Armoede 2013 – 2023

Tien jaar geleden schreef Paul Teule in zijn serie ‘Afschrijvingen’ een stukje over schaamte en armoede: Armoede betekent dus dat je het geld niet hebt om je zonder schaamte in het openbaar te kunnen begeven (…) De ruim 1 miljoen Nederlanders die onder dit sociale minimum zitten, belijden hun armoede dus vaak binnenshuis De geschiedenis lijkt hopeloos vastgelopen want anno 2023: IJmond gaat armoede te lijf: "Mensen schamen zich". Schaamte was er ook, schreef Paul Teule, omdat hulporganisatie Cordaid in ons eigen land actief armoede bestrijd (zie bijv. Volkskrant 24 juli 2013). Anno 2023 doet Cordaid dat nog steeds. En deze club niet alleen. Ook het Rode Kruis gaat de verborgen armoede te lijf. Paul Teule zag in 2013 ook dit: De Nederlandse voedselbankiers trokken dit weekend aan de bel: de toestroom van nieuwe armen neemt toe en het aangeboden voedsel neemt af. En, u ziet het al aankomen: ook in 2023 hebben de Voedselbanken het niet altijd makkelijk: Voor Voedselbank Groningen wordt het steeds lastiger om klanten boodschappen uit de schijf van vijf mee te geven (bron: Oog TV) Nog één feitje uit het stukje van 2013: “Het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) hanteert een armoedegrens van 1022 euro per maand voor een alleenstaande”. Inmiddels ligt de lat iets hoger (Inkomens in de volgende tabellen zijn netto maandinkomens). Een stijging van ruim 51 procent dus. Maar niet gesomberd: De inkomenskloof tussen een armoedig inkomen en het minimumloon is met een kleine 3 euro per maand kleiner geworden. Kniesoor die over zo’n kloofje valt. De kloof tussen armoede en modaal is wel wat toegenomen: het gat is zo’n 188 euro per maand groter geworden. Denk niet dat de hoogste inkomens het niet moeilijk hebben. De CEO van Shell is er in die tien jaar maar 2,7 procent op vooruit gegaan. Wel pikant is dat het vaste jaarsalaris van de Shell-CEO 40.000 euro lager is dan in 2013. Maar de huidige belastingregels resulteren toch in een wat hoger netto-maandsalaris. (Bronnen: 2013 Shell Jaarrapport, 2023 Busenissinsder.nl) De CEO van Unilever, wiens handel in alle supermarkten te vinden is, passeert moeiteloos alle voorgenoemde inkomensgroepen. Het vaste netto maandsalaris is met 41 procent hoger dan in 2013. (Bronnen: RTL Nieuws over 2013 en over 2023) Maar laten we nou niet zitten zuurpruimen. Terug maar wat Paul Teule in 2013 schreef De ruim 1 miljoen Nederlanders die onder dit sociale minimum zitten, belijden hun armoede dus vaak binnenshuis, in stilte. Hoera! Er zitten minder mensen onder de armoedegrens! Da’s wel relatief dan, als u begrijpt wat ik bedoel. Het zal de mensen die tegen de bodem van hun huishoudpotje aan kijken worst zijn. Maar ja, ook een denkbeeldige worst is worst, dus kop op!

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Schaamte steekt overal de kop op

RECENSIE - Vaste lezers van Sargasso zal de naam Aart G. Broek mogelijk bekend voorkomen. De literatuurkenner, sociaal-wetenschapper en organisatiedeskundige publiceerde in 2016 een aantal columns op dit weblog.

Deze en andere columns verschenen dit najaar in de bundel ‘Schaamrood – Aantekeningen over angst, agressie en ambitie’ bij uitgeverij In de Knipscheer, gespecialiseerd in uitgaves op het gebied van Afro-Caraïbische lectuur, met name pöezie.

Het boekje is bedoeld als opvolger van de tien jaar eerder verschenen essaybundel ‘De terreur van de schaamte‘, waarin Broek al eens zijn opvatting uiteenzette dat allerlei uitingen van agressie terug te voeren vallen op gevoelens van vernedering, krenking en schaamte. Of het nu terrorisme betreft, of asociaal en crimineel gedrag van allochtone hangjongeren of de verbeten manier waarop organisaties en bestuurders zich ingraven bij interne en externe kritiek op het functioneren, steeds is schaamte het hoofdmotief, aldus Broek.

In ‘Schaamrood’ werkt hij dezelfde these nog eens uit in een waaier aan thema’s. De brede interesse van de auteur komt de variëteit daarbij ten goede: nu eens gaat het over de beweegredenen van jihadgangers, dan weer over falende megaprojecten, om het vervolgens over Antilliaans verzet tegen Nederlandse koloniale arrogantie te hebben.

De lezer hoeft zich dan ook nergens te vervelen. Zou het ene opstel hem niet kunnen bekoren, dan vindt ‘ie elders vast wel iets van zijn gading. Anderzijds lijkt de bundel daardoor een werkelijke eenheid te ontberen, al zal dat ook komen door de aard van het werk. Columns zijn nu eenmaal gelegenheidsgeschriften.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Wegmisbruikers SBS6 (Dumpert, Youtube) copyright ok. Gecheckt 29-09-2022

Afkicken van jihadisme: schaamte wijst de weg

Het handelen van politiek bestuurders en terrorisme-experts doet denken aan dat van achttiende eeuwse geneesheren: zonder deugdelijke diagnose overgaan op laxerende middelen, aderlating en amputaties, meent Aart G. Broek.

De jihadstrijders die uit de Islamitische Staat (IS) terugkeren naar Europese landen vormen een taai probleem. Zij zijn potentiële aanslagplegers, ronselen leeftijdgenoten of proberen de consequenties van hun brute dwaling alsnog af te werpen.

Ook dit ‘deradicaliseren’ blijkt risicovol. Op alle bestuursniveaus steken bewindvoerders de koppen bij elkaar en breken zich het hoofd over hoe de dreigingen te weerstaan. Experts van uiteenlopend pluimage – waaronder imams – draaien dure overuren om de bestuurders te adviseren. Helaas werkt vrijwel niemand uit een omvattend gedachtegoed over het waarom van menselijke agressie en geweld.

Diagnose

We leven niet in de achttiende eeuw en een steekhoudende diagnose is wel degelijk voorhanden. We weten waardoor jihadgangers hun heil in geweld zoeken. Met die kennis kunnen we ons afvragen of – in termen van de vergelijking – laxerende middelen, aderlating en amputaties zinvol zijn. Misschien moeten er andere maatregelen genomen worden of blijkt juist dat een effectief ‘medicijn’ nog ontwikkeld moet worden of uitzonderlijk duur is.

Met een indringende belangstelling bracht de terrorismedeskundige Jessica Stern jaren door bij militante groeperingen in de islamitische wereld, analyseerde hun gedrag, handelen en de achterliggende motieven. Zij kwam tot een overtuigend inzicht in de aard van de ‘ziekte’.

Foto: HaPe_Gera (cc)

Kunst op Zondag | Gezichtsverlies

De Griekse crisis gaat nu nog over maar één ding: gezichtsverlies. De schoolmeester heeft het stoute jongetje in de klas zo vaak de duimschroeven aangedraaid, dat er geen weg meer terug is. De schoolmeester gelooft er heilig in dat enig mededogen nu ten koste van zijn gezag zal gaan.

Het gezicht wordt echter zwaar overschat als primair kenmerk van iemands wezen, van iemands identiteit en derhalve ook van iemands imago. De kleren, zelfs die van de keizer, de houding, de lichaamstaal zijn even wezenlijk. Er is, als iemand zijn gezicht verliest, dus nog geen man overboord. (Hoe dat bij vrouwen werkt gaat mijn expertise te boven).

Kunstenaars laten zien dat ook zonder gezicht  indruk gemaakt kan worden. Ongetwijfeld een heel andere indruk dan de Europese schoolmeesters op de Griekse dwarsligger willen maken.

Henri Vidal – Kain op weg om zijn broer Abel te doden, 1896.
cc Flickr Stephane BETIN photostream TUILERIES – Caïn Henri Vidal

Shadi Ghadirian – portretten uit de  Like Everyday Series, 2000-2001.
cc Flickr Herry Lawford photostream Saatchi Gallery Shadi Ghadirian Like Everyday Series 200-2001

Patty Maher – I wear many hats, 2011.
cc Flickr Patty Maher I wear many hats

Muriel Castanis  – Spirit of Freedom, 1992.
cc Flickr Mr.TinDC photostream Creepy Sculpture in Rockville

KatBee Photography – Ever Changing Mood, 2010.
cc Flickr KatB Photography photostreeam Day 305 Ever Changing Mood

Adrian Ghenie – The Trial, 2010.
cc Flkicr rocor photostream Adrian Ghenie The Trial, 2010. Oil on canvas. SFMOMA

Joep van Lieshout – Twee groetende mannen, 2000.
cc Flickr FaceMePLS photostream Kunst Abraham Hansplein Knokke

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Foto: copyright ok. Gecheckt 03-03-2022

Lactacyd

C1000 Linnaeusplein, vrijdagmiddag. Ik sta bij de kassa mijn boodschappen in mijn tas te proppen, wanneer een muizig meisje van ongeveer mijn leeftijd iets overhandigt aan de caissière. Het is een doosje Lactacyd. De verpakking was niet het gebruikelijke wit, maar zwart. Vast bedoeld voor het zware werk.
“Dit mocht ik even achter laten leggen”, zegt het meisje.
Ik hoor de caissière zeggen “Maar dit verkopen we hier helemaal niet.”
Ze roept de mannelijke bedrijfsleider erbij, die beaamt wat het muizige meisje zegt. Het meisje overhandigt het doosje intiemzeep en loopt zonder blikken of blozen de winkel uit.
Ik registreer de harde feiten: jong meisje, blijkbaar geen schaamte, suf voorkomen met standaard spijkerbroek, oude gympjes en bomberjack. 
De verpakking had prima in haar jas gepast. Waarom vroeg ze geen tasje? Waar moet ze heen dat ze onmogelijk die zeep mee kan nemen? Een nieuwsgierige oma met haviksogen? Voor wie trotseert ze niet één, maar twee keer het publiekelijk zwaaien met een doosje vagijnzeep? Dat ze louter die zeep koopt én geen tasje bij zich heeft, impliceert dat ze onverwacht en dringend een grondige wasbeurt nodig bleek te hebben. Wat zijn haar plannen vanavond? Eerst naar oma, dan nog even terug naar de C1000 voor een zak drop en een tray’tje energydrank en – o, ja − de vaginazeep?

Foto: copyright ok. Gecheckt 27-03-2022

Scheermesje

Na acht jaar sportschoollidmaatschap heb ik wel geconstateerd dat ik me niet echt zorgen hoef te maken over mijn lichaam. Dit doe ik uiteraard wel, en dat is dan ook de reden waarom ik een paar keer per week aan de gewichten hang in de Euroborg, waarna ik weer wat zorgelozer de gezamenlijke douche onder stap. Een klein euveltje van het gezamenlijk douchen is dat je natuurlijk niet zo uitgebreid je flamoes kan schoonmaken als je thuis gewend bent. Ik wacht dan beleefd tot een onbewaakt moment om even snel een hand tussen mijn benen door te kunnen halen. Gisteravond bleek ik toch niet zo onbewaakt als ik me waande, want toen ik me al kruisreinigend omdraaide, keek ik recht in de mooie kijkers van een meisje.

Hallo. Ik vervolgde mijn doucheritueel maar, mezelf manend er in het vervolg wat beter op te letten of ik wel echt alleen was tijdens zo’n handeling. Tijdens het afdrogen veegde ik dat voornemen resoluut weer van tafel, want naast een fles shampoo voor gekleurd haar lag een schéérmesje. Ergens in mijn sportschool loopt dus een vrouw rond die haar haar verft en zich schéért onder de gezamenlijke douche. Ik neem voor het gemak maar aan dat 99,99% van de vrouwen die de moeite neemt om haar haar te verven en zich te scheren, bij dat scheren ook de bikinilijn meepakt. Ik vroeg me dan ook af of deze mevrouw nog het fatsoen had om pas thuis haar schaamstreek te ontharen, maar dat betwijfel ik ten zeerste. Als je zo efficiënt bent dat je je benen of oksels durft te scheren onder toeziend oog van meerdere vreemden, dan zal je vast niet thuis nogmaals onder de douche stappen om je kut nog even bij te werken. Razend benieuwd naar wat voor vrouw hoorde bij dit plaatje, bleef ik nog lang treuzelen onder de douche. Helaas liet ze zich niet zien, dus ik toog maar naar huis met de geruststellende wetenschap dat ze nog bestaan: mensen die nóg schaamtelozer zijn dan ik.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: copyright ok. Gecheckt 15-11-2022

De zwetende mens

We gingen dus naar een zweethut. Daan had me een paar keer over zijn ervaringen verteld en de laatste keer had ik mezelf uitgenodigd. Daar moest hij even over nadenken. Ik sta niet bekend om mijn ruimhartige bejegening van de zwetende medemens. Uiteindelijk stemde hij toe.
     We vroegen Wijn ook mee. En zo arriveerden we op een zaterdagochtend gedrieën in een bos tussen Nijmegen en Venray. De leider van de ceremonie zat met een bekertje koffie te wachten aan een picknicktafel, naast een tipi.
     Een voor een arriveerden de andere deelnemers – drie vrouwen en een man op een motor. De ochtend werd besteed aan voorbereidingen. We hakten brandhout, versleepten stenen en bouwden de hut door tientallen dekens te draperen over een iglovormig skelet van boomtakken.
     Na de lunch begon de ceremonie met het plaatsen van de stenen op de vuurstapel. Na negen rituele stenen, mochten de deelnemers enkele stenen aan iets opdragen. De vrouwen droegen stenen op aan de lente, de liefde en de natuur. De motorrijder droeg een steen op aan het wegennet. Dat nam me voor hem in.
     Ik overwoog een steen op te dragen aan de onverbiddelijkheid, maar ik merkte dat ik de lettergrepen opspaarde in mijn mond, als een fluim die ik de anderen voor de voeten zou spugen. Het leek me beter een ander woord te zoeken. Voordat het zweten begonnen was, verdiende de medemens het voordeel van de twijfel. Daarna vermoedelijk ook.
     De brochure had gesproken over het in contact komen met jezelf. Sommige van die contacten zou ik liever beperken tot verjaardagen en een kaartje met Kerst. .
     De brandstapel werd aangestoken. Toen was het tijd voor het voorbereidende gesprek. We gingen de tipi binnen en vormden een kring rond de leider van de zweethut, een sympathieke man van mijn leeftijd. Hij legde uit dat het idee was dat ons pantser zou smelten door de hitte en dat we daardoor dichter bij onszelf zouden komen. Als ik het goed onthouden heb.
     Toen vroeg hij ons waarom we waren gekomen.
     Een vrouw zei: ‘Om het leven te vieren.’
     Ik heb me altijd afgevraagd hoe dat er uit zou zien, het leven vieren. Een paar uur later zou ik een glimp van het antwoord opvangen: het laten van indrukwekkende boeren, afgewisseld met zingen in een soort fantasietaal.
     Maar zover was het nog niet.
     Toen ik aan de beurt was, zei ik dat ik er was gekomen om mezelf in het nauw te drijven.
     De leider vond dat geestig en vroeg of hij het op zijn website mocht zetten. Daar had ik niets op tegen.
     Ik zei ook dat ik het ritueel met de stenen beschamend had gevonden en dat ik die schaamte eigenlijk nogal overbodig vond. Als er iets moest smelten, dan graag het overschot aan schaamte.
     De leider knikte begripvol en vond het goed dat ik me bewust was van mijn weerstand.
     Ondertussen waren buiten twee vuurmensen druk in de weer met de brandstapel. De stenen moesten steeds ingekapseld blijven door het brandende hout. Op een gegeven moment gaf een van hen te kennen dat de stenen op temperatuur waren.
     Dat was het sein om naakt te gaan. Zonder ophef verdween alle kleding in meegebrachte weekendtassen of supermarktzakken.
     Even later zaten we in de donkere hut. De kleine ingang bleef nog even open, zodat de vuurmensen met een riek de eerste stenen naar binnen konden brengen. De basaltblokken waren zo heet dat ze oranje licht afgaven. Toen de ingang werd afgesloten, zaten we in een totale duisternis, afgezien van de betoverende gloed van de stenen in het midden van de hut. Er volgden enkele rituelen en al snel ging het eerste water op de stenen.
     Ik heb de neiging om wat daarna volgde samen te vatten in zes woorden: ik blijk niet bestand tegen hitte. In sauna’s heb ik nergens last van, maar dit was heel iets anders.
     Met een uiterste wilsinspanning kwam ik de eerste ronde door. Ik begrijp wel dat je moet proberen te ontspannen, niet moet vechten met de hitte, maar de hitte vocht met mij.
     Uit de duisternis klonk af en toe de stem van de leider, die op medelevende toon vroeg hoe het met me ging.
     Van tevoren had ik verwacht dat het verblijf in de hut op meditatie zou lijken. Stilte, ronddraaien in je eigen gedachten tot je vanzelf een keer op een andere plek uitkomt. Maar het was een drukte van jewelste. We moesten zingen, praten, luisteren en dan weer zingen. Ik had nauwelijks tijd om te kermen.
     Tijdens de tweede ronde zong ik uit volle borst mee met de indianengezangen. Als ik zong, had de hitte minder grip op me. De leider had les gehad en zong heel verdienstelijk. De rest improviseerde zelf wat. Wat ik deed, leek nergens op. Maar dat was een luxeprobleem. Tussen mij en de aftocht stond alleen vormeloos gezang. Ik huilde en jammerde mee. Het eerste doel was alvast bereikt: mijn schaamte smolt in hoog tempo.
     Tijdens de derde ronde, die draaide om dankbaarheid voor onze naasten, kreeg ik een paniekaanval. Het fenomeen paniekaanval is me vreemd. De enige keer dat ik iets vergelijkbaars heb gevoeld is toen ik als achtjarig jongetje per ongeluk een doelpunt maakte en de rest van het elftal boven op mij wenste te liggen. Ik kreeg geen adem meer en was er van overtuigd dat ik het niet zou overleven.
     Ik schreeuwde dat ik eruit moest. Maar ik wachtte wel gedwee op toestemming. Het respect voor gezag zit diep. De leider probeerde me te kalmeren, maar ik was te ver heen. Toen gaf hij de vuurmensen de opdracht om de ingang te openen. Ik kroop erheen en voelde de koele lucht langs mijn hoofd stromen. De leider vroeg opnieuw om even te wachten met het verlaten van de hut. Ik bleef zitten, in de buurt van de opening. Na enkele seconden ebde de paniek weg. Ik zei dat de deur weer dicht kon.
     Het restant van de derde ronde was de schaamte geheel weggesmolten, samen met het vermogen om na te denken. Toen het mijn beurt was om te ‘bidden’, kwam er een enorme woordenbrij uit mijn mond. Ik werd overspoeld door gevoelens van dankbaarheid. Na enige tijd onderbrak de leider me met het verzoek de rest van mijn gebed in één zin samen te vatten.
     Toen de ronde klaar was, wist ik met heel veel moeite uit de hut te kruipen. De vierde laatste ronde was kort en hevig. Dat ging beter. Daarna lagen we naakt in het donkere bos naar de sterren te kijken, wachtend op de terugkeer van normale lichaamsfuncties.
     We sloten de dag af met soep, brood en wat etenswaren die mensen zelf hadden meegebracht. Wijn, die in de hut naast me had gezeten en schijnbaar moeiteloos de hitte had verdragen, stortte ineens in. Totaal. Pas nadat hij een uur in foetushouding onder een deken had gelegen, was hij weer aanspreekbaar.
      De volgende dag deden we rustig aan. Ik probeerde het gevoel van dankbaarheid vast te houden en vroeg me af hoe ik mijn vrouw dit moest gaan uitleggen.
     Op maandag, anderhalve dag na de zweethut, herinnerde ik me delen van wat ik in de hut had gezegd. En ik kromp ineen. Letterlijk. Toen wist ik dat hij weer terug was, mijn vriend de schaamte.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Je Hoeft Je Nergens Voor Te Schamen Plaat

schaamplaatneetoch
Hallo hallo… hier uw gemarginaliseerde margeblogger Drs Boobelino de Soto. In tijden van toenemende preutsheid en bekrompenheid, beklemmend conformisme en door de overheid ondergesteunde congressen die de samenleving de maat nemen en in een keurslijf willen gieten.. …in dergelijke klotetijden is het een verademing om te zien dat er nog mensen zijn die gewoon lekker doen waar ze zin in hebben. Eerder deze zomer vond hier een Schaamplaat Verkiezing plaats. Dat was leuk, maar uw eigenste Drs zegt: Je Hoeft Je Nergens Voor Te Schamen!!! Dus geniet van dit vlotte nummer van deze schaamteloze Aziaat: 【初音ミク】ベースで「牛乳飲め!」演奏してみた【これはひどい】

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Belgische Staat

Heheh. De Belgische staat wordt weer geleid ipv geleden.

Het was me het 9 maandjes wel, overigens.

Een kleine update, die zoals steeds moet uitdraaien op een rondje ‘proberen te begrijpen maar niet gelukt’.
Welkom in de Hel van MediJoker.

een subjelyse:

Ik begin alvast met de Sargassaanse Voorspelling, 9 maanden geleden. Het mag er nog steeds wezen, denk ik. Uiteindelijk is Verhofstadt weggegaan, en heeft plaats gemaakt – niet zozeer voor Leterme, maar voor zijn eigen blauwe partij. En, wat ik stiekem hoopte: mevrouw Joëlle Milquet heeft een hoofdrol gespeeld in de Grand Guignol.

Welke coalitie hebben we op de plank?
Zet u schrap: CD&V, NV-A, CdH, Open VLD, Vivant, MR (PRL, PFF, FDF en de MCC) en de PS. Dat is geen klassieke driepartijenregering, dat is een quilt.
Dat de PS en de NV-A er beiden inzitten is hilarisch te noemen. De enige bestaansreden van de NV-A is een haat tegenover de Waalse mens, en de socialistische Waalse mens in het bijzonder. De PS is aan boord gehaald omdat men absoluut een staatshervorming (in het voordeel van de Vlaamstaligen) wenst. En daar is nog met geen woord concreet over gerept.

Wat hebben ze bereikt?
De ongemakkelijkste coalitie ooit met de vaagste regeringsverklaring toe. Dat komt omdat er heel veel water bij de wijn moest: de liberale fractie wou minder belastingen voor de mddeninkomens van het rijke land België met de wellicht grootste zwarte spaarrekeningen en grootste eigendom van de wereld. De gristelijke fractie ging voor hogere pensioenen – liever nu uitgeven dan sparen en beleggen voor wanneer de Grijze Pyramide op de maatschappij stort. De socialistische partij krijgt een verhoging van de minimiminkomens want ook zij moesten iets vragen. Op het gebied waar de inkomsten vandaan moeten komen is niets te vinden. Iets vaags omtrent inkrimpen van het aantal ambtenaren.
Verder is er iets zeer daadkrachtigs uit de brand gesleept: dat er in de toekomst zal gaan gepraat worden over de dossiers waar over gepraat werd, wordt en zal worden. Niet mis, toch? Na het vernederendste van alle scènario’s, namelijk het moeten vragen aan de vorige eersteminister Verhofstadt om alstublieft een noodregering te vormen, en de kibbelende kleuters terug rond de tafel te krijgen, is er nu gezegd dat er wat zal gezegd worden, en afgesproken dat er wat zal afgesproken worden.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.