Maakt het taboe op pedofilie onze samenleving veiliger, of juist niet? De pedofielenclub Martijn is verboden. Dit omdat haar gedachten in strijd zijn met 'levende maatschappelijke opvattingen'. De schaarse kritiek op dit verbod was tweeledig. Sommigen waarschuwden voor het gevaar van ondergronds gaan van de pedofielen. Anderen hielden een omslachtig pleidooi voor de vrijheid van meningsuiting in het algemeen. Maar over all bleef de kritiek met name erg voorzichtig. Vrijwel niemand durfde het op te nemen voor de club pedofielen met wereldvreemde ideeën. Helaas is daarom de vraag niet hardop gesteld of het wel zo zinvol is om Martijn te verbieden.
Parool-columniste vindt dat mannen net zo goed op een crèche kunnen werken, maar toch eigenlijk niet, want Robert M.
Maar het is duidelijk: laat ratio een discriminerend stuk nooit in de weg staan.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dit is een gastbijdrage van JST. Het stuk verscheen eerder op op Kingkosherbeentuit.
Mooier kon de langverwachte beursgang van Facebook niet. Het computersysteem van technologiebeurs Nasdaq raakte overbelast, waardoor de lancering een half uur vertraging opliep.
In de wereld van Facebook is een half uur veel. Wie een half uur geen status-updates kan checken, moet een half uur goedmaken om weer op de hoogte te zijn van het wel en wee van al zijn vrienden.
En al die vrienden zijn 115 dollar per persoon waard. Ik begrijp werkelijk helemaal niks van de beurs, en ik begrijp ook werkelijk helemaal niks van de meeste technologie, maar ik snap best dat Nina Brink een dom wijf is en 15,9 miljard voor een paar honderd aandelen veel geld is.
Sommigen zorgen zo rond hun 28e voor eeuwige roem via de dood; Facebook-oprichter Mark Zuckerberg wist rond die leeftijd een smoelenboek te verzilveren dat zoveel waard is, dat wij niet eens zouden hoeven bakkeleien over wandelgangen-, lente-, of Kunduzakkoord. Met Facebook in onze handen was shag en bier gratis.
Facebook heeft digibesitas van een tamelijk onbekende nerd-ziekte ontwikkeld tot een volksgriep die een wig drijft tussen generaties. “Maar wat heb je er nou aan als mensen een foto van je eten zien?”, “wie wil nou de hele dag weten wat je aan het doen bent?”, “dat is toch geen écht contact?” Leg dat je oma maar eens uit.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.