Is een blogger publiek bezit? Hoe ver mogen reacties op een blogpost gaan? Trace vindt het op Sargasso te ver gaan en neemt afscheid. 'Je zal wel geschrokken zijn van al die reacties?' vraagt A., terwijl hij me een glas limonade overhandigt. Ik heb hem en zijn vrouw net hun exemplaar van "Criminologica" gebracht en op het balkon kletsen we wat bij. Het duurt even voordat ik door heb wat hij bedoelt. De enige reacties die ik op mijn blog krijg, zijn van kunststofkozijn- en Ugg-aanbieders. Hierdoor bevat mijn ‘geblokte woorden’-lijst nu niet alleen allerlei genitaliën en synoniemen voor prostituée, maar ook plaatsbare woningonderdelen en onschuldig schoeisel. 'Ja reacties, op je blog over de Cannabijsluiter?' Opeens begint het te dagen. Die blog was geplaatst op Sargasso en ik had er niet meer naar gekeken. Dat doe ik namelijk nooit. Het wordt geschreven, geplaatst, en dan is het klaar. Soms een keertje Google Analytics bekijken (gemiddeld 1000 bezoekers per maand), maar daar blijft het bij. Eenmaal thuis zoek ik mijn eigen stukje op en schrik van het aantal comments. Drie-en-veertig! Inmiddels zijn het er vijftig. Maar waar ik nog meer van schrik is de inhoud van de commentaren.
Het woord “reaguurder” is eindelijk opgenomen door de Van Dale. Het woord is misschien dan wel groot gemaakt door Geenstijl. Maar het is geboren bij Tonie.net in 2002. Daarna door Sargasso (2002, 2003) en Retecool (waarvan een paar redacteuren bij Tonie rondhingen) overgenomen. En toen pas bij Geenstijl terecht gekomen. Dat u het weet.
(Backup pagina Tonie)
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Op het (niet zo heel erg maar ze doen hun best) pro-hufterige blog ‘De Reaguurder’, verscheen een artikel tegen fatsoensridders en moraalfascisten. Ik was al een tijdje niet op De Reaguurder geweest, maar de auteur probeerde op Twitter mijn aandacht te trekken, dus ik ging weer eens kijken. Ik voelde me aangesproken en reageerde als volgt:
Ik ben inderdaad zo’n zelfverklaarde fatsoensridder, een moralfag die steeds klaar staat met zijn wijsvingertje als hij vindt dat hufters over de schreef gaan. Laat me eens wat dieper in gaan op jouw persoonlijke ‘huftermanifest’, waarmee je dat van Bert Brussen op GeenStijl nog eens dunnetjes over doet. Heel dunnetjes, want een echte hardcore hufter ben je zomaar niet.
Allereerst zet ik graag een vraagteken bij de centrale premisse van je stuk. Je begint met uitgebreid uitleggen dat wij fatsoensridders alles mogen zeggen en schrijven. Dat is fideel van je. Maar dan zeg je: “jullie menen dat jullie de enigen zijn met dat recht op vrije meningsuiting”. Dat is de kern van je betoog, die nog eens terug komt in je conclusie: “(…)dat wij jullie niks willen ontzeggen, jullie het recht op een bepaalde manier van uiten niet proberen te ontnemen of ondermijnen. Zoals de fatsoensridders en moralisatienazi’s dat constant op verkapte wijze trachten te doen.”
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
