Wilders en wij

‘Politiek is antwoord geven op de vraag wie bij ons hoort en wie bij hen.’ Dat schijnt de fascistische filosoof Carl Schmitt ooit gezegd te hebben. Ik behoor tot degenen die menen dat je een enkele uitspraak kunt onderschrijven, zonder iemands gehele filosofie te steunen. Daarom mag ik ook graag uiteenlopende denkers citeren als – ik noem er maar een paar – Friedrich Nietzsche, Johan Cruijff en Ronald Reagan. Zei ik denkers?

Ik vind het dus belangrijk om vast te stellen bij wie ik hoor. En bij wie vooral niet. Laat me nog één andere grote denker aanhalen. Marx, Groucho Marx wel te verstaan. Die sprak ooit de gedenkwaardige woorden: ‘Ik zou nooit lid worden van een club die iemand zoals ik als lid zou accepteren.’ Daarom zou ik ook zo graag lid worden van de PVV. Die accepteert helemaal geen leden, op de Grote Blonde Leider na dan.

Op de PVV ga ik ook niet snel stemmen, trouwens. Bij Wilders bekruipen mij dezelfde twijfels als destijds bij Fortuyn. Heeft hij nu echt zo’n monomane hekel aan moslims, of denkt hij hiermee een gat te hebben gevonden in de electorale markt? Het eerste zou hysterisch zijn, het tweede cynisch, de combinatie van beide schizofreen. Wat niet wil zeggen dat ik me bij het koor van mensen wil voegen die Wilders en zijn partij liever vandaag dan morgen nog In Therapie zouden willen sturen.

Dat lijkt me nogal hooghartig, die neiging om de PVV-stemmer als een soort handelingsonbekwame te zien en je blind de staren op wat hem of haar toch ‘eigenlijk’ zou bezielen, anders dan wat Henk of Ingrid zelf al aangeeft. Laten we het simpel houden. Er zijn nu eenmaal anderhalf miljoen mensen die op 9 juni voor die partij hebben gekozen en dit weekend waren het er bij Maurice de Hond nog meer. Get over it. Ze zijn er – de kiezers die afkeer van de islam koppelen aan allergie voor ‘de linkse elite’ – dat weten we sinds 15 mei 2002, en ze gaan niet weg. Maar wij zijn er ook, en we zijn met veel meer.

Vertel me dus niet langer dat we een kabinet met de PVV verdienen omdat ‘de kiezer dat wil’. De kiezer bestaat niet. Net zo min als ‘het volk’, die andere akelige abstractie die we wel degelijk hebben achtergelaten in de twintigste eeuw. Waar ze thuis hoort, tussen de gedeukte filmblikken van het Polygoonjournaal, en heel veel educatieve herinneringen aan Auschwitz of de Goelag Archipel. Wie spreekt over ‘het volk’ of ‘de kiezer’, is het vermogen verloren om onderscheid te maken. Het onderscheid tussen ons en hen.

Bijna anderhalf miljoen mensen hebben dus op de PVV gestemd. Bijna acht miljoen deden dat niet. En van die acht miljoen moet een grote meerderheid niets van de PVV hebben. In mijn geval overigens niet omdat die club de Grondwet zou willen wijzigen. Prima, probeer er maar eens de vereiste tweederde meerderheid voor te krijgen. Ik vind het alleen een vervelende partij omdat ze geen leden kent en wel een Leider. Die nog geen etmaal na de verkiezingen zijn sociale gezicht afzette, in ruil voor deelname aan een bezuinigingsoperatie van 18 miljard euro. En dat allemaal voor het hogere doel van de moslimfobie.

Twee weken terug kopte een van Frankrijks belangrijkste kranten: ‘Populist houdt Nederlandse politiek in gijzeling’. Dat is nog zacht uitgedrukt. Wilders domineert nu al een jaar of drie onze hele samenleving, en VVD en CDA weten niet hoe ver ze moeten gaan om hem aan de borst te drukken. Desnoods in de hoop dat hij daarbij stikt. Ik zou zeggen: laat hem eens fijn een tijdje oppositie voeren, en laat het overgrote deel van Nederland dat niets van de PVV moet hebben, zich beheerst maar beslist bevrijden van zijn non-issues en kwetsende knutselquootjes. We hebben een milieucrisis op te lossen die hij ontkent. En we hebben een economische crisis aan te pakken waarvoor hij de rekening bij Henk en Ingrid ligt. Als die twee nog op hem willen stemmen, moeten ze dat vooral doen. Dan kunnen wij gaan voor wat Nederland werkelijk tot een fijnere plek maakt.

Remko van Broekhoven is politiek filosoof en docent op de School voor Journalistiek.