De zorgen over een manifeste psychiatrische patiënt Trump in het Witte Huis en zijn apocalyptisch denkende rechterhand Bannon groeien. Donald Trump is een ernstige narcist en in vergelijking met zijn vroegere manier van praten wellicht ook dementerend. Steve Bannon heeft zich tegenstander van het systeem verklaard en slaagt aardig in de destructie ervan, die hij heeft beloofd. Hij verwacht ook een oorlog met China, binnen vijf jaar. Dat plaatst de logica van een verhoging van Trump’s defensiebudget met 10% in een onrustbarend licht. Tenslotte is Bannon veiligheidsadviseur, maar een die “verliefd is op oorlog”. In een eerdere post sprak ik over het denken van Alexander Dugin, de huisfilosoof van Poetin, die ook in Turkije een serieuze status geniet. Onrustbarend is dan te vernemen dat de ontslagen Flynn niet alleen contacten met de Russen had, maar mogelijk ook belangen van Erdogan behartigde. Uiteraard tegen een aardig zakcentje als vergoeding voor de kosten. Wat daarvan waar is, zal nog blijken. Maar het is goed dat iedereen ‘Amerika deskundige’ is. Veel meer dan een goede verbinding met Youtube en een kritische geest is daarvoor niet nodig. Ik praat de verontruste lezer even bij.
Trump lekte mogelijk geheime informatie aan de Russische minister van Buitenlandse zaken tijdens de bijeenkomst vorige week.
Dat maakt 17 “impeachable” fouten van Trump in 1 (één!) week.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
ANALYSE - Minister Mattis kwam naar een NATO-bijeenkomst en werd vriendelijk begroet door onze minister Hennis. Zij wilde graag na denken over een inzet in een Amerikaanse poging om zo snel mogelijk definitief af te rekenen met IS. Nu dacht ik dat de Russen, samen met Assad’s troepen, dat klusje bijna hadden geklaard: Mosul is de laatste IS-stad.
Obama heeft het initiatief in het Midden Oosten verspeeld, maar wat er aan vooraf ging – Bush’s invasie in Irak—was geen fraaie oorlog. Terecht dacht Obama dat de Amerikanen moe van de oorlog waren. Nu komt minister Mattis vragen om bijdragen van zijn Europese Nato-partners en in het voorbijgaan wordt ook steun gevraagd voor “boots on the ground” in het Midden Oosten, alsof er geen les is geleerd.
Het is moeilijk te geloven. George Bush stond onder invloed van Cheney, hetgeen veel Irakezen tot de dag van vandaag het leven kost. Nu hebben we Donald Trump, die zijn blunderende en struikelende regering, een “geoliede machine” noemt. Gaan we nu de rommel opruimen van de vorige interventie? Welk risico is er op een reactie van Rusland, of van Iran? De context stemt somber.
Pathologie
De laatste persconferentie van Trump toont iets merkwaardigs. De president klaagt over illegale lekken van informatie, die door de pers worden gebruikt, maar toont geen besef dat het zijn eigen diensten en dienaren zijn die lekken.
ANALYSE - Het lukte mij afgelopen zondag niet erg om het gesprek tussen Rick Nieman en Wilders erg boeiend te vinden. De motieven van Wilders zijn te volgen en te begrijpen, maar hij heeft geen oplossingen. Zijn politieke oordeel over de vervreemding tussen de Haagse kaasstolp en de huiskamer klopt ook: maar dat is een verschijnsel zo oud als de democratie en geen sinistere samenzwering van elites.
Het roept toch weer de vraag op wat er aan de hand is in de wereld. Ook na de vorige crisis van 1929 was er een rechtse politieke reactie, vol rancune en nationalisme en vreemdelingenhaat. De geschiedenis herhaalt zich niet, maar vergelijken kan leerzaam zijn. Lodewijk Asscher beval het boek van Philip Roth aan over de samenzwering tegen Amerika. Daarin wint Lindbergh de verkiezingen en niet Roosevelt. Ik trok het uit de kast en kwam er nu wel door heen; tamelijk helderziende en ook griezelige fantasie.
Moeten we bang zijn voor een klimaat, waarin de verkiezingen allemaal in dezelfde richting wijzen? Zijn er tegenkrachten en wat mogen we daarvan verwachten? Een kleine ronde.
De V.S en Trump
Er is op zijn minst hoop. Het systeem in de V.S. is nogal gehecht aan de Constitution, de scheiding der machten, een mogelijke afzettingsprocedure. In The New York Review of Books beklaagt David Cole zich over de slordige wijze waarop Trump zijn belangen heeft gescheiden van zijn ambtsuitoefening. Hij ziet daar in een duidelijke schending van de regels, die voldoende is. “Treason, bribery, or other high crimes and misdemeanors”, zo staat geschreven. Wat dat precies is, valt niet gemakkelijk te zeggen, zo weten we van de procedures tegen Nixon en Clinton nog wel.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
NIEUWS - Bloomberg had vorige week een lezenswaardig artikel over de risico’s van klimaatverandering en de daarbij horende zeespiegelstijging voor eigenaren van woningen langs de kust van Florida. Hoewel het daadwerkelijke moment nog even op zich kan laten wachten, overweegt een deel van de bewoners toch al zijn huis te verkopen. Deels uit angst voor het instorten van de markt op het moment dat meer mensen hun huis te koop gaan zetten.
ACHTERGROND - Kan de zege van het rechtse populisme nog worden gekeerd? Wat is er nodig aan onderhoudswerk aan onze democratie? Het zijn simpele vragen onder druk van de komende verkiezingen in Nederland, Frankrijk en Duitsland. De uitvoering van de Brexit maakt het nog ingewikkelder. Maar antwoorden die hout snijden zijn er maar weinig.
In dit stuk en misschien nog een volgend verhaal, probeer ik te verkennen wat er aan de orde is en hoe de gematigden de middelmatigheid der populisten het hoofd kunnen bieden. Ik onderscheid het politieke proces (besluiten wat we willen) van het bestuurlijke proces (regelen dat we het bereiken).
Waarheid en redelijk overleg
Democratie is een systeem van regeren, met pijlers van waarheid en redelijk debat. Onze vertegenwoordigende organen mogen niet worden voorgelogen. Ons politiek debat vraagt niet naar macht, maar om uitwisselen en afwegen van argumenten.
Democratisch besluiten is aan regels gebonden: de belangrijkste is dat de meerderheid beslist. Ook belangrijk is dat optimaal rekening gehouden wordt met de minderheid. Hoe beslissingen worden genomen, is ook in diverse regels vastgelegd. Ik noem maar eens wat: het onderwerp moet tevoren bekend worden gemaakt en de beslissers moeten zich kunnen voorbereiden. Op opvattingen staat geen straf, er is een veilige rechtsstaat. Of: elke uitgave moet gedekt zijn door een politieke beslissing.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Interview met president Donald Trump. Vrijwel letterlijk opgeschreven wat hij zegt, dus vrijwel onvolgbaar. Maar het slot is great!
Hey look, in the mean time, I guess, I can’t be doing so badly, because I’m president, and you’re not. You know. Say hello to everybody OK?
Veel ruis rond publicatie “gelekt” spionagerapport over Trump en Rusland.
Meest spraakmakende detail op dit moment gaat over “golden showers” betaald door Trump op bed waar Obama sliep… Dat is ongeloofwaardig…. of ongelofelijk…
Update 11-1-2017: Analyse Volkskrant
De 17 bekende mensen van het kabinet van Trump hebben samen meer vermogen dan de onderste 30% van Amerikaanse huishoudens!
Eens kijken of de ononderbouwde claims van de FBI kloppen, of die van de CIA.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.