WW: Gaat de wereld er op vooruit of achteruit?

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland. Sinds de mens het zich een beetje beter naar de zin wilde maken en in een helder moment het vuur uitvond, lijkt alles wat hij doet maar één doel te hebben: de wereld een beetje beter maken. En dat lijkt te lukken, de wereld lijkt over de afgelopen eeuwen inderdaad vooruit gegaan te zijn. Dat ging uiteraard met horten en stoten en periodes van achteruitgang, maar uiteindelijk ben ik toch van mening dat een wereld met relatief weinig stammenstrijd, met riolering en televisie beter is dan die van chaos, kindersterfte en pinda's doppen. Let wel, niet iedereen is het hiermee eens. Verdedigers van het standpunt dat we er als mensheid niet op vooruitgaan maar alleen maar nieuwe manieren bedenken om elkaar het leven zuur te maken hebben natuurlijk met argumenten omtrend bijvoorbeeld de Holocaust niet geheel ongelijk. Doemdenkers die denken dat we nu in een neerwaartse beweging zitten hebben een hoop troeven in handen: Met het milieu gaat het alsmaar slechter en het globale terrorisme neemt een vlucht.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Openbare Online Sensordata

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Weer-sensor op het dak (Foto: Flickr/terriem)

De mogelijkheden voor het Web zijn nog altijd groeiende. Bestond het Web eerst nog uit een verzameling gelinkte documenten, tegenwoordig kunnen we ook het Web van de Gegevens (het Semantische Web) of het Sociale Web onderscheiden dat zich manifesteert binnen dezelfde technologie: dat van het Internet. Met de opkomst van de mobiele systemen en de steeds kleiner en goedkoper wordende sensorelektronica dient zich naast deze bekendere voorbeelden nu ook een Web van (real-time) sensor data aan. Ook milieusensoren sturen hun gegevens de ether in en her en der duiken websites en systemen op die deze gegevens aggregeren en publiceren.

Dat het Web een belangrijke rol in de verdere openheid en democratisering van de samenleving kan spelen hebben we de afgelopen jaren al laten zien. De technologie is nu dus zover dat een uit 1998 stammend EU-besluit over de openheid van milieudata eindelijk haalbaar is. In het besluit dat werd genomen op de Aarhus conferentie van dat jaar staat dat de lidstaten hun milieugegevens openbaar zullen maken en dat ze dit pro-actief dienen te doen. Dus niet alleen de bibliotheek moet open, er diende ook actief informatie gepubliceerd te worden. De Nederlandse overheid geeft hier slechts mondjesmaat gehoor aan en publiceerde onder andere de fijnstofwaarden gemeten door het RIVM op haar website. En ze ging nog een stap verder door zich aan te sluiten bij een open sensor-data initiatief Pachube.

Pachube presenteert zichzelf als een platform om real-time sensordata op te slaan, te delen en te tonen. Op de website kan je een Google kaart bekijken waarop allerhande sensoren getoond worden. Nederland komt er niet slecht vanaf, we lijken in een sensorrijk landje te wonen.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Dansende robots

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Dansende robot (Foto Flickr/fragmented)

Bij veel AI-onderzoek is het onderliggende doel om een computersysteem iets te laten doen waar wij mensen heel goed in zijn. Een taktiek die het onderzoeksveld als geheel bezigt om vooruitgang te stimuleren is zichzelf hele moeilijke doelen stellen en daar dan met z’n allen naartoe werken. Het meest succesvolle voorbeeld hiervoor is ‘schaak-uitdaging‘, waar het doel was om een systeem te bouwen dat zo intelligent was dat het een schaakgrootmeester kon verslaan. Dit werd lange tijd als hét AI-probleem gezien en iedereen stortte zich er met verve op. En met succes: computerprogramma’s als Deep Fritz verslaan nu met enige regelmaat de wereldkampioenen. Tijdens deze competitieve race werd en passant een hoop duidelijk over wat intelligentie nou eigenlijk was, de theoretische kracht van computers en van ingewikkelde problemen als schaken. Een succesvolle onderneming.

Dat proberen we nog eens, dacht AI-land en stelde een volgende ‘challenge’ op. Met het passeren van het station ‘probleem oplossen’, kwamen we nu aan bij de volgende heilige graal van de AI: autonome menselijke robots. En ook ditmaal werd er weer voor een competitie gekozen: robotvoetbal, met als doel een robot-team dat in 2050 de menselijke wereldkampioenen kan verslaan. Allemaal leuk en aardig, maar humanoide bewegingen blijken nog een grote drempel. En terwijl de ene helft van de onderzoekers zich op het spel, de perceptie van de bal en de rest van het veld richten, is er ook een onderzoeksrichting die zich bezig houdt met het creëren van realistische menselijke bewegingen in robots. Onderzoekers en technici die zich hierin specialiseren hebben ondertussen een wat minder prozaische vorm van menselijke beweging gekozen om zich op te richten: dans.

Die keuze ligt erg voor de hand, dans is een van de meest fundamenteel menselijke uitingsvormen en het is voor een tak van sport die zich bezighoudt met het zo goed mogelijk nabootsen van menselijk gedrag een mooie usecase. Wie immers een dansende robot bouwt moet ook snel een wandelende, rennende of voetballende robot kunnen maken. De recente ontwikkelingen in robotdans (niet te verwarren met de robotdans) zijn vrij spectaculair. Een bekend voorbeeld is dat van Sony’s dansende robots. Deze humanoide robots staan voorlopig nog wat vast op de beentjes, maar ze hebben de ‘groove’ zeker wel, of wat er in Japan voor doorgaat. De HRP-2 robot van Tsukuba (inderdaad, ook uit Japan) beweegt alweer wat vrijer, hoewel hij nog aan draadjes vastzit. En de Terminator-achtige robot van Sarcos lijkt ook levensecht te bewegen. Het is geen Nurejev, maar op Mysteryland zullen heel wat meer houterige types rondgelopen hebben. De dansrobots hoeven natuurlijk niet per se humanoide te zijn: zo hebben we een paaldansende robot en een stel insectoide robots die met menselijke dansers in een voorstelling terecht zijn gekomen. De technische en wetenschappelijke mogelijkheden liggen open en er valt nog een hoop te verbeteren.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Het (Evolutionaire) Nut van een Depressie

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Depressie (Foto: Flickr/rnav1234)

Zoals wel bekend is, heeft het proces van biologische evolutie de mens gemaakt tot wat hij heden ten dage is. Al onze vele kenmerken zijn terug te leiden op de mechanismen die onze voorouders in staat stelden om langer, vruchtbaarder en gezonder te leven zodat hun genen de tand des tijds doorstonden. Zo hebben we benen om voor tijgers weg te rennen, handen om gereedschappen vast te pakken en hersenen om ons uit lastige situaties te MacGyveren.

Toch is de mens niet een perfect wezen, we lijden aan allerlei evolutionaire onhandigheden, die er om verschillende redenen ingeslopen zijn. De miljoenen jaren die we hebben doorgemaakt zonder een staart nodig te hebben waren toch te weinig om alle resten te verwijderen: ziedaar het stuitje. Een probleem als obesitas bewijst alleen maar dat onze voorouders het miljoenen jaren zonder MacDonalds en bonbonwinkels moesten stellen: vetzucht was gewoon een bittere noodzaak. En bij sommige onvolkomenheden gaat het eigenlijk om juist iets heel handigs: een koortsreactie is eigenlijk een zinnig biologisch afweermechanisme die ons beschermd tegen ziekteverwekkers.

Maar soms is het lastiger de evolutionaire verklaring voor een onvolkomenheid te vinden. Dat is bijvoorbeeld het geval bij depressie. Een klinische depressie lijkt alleen maar nadelen te hebben: een persoon kan emotionele vlakheid vertonen, hij of zij trekt zich volledig terug en angst, wanhoop en apathie wisselen elkaar af. Allemaal niet erg zinnig voor je overlevingskansen zou je zeggen.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Open source GSM netwerk

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Nokia 3310 op HAR2009 die contact maakt met open source netwerk (Foto: HAR2009/Massoud)

Afgelopen weekend werd in Vierhouten de Hacking At Random (HAR2009) conventie gehouden. Deze hacker-bijeenkomst, een opvolger van succesvolle conventies als Hacking at Large en What the Hack, is hét moment waarop Nederlandse ‘IT-beveiligingsexperts’ bijeenkomen om elkaars prestaties te laten zien. Met 170 presentaties in drie grote zalen is het bepaald geen kleine bedoening. Eén van de interessantere presentaties kwam van het Duitse wizzkid Harald Welte.

Welte presenteerde een manier om een open source GSM telefoonnetwerk op te zetten. En hij hield er niet alleen een praatje over, maar runde tijdens HAR2009 ook daadwerkelijk een netwerk.

Er werd gebruik gemaakt van twee Base Transceiver Stations (GSM-zenders), vastgeknoopt aan bomen. Via deze zenders kon contact gemaakt worden met een Base Station Controller (een electronische doorschakelcentrale), die in dit geval een variant van het open source besturingssysteem Linux draaide.

Het werd een groot succes: in totaal konden 391 mensen die zich via een smsje hadden aangemeld contact maken met het netwerk en met elkaar bellen alsof ze met een normaal, commercieel netwerk belden.

Wel was een testlicentie van de Nederlandse telefoon-autoriteiten nodig, die deze onder een aantal restricties inderdaad gaf.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: De Tranen van Laurentius

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Vallende sterren tattoo (Foto: Flickr/cwalker71)

Wie vannacht de slaap niet kan vatten en behoefte heeft aan wat astronomisch spektakel heeft geluk: in de nacht van 12 op 13 augustus zal de jaarlijkse meteorenregen bekend als de Perseiden te zien zijn. Deze meteorenregen (of nog mooier: -zwerm), trekt zoals elk jaar midden Augustus aan ons voorbij en zorgt ervoor dat we met een beetje mazzel tientallen ‘vallende sterren’ met het blote oog kunnen waarnemen. Deze ‘Tranen van Laurentius’ (ze vallen op de naamdag van deze heilige) geven ons mooi de gelegenheid om eens te bekijken waar we het nou eigenlijk over hebben.

Meteorenregens worden zichtbaar omdat kleine deeltjes (meteoroïden) afkomstig van een komeet onder hoge snelheid de dampkring van de Aarde binnen komen vliegen. Door de enorme wrijvingswarmte – de meteoren komen met een snelheid van zo’n 60 km/sec de dampkring binnen – ontvlammen de deeltjes en verhitten de lucht eromheen, wat een heldere streep van licht tot gevolg heeft. De meeste deeltjes hebben ongeveer de grootte van een zandkorrel, wat het des te indrukwekkender maakt dat we de resultaten van de wrijvingsontbranding vele kilometers verder zo duidelijk waar kunnen nemen. De Perseiden zijn afkomsting van de komeet 109P/Swift-Tuttle. Kometen zijn kleine hemellichamen die in een baan rond de zon draaien en dat doet Swift-Tuttle dus ook. Hij komt daarbij niet zo heel vaak op ons pad: Sinds zijn ontdekking in 1862 vloog hij nog maar één andere keer relatief dicht langs de Aarde, in 1992 (de volgende keer is vrij ver weg in 2126).

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Het wetenschappelijke klimaat in Nederland

Vandaag een wat alternatievere WW. Eens een keertje niet over de nieuwste snufjes op wetenschapsgebied, maar óver de wetenschap, en dan met name de Nederlandse. Afgelopen zaterdag verscheen er in de Volkskrant namelijk een brandbrief van twee Nederlandse postdocs die zijn uitgeweken naar de VS. Zij vragen zich openlijk af waarom zij ooit naar Nederland zouden terugkeren nu zij zich gewenteld hebben in het wetenschappelijke walhalla dat de VS heet.

En waarom? Beide postdocs, Nadine Vastenhouw en Tim van Opijnen, geven aan dat ze geld van Nederland en de EU hebben gekregen, met het idee dat ze na deze periode de door hun opgedane kennis weer in Nederland (en de EU) gaan verspreiden. Een nobel streven, dat de Nederlandse kenniseconomie een zo broodnodige impuls zou kunnen geven.

Maar zo simpel is het allemaal niet, volgens deze twee postdocs. Het Nederlandse wetenschappelijke klimaat is verstikkend voor ambitieuze onderzoekers. Waar je in de VS door jezelf te bewijzen snel kan klimmen op de academische ladder, is het in Nederland maar afwachten of er ergens een professor omvalt of er mee stopt, zodat iedereen, ongeacht competenties, weer een treetje kan opklimmen op de ladder. En als je, zoals Vastenhouw en van Opijnen, naar het buitenland vertrekt vergroot je je kansen niet, maar verklein je ze juist, doordat je een achterstand opbouwt ten opzichte van de thuisblijvers die eerder achteraan aanschuiven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Merce Cunningham overleden

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Merce Cunningham op 90-jarige leeftijd (Foto: Flickr/A23H)

Trouwe lezers zullen vast gemerkt hebben dat naast Wetenschap en Technologie, Dans ook een onderwerp is waar ik af en toe graag over schrijf. Het is daarom erg jammer dat de twee gebieden van oorsprong zeer weinig met elkaar te maken hebben. Dans (of beweging) is wellicht de oudste vorm van menselijke artistieke expressie en is in die zin ook wellicht te beschouwen als de meest fundamenteel menselijke, voor dans is immers – in tegenstelling tot veel andere kunstvormen – een fysiek lichaam nodig. Dat kan verklaren waarom dans zo lang resistent is geweest voor technologische invloeden.

Toch kent de danswereld ook zijn technologische pioniers waarvan verreweg de bekendste – Merce Cunningham – deze week overleden is op 90-jarige leeftijd. Cunningham was zonder enige twijfel één van de belangrijkste choreografen van de 20e eeuw en hij heeft het avantgardistische post-modernisme dat in andere kunstvormen al heel lang bloeide ook in de conservatieve danswereld doen doordringen. Hij was zo’n grootheid dat zelfs de machomannen van Retecool er deze week een stukje aan wijdden.

Merce Cunningham onderscheidde zich behalve door zijn choreografieën ook door zijn manier van werken, waarin hij wetenschappelijke methoden hanteerde en zich liet inspireren en ondersteunen door de nieuwste technologische ontwikkelingen. In de eerste categorie hoort zijn gebruik van het begrip ‘chance’. Geinspireerd door de I Ching zag Cunningham de wiskundige mogelijkheden van het combineren van verschillende danssequenties. Het toelaten van willekeur in de aaneenschakeling van de sequenties (soms door het rollen van dobbelstenen), zorgde voor vele nieuwe stukken choreografie. Door ‘goede’ stukken te bewaren ontstond een evolutionair process waaruit nieuwe, onverwachte choreografieën voortkwamen. Auteur Roger Copeland betoogt dat het hier niet alleen om een trucje ging, maar dat Cunningham methoden afgeleid uit die van de wetenschap hanteerde om tot zijn meesterwerken te komen.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Leven op Mars

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

De toekomst van leven op Mars, we beginnen eerst maar eens met microben (Foto: Flickr/scragz)

Het kan je de afgelopen week nauwelijks ontgaan zijn, het is deze week precies 40 jaar geleden dat de mens – in de vorm van Neil Armstrong – voet zette op de Maan. Deze prestatie zal wel voor altijd een cruciaal moment in de geschiedenis van de Mensheid blijven en de maanmissies als zodanig zijn dan ook een gigantisch succes gebleken.

Het Apollo-programma als zodanig heeft ons een heleboel kennis en technologie opgeleverd. Hieronder valt niet de Tefal-laag zoals vaak gedacht, maar bijvoorbeeld wel de moderne sportschoen. Maar de Maan zelf was wetenschappelijk maar weinig interessant. De maan bleek, zoals al werd vermoed, inderdaad een grote grijze woestijn. Analyse van de maanstenen heeft weinig opgeleverd, er is geen water gevonden en nog belangrijker: geen spoor van leven.

De zoektocht naar buitenaards leven is altijd een onderhuidse maar drijvende factor geweest in de ruimte-exploratie door NASA of SETI. En dus riep Buzz Aldrin – de tweede man op de maan – tijdens de viering van het veertig-jarig jubileum van de maanlanding op om de Apollo missies te eren op de enige mogelijke manier: een missie naar Mars. Met als tweede verkoopargument een haast niet te negeren statement: “It’s possibly the source of life.” De meeste onderzoekers zijn het er ondertussen wel over eens dat het uitgesloten is dat er groene mannetjes rondlopen op Mars. Maar ook het bestaan van micro-organismen op de rode planeet is – ondanks de aanwezigheid van water – toch vrij onwaarschijnlijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Element 112 wordt Copernicum

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Copernicus (Foto: Flickr/clockworkimposing)

Ook chemici hebben hun bureaucratische rompslomp. Maar binnenkort mag het element met atoomnummer 112 zich dan eindelijk officieel ontdekt noemen. Enkele weken geleden erkende de International Union of Pure and Applied Chemistry (IUPAC) dan eindelijk officieel dat het element inderdaad was waargenomen.

En dat zou ook eens tijd worden: dertien jaar geleden produceerde een team aan het Duitse Gesellschaft für Schwerionenforschung, geleid door professor Sigurd Hofmann, één enkel atoom opgebouwd uit 112 protonen, het resultaat van een beschieting van lood met zink-ionen. Binnen een fractie van een seconde was het weer verdwenen.

Mede doordat deze exacte lengte van deze fractie niet duidelijk beschreven kon worden was de IUPAC van mening dat de ontdekking nog niet officieel bevestigd kon worden. En daarom kreeg het nieuwe element nog geen officiele plek in het Periodiek Systeem. Nog erger: het kreeg niet eens een echte naam, maar moest het doen met de voorlopige naam Ununbium, verwijzend naar het atoomnummer.

Nu, dertien jaar later, erkent de IUPAC dan eindelijk de ontdekking en heeft aan de ontdekkers gevraagd om een naam te geven aan het element. Dat laatste is geen triviale bedoening en het kan politieke problemen opleveren. Hofmann en zijn team kozen voor een minder controversiële naam en stelden ‘Copernicum‘ voor, naar waarschijnlijk de belangrijkste wetenschapper uit de 15e eeuw.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Vorige Volgende