Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Windmolens zijn vet
Windmolens zijn goed vet! Windmolens maken ons onafhankelijk van die Arabieren die alleen maar foute dingen met oliegeld doen. Windmolens leveren geen stankoverlast stinken niet. Windmolens helpen ons af van de vragen over het niet halen van de Europese normen dat Europese gezeur over C02 normen in een jaar dat niemand wat kan schelen.
En nee, we gaan die windmolens niet subsidiëren natuurlijk. Dat soort linkse hobby’s zijn oneerlijk voor de hardwerkende belastingbetalers. Nee, we gaan ze betalen met een aandelenplan! Jawel, aandelen. U weet wel, die oer-Hollandse uitvinding van de VOC. Natuurlijk staat het iedereen vrij om te beslissen of ze windmolenaandelen kopen. Maar echt vaderlandslievend is het natuurlijk niet. Wil je soms dat al die moslims uit die olielanden met ons geld het land hier overnemen en de Sharia invoeren?
Kom! Wees een echte Nederlander en koop een aandeel en hou Nederland zuiver!
………..
Nah…
Dat is het ook niet.
Bas Heijne gaf in een lezenswaardig stuk aan dat er een ander antwoord moet komen op het populisme. Hij drukt het als volgt uit:
“Wie er tegenin wil gaan, zal een nieuwe, aansprekende taal moeten leren spreken. Die taal moet, net als de taal van het populisme, vanuit de dagelijkse praktijk uitgaan, speels en uitdagend, zuigend en aanvallend zijn. Minder beginselen, graag, en wat meer passie.”
De formatie en de angst voor het populisme
Eén editorial in de Franse linkse kwaliteitskrant Le Monde over de Nederlandse politieke situatie en de hele journalistieke wereld wil kunnen laten zien dat ze Frans kunnen lezen (de Trouw, PowNed, JOOP, De Volkskrant). Le Monde stelt dat Nederland (en België) aan populisme lijden: in Nederland hebben de grote partijen het laten gebeuren dat de islamofobe, anti-Europese, egoïstische partij van Wilders is uitgegroeid tot een grote macht en nu waren zij gedwongen om met hem te onderhandelen. Wat uiteraard gedoemd was te falen.
Ik denk niet dat het populisme het probleem is dat deze formatie zo moeilijk maakt. De reden dat de formatie zo moeilijk loopt, is volgens mij het onvermogen van de grote, gevestigde partijen om met elkaar samen te werken. De formatie over Paars+ faalde op de onwil van de VVD om samen te werken met de PvdA. De PVC formatie loopt nu spaak op de instabiliteit van het CDA. De laatste serieuze mogelijkheid (een middencoalitie) was al uitgesloten door de PvdA, voor dat hierover onderhandeld was.
De vraag is waarom de grote partijen er niet uit kunnen komen. Waarom ze niet in staat zijn om een compromis te sluiten. Dan wel over een linkervariant, een rechtervariant of een centrumvariant. De rek en veerkracht lijkt uit de consensusdemocratie verdwenen te zijn. De regeringspartijen durven geen verantwoordelijkheid meer te nemen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Nooit meer de premier op een skateboard

Onlangs was demissionair minister van sport Ab Klink te zien bij een voetbalwedstrijd op het WK in Zuid- Afrika. Klink was weinig naar de wedstrijd aan het kijken en veel naar zijn Blackberry. Hij bleek bezig met een zeer grote bezuiniging op de zorg, nodig vanwege budgetoverschrijdingen.
Misschien getuigt het niet grote interesse voor het wel en wee van het Nederlands Elftal – hoewel de wedstrijd Nederland – Japan ook gewoon erg saai was – maar het is wel een verademing vergeleken met Klinks voormalig politiek leider, Balkenende. Die zou ook als Nederland op de rand van een burger- oorlog zou hebben gestaan nog met een biertje in de ene en een oranje vuvuzela in de andere hand op de tribunes te vinden zijn geweest. En dat is dan nog alleen maar tijdens de wedstrijd. De daarna volgende vertoning van JPdeMP die klef doet met voetballers en voetbalbobo’s zou nog veel gênanter geweest zijn. Klink weet tenminste dat een bezuiniging van 1,4 miljard belangrijker is dan een voetbalwedstrijd.
Het vertrek van Balkenende betekent ook het einde van de tenenkrommende popi-jopi ‘de politiek komt naar de burger toe’ taferelen rond de oud-premier. De lijst van dieptepunten is lang: het Henny Huisman-debat, Birgit en Katja, RTL Boulevard, de NS-fiets in Vancouver, het skateboard-incident, het ‘Fuck drugs’ t-shirt. Maar het allerergste was uiteraard die stupide 100 dagen tour. Waarmee we meteen een aantal andere fout kleffe politici in het vizier hebben: Wouter Bos en Ronald Plasterk, ook wel bekend als ‘de sweater’ en ‘de hoed’. Bos is voorlopig huisman en Plasterk gewoon kamerlid. Ook in de categorie ‘opgeruimd staat netjes’: Rita Verdonk, voormalig favoriete gast op feestjes van bouwend en truckrijdend Nederland.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.