Maakt het taboe op pedofilie onze samenleving veiliger, of juist niet? De pedofielenclub Martijn is verboden. Dit omdat haar gedachten in strijd zijn met 'levende maatschappelijke opvattingen'. De schaarse kritiek op dit verbod was tweeledig. Sommigen waarschuwden voor het gevaar van ondergronds gaan van de pedofielen. Anderen hielden een omslachtig pleidooi voor de vrijheid van meningsuiting in het algemeen. Maar over all bleef de kritiek met name erg voorzichtig. Vrijwel niemand durfde het op te nemen voor de club pedofielen met wereldvreemde ideeën. Helaas is daarom de vraag niet hardop gesteld of het wel zo zinvol is om Martijn te verbieden.
Parool-columniste vindt dat mannen net zo goed op een crèche kunnen werken, maar toch eigenlijk niet, want Robert M.
Maar het is duidelijk: laat ratio een discriminerend stuk nooit in de weg staan.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Dit is een gastbijdrage van JST. Het stuk verscheen eerder op op Kingkosherbeentuit.
Mooier kon de langverwachte beursgang van Facebook niet. Het computersysteem van technologiebeurs Nasdaq raakte overbelast, waardoor de lancering een half uur vertraging opliep.
In de wereld van Facebook is een half uur veel. Wie een half uur geen status-updates kan checken, moet een half uur goedmaken om weer op de hoogte te zijn van het wel en wee van al zijn vrienden.
En al die vrienden zijn 115 dollar per persoon waard. Ik begrijp werkelijk helemaal niks van de beurs, en ik begrijp ook werkelijk helemaal niks van de meeste technologie, maar ik snap best dat Nina Brink een dom wijf is en 15,9 miljard voor een paar honderd aandelen veel geld is.
Sommigen zorgen zo rond hun 28e voor eeuwige roem via de dood; Facebook-oprichter Mark Zuckerberg wist rond die leeftijd een smoelenboek te verzilveren dat zoveel waard is, dat wij niet eens zouden hoeven bakkeleien over wandelgangen-, lente-, of Kunduzakkoord. Met Facebook in onze handen was shag en bier gratis.
Facebook heeft digibesitas van een tamelijk onbekende nerd-ziekte ontwikkeld tot een volksgriep die een wig drijft tussen generaties. “Maar wat heb je er nou aan als mensen een foto van je eten zien?”, “wie wil nou de hele dag weten wat je aan het doen bent?”, “dat is toch geen écht contact?” Leg dat je oma maar eens uit.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.