Duopolie | Zijn banken nog niet eng genoeg?

Narrow banking is weer helemaal hip. De meest recente oproep komt van hoogleraar John Cochrane, die het Chicago Plan uit de jaren dertig nieuw leven in blaast. Volgens dit plan mogen er nog maar twee typen banken bestaan, volledig veilige banken die alleen in kortlopende staatsobligaties investeren, en onveilige banken die mogen investeren zoals ze maar willen. Alleen veilige banken mogen deposito’s uitgeven, terwijl onveilige banken zich geheel met aandelen financieren. The Economist is kritisch op het plan omdat het financiële stelsel er niet veiliger van zou worden, waarop Cochrane het weekblad hard aanpakte op zijn blog. Maar wie heeft er nu gelijk, Cochrane of the Economist? De ratio achter narrow banking is dat het financiële systeem veiliger wordt voor bank runs, omdat de veilige banken op elk moment alle deposito’s kunnen uitkeren. In het huidige systeem is dat niet het geval: Deposito’s kunnen op elk moment opgevraagd worden, terwijl de investeringen van banken een langere looptijd hebben. Als depositohouders meer geld van de bank halen dan de bank in kas heeft, moet de bank het zijn langlopende investeringen liquideren tegen een lage prijs. Dit effect versterkt zichzelf: hoe meer depositohouders hun geld opvragen, hoe groter prikkel voor andere depositohouders om ook hun geld van de bank te halen voordat de bank failliet is. Bij narrow banking kan dit niet gebeuren omdat een veilige bank alleen in kortlopende staatsobligaties investeert, en zo altijd de depositohouders kan uitbetalen.

Door: Foto: Duopolie
Foto: Jose Hernandez (cc)

Stabiliteit als doel

COLUMN - Waarin de auteur niet gelooft in stabiliteit als politiek doel.

Je kan voor de vermindering van de staatsschuld zijn. Of vrijer verkeer van goederen en diensten. Je vindt desnoods dat studenten gratis moeten kunnen studeren en de kinderopvang wel wat duurder kan. Kortom: je hebt een ideaal (een tram in Groningen, bijvoorbeeld) waar je voor gaat. Je hebt programmapunten waar je het vuur voor uit je sloffen loopt.

Of zijn de omstandigheden waaronder je die idealen in beleid omzet belangrijker? Inderdaad: stabiliteit is al een tijdje geen vaststelling meer, geen evaluatie van een situatie, maar een doel op zich. Rutte/Samsom hameren op een stabiele regering en sinds de val van het Groningse stadsbestuur wordt het woord ‘stabiel’ ook daar te pas en te onpas gebruikt.

Een loze kreet, natuurlijk.

Tenzij politici bij voorbaat tegenstelling willen pacificeren, pro-actief meningsverschillen willen voorkomen. Kortom: debat is prima, maar niet zodra er uiterste consequenties aan worden verbonden. En zo mocht de Leidse wethouder van Financiën fout op fout stapelen zonder al te veel kleerscheuren(laten we de situatie alsjeblieft stabiel houden) en roept de PvdA Groningen na te zijn opgestapt voor een stabiele voortzetting van het stadsbestuur. Met of zonder hen, daar zijn ze zelf ook nog niet uit (wat op zich de zo vurig gewenste stabiliteit natuurlijk niet ten goede komt). Zo zie je maar dat stabiliteit geen politiek neutrale term is, maar fundamenteel betwist. Want wat er mee wordt bedoeld is onderdeel van het politieke debat zelf. De wens om stabiele politiek te bedrijven, is net zo loos als de wens om dat eerlijk en transparant te doen. The proof of these puddings are in the eating.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.