Chavez houdt grip op Dominica

Deze vrijdag waren er parlementsverkiezingen op Dominica, een Antilliaanse eilandstaat met 72.000 inwoners, die het voor een belangrijk deel moet hebben van de bananenexport. Als voormalige Britse kolonie genoot het daarbij tot voor kort een bevoorrechte positie op de Europese markt. Tegenwoordig leunt het op hulp uit Venezuela. Omdat de prijs voor die hulp niet zo hoog is, lag het voor de hand dat de Dominicanen hun premier Roosevelt Skerrit zouden herkiezen. Hetgeen ze deden. Zelfs oppositieleider Ron Green slaagde er niet in zijn zetel te behouden. Buurlanden haastten zich de winnaar te feliciteren. De hulp van Chavez is zo genereus dat Dominica zelf de sinterklaas kan uithangen. Buurlanden Antigua en Anguilla kregen in de afgelopen weken miljoenen dollars, hetgeen zij ontkennen. Het blijft natuurlijk gerommel in de caraïbische marge, maar een opmerkelijk verschijnsel is het wel: je loyaliteit verkopen en van de opbrengst proberen andermans loyaliteit te kopen.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Tuvalu! Tuvalu! Tuvalu!

Actievoerders steunen Tuvalu (Foto: flickr/Greenpeace Finland, Lauri Myllyvirta)

Tumult op de klimaatconferentie in Kopenhagen. De nietige eilandstaat Tuvalu, een van de landen die door de klimaatverandering in hun geheel dreigen te verdwijnen, is erin geslaagd een eigen voorstel op tafel te krijgen, nadat het honderd andere landen achter zich gekregen had. Na het pleidooi van Tuvalu scandeerden actievoerders de naam van het land buiten de grote vergaderzaal.

Het voorstel van Tuvalu komt erop neer dat de doelen voor de vermindering van CO2-uitstoot aangescherpt worden en dat de afspraken bindend moeten zijn. Het werd onmiddellijk afgeschoten door onder meer China en India, die liever een politiek akkoord sluiten met genoeg clausules om er onderuit te komen.

Inmiddels is een ingewikkeld politiek spel op gang gekomen, waarbij de kleine eilandstaten die Tuvalu aanvankelijk steunden een beetje terugkrabbelen, China en India wat meer empathie tonen en Tuvalu de hakken in het zand zet, daarbij achter de schermen gesteund door enkele westerse landen. Uiteindelijk zal Tuvalu waarschijnlijk in het zand bijten, maar dan heeft het in elk geval gevochten voor wat het waard is.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Apathische verkiezingen op de Comoren

De grote moskee in de hoofdstad Moroni (Foto: Flickr/Jonathan Gill)

De Comoren – laten we daar maar eens mee beginnen – zijn een archipel van vier eilanden tussen Madagascar en Mozambique. Een ervan is Frans grondgebied. De andere drie zijn sinds 1975 een zelfstandige staat, al hebben twee van die drie spijt voor onafhankelijkheid gestemd te hebben en probeerden in 1999 nog tevergeefs terug onder Franse vleugels te komen. Gemiddeld vindt er één staatsgreep per anderhalf jaar plaats.

Pas in 2006 lukte het voor het eerst om een democratische machtsoverdracht te organiseren. Een jaar later riep één van de eilanden de onafhankelijkheid uit, waarop het centrale eiland in 2008 met de hulp van buitenlandse militairen haar gezag herstelde. Afgelopen voorjaar werd per referendum het centrale gezag verstevigd.

Morgen mogen de inwoners naar de stembus om een nieuwe president en parlement te kiezen. Veel trek hebben ze er niet in. Het gaat tussen de huidige president Ahmed Abdallah Sambi, met als bijnaam ‘de ayatollah’, en oppositieleider Said Larifou, die vorige maand nog gearresteerd werd, omdat hij tijdens een campagnebijeenkomst kritiek had geleverd op het staatshoofd. Geen wonder dat de inwoners liever iets anders doen: met krakkemikkige bootjes het vierde eiland proberen te bereiken en zo in Frankrijk te belanden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Equatoriaal Guinee betaalt wisselgeld

Simon Mann, Obiangs wisselgeld (Foto: Flickr/Podknox)

De inwoners van het kleine Equatoriaal Guinee verdienen gemiddeld 37.000 dollar per jaar. Dat hebben ze te danken aan hun president, want hij en zijn familie halen zoveel binnen dat ze ruimschoots compenseren voor de rest van de bevolking, die het met een dollar per dag moet doen. President Teodoro Obiang Nguema liet zich afgelopen weekend dan ook herkiezen. De uitslag laat nog even op zich wachten, maar hij heeft beloofd meer stemmen te halen dan de vorige keer, toen de teller op 97,1 procent bleef steken.

Het hele verhaal over de vele schendingen van de mensenrechten, oliedollars en bijbehorende vriendschap met de VS hoeft hier niet verteld te worden. De corruptie is zo schaamteloos dat de zoon van president Obiang er tijdens een rechtszaak in Zuid-Afrika vrolijk over vertelde. “In mijn land is het gebruikelijk dat ministers een partnerschap afsluiten met buitenlandse bedrijven die naar contracten van de overheid dingen, zodat een aanzienlijk deel van het bedrag op hun eigen bankrekening belandt.”

Met zo enorm veel olie en zo’n kleine elite is Equatoriaal Guinee natuurlijk ideaal voor staatsgrepen. Obiang zelf claimt er al vele overleefd te hebben, al zeggen oppositieleiders dat veel ervan verzonnen zijn enkel om hen achter de tralies te kunnen zetten. In 2004 mislukte een machtsgreep onder leiding van de Britse huurling Simon Mann, die beweerde steun van Zuid-Afrika te hebben voor zijn coup.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het rommelt zachtjes in Namibië

Verlaten diamantmijn bij Kolmanskop (Foto: Flickr/calips96)

De voormalige guerillabeweging Swapo gaat voor de vijfde keer op rij de parlements- en presidentsverkiezingen winnen in Namibië. Vandaag en morgen gaan de één miljoen kiesgerechtigden naar de stembus in het zeer woestijnrijke land, dat het vooral moet hebben van toerisme en (vanwege de crisis ingestorte) mijnbouw. Na Niger is Namibië de grootste exporteur van uranium ter wereld.

Hoewel de winnaar vaststaat, krijgt Swapo voor het eerst serieus tegenstand. De Rally for Democracy and Progress (RDP) splitste zich twee jaar geleden van Swapo af. Ze is vooral een vehikel voor enkele ontevreden oudgedienden van Swapo, maar positioneert zich ook als tegenstander van de corruptie die onvermijdelijk toeslaat als dezelfde kliek te lang aan de macht blijft. Die houding uit zich ook in een harde opstelling jegens Zimbabwe. Swapo verdedigt Robert Mugabe, een strijdmakker uit de tijd van de blanke overheersing van zuidelijk Afrika immers.

Kennelijk maakt Hidipo Hamutenya, de leider van de RDP, de regering echter zo nerveus dat Swapo hem voor de rechter gedaagd heeft wegens uitspraken over vermeende verkiezingsfraude. De nationale mensenrechten-organisaties heeft zich ook kritisch uitgelaten over de kiesraad – en kan juridische actie tegemoet zien.

Nu zal er ongetwijfeld het één en ander mis zijn, maar dat neemt niet weg dat Swapo werkelijk populair is onder de bevolking. Namibië kan echter ook een stevige oppositie gebruiken, liefst niet versplinterd over de dertien partijen die het tegen Swapo opnemen. Het tellen van de stemmen gaat naar verwachting een week duren.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Burkina Faso en Niger geven het goede voorbeeld

Het grensgebied van Niger en Burkina Faso (Foto: Flickr/Danny Boy!)

Kijk zo hoort het nou als je een grensconflict hebt: je gaat naar het International Court of Justice (ICJ) in Den Haag. Niger en Burkina Faso kondigden hun gang gisteren aan. Beide partijen, straatarme landen met krakkemikkige democratieën, zijn daar meer bij gebaat dan bij een oorlog. Het ICJ loste vier jaar geleden al een dispuut tussen Niger en Benin op.

Burkina Faso en Niger steggelen al lang over hun 650 kilometer lange grens, maar de spanning liep de laatste jaren op. Begin dit jaar dreigde het even flink uit de hand te lopen, toen politici in het grensgebied beschuldigingen uitten over wederzijdse misdragingen. Lokaal bestond echter ook de wil om het probleem vreedzaam op te lossen. Het lijkt erop dat dit ervoor gezorgd heeft dat de nationale regeringen zich nu tot het ICJ wenden.

Bij een zaak voor het ICJ moeten beide partijen zich vooraf binden aan de uitkomst. Dat is gebeurd. In het geval van Niger en Benin had het hof drie jaar nodig om tot een uitspraak te komen. Het lastige is vooral dat het om voormalige Franse koloniën gaat, zodat er weinig historisch materiaal over de juiste grens bestaat. Maar de gang naar het hof van beide landen is vooral een lichtpunt voor Afrika, waar wapens nog altijd de meest geëigende manier zijn om conflicten op te lossen.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Uruguay blijft Brazilië volgen

José Mujica, keuterboer en presidentskandidaat (Foto: Wikimedia Commons/Agência Brasil)

Als oud-president Tabaré Vázquez had mogen meedoen aan de presidentsverkiezingen in Uruguay eergisteren, was hij waarschijnlijk herkozen, maar hij brak met de recente Zuid-Amerikaanse traditie om de grondwet in zijn eigen voordeel te wijzigen, dus hij mocht niet meedoen. Nu wordt zijn partijgenoot José Mujica de nieuwe president, zij het dat daar nog een tweede ronde aan te pas moet komen.

Mujica is een voormalige guerillacommandant die onder de dictatuur (1973-1984) veertien jaar vastzat. Dat verleden speelt nog levensgroot in het land. In de week voor de verkiezingen oordeelde het hooggerechtshof van Uruguay dat de amnestie voor mensenrechtenschenders onder de dictatuur illegaal was. Prompt mocht Gregorio Alvarez, de laatste dictator, voor vijfentwintig jaar achter de tralies.

Het linkse Breed Front, waar Vázquez en Mujica toe behoren, flirt af en toe met Venezuela en Cuba, maar vaart ondertussen een centrumlinkse koers in het kielzog van de Braziliaanse president Lula: een markteconomie met een strenger belastingbeleid voor de maatschappelijke toplaag ten faveure van vele sociale programma’s voor de onderlaag. Daar zal met een voormalige extreem-linkse guerilla vermoedelijk weinig aan veranderen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Botswana houdt alles bij het oude

Ian Khama ontmoet Gordon Brown (Foto: Flickr/Downing Street - copyright Britse Kroon)

Vandaag en morgen kiezen de inwoners van Botswana een nieuwe president en parlement. De uitslag staat al vast: de regerende partij houdt de meerderheid in de volksvertegenwoordiging en zal de huidige president herkiezen. Niet omdat de verkiezingen op grote schaal gemanipuleerd zijn (al zijn er wel wat zorgen), maar omdat de krap een miljoen kiezers van een van de stabielste landen van Afrika tevreden zijn over de leiding.

Tot op zekere hoogte dan. De economie heeft een zware klap gekregen van de kredietcrisis, waardoor de vraag naar diamanten gekelderd is. Bijna de helft van de economie is ervan afhankelijk. De onvrede is groot, maar dat geldt ook voor het besef dat de regerende Botswana Democratic Party de vraag naar diamanten niet zelf omhoog kan stuwen.

Hoewel de oppositie niet echt een vuist kan maken tegen de BDP, kunnen de verkiezingen best nog spannend worden. Er is namelijk mot binnen de BDP en dat speelt de oppositie in de kaart. President Ian Khama heeft ruzie met secretaris generaal Gomolemo Motswaledi, omdat hij autoritair zou zijn. Toen Khama Motswaledi schorste en de rechtbank hem gelijk gaf, stond onmiddellijk de tot dan toe volkomen onbekende Ndaba Gaolathe om te roepen dat dit zomaar niet ging. De lokale pers doet vrijelijk verslag van de schermutselingen.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Kroniek van een aangekondigde uitslag in Gabon

Kansloze kandidaat Bruno Ben Moubamba poseert met een kiezer (Foto: Flickr/brunobenmoubamba)

Toen Omar Bongo overleed na ruim veertig jaar dictator geweest te zijn van Gabon, een olierijk land aan de Afrikaanse westkust, had hij genoeg geld verzameld om zijn zoon Ali-Ben in staat te stellen een overweldigende campagne voor de presidentsverkiezingen van gisteren te voeren. De andere 22 kandidaten zouden alleen al op naamsbekendheid verliezen in de verkiezingen, die uit slechts één ronde bestaan, waarbij degene met de meeste stemmen wint, ook als dat minder dan de helft is.

Omdat een flink aantal kandidaten zich op het laatste moment terugtrok, is het echter ineens een race geworden tussen Bongo junior, Andre Obame en Pierre Mamboundou. Obame, een voormalige minister, klaagde over vele oneerlijkheden tijdens de campagne (hoewel hij zelf een half jaar geleden ook nog van het ‘geen commentaar’ was toen anti-corruptie activisten zonder enige reden gearresteerd werden). Mamboundou is al twintig jaar oppositieleider en verloor de vorige keer kansloos van Bongo senior (van wie hij wel eens geld aannam). Volgens Bongo zijn al zijn tegenstanders verraders.

Voor het daadwerkelijk beleid zal de keuze tussen Bongo en Obame waarschijnlijk niet veel uitmaken voor de inwoners van het welvarendste Afrikaanse land onder de Sahara. Mamboundou belooft wel meer veranderingen, maar het zal voor een outsider lastig zijn die claim waar te maken. Het zou al heel wat zijn wanneer de uitslag eerlijk vastgesteld wordt en rellen uitblijven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Staatsgreepje op de Turks & Caicos Eilanden

Het paleis van justitie op Grand Turk (Foto: Flickr/peacenik1)

“Following the military coup of the Turks and Caicos Islands by British Prime Minister Gordon Brown, during which there was a war ship stationed off the Islands, the dictator Governor Gordon Wetherell has appointed an Advisory Council that comprises registered and known PDM supporters, foreigners, British puppets and traitors.”

Aldus een persbericht van voormalig premier Michael Misick van de Turks & Caicos eilanden, een overzees gebiedsdeel van Groot-Brittannië, dat vorige week pardoes zijn zelfstandigheid kwijt raakte wegens endemische corruptie onder de heersende klasse. Het zal Hero Brinkman als muziek in de oren klinken, maar de Britten zijn helemaal niet gelukkig met de stap die ze hebben moeten nemen.

Want wat moet je nou met een microstaatje van 30.000 inwoners in de buurt van Cuba? Canada toont sinds 1917 op en af belangstelling om de boel over te nemen, maar The Economist kwam deze week met een eenvoudiger oplossing: doe ze over aan de Bahama’s. Daar liggen ze namelijk maar tachtig kilometer vandaan en in de koloniale tijd werden ze daarvandaan ook bestuurd.

Volgens het onafhankelijke weblog TCI Journal stelden de politici van de Turks & Caicos een unie met de Bahama’s voor in een poging om de Britse interventie te voorkomen. De Bahama’s zelf zien het allemaal vermoedelijk niet zitten, aldus een ingewijde op het weblog (die ook even de doopceel van de Economist-auteur licht). Kortom, een oplossing is niet voorhanden. Londen heeft vooralsnog twee jaar uitgetrokken om orde op zaken te stellen.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Vorige Volgende