De Griekse crisis gaat nu nog over maar één ding: gezichtsverlies. De schoolmeester heeft het stoute jongetje in de klas zo vaak de duimschroeven aangedraaid, dat er geen weg meer terug is. De schoolmeester gelooft er heilig in dat enig mededogen nu ten koste van zijn gezag zal gaan.
Het gezicht wordt echter zwaar overschat als primair kenmerk van iemands wezen, van iemands identiteit en derhalve ook van iemands imago. De kleren, zelfs die van de keizer, de houding, de lichaamstaal zijn even wezenlijk. Er is, als iemand zijn gezicht verliest, dus nog geen man overboord. (Hoe dat bij vrouwen werkt gaat mijn expertise te boven).
Kunstenaars laten zien dat ook zonder gezicht indruk gemaakt kan worden. Ongetwijfeld een heel andere indruk dan de Europese schoolmeesters op de Griekse dwarsligger willen maken.
Henri Vidal – Kain op weg om zijn broer Abel te doden, 1896.
Shadi Ghadirian – portretten uit de Like Everyday Series, 2000-2001.
Patty Maher – I wear many hats, 2011.
Muriel Castanis – Spirit of Freedom, 1992.
KatBee Photography – Ever Changing Mood, 2010.
Adrian Ghenie – The Trial, 2010.
Joep van Lieshout – Twee groetende mannen, 2000.
N_Grams – National republic of World , street art in Athene, Exarcheia, 2015.
Alias – Trust no faces, street art, jaar onbekend.
Reacties (1)
Hoe dat bij vrouwen werkt gaat mijn expertise te boven
Dan toch apart dat de helft van je getoonde werken vrouwen verbeelden.
Mooie display weer trouwens.