen de vereniging Martijn, een organisatie die zich inzet voor de acceptatie van "ouderen-kindrelaties". Veel mensen zijn het met me eens, totdat het duidelijk wordt dat het over die "pedofielenclub" gaat. En dat levert dus inmiddels ruim 40.000 handtekeningen op. Begrijp me goed, ik zal er geen traan om laten als de vereniging Martijn morgen niet meer bestaat,maar een organisatie verbieden zuiver omdat je het niet eens bent met hun mening, hoe abject je die ook mag vinden, is een westerse democratie onwaardig. De vereniging roept immers niet op tot kinderseks, het wil het "ouderen-kindrelaties" bespreekbaar maken, en uiteindelijk het taboe erop opheffen.
[qvdd]
Als het een vechtmissie wordt, dan trek ik persoonlijk de stekker eruit.
Aldus een strijdvaardige Rutte. De kans dat de missie in Kunduz een vechtmissie wordt is voor hem “niet aanwezig”. Waarvan akte.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Israel. Vaak heb ik op het punt gestaan een stukje te schrijven. Soms ben ik begonnen. Nooit heb ik het afgemaakt, laat staan gepubliceerd. Je kan het namelijk nooit goed doen: een verkeerd woord, één verkeerd leesteken en de horden vallen van onder en boven, van links en rechts over je heen. Het is een van die onderwerpen waarover zoveel feiten, feitjes en factoïden rondzweven dat niemand het volledige overzicht heeft en dat iedereen het schijnbaar overtuigende betoog van de ander kan verstoren door een ontbrekend gebeurtenisje, schandaaltje, complotje of cijfertje op te lepelen. Feiten die geen waarheid vormen, en waarheden die elkaar tegenspreken. Meningen dus. En gevoelens. Je bent intuïtief vóór, of je bent intuïtief tegen, en op basis van die intuïtie lezen wij de gebeurtenissen en vormen wij allen persoonlijke onze mening. Instinctief.
Voordat u mij vanuit uw pro-Israelische of pro-Palestijnse bunker begint te bestoken met allerlei feitjes die naar uw mening absoluut van doorslaggevend belang zijn om de huidige situatie te begrijpen daarom het volgende: ik weet het niet. Ik ken niet al uw feiten, en ik heb moeite genoeg met de mijne. Intuïtief voel ik mee met de verdrevenen. Verdrevenen, dat zijn die mensen die hun hebben en houden, hun land en huis hebben verloren of op moesten geven. Of ze dat nou deden omdat er iemand met een geweer en een nationalistische ideologie stond om hen van hun land richting de woestijn te drijven, of omdat men in het naoorlogse Europa geen toekomst meer zag na de genocide in het Derde Rijk, maakt wat mij betreft niet uit. Verdrevenen zijn verdrevenen, en blijven dat vaak generaties lang. Niet voor de wet, wel in het hoofd, en in het hart. Met alle frustraties en gevoeligheden van dien. Zie ook: Molukkers.
[qvdd]
[I was] in tears. Your son is now going to be broadcast across the media. Sarah and I were incredibly upset about it. We were thinking about his longterm future. We were thinking about our family. But there’s nothing that you can do about it. You’re in public life. And this story appears. You don’t know how it’s appeared. I’ve not questioned how it’s appeared. I’ve not made any allegations about how it’s appeared. I’ve not made any claims about [how it appeared]. But the fact is it did appear. And it did appear in the Sun newspaper.
Ex-Prime Minister Gordon Brown op de BBC vanmorgen. Het schandaal rond Murdoch’s mediaimperium gaat steeds nadrukkelijker over de relatie tussen media en politiek – en niet, zoals men in Nederland wellicht denkt, over de abjectheid en immoraliteit van de schandaalpers. Murdoch heeft de zaak niet meer onder controle – zijn biograaf schijnt te spreken van een ‘End Game‘. Meer dan interessant zijn de geruchten over dreigementen aan het adres van Labour-leider Ed Milliband, dat zijn ferme uitspraken over News International weleens als een boomerang bij hem terug gaan kunnen komen. Don’t fuck with News International, Ed. Dit schandaal is nu al groter dan bonnetjesgate twee jaar terug, en laat zien hoe in-en-in corrupt dit land is. Grote winnaar, vooralsnog? De Daily Mail. Politiek net zo invloedrijk (zo niet invloedrijker) als Murdoch’s kranten, maar tot nog toe niet in het schandaal betrokken geraakt. Maar anders leest u The Sun nog even, voor alle laatste * kuch * nieuwtjes.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
D66: EU-plan voor opslag bankgegevens ondoordacht
Europarlementslid Sophie in ’t Veld vindt het onbegrijpelijk dat de Europese Commissie vandaag voorstelt om, net als in de VS, in Europa alle bankgegevens van onschuldige burgers te gaan opslaan.
Een tijdje geleden stelde VVD-fractievoorzitter Stef Blok het aantal Kamervragen aan de orde. Hij vond dat het allemaal wel een beetje minder kon met de vragen waarmee de Tweede Kamer het ambtelijk apparaat belast. Ook vond hij dat het aantal aangevraagde debatten wel wat naar beneden kon. Blok noemde het ‘een gezamenlijk probleem’ waar meer op gelet zou moeten worden.
Kwaliteit van Kamervragen
Jolande Sap was er als eerste bij om het idee te bekritiseren. Want het gaat toch niet om het aantal vragen, aldus Sap, maar om de transparantie, openheid en controle. Als de kwaliteit van de Kamervragen achteruit zou gaan, dat zou pas een probleem zijn, maar daar zei Blok niks over. Vervolgens probeerde Pechtold zijn gehoor wijs te maken dat de grondrechten van Kamerleden met het voorstel van Blok werden aangetast.
Maar niemand zei natuurlijk dat Kamerleden geen Kamervragen meer mogen stellen, alleen dat het misschien soms wat minder kan. Bijvoorbeeld niet meer over de lunch bij het ministerie van EL&I, over een probleem van een paar scholieren in Amsterdam, binnenlands beleid van Griekenland zonder gevolgen voor Nederland of kwesties waarbij de politiek nauwelijks kan sturen. Met die kwaliteit valt het vies tegen, had het antwoord aan Sap kunnen zijn.
Niveau valt tegen
Pechtold verweet Blok dat hij de suggestie wekte dat Kamerleden misbruik maken van hun recht op Kamervragen. Tja, wat is misbruik? Niemand legt Kamerleden een strobreed in de weg om overal vragen over te stellen. Formeel is dat geen misbruik, nee. Maar veel vragen zijn wel onzinnig. Bijvoorbeeld vragen naar informatie die online gewoon beschikbaar is of vragen naar natuurlijke verschijnselen zoals slangen die niet op commando vegetarisch worden. Misbruik is het niet, maar erg veel niveau hebben die vragen natuurlijk ook niet, had Blok kunnen zeggen.
[qvdd]
‘Zoals het vrijdag ging, kan het niet verder. We zijn bezorgd om Italie’, klonk het dit weekend in de Europese wandelgangen. De heftige koersschommelingen geven aan dat het marktvertrouwen in Italië snel daalt. Wat zorgwekkend is, want de komende maanden moet Rome op de markten bijna 70 miljard euro lenen om de enorme staatsschuld af te dekken. Volgens het Duitse Die Welt zou de ECB daarom werken aan een verdubbeling van het noodfonds tot 1.500 miljard euro.
Deze quote “van de wandelgangen” komt uit de Standaard van vandaag. Griekenland was om te oefenen, nu komt het echte werk: Italie, Spanje en Ierland. Iedereen is gefocused op de oorzaak van de schulden in Griekenland, maar dat is niet het echte probleem: het is een systeemcrisis van de Euro. Zie ook de twee andere posts over Europa vandaag. De mantra van de eurosceptici over de structurele euroscepsis en De euro: de vermarkting van een ideaal over de structurele problemen met de Euro. Bij elke crisis worden steeds noodmaatregelen genomen, voor echte oplossingen is geen meerderheid. Een ding is zeker: zo kan het niet verder.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
“audio slide show” over de crisis in de VS De crisis bijt daar veel harder dan hier
Het begint er steeds meer op te lijken dat de Euro is mislukt. De komende weken en maanden zal blijken of Europa in staat is zich echt te hervormen of dat de hele zaak uit elkaar spat. Tijd om eens te kijken hoe het zover heeft kunnen komen en wat er verkeerd is gegaan.
1989, Ik kan het me nog goed herinneren: iedereen was opgelucht want het IJzeren Gordijn dat Europa had verdeeld was verdwenen. Het was nu voor iedereen duidelijk dat de hele wereld, van Nome in Alaska tot Kamchatka in Rusland, kapitalistisch en democratisch zou worden. De mislukking van het communisme had eens en voor altijd bewezen dat centrale aansturing van de economie niet werkt. Een andere les die we leerden was dat kapitalisme en vrijheid altijd samen gaan. Democratie en vrijheid zouden het beste gedijen bij de vrije markt en omgekeerd. Vrijheid was een voorwaarde voor bloeiende handel en welvaart. Maar de belangrijkste les was dat politiek de wereld niet kan veranderen, niemand geloofde nog in de maakbare samenleving. Ook de sociaaldemocratie, die een gemeenschappelijke voorouder heeft met het communisme, nam afstand van het oude denken en schudde haar ideologische veren af. Niet het collectief, maar het individu, bepaalde vanaf dat moment haar eigen lot. Dat lot wordt bepaald door de keuzes die je maakt. Kiest je goed, dan wordt je daarvoor beloond en eigen schuld dikke bult als je fout kiest! Maar dat is de moderne mondige burger wel toe te vertrouwen. Een nieuw tijdperk was begonnen. Francis Fukuyama kondigde het einde van de geschiedenis aan:
EU-commissaris voor de digitale agenda Neelie Kroes doet in De Telegraaf een goed woordje voor Europa. Ze vindt dat de regering wel eens wat positiever mag oordelen over de EU. We hebben er tenslotte veel aan te danken. Minister Leers voor Immigratie en Asiel vindt dat Kroes een punt heeft. In TROS-Kamerbreed zei Leers dat het kabinet onlangs heeft afgesproken de boodschap over Europa mooier en beter te verpakken. De vraag is of de eurosceptici zich door de verpakking zullen laten bekeren. Zo langzamerhand wordt het verhaal waarmee rechts Nederland afstand neemt van de EU een mantra die de eurosceptici niet meer uit hun kop kunnen krijgen. Vrome praatjes à la Kroes helpen waarschijnlijk ook weinig. Al bekritiseert zij terecht het feit dat VVD, CDA en ook de PvdA te gemakkelijk meegaan met de populistische trend om de EU als zodanig negatief af te schilderen omdat het Nederlandse belang zou worden geschaad, er te veel geld wordt verspild en “Brussel” te veel macht heeft ten koste van de nationale beslissingsruimte. De angst om kiezers te verliezen aan extremisten ter linker of ter rechterzijde verlamt de middenpartijen in hun opstelling tegenover de EU. Een serieuze discussie over standpunten of besluiten van de Europese Raad of de Commissie is nauwelijks meer mogelijk. Het gaat er alleen nog maar om hoe je met een beetje of heel veel euroscepsis, als politicus in Nederland overeind kunt blijven.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.