De PVV wil aangifte tegen mij doen zo bericht Omrop Fryslân. (memmetaal-alert) De reden? Ik heb de PVV “misbruikt.” En nu word ik dus gezocht. Door de PVV en mogelijk door het Openbaar Ministerie. Ik wacht ook met spanning op het mailtje van Twitter dat de PVV hun verzocht heeft mijn ip-adres te overhandigen. Wat was er aan de hand? Simpel, de PVV voert een slimme oude-media-campagne. Stukje bij beetje onthullen ze per provincie de kieslijst op een geheime locatie aan de pers. Lokale kranten en andere lokale en regionale media duiken daar bovenop. Mij viel op dat er met de presentatie van de kieslijst in Zeeland ook een @PVVZeeland actief werd en ik dacht laat ik eens kijken of er al een @PVVFriesland bestaat. Dat bleek niet het geval.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag Chris Aalberts met de achtste en voorlopig laatste in de serie over twitter, vandaag het verhaal achter twitter zelf.
De manier waarop politici met burgers communiceren is al decennialang hetzelfde: massamedia verzorgen berichtgeving over de politieke actualiteit, journalisten interviewen politici over hun standpunten en kranten publiceren opinieartikelen van volksvertegenwoordigers. Deze middelen zijn beproefd, maar lijken inmiddels hopeloos ouderwets. Waarom zou je als politicus wachten tot een krant je opinieartikel publiceert of je een interview aanbiedt? Waarom zou je wachten totdat journalisten over je schrijven op een manier waar je geen controle over hebt?
De moderne oplossing heet Twitter. In 2010 brak dit medium definitief door als middel voor politici om hun achterban op de hoogte te stellen van hun standpunten en bezigheden. Inmiddels heeft meer dan de helft van de Tweede Kamerleden een account en maakt daar bovendien regelmatig gebruik van. Wat levert Twitter in politieke zin op? Een analyse van diverse tweets geeft geen positief beeld.
Zomaar iets roepen
Politici gebruiken Twitter vooral om iets te roepen en zo allerlei standpunten te verspreiden. Of die standpunten juist zijn, maakt daarvoor niet uit. Farshad Bashir twittert over aanbestedingen, maar vermeldt niet dat zijn partij de discussie over aanbesteden al heel lang geleden verloor. Ineke van Gent twittert over de treinchaos op Utrecht CS, en suggereert dat ten onrechte de Tweede Kamer hier iets aan kan doen. Het CDA twittert over treinvertragingen, maar verzwijgt dat het niets doet om het openbaar vervoer te verbeteren. Sophie in ’t Veld pronkt met verlengd zwangerschapsverlof, maar vergeet te melden dat het een vorm van Europese regelgeving is waar burgers sterk tegen zijn.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag Chris Aalberts met de vijfde in een serie analyses van politieke tweets.
Theorie over burgers en politiek zegt dat burgers geïnformeerde keuzes moeten maken bij verkiezingen en er zo voor kunnen zorgen dat de volksvertegenwoordiging burgerwensen zo goed mogelijk verwoordt. Met andere woorden: burgers moeten partijprogramma’s lezen en kunnen op basis daarvan bepalen welk beleid ze het beste vinden. Het enige probleem van deze theorie is dat veel burgers geen idee hebben wat er in het gemiddelde partijprogramma staat. Zou Twitter een alternatief kunnen zijn?
Dit weekend waren er grote treinproblemen in Utrecht. Een brandje zorgde ervoor dat tienduizenden reizigers strandden en op eigen gelegenheid thuis moesten komen. Er reden bijna 24 uur geen treinen in het midden van het land. Het is een reële reden voor burgers om boos te zijn over de betrouwbaarheid van het openbaar vervoer. Op wie moeten burgers stemmen als ze dergelijke problemen in de toekomst willen voorkomen?
Ineke van Gent
Ineke van Gent van GroenLinks twitterde dat ze vragen gaat stellen over de ‘chaos op het spoor’: “de vragen gaan niet alleen over het incident nu op het spoor maar met name om structurele oplossingen! #backup bij calimiteiten #nsellende.” Van Gent draagt het openbaar vervoer een warm hart toe. Haar beste middel is Kamervragen te stellen. Het suggereert dat Van Gent de kwestie heel belangrijk vindt, er boos over is en er echt iets aan wil doen. Dit is bij Van Gent allemaal ongetwijfeld het geval, maar de vraag is of ze ook echt iets kan doen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Wie zijn kinderen tegen de media wil beschermen, kan beter stoppen met twitteren.
Femke Halsema hield deze week een toespraak ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van de Raad voor de Journalistiek. Het Nederlandse journaille kreeg hier en daar een pluim, maar er was ook kritiek over de huidige staat van de media. Ze hekelde vooral de personalisering van het nieuws, en gaf daarbij het voorbeeld van de overdreven aandacht voor haar eigen kinderen. Daarnaast was ze kritisch over de grens tussen roddel en hard nieuws.
Elke nieuwsgebeurtenis wordt eindeloos gerecycled en herkauwd, tot vermoeiens toe. De grenzen tussen amusement, talkshows en harde journalistieke informatie vervagen: meer dan nu gebeurt, zouden journalisten wat kritischer mogen zijn op deze vervagende grenzen en hun lezers en kijkers het onderscheid helder mogen aangeven.
Één rol blijft mijns inziens altijd onderbelicht als politici praten over de media. En dat is die van henzelf. Politici werken zelf aan mee aan de personalisering. Politiek gaat tegenwoordig over presentatie en beeldvorming, en nauwelijks nog over de inhoud. De presentatie en gevatheid in debat worden bekeken en beoordeeld, de standpunten niet. De huidige generatie politici hebben dat voornamelijk aan zichzelf te danken. We worden doodgegooid met Femke Halsema’s op televisie, radio en internet die meer dan eens meepraten over trivialiteiten bij Pauw en Witteman of DWDD. Heeft de politiek nog wel recht van spreken over moraliteit van de media als ze zelf zo graag de spotlights opzoekt?
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Censureert Twitter #wikileaks?
Geen trending topic…
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.