Alweer anderhalve maand geleden presenteerde ik hier een grafiek waarin de personeelskosten van de voetbalclubs werden afgezet tegen de gemiddelde eindstand in de eredivisie. De reaguurders merkten terecht op dat alleen de eredivisie een te beperkt beeld gaf van de werkelijke prestaties in een seizoen. Je hebt immers ook nog bekervoetbal en de Europese wedstrijden. Daarom heb ik, met hulp van een van de reaguurders, dit maal de verzamelde wedstrijdpunten in een seizoen genomen. Dus 3 punten voor een gewonnen wedstrijd en 1 voor gelijk spel. En dat van alle eredivisie-wedstrijden, Bekerduels en Europese wedstrijden. Middel je dat weer over de 5 seizoenen, krijg je onderstaande grafiek.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
DATA - Na dit weekend hoor je de fans van Feyenoord weer klagen over al die duurbetaalde spelers die niet de gewenste prestaties leveren. Maar zit er wel een relatie tussen de salarissen en de prestaties? Laten wij van Sargasso nou net de afgelopen week bezig zijn geweest met een stevig stuk graafwerk in de jaarverslagen van de voetbalclubs in de eredivisie van de afgelopen seizoenen. En dat levert een heel interessant beeld op:
Van alle clubs waar we de jaarverslagen van hebben kunnen vinden of opvragen hebben we de post Personeelskosten genomen (dat is inclusief sociale premies en pensioenvoorzieningen). Met nadruk hebben we niet gekeken naar de in/verkoop prijzen van de spelers zelf.
Vervolgens hebben we van het seizoen dat we de salariskosten hebben kunnen vinden ook de eindstand van die club van dat jaar genomen.
Deze gegevens hebben we vervolgens gemiddeld over de vijf seizoenen heen. En zie, er lijkt een relatie te zijn.
Nu zal dit natuurlijk niet veel verbazing wekken. Maar het is wel interessant om te zien hoe de clubs het doen ten opzichte van de curve (trend). En wat valt dan op? Dat Feyenoord inderdaad teveel betaalt voor de magere prestaties die ze halen ten opzichte van de andere clubs.
Overigens valt ook op te maken dat wanneer je minder dan 10 miljoen per jaar betaalt, je geen enkele kans maakt mee te spelen in de top 3.
Ambtenaren en ambtenarenvakbonden moeten afzien van verhoging van het CAO-loon de komende tijd
De ambtenarensalarissen stijgen. Nu sneller dan andere CAO-lonen. En de inzet voor de komende tijd is ook weer stijging.
Maar daarmee treden ambtenaren buiten de werkelijkheid. Als de CAO-lonen elders niet tot nauwelijks stijgen en de lonen buiten de CAO al lange tijd nagenoeg stilstaan of zelfs (inflatiegecorrigeerd gesproken) teruglopen, mag de belastingdruk als gevolg van stijgende ambtenarensalarissen niet oplopen.
Heel kort door de bocht gesteld, het is niet netjes van ambtenaren (in dienst van het volk) als zij er qua inkomen op vooruit gaan terwijl de mensen die (deels) hun salarissen verdienen er op achteruit gaan.
Dit is uiteraard een simplificatie. Maar de vraag moet wel gesteld worden. Mag je als ambtenaar meer salaris eisen als het economische tij tegen zit, er veel mensen ontslagen zijn en de lonen in de particuliere sector achterblijven?
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Staat de beloning van de nieuwe baas van Aedes, 200.000 euro per jaar voor drie dagen in de week werk, in verhouding tot de prestaties die hij daarvoor moet leveren en de kwaliteiten die hij daarvoor in huis moet hebben?
Schoonmakers in ziekenhuizen zijn meer geld waard voor de samenleving dan bankiers en belastingaccountants.
Het Britse New Economics Foundation (NEF) heeft vandaag een onderzoek gepubliceerd naar de maatschappelijke waarde van zes beroepsgroepen. Wat blijkt? Een schoonmaker levert 11 pond (1 pond is 1,1 euro) aan geldswaarde op voor de samenleving voor elk pond dat hij uitbetaald krijgt. Een bankier vernietigt daarentegen zeven pond aan waarde voor elke pond die hij verdient. Belastingaccountants spannen de kroon: ze vernietigen 47 pond aan waarde voor elk pond van hun inkomen.
Volgens het NEF leveren schoonmakers, medewerkers in de kinderopvang geld op en kosten bankiers, belastingaccountants en managers in de reclame de samenleving geld. De progressieve thinktank stelt een manier gevonden te hebben om de waarde voor de samenleving van een bepaalde beroepsgroep te berekenen, waarbij gekeken wordt naar economische opbrengsten, milieu-opbrengsten, werkgelegenheid en welzijn.
Het rapport claimt een aantal mythen door te prikken, waaronder:
– inkomensverschillen zijn niet fundamenteel zo lang armoede maar wordt bestreden
– hoge salarissen uitbetalen dient om talent aan te trekken en vast te houden
– hoogbetaalde werknemers werken harder
– de private sector werkt efficiënter dan de publieke sector, vandaar de inkomensverschillen
– als we de rijken teveel belasten treedt er belastingvlucht op
– rijke mensen dragen meer bij aan de samenleving
– sommige banen schenken meer voldoening, zodat ze minder beloning behoeven
– salarissen belonen altijd de onderliggende winstgevendheid.
De bankiers hebben de slechte naam, maar er is nog een beroepsgroep in Nederland die zich verrijkt met belastinggeld. Het gaat weliswaar om tonnen en niet om miljoenen, maar de groep is behoorlijk groot, dus het het tikt aan. Ik heb het over de artsen.
Gisteren verscheen in het NRC een artikel over hoe door een fout in het declaratiesysteem het jaarinkomen van een arts-microbioloog is verdrievoudigd van 225.000 tot 675.000 euro. Dat is een foutje en ze vinden het zelf ook een beetje veel, dus dat zal wel recht gezet worden. Maar die ?225.000 zelf is al erg hoog.
Wie in de salarisschalen van de universiteit (.pdf) kijkt, ziet dat een professor in de microbiologie nooit meer kan verdienen dan ?8622 per maand. Waarschijnlijk is het zelfs minder, omdat die hoogste schaal is gereserveerd voor mensen als de rector. Dit betekent dus dat degene die uitvindt wat de arts-microbioloog als uitvoerder in een streekziekenhuis moet doen de helft minder betaald krijgt. Anders gezegd: het loont meer om standaardtestjes op chlamydia uit te voeren, dan om onderzoek te doen naar nieuwe behandelmethoden.
Nog groter is het verschil met de mensen die veel van het uitvoerende werk voor die arts-microbioloog doen. Een ervaren goede analist kan qua expertise heel dicht in de buurt komen van zijn of haar baas (zoals die dingen gaan zijn analisten vaker vrouwen en artsen vaker mannen). Op de universiteit zitten analisten in schaal 9, met een maximum maandsalaris van ?3422. De ziekenhuisschalen zijn vergelijkbaar.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Afgelopen vrijdag kopte de Volkskrant met “Boze topman verplaatst hoofdkantoor“. Een artikel dat stelt dat Nederlandse topbestuurders dreigen hun hoofdkantoor te verplaatsen als Nederland niet stopt met klagen over hun salarissen. Ik vond het een hilarisch artikel, dat juist onderstreepte waar de topbestuurders zich blijkbaar het meest druk om maken: hun eigen salaris. De afweging zou natuurlijk een andere moeten zijn, namelijk wat het beste is voor het bedrijf. Maar dat station zijn we blijkbaar al gepasseerd.
Zaterdag kwam de Volkskrant dan ook met een welgemeend “fuck you” door te openen met het artikel “Salariskloof verdrievoudigd“. Topbestuurders verdienen nu gemiddeld 44 keer een modaal jaarsalaris, en gaven zichzelf afgelopen jaar een gemiddelde loonsverhoging van 24%.
Je kan gaan schreeuwen om een graaitax, de bedragen belachelijk vinden, maar uiteindelijk gaat het maar om één ding. Zijn de topmannen rendabel? Leveren ze een toegevoegde waarde aan een bedrijf die de beloningen rechtvaardigen?
Ik geloof dat topbestuurders niet rendabel zijn. Ze kosten meer geld dan ze opleveren, en ik vraag me af hoe jullie erover denken. Tijd voor een polletje dus!
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.