Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Closing Time | Workin’ Woman Blues
, door
Die oude ‘workin’man blues’ is al lang ingehaald door die van de ‘woman’.
U ziet en hoort Valerie June bergeleid door Amoeba en trompettist Lőrinc Barabás.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Closing Time | Macy Gray – Creep
, door
Een heel lekkere cover. Macy Gray vetolkt ‘Creep’ van Radiohead.
Typisch voorbeeld van een heerlijk nummer, met eigenlijk een verschrikkelijke tekst. Gebeurt me wel vaker: de muziek is het eerste wat me opvalt, dat lekkere sensuele ritme, achter die heerlijk strakke bas en drums, dat mooi vette orgel, die fantastische, toch wat bluesy rauwe stem van Macy Gray.
De tekst luister ik amper naar en dan blijkt achter dat fraai geluid een toch wat akelig liefdesliedje schuil te gaan.
Closing Time | Sinnerman
, door
Tussen Kerst en Oudjaar las ik De Avonden – nee, geintje, ik heb me vermaakt met een hedendaags boek: De Beesten, van Gijs wilbrink. Ik had het gekregen van een vriend (bedankt Alex), als verjaarscadeau, maar ik was er sowieso al nieuwsgierig naar.
Het boek speelt voor het grootste gedeelte in het oosten van het land, De Achterhoek. Nou ben ik meer bekend met Twente en Salland, maar iets zei me dat ik met dat boek op bekend terrein zou komen.
Closing Time | Respect The Meat
, door
‘America burns too much oil’
Een gloedvolle soulsong met daarin een millieu-aanklacht tegen Amerika, dan kan deze Closing Time vast wel in de lopende klimaatreeks Moeder Aarde.
Had ik eindelijk een favoriete televisie serie, houdt-ie na vier seizoenen ermee op. Terwijl allerlei andere series, die niet half zo geestig zijn, tot in den treure op de televisie te zien zijn.
My Name Is Earl was mijn favoriet destijds vanwege de humor, natuurlijk. En ook vanwege de personages. Die onnozele broer van Earl, Randy, die (ex-) vrouw van Earl, Joy, haar nieuwe geliefde: Darnell, en Catalina met haar charmante accent. Allemaal personages om van te houden. Maar wat Earl ook bijzonder maakte was de aandacht die binnen de serie was voor mensen met een beperking, een handicap, een rugzakje. Die hadden volwaardige rollen in de afleveringen, zoals een prostituee, of een vrouw met een kunstbeen.
Closing Time | Burning
, door
Waarom zou je zoeken naar een eigen geluid als dat geluid al bestond in de jaren zestig? Je hoef alleen maar het stof eraf te blazen, wat aanpassen aan de eigen tijd, wat moderniseringen, elektronica, en voila, lekkere nostalgische soul die niet zou misstaan in een James Bond film. Een genrestukje van de Yeah Yeah Yeahs, maar aanstekelijk gedaan.
Closing Time | Row Row
, door
Gierende gitaren, beukende drums – maar er is ook soul en een (min of meer) interessante tekst.
Dit is vast geen doorsnee metal, maar wat weet ik ervan. Lekker is het wel: Zeal & Ardor.
Row Row you’re never gonna go
Shapeless forms you didn’t even know
Now Lord behold they’re taking me below
Cast my name in the salt and stone
Now Row Row you’re never gonna go
Shapeless forms you didn’t even know
Lord behold they’re taking me below
Cast my name in salt and stone
Take my name (You ain’t ever get me)
And take my life (You ain’t ever gonna leave)
Take my name (You’re never gonna get me)
And take my life (You ain’t ever gonna leave)
Row Row you’re never gonna go
Shapeless forms you didn’t even know
Lord behold they’re taking me below
Cast my name in the salt and stone
We are are the last of the legion!
The last of the bastion!
We are the best of the bastards!
Enslaved to none! I lost it all!
Row, row Row you fool!
Row row Row you fool!
Row Row you’re never gonna go
Closing Time | Bloodline (live)
, door
Gisteren Gabriels. Een nummer van die plaat waarvan M. had gezegd dat ie verder wat minder was.
Dat is dus niet waar.
Blame was een goeie song, en Bloodline is dat ook, minstens, zo niet mooier/beter/goeier.
Closing Time | Blame
, door
Dat kun je soms hebben, dat je, toevallig, er stond een deur open, iemand zette net de radio aan, dat je iets hoort waardoor je gelijk vraagt: wie was dit? Dat had ik vandaag. M. was bezig met haar Spotifylijst en toen hoorde ik die soulstem, en dat koortje.
Wie was dit?
‘Gabriels is dat. Het nummer heet Blame’.
Mooi nummer.
‘Ja, maar ik luisterde nog wat nummers van zijn nieuwe plaat beluisterd, maar die vond ik tegenvallen. Maar Blame is prachtig.’
Closing Time | How Does It Feel Now??? (Live)
, door
Wat Akua Naru op het podium brengt is geen rap, geen hiphop, geen spoken word, geen soul, geen jazz, maar een energieke mengeling van dat alles, met een band, (waarin een saxofoon). Kritische politieke teksten, sociale actuele kwesties, en ook liefdesliedjes, alles zit erin, soms smooth verpakt, maar het swingt. En in april 2023 treedt ze op in Nederland.
My, I want to drink the sweat off your intellect
reflect,and watch your light passion off my neck
caress the sight of your presence with no question
undress, to the nakedness of love, pure love
I want to make love to my soul mate
my soul mate. make love to my soul mate
my soul mate make
love to my soul mate
shit.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.