Bos weet het niet
Vandaag plaatsen we een gastbijdrage van Picaro.
De PvdA-top heeft de afgelopen zomer niet op apengapen in de achtertuin gezeten. Integendeel: Wouter Bos, Ronald Plasterk en enkele andere genodigden braken zich het hoofd over die ene, Centrale Vraag: hoe krijgen we de PvdA er weer bovenop? Het ontluisterende, meest gehoorde antwoord: “Ik weet het niet.”
Het is een zomermiddag. In Amsterdam komt de partijtop bijeen om elkaars hersenen te pijnigen. Hoe komt het toch dat de PvdA in de peilingen zo in de put zit? En vooral: wat kunnen ze doen om er weer bovenop te komen?
Het zijn levendige discussies tussen machers, denkers, partijkader, meubilair, wetenschappers, en zij die het meest beklagenswaardig zijn: de frontsoldaten, met Wouter Bos middenin het kruisvuur.
“We moeten politiek maken!” wordt afgewisseld met “ja, maar het maatschappelijk middenveld…” tot “we moeten de bonden weer enthousiasmeren” en gemijmer als “…hoe heeft het toch zo ver kunnen komen…?” Het is bijna twee jaar geleden dat Bos in de inmiddels beruchte documentaire ‘De Wouter Tapes’ verzuchtte dat hij zijn intuïtie was kwijtgeraakt. Dat was tijdens de verkiezingscampagne. Hij voelde de sign of the times niet meer aan, het ging niet goed, de PvdA begon weg te zakken in de peilingen, nadat het diezelfde peilingen 3,5 jaar gedomineerd had.
“Ook brouwerij Olm steunt ons door juridische bijstand te financieren. Daarnaast zitten bij veel cafés al honderden euro’s in de fooienpotten om boetes te betalen.”
R.E.S.P.E.C.T. iedereen heeft er de mond van vol. Van Ali B tot Balkenende, iedereen hamert op meer R.E.S.P.E.C.T. in de samenleving. Alles wat niet (meer) deugt in Nederland komt immers voort uit een gebrek aan R.E.S.P.E.C.T. zo zegt men. De jeugd groeit op galg en rad vanwege gebrek aan R.E.S.P.E.C.T. voor de onderwijzer. In het openbaar vervoer is het levensgevaarlijk door gebrek aan R.E.S.P.E.C.T. voor de conducteur. En in ziekenhuizen is het een puinhoop vanwege R.E.S.P.E.C.T. voor de arts.
“Alas, the commitment to slow the loss of biodiversity by 2010 must be regarded as the best-kept secret of the planet. The goal was set to at least modest fanfare but has now disappeared from the world’s radar screen entirely. The goal has been eclipsed by war, short-term crises, and pervasive neglect, and also by a blindingly misguided debate over the
Man wordt aangereden en niemand doet iets
