GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat ariejan met een stuk over Herman Wijffels' oppositie tegen een kabinet met de PVV. Wat mooi: na Doekle Terpstra, Dries van Agt, Frans Andriessen, Willem Aantjes, Cees Veerman (CDA), Frans Weisglas en Joris Voorhoeve (VVD) ? mensen die door GeenStijl nog makkelijk kunnen worden weggezet als niet ter zake doende linkshuilies - spreekt nu ook de daadwerkelijk nog prominente CDA?er Herman Wijffels (Rabobank-directeur, bewindvoerder bij de Wereldbank, oud-SER-voorzitter, informateur van het vorige kabinet, übernetwerker) zich uit tegen de horrorcoalitie VVD-CDA-PVV die nu in de maak is.
[qvdd]
“Ik heb absoluut het beeld dat veel mensen zich afvragen: doen we hier goed aan? Maar er is pas sprake van verdeeldheid als er definitieve standpunten zijn ingenomen. Voorlopig zijn we nog volop in discussie.”
De partijvoorzitter van het CDA, Henk Bleker, relativeert het beeld dat is ontstaan over het CDA.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Alles lijkt er op dat er een “bijzonder meerderheidskabinet” komt. En daar is nog wel wat debat over: een minderheidskabinet, dat past toch niet in het huidige bestel. Maar eigenlijk zijn er wel meer “bijzondere meerderheidskabinetten” geweest. Een recent voorbeeld is het tweede kabinet Balkenende (2003-2006).
In een traditioneel meerderheidskabinet is er een sterke mate van overeenstemming in het stemgedrag van de coalitiepartijen: ze stemmen samen voor de wetsvoorstellen van de regering, en stemmen samen tegen moties en amendementen van oppositiepartijen. In een minderheidskabinet bestaat de mogelijkheid dat er in verschillende stemmingen verschillende meerderheden gevonden worden: er is dus niet een blok van coalitiepartijen dat altijd tegenover een blok van oppositiepartijen staat.
Nadat de formatie tussen PvdA en CDA mislukt was, zijn er drie mogelijkheden onderzocht, de VVD, het CDA en of wel D66, dan wel de LPF, dan wel de CU en de SGP. Uiteindelijk werd gekozen voor de eerste mogelijkheid. Maar die andere twee mogelijkheden waren parlementaire meerderheden waar ook op punten grote overeenstemming was. Gedurende de parlementaire periode kwamen de relaties tussen D66 en de coalitiepartners CDA en VVD steeds sterker onder druk te staan.
D66 was het eens met VVD en CDA over de hervorming van de verzorgingsstaat, maar op onderwerpen als migratie en het milieu was de overeenstemming tussen deze partijen minder groot. Dan komen de CU, de SGP en de LPF in het beeld. Want zelfs als D66 anders dan haar coalitiepartners stemden, dan konden CDA en VVD rekenen op de LPF, de ChristenUnie en/of de SGP voor een meerderheid. Zo konden voorstellen van de linkse oppositiepartijen tegen gehouden worden en konden voorstellen van het CDA en de VVD toch doorgang vinden zelfs zonder D66. Het bestaan van alternatieve meerderheden stond, bijvoorbeeld, minister Verdonk toe om aan te blijven zelfs nadat D66 het vertrouwen in haar had opgezegd. Een crisis waarbij de grenzen van het staatsrecht werden opgezocht. Gedurende de gehele periode functioneerde het kabinet eigenlijk als een minderheidskabinet.
De VVD raakte in haar campagne een calvinistische snaar – door de crisis moeten we op de centen letten en de broekriem aanhalen. Ze raakte die snaar goed, maar het was wel de enige snaar en hij klinkt nog steeds door. 18 miljard bezuinigen, het piketpaaltje van boekhouder Rutte dat bij elke onderhandeling blijft staan.
De blik van Rutte leek ooit breder dan dat. Hij probeerde het over de principes van de VVD te hebben en herschreef het beginselprogramma, maar dat verdween natuurlijk gewoon weer naar waar het vorige vandaan kwam, onderin de la. En dat had niet alleen met de VVD-ers te maken, Rutte bleek vooralsnog geen begenadigd vertolker van liberale ideeën. Na z’n struikelpartij over de vrijheid van meningsuiting heeft hij dat dan ook maar achter zich gelaten. De crisis bood uitkomst. Met het (vroegere) imago van Zalm in gedachte dook hij op de centen.
En dat is best interessant natuurlijk, 18 miljard bezuinigingen, maar is dat alles? Heeft iemand Rutte ooit gehoord over waar die bezuinigingen eigenlijk de consequentie van waren? Ja, iets met een crisis en banken, misschien ook wel met te liberale regelgeving, of niet, en hoe dacht Rutte daar politiek eigenlijk over? Terwijl dit een uitstekend campagnethema zou zijn – als je er ideeen over hebt – heeft Rutte zich sinds Bos omvallende banken staande hield alleen maar bezig gehouden met wat er na de crisis moest gebeuren: bezuinigen. Zowel zijn succesvolle campagne als z’n piketpaaltjes dragen die boodschap.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Miko Flohr over de de Nederlandse elite, de linkse kerk, Henk en Ingrid en de rol van feiten in het debat.
Het kan nu niet lang meer duren of de stemming zal veranderen. Het voordeel aan een rechts kabinet is dat je met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan voorspellen dat er binnen een paar maanden door jan en alleman op gekankerd wordt dat het een lieve lust is. Dan blijft er dus domweg minder tijd over om te schelden op de ‘linkse kerk’ en de ‘progressieve elite’ – tenzij ze zelfs Mark Rutte daartoe gaan rekenen, maar dan weet je zeker dat er niet meer dan twee hersencellen aan het woord zijn. Maar dat zijn slechts tijdelijke symptomen. Een oprisping van Cohen en ze zullen weer als vanouds loos gaan. Wat veel interessanter is, is dat die ‘linkse elite’ de laatste tijd zelf in beweging komt. Iemand betoogt dat het met die elite eigenlijk wel ok is. Een ander vindt dat de linkse elite zichzelf veel te gemakkelijk tot linkse elite laat maken. Een derde gooit het op de retorica en spreekt van een door rechts ingezette ‘denicratie’. Allemaal relevante punten, en toch mis ik iets.
In de eerste plaats is de Nederlandse elite helemaal niet links en dat ook beslist nooit geweest, tenzij we vinden dat onze elite bestaat uit intellectuelen, schrijvers en kunstenaars, maar dan zouden we wel een behoorlijk machteloze en weinig invloedrijke elite bezitten. De Nederlandse elite zit in het bedrijfsleven, steunt of stemt CDA danwel VVD, en bemoeit zich eigenlijk niet zo publiekelijk met het maatschappelijke debat. Dat hebben ze ook helemaal niet nodig. Af en toe verschijnt er zo eens iemand bij Buitenhof, en dat is het dan weer. Intellectuelenpartijen als D66 en Groen Links (in Leiden (D66), Utrecht en Nijmegen (GL) de grootste!) spelen uiteindelijk toch vooral de rol van betweterige luis in de pels (gekozen burgemeester?). De PvdA heeft dan wel een paar keer aan het pluche mogen snuffelen, maar een echt sociaal stempel hebben ze nooit op Nederland kunnen (en, onder Kok, willen) drukken. Iedereen die moeite heeft met het functioneren van de Nederlandse overheid moet toch vooral naar twee partijen kijken: CDA en VVD. De linkse elite heeft het niet verknald, ze hebben nog nooit serieus wat in de melk te brokkelen gehad zonder verregaande rechtse invloed – “It’s them conservatives, stupid!”
Aldus PVV-leider Geert Wilders in een interview met nu.nl. Vandaag kwam de aap echter uit de spreekwoordelijke mouw: het gaat Wilders? PVV wel degelijk om moslims. Ook al verdien je anderhalf keer modaal of meer, onze grenzen blijven dicht als je moslim bent. Exit de retoriek over kansarme migranten die slechts lanterfanten. Het gaat de PVV maar om één ding: of je moslim bent.
Ogenschijnlijk lijkt de PVV zich ? althans in Nederland ? druk te maken om het feit dat moslims gebruik maken van de verzorgingsstaat. Getuige ook de volgende citaten uit het verkiezingsprogramma van de PVV (.pdf): ?De agenda van hoop en wanhoopoptimisme?:
“Onze trots waar Nederlanders met overtuiging decennialang een gedeelte van hun salaris aan hebben overgemaakt, de verzorgingsstaat, is verworden tot een magneet voor gelukszoekers uit islamitische landen. Niet meer een schild voor de zwakken, maar een afhaalloket voor onevenredig veel lanterfantende moslimimmigranten.”
Even los van de vraag of dit allemaal feitelijk juist is, blijkt nu in ieder geval dat dit slechts een façade is. Lang hebben de leden van de ?linkse elites? te horen gekregen dat ze het allemaal verkeerd begrepen en spoken zagen. Maar afgelopen vrijdag zei Sietse Fritsma, Tweede Kamerlid voor de PVV, in een interview met het Financieele Dagblad:
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Deze gastbijdrage is van socioloog Willem Schinkel (EUR), auteur van Denken in een Tijd van Sociale Hypochondrie. Het stuk staat vandaag ook in de papieren versie van NRC Handelsblad.
Dit stuk gaat niet over Geert Wilders, laat ik dat voorop stellen. Dit gaat over ‘Geert Wilders’ als alibi. Temidden van de formatie van een kabinet dat de grootste naoorlogse bezuinigingen doorvoert, is ‘Wilders’ voortdurend het grote nieuws. Daarmee fungeert ‘Wilders’ als techniek van depolitisering, uitgevoerd door gevestigde politieke partijen: terwijl ‘Wilders’ het nieuws beheerst, zijn VVD en CDA in staat zonder veel kritiek een akkoord te smeden.
Of het nu gaat om een te bouwen moskee in hartje Manhattan of om het gebruik van de term ‘kopvoddentaks’, het nieuws gaat niet over de drastische bezuinigingsagenda die het komende kabinet wil doorvoeren. ‘Geert Wilders’ is een groot zwart gat waar de politiek in lijkt te verdwijnen. Zijn toekomstige rol als Grote Gedoger past bij zijn freischwebende plaats in de politiek: hij staat er binnen noch erbuiten. Hij doet mee, maar vanaf de zijlijn. Hij zit straks niet in het kabinet, maar beslist wel over het lot ervan.
Dat ‘Wilders’ geëvolueerd is tot een politieke techniek blijkt uit zijn coöptatie binnen de hogere echelons van de Haagse politiek. Hij is een scherm dat door VVD en CDA opgetrokken wordt om kritische ogen te weren en waarachter Rutte en Verhagen ongestoord hun formatieve paringsdans voltrekken.
Gisteren openbaarde de NRC een document dat aan diplomaten zou zijn uitgereikt. Het document ziet er wat amateuristisch en onaf uit, dus of het echt is is de vraag, en van het ministerie worden we niet wijzer, aangezien “het departement nooit mededelingen doet over interne documenten”. Het onderwerp van het bestand is hoe om te gaan met lastige vragen over de gedoogsteun die Wilders aan het kabinet gaat geven. De belangrijkste boodschap lijkt te zijn dat Wilders niet in de regering zit, maar de regering slechts gedoogt. Het echte kabinet wordt gevormd door de “free market liberal” VVD en het CDA. Ambtenaren mogen zeggen dat Wilders 15,5% van de stemmen heeft gekregen, maar dienen zich in functie te onthouden van commentaar. Het is niet aan de huidige Nederlandse regering om de resultaten van de verkiezingen te interpreteren.
Lastige vragen over het beperken van de rechten van moslims moeten de ambtenaren steevast afdoen met een “zo’n vaart zal het niet lopen, want die rechten worden gegarandeerd door de grondwet”. In het document wordt de indruk gewekt dat Wilders voor spek en bonen bij de onderhandelingen zit, want het lijkt erop dat Verhagen, onder wiens verantwoording het document is gemaakt, ervan uit gaat dat geen van de speerpunten van Wilders zal worden gerealiseerd. Er wordt zelfs met geen woord gerept over het feit dat Wilders wel bij de coalitiegenoten aan tafel zit bij de onderhandelingen over het regeerakkoord.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
De interim-voorzitter van het CDA beloofde coalitiedeelname aan het partijcongres voor te leggen. Dat klinkt heel nobel en vooruitstrevend, maar buiten dat biedt het de mogelijkheid het morrende deel van de achterban het zwijgen op te leggen.
Stel dat 30 % van de CDA achterban tegen een coalitie met de PVV is, dan mogen die tijdens het congres natuurlijk uitgebreid het woord voeren, maar vervolgens wordt er wel bij meerderheid besloten. Dus 70 % stemt voor en dat betekent dat de partij voor 100 % akkoord is. Hoewel 30 %, uitgedrukt in CDA-kamerleden 6 essentiële zetels vertegenwoordigen, zonder welke de nog af te bakken coalitie met een kamerminderheid achterblijft. Mochten die virtuele zes hun weerstand in de fractie kenbaar maken, dan zal gezegd worden dat de partij heeft ingestemd en rest weinig anders dan conformisme.
Mocht u tot die virtuele 30 % behoren, dan kunt u op dat congres weinig doen. Verkeert u binnen het CDA in enige positie, dan kunt u misschien proberen af te dwingen dat het congres alleen met unanimiteit van stemmen, een stempel van goedkeuring kan geven. Maar het is niet erg waarschijnlijk dat dat lukt. Ter wille van de democratie, 74 + de virtuele 6, lijkt er verder niets anders op te zitten dan te proberen dit democratische congres te voorkomen. Naar goed CDA gebruik en om gewetensnood bij de zes te voorkomen.