Een jaar of drie geleden stond ik tegen de achterwand van Tivoli geplakt. Met gehoorbescherming in probeerde ik te genieten van Strapping Young Lad. Het kwam echter niet door de gebrekkige kwaliteit van het snoeiharde werk van de band dat ik niet tot genieten kwam. Het kwam door de buitengewoon knappe prestatie van een tweetal mensen een meter of drie voor me die in staat waren met hun gesprek consequent boven het geluid van de band uit te komen. Het genieten is voor mij dan moeilijk. Recent was ik bij een concert van Joanna Newsom in Paradiso. De betoverende ijle klanken kregen het eerste uur alle ruimte. Maar toen begonnen een stel onverlaten een uitgebreide conversatie achter in de zaal over de biervoorziening. Ik heb de heren vriendelijk verzocht de conversatie te beëindigen of de zaal te verlaten. Ze mompelden iets over "waar bemoei je je mee, wij horen hier" maar verlieten toen toch de zaal. En vandaag lees ik in de krant de recensie over het concert van Joan as Policewoman. Dit concert is mede door het gekakel van het publiek in het water gevallen. Is hier sprake van een nieuwe trend? Hebben we hier van doen met de variant op het inmiddels wijdverbreide irritante kuchen en hoesten bij klassieke concerten?
[qvdd]
What’s imperative now is to restart six-party talks as soon as possible.
De Chinese regeringswoordvoerder Hong Lei roept Noord- en Zuid-Korea op te gaan praten na de beschietingen van vanochtend. Beide landen zouden meer moeten doen voor de vrede. Maar moet China ook niet eens wat doen?
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“If you talk to General Petraeus, I think he would argue that part of the success in Iraq involved reaching out to people that we would consider to be Islamic fundamentalists, but who were willing to work with us because they had been completely alienated by the tactics of Al Qaeda in Iraq”
Obama denkt duidelijk na over praten met de Taliban om de oorlog in Afghanistan – welke de VS aan het verliezen zijn volgens de president – tot een goed einde te brengen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.