"Mr al-Megrahi did not show his victims any comfort or compassion. They were not allowed to return to the bosom of their families to see out their lives, let alone their dying days, but that alone is not a reason for us to deny compassion to him and his family in his final days. (...) it is my decision that Mr Mr Abdelbaset Ali Mohmed Al-Megrahi (...) be released on compassionate grounds and be allowed to return to Libya to die." De woorden van de Schotse Minister van Justitie Kenny MacAskill bij de vrijlating van Abdelbaset al-Megrahi tonen de gemengde gevoelens van velen die betrokken waren bij de Lockerbie-aanslag in 1988. Al-Megrahi werd in 2001 schuldig bevonden aan die aanslag en tot (minstens) 20 jaar cel veroordeeld. Nu heeft hij een terminale vorm van prostaatkanker. Al-Megrahi heeft altijd volgehouden onschuldig te zijn en er zijn inderdaad genoeg redenen om op zijn minst te twijfelen aan de juistheid van het gerechtelijk onderzoek. Schuldig of niet, nu al-Megrahi in Libië is aangekomen, zal Libiës grote leider (en één van de slechtst geklede regeringsleiders) hem een dezer dagen voor de verzamelde pers als een verloren zoon aan zijn borst drukken en op het schild hijsen. Over elf dagen is Khadaffi 40 jaar aan de macht.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“I say in the clearest possible terms, which I hope every person in every land will hear – all of this I have had to endure for something that I did not do,” (Abdel Basset al-Megrahi, Lockerbie-bomber)
De Libische geheim agent Abdel Basset al-Megrahi heeft het dus NIET gedaan, zegt hij nog steeds, ondanks dat Schotse rechters in Kamp Zeist in 2001 heel anders oordeelden, toen hij tot levenslang werd veroordeeld. Opvallend zijn de reacties op de vrijlating van de terminaal zieke al-Megrahi. De Schotse kerk is trots op de Schotten, want Schotland toont genade voor doodzieke bommenleggers. Nabestaanden van slachtoffers van de Lockerbie-ramp zijn echter geschokt. “I don’t understand how the Scots can show compassion. It’s an utter insult and utterly disgusting”, aldus een van hen. Barack Obama is trouwens ook verbijsterd. Gratie voor een soennitische bommenlegger met vergevorderde prostaatkanker? Schande!
Er is nog steeds veel tegenstand tegen het recht op de rookvrije werkplek. Eén van de argumenten die wordt aangedragen door tegenstanders is dat de wetenschappelijke onderbouwing achter het gevaar van meeroken zwak is.
Daar viel altijd al het een en ander tegen in te brengen, maar nu is dat argument helemaal niet meer geldig. In het toonaangevende New England Journal of Medicine verscheen namelijk een Schotse studie naar de effecten van het rookverbod op het belangrijkste gevaar van meeroken, hartklachten, die uiterst gedegen is opgezet.
Erg belangrijk is dat de onderzoekers al tien maanden voor de invoering van het rookverbod de opnamen voor hartklachten begonnen te controleren, zodat ze een goed zicht hadden op de situatie voor het rookverbod en die niet achteraf uit dossiers moesten opmaken. De criteria voor patiënten die geïncludeerd moesten worden waren ook scherp opgesteld. Er werd ook gecontroleerd op de gerapporteerde blootstelling aan rook overeenkwam met de niveaus van het nicotineafbraakproduct cotinine in het bloed. Negen Schotse ziekenhuizen, samen goed voor 63% van de opnames, deden mee en Engeland, waar toen nog geen rookverbod gold, deed dienst als controle.
Het aantal opnamen voor hartklachten bleek in de 10 maanden van de studie met maar liefst 17% te zijn gedaald. Voor vrouwen die nooit gerookt hebben bleek de daling zelfs 28% te zijn.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
“I’am an environmentalist, I have won many awards for the environment and from the environment.. ..what we have done here is stabilize the dunes.. ..we stopped the killing of thousands and thousands of birds with the lead poisoning” (Channel 4)
Donald Trump, Amerikaans zakenman legt in de duinen van Schotland naar eigen zeggen ‘het mooiste golfterrein ter wereld’ aan. Gisteren vloog hij met een van zijn privé-vliegtuigen: een Boeing 757-200 met vijf keukens, naar Aberdeen om aan te kondigen dat het golfterrein dat uitkijkt over de Noordzee volgend jaar juli opent. Maar hij zei ook dat zijn project was geraakt door de recessie en dat de investering van 750 miljoen Britse pond in een luxe hotel, een golf academy en een Trump Boulevard voorlopig werd afgeblazen. De duinen zijn inmiddels wel omgebulldozerd, of gestabiliseerd zoals Trump stelt en vogels gaan er niet meer dood want hun habitat is verdwenen en daarmee ook de vogels.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
