In de vorige Kunst op Zondag werd een nauwere samenwerking tussen kunst en wetenschap als mogelijkheid genoemd om windenergie acceptabel te maken. Er zou een instituut moeten komen waar nieuwe, interessante dingen worden ontwikkeld. Wetenschappers missen de creativiteit van kunstenaars en kunstenaars kunnen niet alles realiseren, omdat ze de wetenschappelijke discipline en technische kennis missen, zegt Joris Laarman in een interview met het Rathenau-instituut. “Als iets mooi is, ben je er zuiniger op. Als het ook nog leeft, ga je er zorgvuldiger en met respect mee om. Een levend lampje moet je onderhouden, en dat kan een nieuwe manier van omgaan met producten opleveren”, waarmee Laarman doelt op zijn Half Life Lamp, een poging tot een biologisch volledig afbreekbare lamp en waar hamstercellen een rol spelen.
Joris Laarman is een van de kunstenaars van wie “verrassende voorbeelden” van “ongewone en inventieve oplossingen” nieuw licht werpen op het begrip duurzaamheid, in de tentoonstelling “Nieuwe energie in design en kunst” (Museum Boymans, Rotterdam).
Laarman is niet de enige die het licht heeft gezien, als het gaat om een nieuwe manier van omgaan met producten. Met zijn bloedlamp wil Mike Thompson de consument dwingen na te denken voor hij het licht aan doet. De lamp werkt op het bloed van de gebruiker en werkt maar één keer.
Willen we overleven, dan moeten we er wel over nadenken. Kunnen we aardse problemen overstijgen door zelf te vliegen (Panamarenko) of storten we gelijk Icarus neer? Maagbacterieën, gestimuleerd door elektronische apparaatjes die de voedselwaarde oppimpen, als oplossing voor het wereldvoedselprobleem (Tony Dunne & Fiona Raby)? Had de auto, aangedreven door een windturbine (Oskar de Kiefte) niet al lang op de weg moeten rijden?
Laat kunstenaars er over denken en duurzaamheid en overleving krijgen oneindige dimensies. James Auger en Jimmy Loizeau zien in leven en dood duurzame mogelijkheden. Ongedierte wordt met ingenieuze apparaten gelokt, vermoord, in een microbiologisch goedje gegooid en leveren energie voor de apparaten zelf of voor lampen en displays. Vliegen vangen wordt rendabel met de ‘Flypaper robotic clock’ en etenstesten hoef je niet meer van tafel te vegen, want de ‘Mouse Trap Coffee-table Robot’ lokt muizen ten behoeve van onze duurzaamheid.
Over onze eigen dood hebben ze ook nagedacht. Hoe hou je de herinnering aan overleden dierbaren duurzaam levend? Met de Afterlife-batterij. De energie die vrijkomt bij het ontbinden van de dode wordt opgeslagen in een batteriij. Die batterij kunnen nabestaanden voor welk doel dan ook gebruiken. Bijvoorbeeld om met de batterij een elektrische tandenborstel aan te sturen, zodat je bij het tandenpoetsen in contact met je verloren geliefde blijft.
De eerder genoemde Tony Dunne en Fiona Raby willen de batterij voor een dodelijker optie gebruiken: de ‘After Life Euthanasia Device’(klik daar op projectinfo). Het idee: als een van hen overlijdt, wil de ander de mogelijkheid hebben er ook een eind aan te maken, natuurlijk met de energie van de overleden partner.
Kunst doet (duurzaam) leven? Tot na de dood.