Overzicht

Republiek Allochtonië

59 Artikelen
Achtergrond: Jay Huang (cc)

Gratis koran maakt agressief

, door

Duitse salafisten willen 25 miljoen exemplaren van de Koran goedkoop of gratis verdelen in de Bondsrepubliek, Oostenrijk en Zwitserland. Die groots opgezette geloofsverkondiging lokte heel wat reacties uit, vooral negatieve. Maar is het verspreiden van religieuze geschriften geen onderdeel van de godsdienstvrijheid? De Vlaamse schrijver Eric Hulsens analyseert.

‘Deelt u onze visie dat de verspreiding van miljoenen haatboeken (korans) door salafistische organisaties een gevaar vormt voor de openbare orde? Zo neen, waarom niet?’

(Vragen van Geert Wilders en Joram Van Klaveren van de PVV aan de Nederlandse minister van Binnenlandse Zaken over de koranuitdeling in Duitsland)

De korandistributie is een project van de Keulse prediker Ibrahim Abou-Nagie, afkomstig uit het Palestijnse Gaza. Hij is een man met businesservaring en kennelijk zicht op marketing en logistiek. Via infostandjes in de voetgangerszones van grote steden in Duitsland en Oostenrijk worden de korans gratis verspreid onder geïnteresseerde niet-moslims. Maar er is ook een website waar je de koran kan bestellen. Moslims die er een willen, betalen ervoor, en helpen zo mee aan de financiering van de gratis uitgereikte exemplaren.

De actie is al een tijdje bezig: op Youtube kan je al sinds 28 januari een standje in Frankfurt bekijken, dat gretig wordt leeggeplukt. Er werd eerst geen aandacht aan het initiatief besteed, maar sinds het voorbije paasweekeinde werd er opeens een controverse rond gecreëerd door enkele politieke partijen, door de staatsveiligheidsdienst en door anti-islamitische organisaties.

Foto: copyright ok. Gecheckt 01-03-2022

Vluchteling, wees welkom

, door

Aan vluchtelingenbeleid moeten humane overwegingen ten grondslag liggen, niet economische, vindt onderzoekster Evelien van Roemburg.

Nederland nodigt jaarlijks 500 vluchtelingen uit die vastzitten in vluchtelingenkampen over de hele wereld om zich definitief in ons land te hervestigen. Minister Gerd Leers is van plan om daarbij voortaan aanvullende eisen te stellen: hij wil een selectie maken op basis van de achtergrond en ‘integratie-potentie’ van deze vluchtelingen. Dit plan heeft de terechte kritiek gekregen van diverse partijen in de Tweede Kamer en van vluchtelingenorganisaties. Leers verdedigt zich door te stellen dat het Nederlandse hervestigingsbeleid solidariteit betuigt aan de ontwikkelingslanden die grote aantallen vluchtelingen opvangen. Die stelling is echter een gotspe, niet alleen door het voornemen om enkel de succesvolle vluchtelingen uit de kampen te halen, maar ook door het geringe aantal vluchtelingen dat door Nederland wordt uitgenodigd.

Hervestiging, of ‘resettlement’, stuit al decennia op bezwaren bij de ontvangende landen. Ook net na de Tweede Wereldoorlog ging de hervestiging van ontheemden zeer moeizaam. Voor zo’n 1 miljoen vluchtelingen uit met name Oost-Europese landen en de Sovjet Unie was een terugkeer naar het land van herkomst geen optie. Zij verbleven in grote vluchtelingenkampen in Duitsland, Italië en Oostenrijk, waar zij niet konden (of wilden) blijven. Voor hen probeerden de Verenigde Naties een plek te vinden in West-Europa, Zuid-Amerika, de Verenigde Staten en Australië. Deze landen selecteerden vooral de vluchtelingen die in de mijnen en in de fabrieken konden werken – doorgaans de jongeren en de gezonden. De ouderen, de zieken en de kinderen kwijnden weg in kampen waar niet genoeg voedsel, medische hulp of onderdak was.

Foto: copyright ok. Gecheckt 24-10-2022

Tuig is tuig

, door

Een crimineel is een crimineel. En straattuig is straattuig. Dus Nederland: deal with it: ook de crimineel Ahmed is van ons. Geef hem geen legitimatie voor zijn daden. Spreek ook hem aan als een burger die verantwoordelijk is voor deze samenleving, en reken hem vervolgens daar op af. Dat schrijft Dilan Yesilgöz, redacteur van Republiek Allochtonië.

Burgemeester Hoes heeft een groot probleem met drugsrunners in zijn stad. Hij heeft onderzoek laten doen naar de herkomst van deze criminelen en is tot de conclusie gekomen dat het veelal Marokkaanse Nederlanders uit Rotterdam, Gouda en andere grote steden zijn. Het zijn draaideurcriminelen die opgepakt worden omdat ze dealen en vanwege ons rechtssysteem de volgende dag weer buiten staan. De burgemeester heeft er ongeveer 500 in zijn stad. ‘als je er 100 aanpakt, staan er weer 100 voor de deur’. Een hardnekkig probleem waar deze burgemeester wat mee moet. En met onze huidige wetgeving is het nogal lastig om deze gasten keihard aan te pakken. De volgende dag staan ze immers weer lachend buiten. Om toch enige actie te kunnen ondernemen heeft de burgemeester het voornemen om het eergevoel van deze Marokkaanse drugsrunners aan te spreken. Dit wil hij doen door met de families in Marokko in contact te komen, ze te vertellen wat voor puinhoop hun neefje hier in Nederland ervan maakt. Echter, naar mijn mening is dit ook een heilloze aanpak.

Al in de jaren negentig brachten criminologen cultuur en afkomst in verband met criminaliteitscijfers van bepaalde bevolkingsgroepen. Daar waar zij destijds door politiek correct Nederland werden uitgemaakt voor racisten, is het nu van links tot rechts gangbaar om zowel de problemen als de oplossingen vanuit culturele achtergronden te verklaren en te formuleren.

Foto: copyright ok. Gecheckt 02-03-2022

Een christelijke tsunami

, door

DATA - Het Pew Forum on Religion & Public Life verzamelde wereldwijd gegevens over migratiestromen en de religieuze achtergrond van de betrokken migranten.

Het onderzoek leidde tot een lijvig maar leesbaar rapport (pdf), plus een overzichtelijke website voor wie liever klikt dan leest.
Faith on the Move maakt korte metten met schrikverhalen over een islamitische tsunami. Zo blijkt de absolute meerderheid van de immigranten in de Europese Unie (56%) christen te zijn, terwijl nog geen derde (27%) moslim is, en zelfs als we de migranten uit ándere EU-landen niet meetellen, vormen christenen (met 42%) nog altijd de grootste groep (39% van die groep is moslim). Immigratie zal ons land eerder kerstenen dan islamiseren.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

De nieuwe islamistische wave (2)

, door

Voor de vraag naar welke effecten er van de nieuwe ‘islamistische wave’ in de Arabisch-islamistische wereld uitgaan op de religieuze beleving van moslims en op hun instituties in Nederland is weinig aandacht. Een afsluitend vervolg op de bijdrage van gisteren van Roemer van Oordt.

Midden jaren negentig van de vorige eeuw werd al druk gespeculeerd over de vraag of er een voedingsbodem was voor (radicale vormen van) islamisme in Europa. In dat debat onderscheidden zich grofweg drie stromingen. Steeds dominanter werden de aanhangers van de idee dat het streven naar islamisering van de staat en de samenleving inherent is aan de islam zelf, en migratie van moslims naar Europa automatisch leidt tot meer invloed van het islamisme. Dat discours is uitgemolken door Pim Fortuijn en wordt nu in veel extremere vorm gepredikt door Geert Wilders. Naast deze essentialistische benadering, is er een stroming die grote waarde hecht aan de institutionele banden met de landen van herkomst. In de beleving van deze institutionalisten loopt de opkomst van islamistische bewegingen in de Arabisch-islamitische wereld zo’n beetje één op één met die van de afgeleide zusterbewegingen in Europa.

De derde stroming benadrukt juist de situationele en generationele aspecten en ziet in het verlengde daarvan geen enkele rol voor het islamisme in Europa. Niet alleen is in dat vertoog de maatschappelijke functie van de islam in bijvoorbeeld Nederland onvergelijkbaar met die in het islamitisch hartland, moslims blijven demografisch gezien ook op lange termijn nog een betrekkelijk kleine minderheid, die bovendien sterk verdeeld is en (gedeeltelijk) ook in de toekomst zal zijn langs etnische en religieuze scheidslijnen. De politieke rol van de islam heeft daardoor automatisch weinig betekenis. Ook stellen aanhangers van dit gedachtegoed dat islamisme alleen gedijt in een klimaat van politieke onderdrukking, dat een georganiseerd kader hier ontbreekt en dat voor de tweede en latere generaties moslims in de migratielanden de bronnen van de islam weinig toegankelijk zijn en blijven.

Foto: copyright ok. Gecheckt 28-09-2022

De nieuwe islamistische wave (1)

, door

Een bijdrage van Republiek Allochtonië-redacteur Roemer van Oordt.

Het is kommer en kwel voor secularisten in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Hoewel de blijvende gevolgen van de Arabische lente niet zijn te overzien, tekent zich zonder enige twijfel een doemscenario af voor iedereen die een broertje dood heeft aan uitbreiding van de invloed van religie in het sociale en politieke domein in de regio.

De islamisten trekken, los van hun daadwerkelijke macht, als glansrijke winnaars van recente verkiezingen in Tunesië en Marokko inmiddels aan de touwtjes in coalitieregeringen met seculiere partijen. In Egypte is het leger voorlopig de baas, maar zitten de electoraal oppermachtige Moslimbroeders op het vinkentouw en is er ook veel steun voor de salafi’s van onder meer An-Nour.

Voor de vraag welke effecten er van deze ontwikkelingen uitgaan op de religieuze beleving van moslimjongeren en op hun instituties in Nederland is – anders dan voor vermeende extremisten als sjeik Haitham al-Haddad – weinig aandacht. Een poging om een antwoord te geven in twee delen.

Nieuwe ‘islamistische wave’

Sinds begin jaren ’80 van de vorige eeuw is er sprake van een sterke opleving van de islamisering van maatschappij en politiek aan de overkant van de Middellandse Zee. Deze revival heeft zijn wortels gedeeltelijk in de ‘wil van het volk’ om een op verscheidenheid gebaseerd antwoord te geven richting de ‘westerse politieke en culturele arrogantie’, die ook na het koloniale tijdperk voelbaar bleef. Doorslaggevend was echter het vermogen van onder meer de ikwān al-muslimīn om met een goed functionerend charitatief netwerk de steun van grote lagen van de grotendeels sociaaleconomisch achtergestelde bevolking te verwerven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Stop het assimilatiebeleid

, door

Niet de integratie zoals David Pinto betoogt is volledig mislukt maar de assimilatie van niet-westerse migranten. Het probleem in deze discussie is dat wanneer David Pinto het heeft over integratie hij eigenlijk assimilatie bedoelt. Dat schrijft Latif Hasnaoui, in deze gastbijdrage.

Er is sprake van integratie als een allochtoon de belangrijkste delen van de dominante cultuur overneemt (taal en wettelijke regels) en de eigen cultuurgewoonten die niet botsen met die van de dominante cultuur behoudt.

Er is daarentegen sprake van assimilatie als een allochtonen verplicht wordt zich volledig aan te passen aan de cultuur van het ontvangende land en niets uit de cultuur van het land van herkomst mag behouden. De nieuwkomer neemt de dominante cultuur van het nieuwe land over om zo snel mogelijk een gelijkwaardige positie in de maatschappij te krijgen.

Tot op heden maakt de overheid zich schuldig aan een assimilatiebeleid en dient daarmee te stoppen. Een moderne multiculturele samenleving vereist een beleid gericht op integreren en participeren met behoud van eigen cultuurgewoonten. Meedoen en erbij horen is het hoogst haalbare.

Door de grote cultuurkloof tussen de diverse niet-westerse allochtone culturen en de autochtone Nederlandse cultuur is het niet verstandig om van deze twee groepen een grote groep te maken. Wat nodig is, is een grote samenleving met vele verschillende groepen die geïntegreerd zijn en meedoen. Assimileren is juist kost wat kost rokers en niet-rokers in dezelfde treincoupe onder te brengen en niet integreren zoals David Pinto betoogt. Integreren is rokers in een aparte treincoupe en niet- rokers in een aparte treincoupe maar wel in dezelfde trein. Het is veel beter ze gescheiden van elkaar toch naar hetzelfde eindstation te brengen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Stop met het integratiebeleid

, door

De integratie van niet-westerse migranten is volledig mislukt. De overheid moet daarom stoppen met het huidige integratiebeleid. In plaats daarvan moet het beleid zijn gericht op de participatie van migranten aan de samenleving. Participatie is het hoogst haalbare. ‘De kloof is enorm, maar er is mee te leven.’

Dat stelt hoogleraar Interculturele Communicatie en Diversiteit David Pinto in zijn nieuwste boek ‘Canon voor Participatie en Diversiteit’ dat vorige week werd gepresenteerd in Amsterdam. Het eerste exemplaar werd aangeboden aan Minister voor Immigratie, Integratie en Asiel Gerd Leers. ‘Integreren is koste wat kost rokers en niet-rokers in dezelfde treincoupé onderbrengen. Het is veel beter ze gescheiden van elkaar toch naar hetzelfde eindstation te leiden.’

Kloof

Volgens de hoogleraar wordt er steeds gezegd dat Nederland een lange traditie heeft van het (gastvrij) ontvangen van migranten. Maar de zeventiende eeuw vergelijken met de tijd van nu is wat dat betreft onzinnig. ‘We hebben nu te maken met islamitische migranten die een volledig ander wereldbeeld hebben. Er is geen grotere cultuurkloof denkbaar dan met de autochtone Nederlander.’

Ook op de arbeidsmarkt is er volgens Pinto een duidelijke tweedeling te onderscheiden. ‘Het aantal autochtone werklozen neemt licht af, terwijl de werkloosheid onder migranten, en met name niet-westerse migranten, is gestegen. Momenteel is 23,4 procent van de jonge niet-westerse migranten werkloos, tegen 7,7 procent van de autochtone jongeren.’ De kloof is volgens Pinto enorm, maar er is mee te leven. Probeer dus vooral niet met bruggenbouwen en verbinden de boel bij elkaar te brengen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De kunst van het nietsdoen – criminalisering van hangjongeren

, door

Een gastbijdrage van Martijn de Koning.

Eén van mijn vaste lezers maakte mij attent op Mart’s blog met een stuk over ‘geïnstitutionaliseerd Marokkaantje pesten‘. Hij schreef dit naar aanleiding van de volgende poster in het kader van een wervingsactie van de politie voor nieuw personeel.

U ziet hier het bijbehorende filmpje:

De campagne maakt overigens gebruik van wel meerdere stereotyperingen:

Maar ik wil het even hebben over het deel met de hangjongeren. Zoals in het blog wordt opgemerkt gaat het niet zozeer om de diender op straat maar om de copywriter die de slogan ‘Kun jij duidelijk maken dat niets doen ook overlast kan geven?‘ heeft bedacht en de politieorganisatie die deze campagneposter en film goedkeuren. Wat hier gebeurt is te zien als onderdeel van de criminalisering van ‘hangjongeren’. Waar het eigenlijk door de geschiedenis heen zeer gebruikelijk is dat jongeren, in het bijzonder jongens, in de openbare ruimte bij elkaar komen, elkaars grenzen en die van anderen aftasten en nieuwe grenzen vastleggen als onderdeel van het proces van opgroeien, zien we eveneens dat dit altijd met argusogen gevolgd wordt door volwassenen. Het zijn immers deels de grenzen die volwassenen gesteld hebben die worden afgestast, uitgedaagd, overschreden en veranderd. De hangplekken krijgen voor jongeren een speciale betekenis tijdens en door het hangen als een plek waar men elkaar ontmoet en waar ze hun identiteit en het idee van zichzelf zijn vorm en inhoud krijgen. Uit allerlei onderzoeken blijkt dat mensen jaren later daar nog met enige nostalgie aan terug denken bijvoorbeeld als ze er langskomen. Het is één van de manieren waarop een verbondenheid met iemands lokale omgeving wordt geschapen. Het gaat ook om het claimen van een plek en ruimtelijke autonomie ten koste van andere hanggroepen en volwassenen bijvoorbeeld door het achterlaten van graffiti of ‘rommel’ (meer dan eens afval van de Mac waar men net vandaan komt).

Foto: copyright ok. Gecheckt 28-02-2022

Gooi geen halve generatie weg

, door

Een bijdrage van Roemer van Oordt.

In het Amsterdamse onderwijs gaat veel mis. Eén van de meest dramatische ontwikkelingen is de overbevolking van, de vanuit arbeidsmarktperspectief bekeken, veelal kansloze opleidingen, waaronder de meer theoretisch georiënteerde richtingen binnen het VMBO. Extra frustrerend, omdat een behoorlijk deel van de jongeren dat deze opleidingen volgt helemaal niet met het hoofd maar met de handen bezig wil zijn. Ze haken daarom gedesillusioneerd af en belanden zonder diploma bij de Dienst Werk en Inkomen.

Vreemd genoeg zijn opleidingen op dat niveau in de zorgsector en vooral in de techniek in de grote steden veel minder populair. Het NRC kopte al in juni dat de laatste lagere technische opleidingen in Amsterdam dreigen te verdwijnen door een gebrek aan nieuwe aanwas. In de eind 2011 verschenen arbeidsmarktbrief, geven de Amsterdamse wethouders Gehrels (Economische Zaken) en Van Es (Werk en Inkomen) aan dat het verbeteren van zowel de kwantitatieve als kwalitatieve match tussen vraag en aanbod op de arbeidsmarkt één van hun belangrijkste opdrachten is. Er zijn al te weinig kwalitatief geschoolde technici en verzorgers en dat tekort wordt alleen maar groter. Recent onderzoek van het ROA (pdf) wijst uit dat er nou juist met zo’n diploma op zak over de diepste recessie heengekeken wel werk is te vinden, en soms nog goedbetaald ook. Wat te doen?

Foto: copyright ok. Gecheckt 06-11-2022

Trouw met mij

, door

Vanaf heden nemen we geregeld artikelen over van Republiek Allochtonië. Vandaag een bijdrage van redactrice Dilan Yesilgöz.

Verhaal 1
Hij: “Ik wil best met je trouwen, we hebben immers twee keer thee gedronken en onze moeders kunnen het goed vinden, maar dan moet je wel naar Duitsland verhuizen”.
Zij: “Maar ik moet bij mijn moeder blijven, ik kan Turkije niet verlaten, kom jij maar hier naar toe. Je kan werken in mijn ooms winkel”.
Hij: “Ik verdien in Duitsland wel 1500 euro netto. En ik heb een auto, dus..”
Zij: “Mam? Wat vind jij?”
Esra abla, de presentatrice, danst richting de mama die in het publiek zit. “Wat zeg jij er van, tantetje? Jij wilt toch ook dat je dochter gelukkig wordt?”
De moeder barst in huilen uit en de band zet een lied van Tarkan in.
De kijker weet het al, dit wordt een deal. Het meisje is immers 31, ook niet meer de jongste, veel eisen zal ze niet stellen. De details zullen achter de schermen door de families afgetikt worden en de bruiloft komt er.

Het drie uur durende programma ‘Evlen benimle’ (Trouw met mij) wordt dagelijks live uitgezonden op een populaire Turks Europese zender. Zowel vanuit Turkije als uit andere Europese landen, veelal Duitsland, schrijven singles zich in, als een soort laatste poging om aan een partner te komen.

Vorige