Net als je even inkakt, prikken onze Vaste Gasten je elke werkdag om 15.30 uur weer wakker met hun scherpe pennetjes. Vandaag: Peter Buurman over een chronisch gebrek aan respect in onze samenleving. Grensrechter was trending topic. Niet omdat Ajax was uitgeschakeld door een aantal buitenspeldoelpunten, maar omdat er één op een voetbalveld in Almere door een drietal idioten is doodgetrapt. Ik vind het de normaalste zaak van de wereld dat je respect hebt voor een ander. De op één na normaalste zaak vind ik dat je problemen bij de wortel aanpakt.
DATA - Nederland draait een stevige winst
Toetje: Visualisatie stemmen Ballon d’Or 2012
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
In Spanje is ophef ontstaan over Andrea Fabra, een conservatief parlementslid dat in haar enthousiasme over de plannen van de regering van haar partijgenoot Mariano Rajoy miljoenen Spaanse werklozen beledigde met een hartgrondig: Fuck them. Rajoy kondigde bezuinigingen op de uitkeringen aan om werklozen te prikkelen *sneller werk te zoeken. Dat werk is er natuurlijk niet, maar geheel volgens de neoliberale heilsleer trekt regeringspartij Partido Popular zich daar weinig van aan. En vanaf hun pluche juichen de PP-leden het schofferen van de werklozen toe. Heel eerlijk, lezen we in een van de reacties op dit bericht. Andrea Fabra’s “fuck them” is the PP’s real agenda. En niet alleen van de PP, zou ik er aan toe willen voegen. Lees de programma’s van verwante partijen in andere landen, inclusief dat van de VVD.
Spanje krijgt deze week opnieuw aandacht vanwege de oplopende rente op staatsobligaties. Dat levert problemen op voor de staatskas die misschien niet zonder Europese hulp opgelost kunnen worden. Vorige week zijn de ministers van Financiën al akkoord gegaan met een omvangrijke steun aan Spaanse banken die dreigden om te vallen. Onzeker is nog of, wanneer en hoe de oorspronkelijke voorwaarde die daaraan verbonden is, het toezicht op de banken, geëffectueerd kan worden. Hoe groot de rol van de banken in de eurocrisis ook is, het lijkt er op dat zij ondanks alles de vrije hand houden.
In een rek van een souvenirstalletje op de Wilhemstrasse, naast de Berlijnse muur, zag ik het tenue hangen van de Deutsche Mannschaft. Mijn vrouw en ik fietsten er langs. Even overwoog ik niets tegen haar te zeggen. Maar ik had schoktherapie nodig. Ik stopte, liep naar het rek en hield het tenue omhoog. Ze knikte. Dit zouden we meenemen naar huis, voor onze dochter van zes.
De eerste week van het toernooi had onze dochter in het oranje gelopen. Toen Nederland de tweede wedstrijd had verloren, constateerde ze: ze zijn gewoon niet goed. Het was een zakelijke constatering, zonder teleurstelling.
Tijdens de kwartfinales was ze eerst voor Frankrijk, want daar was oma op vakantie, en daarna voor Spanje, want daar woonde Sinterklaas.
Toen we thuiskwamen uit Berlijn, trok ze meteen het Duitse tenue aan. Nu was ze voor Duitsland, zei ze. Toen ze later in bed lag, wist ze waarom: het was het land dat het dichtste bij Nederland lag. Met haar handen gebaarde ze: je had Duitsland en Nederland en daar zat helemaal geen plek meer tussen. Dichterbijer kon niet.
Inderdaad.
Als kind moet ik ook zo gedacht hebben. Ergens tussen toen en nu is iets misgegaan. Nu ben ik iemand die nog bijna dagelijks denkt aan het binnenkantje links van Robben dat uiteenspat op de rechtervoet van Casillas. Of aan Ambrosini die uit de dekking van Van Bommel is weggelopen. Of aan de driftige pasjes van Arsjavin langs Ooijer. Niemand denkt daar vrijwillig aan.
Een tijd lang vond ik mijn overreactie amusant. Het is fijn om af en toe een mysterie te zijn voor zichzelf. Weinig is zo onverdraaglijk als redelijkheid. Bovendien was mijn reactie functioneel: als je angst, hoop en teleurstelling uit het voetbal haalt, blijft er een soort balletvoorstelling over. Een matige balletvoorstelling begeleid door het geluid van een eindeloos doorspoelende WC.
Maar de laatste tijd amuseert mijn teleurstelling me niet meer, ik wil er vanaf. De vraag is hoe. Ik bezit zekere vaardigheden op het gebied van het relativeren en voetbal is eminent relativeerbaar. Je hoort het mensen wel eens doen. Voetbal is een handvol miljonairs die tussen twee reclameblokken door achter een stuk leer aanhollen, dat soort teksten.
Er is inderdaad geen enkele reden waarom je je eigen welzijn zou verbinden met de prestaties van voetballers. Die sluitende conclusie kent slechts een klein gebrek: een reden blijkt volstrekt overbodig te zijn.
Het enige alternatief is mezelf te ontregelen. Noem het schoktherapie. In de trein naar huis vond ik een krantje met foto’s van een lachende Van der Vaart in het water van de Côte d’Azur. ‘Moet hij niet onder een dekbed ergens liggen huilen?’ vroeg mijn vrouw. Ik heb langdurig en geconcentreerd naar de foto gekeken. Dat was een begin. Toen dacht ik aan mijn meisje in Duits tenue. Ze juichte. Dat werkte nog beter. Straks juich ik voor de Italianen en dan kan de genezing niet meer ver weg zijn.
De ochtend na onze thuiskomst, wilde mijn dochter het tenue aan naar school. Ik dacht: oei, misschien moet ze daar nog even mee moest wachten. Nog niet iedereen is klaar voor schoktherapie. Maar toen realiseerde ik me: het zijn kinderen. Het wordt Sinterklaas tegen pizza. Dat kan niet mis.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De Oekraïense protestbeweging FEMEN bekend van haar topless protesten tegen sekstoerisme en prijsverhogingen crashte gisteren bij de Zweedse voetbalfans in Kiev. “FUCK Euro 2012” was de boodschap: foto’s en video. De dronken Zweden leken echter niet erg onder de indruk. Doordat de halfnaakte demonstrante zich fel verzette tegen haar arrestatie kreeg het geheel een onaangename aanblik. Het leek wel een verkrachting, wat uiteraard precies de bedoeling is van FEMEN: shockeren. Maar het is de vraag of deze inmiddels ontelbaar herhaalde strategie nog effectief is? Voelen Westerse voetbalfans zich aangesproken, doen zij iets fout? Wat denkt u zelf bij het zien van het zoveelste topless krijsprotest?
foto bron: FEMEN
Afgelopen zaterdag ging ik uit eten met Anna Belleman, een Dirkswoudse schone van ongeveer mijn leeftijd, maar dan wat jonger (zou Gerard Reve hebben toegevoegd). Zij is 52, ik ben 58. We hebben ongeveer dezelfde interesses: oude muziek, Russische literatuur, en wat de tv betreft, gaat het haar voornamelijk om de wedstrijden die Rafa Nadal speelt. ‘Dat is nou een mooie, aardige vent die goed bewegen kan,’ zegt ze. Verder kijkt ze, net als ik, bijna nooit tv, omdat we beiden hebben leren lezen. We hebben er geen plaatjes bij nodig.
Anna woont aan de Zuidervaart, ik woon vlakbij het stadhuis op de Noordervaart. We wonen dus ver genoeg van elkaar om, hoe zeg je dat, om elkaar niet te storen met ons viola da gamba- (Anna’s liefhebberij) en pianospel (mijn liefhebberij, ik kijk altijd even naar links en naar rechts of de buren weg zijn en dan pas begin ik met mijn pianospelen, want het moet een naar gehoor zijn). Zo is het ook met Anna. Ze speelde eens een stukje van een Duitser, ik weet zijn naam niet meer, en ik zei: ‘Stop maar. STOP MAAR! Stop maar. Je kunt het niet.’
We hadden afgesproken voor de deur van De Smulpaap, een café-restaurant aan de Kerkweg, waar we elkaar een zedig, ironisch kusje gaven. ‘Ik ben een feminist tot onder mijn teennagels,’ zei ik, ‘maar vanavond is de rekening helemaal voor mij, je kunt protesteren tot je een ons weegt.’ ‘Ja meneer, nee meneer, goed meneer,’ antwoordde ze.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Naast weerman en sportcommentator is het de meest bekritiseerde baan van Nederland: bondscoach. Na een vlekkeloze WK-kwalificatie, een qua resultaat subliem eindtoernooi in Zuid-Afrika en een nette EK-kwalificatie is ‘onze Bert’ in 2012 voor het eerst onder vuur komen te liggen. De druk staat zogezegd op de ketel. En hoe.
Toegegeven, de resultaten van de laatste tijd waren teleurstellend. Alleen de geflatteerde 6-0 overwinning tegen de uitkaterende Noord-Ieren gaf vertrouwen op de juiste afloop. Maar nu we verloren hebben tegen de stugge en op momenten fortuinlijke Denen is het hek van de dam. De trage Van Bommel, de egoïstische Robben en de koppige Van Marwijk zijn mikpunt van kritiek. Met name onze bondscoach is het bokje en dat is niet terecht.
Bert kiest al jaren voor een aantal zekerheidjes: Stekelenburg in de goal, het duo Heitinga/Matthijsen achterin en Sneijder achter de spits zijn, naast zijn heilige systeem met twee ‘omgekeerde’ buitenspelers en twee controleurs voor de defensie, verworden tot zijn handelsmerk. Het is een fijn afgemeten pak dat Bert goed past en waarmee hij bijna wereldkampioen werd. Iedereen was lovend over de manier waarop hij rust binnen de groep bewaarde en tactisch consistent was.
Die twee ingrediënten voor succes spelen hem nu parten. Het rommelt binnen de groep en ook daarbuiten, met name vanwege het vasthouden aan eerder genoemde, in zijn ogen duurzame spelopvatting. Het is alsof het aloude vertrouwde pak niet meer past en bovendien volledig uit de mode is. Het moet hipper en frisser: ‘Weg met Van Bommel, Bouma en Robben’, is een vaak gehoorde kreet.
Een beetje voetballiefhebber weet dat Italië een voetbalgek land is en dat Italianen heel trots zijn op de voetbalprestaties van hun Azzurri. Als er een Europees – of wereldkampioenschap wordt binnengehaald, dan is het hier een gekkenhuis. Zo’n overwinning wordt groots gevierd en gonst nog jaren na.
Dit is een zijstraat van de Via degli Stadi in Cosenza, vanochtend. DeStadionweg dus, pal tegenover de terreinen van de locale club Nuova Cosenza Calcio die in de Serie D uitkomt. Ik weet zo snel geen volksere volksbuurt te vinden. En wat valt er op, een dag voor de belangrijke wedstrijd tegen Kroatië? Er hangt geen vlag, geen vaantje, geen spandoek, niets.
Ik was vanochtend ook even bij de slager. Ze kennen me, ze weten dat ik een Nederlander ben en ze proberen altijd – tevergeefs – over voetbal te praten met me, maar vanochtend hadden ze een praatje over het weer. Uit ervaring weet ik: het voetbalpraatje komt nog. Italianen kijken de boel tijdens de groepswedstrijden aan met een opmerkelijk sceptische houding: we moeten nog maar zien of ze er deze keer iets van gaan bakken. Opmerkelijk als je bedenkt dat Italië vier wereldkampioenschappen op zijn naam heeft en een Europees kampioenschap. Ze bakken er regelmatig net effe wat meer van dan Nederland, zullen we maar zeggen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
