Ladies and gentlemen, watch Ruth! Zelden in popmuziek zo'n waanzinnig gebruik van de marimba gezien. Met dank aan Ruth Underwood, die percussie speelde in de beste jaren van Frank Zappa. Het hele nummer (Don’t You Ever Wash That Thing?) is hier te beluisteren. Bij Sargasso zetten we zo nu en dan een bepaald instrument in de spotlight. Bij Kunst op Zondag paradeerde koperblazers (trombone, trompet en tuba). We doken de piano in. En bij de dagsluiters was er speciale aandacht voor de fagot, de theremin en de chapman stick. Het slagwerk, met name de percussie, bleef wat onderbelicht. Eenmaal besteedden we wat aandacht voor de tabla. Aan het spel van Ruth Underwood ontlenen we nu de inspiratie om de marimba centraal te stellen. Het instrument is vooral bekend van volksmuziek en klassieke muziek. In popmuziek zien we het niet zo vaak, bij jazz weer wat meer. Waar Ruth Underwood haar inspiratie vandaan haalde om ook de marimba in haar korte muzikale carrière te betrekken, is niet te achterhalen. In 1977 stopte ze met publieke optredens. Maar twee voorbeelden hebben wellicht een aanzet gegeven. Gloria Parker (1921 – 2022) en haar big band (helaas slechte opname, geluid loopt niet synchroon). https://www.youtube.com/watch?v=kWM4920xtSA En een van de eerste composities voor orkest en marimba: ‘Concertino for Marimba’, een compositie van Paul Creston (1906 – 1985). . In 1940 in première gegaan en destijds uitgevoerd door Ruth Stuber Jeanne (1910 – 2004) en het ‘Orchestrette Classique’. Daar is geen filmpje van. We hebben wel deze uitvoering van deel 3 uit dat concertino, gespeeld door de Koreaans Song Hye Bin, begeleid door piano. https://www.youtube.com/watch?v=FyqhXV-xzYo De marimba wordt, zoals we schreven, vaker aangesproken in de (ook hedendaagse) klassieke muziek. Bijvoorbeeld de ‘Solo voor marimba’, gecomponeerd door Florian Magnus Maier. Hier uitgevoerd door Tatiana Koleva, een van de beste marimbaspelers en docent aan het Gronings conservatorium. https://www.youtube.com/watch?v=LVGDM3L0h2k We houden het kort, naar muziek luisteren kost immers meer tijd dan plaatjes van beeldende kunst kijken (wat niet zo zou moeten zijn…). Een compositie van de vorig jaar overleden Louis Andriessen. Voor woodblocks en marimba. Uitgevoerd door Konstantyn Napolov. https://www.youtube.com/watch?v=NsFnEVqLqGc&t=12s Fijne dag verder.
De keer dat ik Bad Manners zag spelen, dat was op een festival, was Buster Bloodvessel (Douglas Trendle voor zijn moeder en tante), gehuld in een witte overal, en was hij zeer aanwezig op het podium, daar stond iemand, daar bewoog iemand. Want dat had ik niet verwacht dat iemand van dat uh, formaat, zo energiek kon zijn, gedurende het hele nummer Lip Up Fatty, was Buster onvermoeibaar aan het springen – en zingen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
RECENSIE - Onwaarschijnlijk, maar toch gebeurd: een gedicht in de hitparade. En de uitvoerende artiest was ook al zo onwaarschijnlijk: een wat oudere, stijve, bebrilde en gestropdaste, serieuze, doctorandus met ijzeren dictie. Een Fremdkörper in de popmuziek. En nog onwaarschijnlijker: 50 jaar later kent iedereen op z’n minst nog een fragment van die hit – en het refrein zeker. Dat kwam waarschijnlijk omdat het zo’n sterke tekst was, en ook zo Nederlands: wie heeft er niet op een veerpont gestaan en van de ene oever naar de overkant gevaren? En omdat de tekst zo onderkoeld geestig was, en licht filosofisch. De naam van hit was De veerpont, ook wel bekend als Heen en Weer.
Drs. P grossierde in scherpzinnige liedteksten, consequente rijmen en rake humor en dat alles droog voorgedragen.
Onlangs is er een stripboek verschenen waarin de gedichten, de teksten van de Drs. zijn verstript. Er is dus nu ook beeld bij het woord. La Bande dessinée de Drs. P, een boek met daarin tien gedichten van de doctorandus, die, zo te zien, steeds door een andere striptekenaar van afbeeldingen zijn voorzien. O, wacht nee. De illustraties bij de gedichten zijn door een en dezelfde tekenaar gemaakt: Frits Smid.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Vanochtend las ik de (papieren) krant en op pagina 12 beland, stond een bericht met als kop: Ook in Amerikaanse internaten stierven inheemse kinderen. Om de eerste zin te citeren: Over een periode van 150 jaar, stierven in de Verenigde staten in internaten vijfhonderd inheemse kinderen.
In Canada waren bij deze instellingen al massagraven gevonden, maar dus nu ook in de VS. De kinderen werden al op jonge leeftijd weggerukt van hun ouders en kregen ze een strenge heropvoeding, herscholing om ze hun eigen gebruiken en cultuur af te leren hen nieuw gedrag aan te leren. En dat ging hardhandig. Dat ging gepaard met lijfstraffen, opsluiting, onthouding van voedsel en natuurlijk seksueel misbruik. En honderden kinderen hebben dat niet overleefd.
Bazarow is een verkopende boekensite, waar je ook recensies, nieuws, een agenda en een digitaal magazine kan vinden. Nog niet alles is af, maar veel boeken zijn al te vinden en er komt de komende maanden steeds meer bij.
Het doel van Bazarow is om een site te vormen die evenveel gemak biedt als de online giganten maar die wél teruggeeft aan de boekensector. Tegen roofkapitalisme, en voor teruggeefkapitalisme, bijvoorbeeld door te zorgen dat een flink deel van de opbrengst terug naar de sector gaat en door boekhandels te steunen.
Waar luister je naar?
WAAR LUISTER JE NAAR!
Wat? Ik had m’n koptelefoon nogal hard staan.
Ah, waar ik naar luisterde? Binaural Beats.
Binaural Beats?
Binaural Beats.
Dat is toch die eentonige muziek die maar doorgaat?
Nee, de muziek is juist tweetonig, dat is juist de crux. Binaural Beats bestaan uit twee geluidsgolven met verschillende frequenties. Het rechter oor hoort bijvoorbeeld 300 hertz en het linker 320 hertz. En een hertz is de trilling van een toon per seconde. Daarom kun je dat ook niet gewoon op de stereo laten klinken, het moet via de koptelefoon om dat effect te bereiken. De geluiden mengen zich dus niet samen in de oren, maar dat gebeurt pas in de hersenen.
Het is een prachtige klassieker van Louis Armstrong, (let op het gesproken intro) maar dat betekent niet dat elke cover ervan automatisch ook goed is. Wat de reden is geweest dat Nick Cave en Shane MacGowan besloten dit te gaan zingen, als duet: ze hebben de stemmen er niet voor, nou vooruit, Nick een beetje, en het komt niet echt geloofwaardig over als zij het brengen. De song is een liefdesverklaring, een Lebensbejahung, de song ademt optimisme en positiviteit. Zouden Nick en Shane echt blij worden van rozen, blauwe luchten, baby’s en regenbogen? Of zou je hen, ten tijde van de opname, meer plezier hebben gedaan met iets te drinken en iets te roken?
Yosi Horikawa maakt muziek van alledaagse geluiden zoals vogels, insecten, voetstappen en keukengerei, of door stenen tegen bomen aan te gooien. Dat kwam zo: hij had vroeger geen muziekinstrumenten, dus ging hij op zoek naar andere spullen om muziek mee te maken. Vaak worden de field recordings onherkenbaar als ze eenmaal verwerkt zijn in de nummers, maar op ‘Bubbels’ hoor je duidelijk pingpongballen – fijn geluid maken die dingen eigenlijk.
Ik deed vrijwilligerswerk bij een zorgboerderij. Een van de cliënten liep daar altijd rond met een wat verwilderde haardos en was vaak gehuld in een T-shirt van The Notwist. En ik had geen idee wat voor band dat was. Of waar ze vandaan kwamen. Ik dacht, het zal wel een soort uitbundige lawaaipunk zijn, dat paste wel in het plaatje.
Pas veel later heb ik ze een keer beluisterd. En ja, ze maken ook wel erg harde muziek, maar The Notwist heeft ook dit melancholische, wat droevige Pick Up The Phone gemaakt. Ik viel zo voor de klank van dit nummer, de vervorming van de geluiden, de ruis, de elektronica.
Het is vandaag niet goed om Nick Cave te zijn. Het is morgen ook niet goed om Nick Cave te zijn. Het is de komende jaren, dag uit, nacht in, niet goed om Nick Cave te zijn.
Nick Cave is behalve popmuzikant en schrijver, ook echtgenoot en vader. In 2015 overleed zijn 15- jarige zoon, Arthur, en vandaag stierf zijn zoon Jethro op 31- jarige leeftijd. Een drama voor elke vader, een drama voor elk gezin. Hoe kom je over die schok heen, hoe doorsta je die rouw? Hoeveel pijn doet dat gemis? Hoe blijf je bij elkaar als gezin na het verliezen van een kind?
Als u denkt, ik hoor hier een beetje Nirvana in, dan bent u niet de enige, want die associatie had ik ook. (En nog een paar andere bandjes ook trouwens).
I’m alriiiiiiiiiiiight, beweert de zanger van Idles – en je weet gelijk: dat is niet zo. Of je vraagt je in ieder geval af: als dat zo is vriend, waarom moet dat zo nadrukkelijk beweerd? Wie moet er gerustgesteld? ‘And yeah, I’m on my knees for porcelain’.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.