Lang leve de rechter!

door mr. Robert Peter Kuijper Judgebashing is de nationale, zelfs internationale hobby geworden. In het politieke debat, maar ook in de media en op elk digitaal forum klaagt men over “vervelende” rechters die er alleen zijn voor de rijken, criminelen vertroetelen en vrijspreken op grond van vormfouten – hoewel dat al jaren nauwelijks nog gebeurt – en zich ten onrechte met politiek bemoeien. Populistische politici en regeringsleiders lamenteren over ‘diskastocratie’ en proberen met wisselend succes de rechterlijke macht aan banden te leggen en politiek te immuniseren tegen vervolging. Zes jaar geleden deden de uitspraken over het stikstofbeleid en de Urgendazaken veel stof opwaaien. Klaas Dijkhoff stelde in reactie op de eerste uitspraak zich te ergeren aan rechters die “creatief of te extensief gebruikmaken van de regels die er zijn en dingen opleggen. Dat mensen steeds naar de rechter stappen is ook vaak bloedirritant. Dat zijn ook nog vaak mensen met een andere mening dan wij, die daar tijd in steken.” [1] Ja. Stelt u zich toch eens voor dat mensen met een andere mening dan de wetgever de rechter vragen om ervoor te zorgen dat de Staat zich aan nationale en internationale wet- en regelgeving houdt. Dat wil toch niemand? Politici hebben zich nooit zo al geërgerd getoond over moeizaam verworven burgerrechten wanneer die botsen met door hen gewenst beleid als in de laatste jaren. Vaker niet dan wel is het beperken of desnoods afschaffen van die rechten dan de knee-jerk reactie. De oerdrang om ongehinderd te kunnen doen wat men wil omdát men het wil is sinds de intrede van het New Public Management – het besturen van een land vanuit de optiek van effectiviteit en kostenbesparing in plaats van het te regeren – alleen maar toegenomen. Politici worden bovendien gedreven door scoringsdrang. Elke belofte – hoe belachelijk en abject ook – aan het electoraat die wordt waar gemaakt levert weer zetels op. Zo stelde voormalig VVD-Kamerlid Joost van Taverne dat: “De regering mag niet meer door de rechter in de wielen worden gereden als ze beloftes aan de kiezer wil uitvoeren” en diende een wetsvoorstel in om de bevoegdheid van rechters om de rechtmatigheid van wet- en regelgeving te toetsen aan hoger nationaal en internationaal recht te verbieden. Overigens is niet het feit dat de rechter onjuiste beslissingen neemt het probleem, maar dat de overheid gezichtsverlies lijdt. Om dat te voorkomen hebben politici vrijwel alles over. Voor politici is er geen hoger doel, geen hogere autoriteit dan de vox populi, populisten doen graag geloven dat ‘het volk’ één wil en gedachte heeft, met één stem spreekt en dat de meerderheid ten aller tijden niet alleen gelijk moet krijgen, maar ook altijd gelijk heeft. Het doet er ook vaak niet toe of de gewenste maatregel zinvol is en het beoogde doel kán bereiken, noch wat de negatieve gevolgen er van zijn als deze maar tegemoet komt aan de ‘wil van het volk’ en het electorale eigenbelang. Recht, en vooral rechtspraak is echter geen kwestie van waan van de dag en tenzij de ‘wil van de meerderheid’ ondergeschikt is aan wet- en regelgeving is dictatuur van de absolute meerderheid nog steeds dictatuur. In een democratische rechtstaat zijn politici in de eerste plaats hun eigen begrenzer. Daarom zouden zij juist de – overigens door hen zelfgemaakte regels – die hen in de weg zitten juist moeten verwelkomen en beschermen. Maar men vindt het gemakkelijk om die op te heffen, te negeren of te omzeilen. Juist daarom is de rechterlijke macht zo cruciaal, want die staat dat niet toe. De rechterlijke macht geniet in Nederland al jaren aanzienlijk meer vertrouwen dan de Tweede Kamer en de regering, zo blijkt uit continu onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau. Toch neemt de kritiek toe en Dijkhoff en Van Taverne zijn zeker niet de eerste, laat staan de enige, criticasters. Minister Opstelten van Justitie en Veiligheid vond dat de rechterlijke straftoemetingsvrijheid moest worden beperkt door het invoeren van minimumstraffen bij recidive. [2] Thierry Baudet [3] en Joost van Taverne [4] zouden graag zien dat de bevoegdheid van de rechter om wetten te toetsen aan verdragen wordt afgeschaft. “In Nederland is niet het parlement heer en meester over wetten, maar de rechter” klaagden zij. “Een rechtsstaat is geen rechtersstaat” stelde Baudet. En Geert Wilders wilde een paar jaar geleden zelfs dat de onpartijdige, onafhankelijke, voor het leven benoemde rechter moest worden ontslagen ingeval deze “te lage straffen” oplegde, hoewel de PVV bij monde van Lillian Helder dat voorstel weer snel heeft ingetrokken. [5] Het siert Helder dat zij zich uitdrukkelijk distantieerde van dat voorstel en zulks terecht beschouwde als onaanvaardbare aantasting van de democratische rechtsstaat. Van Taverne betoogde dat met zijn voorstel tot wijziging van art. 94 Grondwet de rechterlijke macht werd ontheven van de taak om een toets aan te leggen die naar zijn aard onderdeel behoort uit te maken van het wetgevingsproces. Baudet was het volledig met van Taverne eens wat toch, zeker gelet op zijn voorliefde voor historie, wat eigenaardig is gelet op de alarmerende overeenkomst tussen de strekking van het voorstel van van Taverne en die van het abjecte en infame Toetsingsarrest van de Hoge Raad uit 1942. [6] Het behoeve dan ook geen betoog dat deze kritieken, ondanks de ogenschijnlijke verdedigbaarheid ervan op het eerste gezicht kant noch wal raken. Om te beginnen ís er hoe dan ook geen democratische rechtsstaat zonder rechterlijke toetsing van wetten. De taak van de rechter die hem in Nederland op grond van de Trias Politica is opgedragen is immers die van rechtspreker en rechtsvormer en door combinatie van die twee bewaker van de rechtsstaat. Volgens Montesquieu’s theorie dient de Staat immers zo ingericht te zijn dat de drie machten van elkaar gescheiden zijn en elkaars functioneren bewaken. In Nederland is de Trias Politica overigens hoe dan ook niet volledig vormgegeven zoals Montesquieu voor zich zag. Zo geldt dat de wetgevende macht niet strikt is gescheiden van de uitvoerende macht, omdat de uitvoerende macht – de regering – ook wetgevende bevoegdheden heeft in de vorm van Algemene Maatregelen van Bestuur en Koninklijke Besluiten. Sterker nog, in sommige gevallen omzeilt de regering de Staten-Generaal en gaat regelrecht tegen diens uitdrukkelijke wensen in door in plaats van bij een wet in formele zin een onderwerp bij AMvB te regelen. [7] Ook geldt dat zelfs de lagere uitvoerende macht wettelijke voorschriften in het leven kan roepen in de vorm van gemeentelijke en provinciale regelgeving. Daar komt bij dat er al decennialang sprake is een vierde macht, het ambtelijk apparaat dat weliswaar formeel deel uitmaakt van de uitvoerende macht, maar ook steeds zelfstandiger is en zelfs een deel van de vervolgende en rechtsprekende magistratuur heeft overgenomen in het kader van punitieve bestuurlijke handhaving door de bestuurlijke boete en de strafbeschikking. Anders dan de politieke weeklagers menen, is het gelet op de scheiding der machten niet alleen wenselijk en toe te juichen, maar simpelweg noodzakelijk dat wanneer de wetgevende en uitvoerende macht – om nog te zwijgen over de ambtelijke macht – over de schreef gaan deze worden teruggefloten door de rechter. De eerste regel van de democratische rechtsstaat is immers dat de macht van de Staat wordt beperkt door de wetten van het land. De constitutionele toetsing die de Tweede Kamer zou moéten uitoefenen blijft echter nagenoeg volledig achterwege. Sterker nog, die wordt zo sterk verwaarloosd dat Staatscommissie parlementair stelsel in 2018 voorstelde om niettegenstaande art.120 Grondwet een Constitutioneel Hof in te stellen waardoor weliswaar niet de lagere feitenrechter wetten in formele zin kon toetsen aan de Grondwet, maar deze wel konden worden voorgelegd aan het centrale Constitutionele Hof welke de macht zou moeten toekomen om een met de Grondwet strijdige wet te vernietigen. [8]‘ In de politieke discussie ontstaat zelden of nooit een dialoog over de betekenis van de grondwet voor het onderwerp van debat’, stelde oud-Minister van Justitie Hirsch Ballin. ‘Er heerst een soort constitutionele stilte. Als een Kamerlid de grondwet al noemt, dan doen andere Kamerleden en de regering er doorgaans het zwijgen toe.’ [9] ls een wetgever opzettelijk de belangrijkste wet van het land, de Grondwet, aan zijn laars lapt en opzettelijk de boven nationale wetten gaande internationale mensenrechtenverdragen bewust en niet zelden opzettelijk schendt [10]; heeft de rechter geen andere keuze dan hard en duidelijk corrigerend op te treden. Om met oud- nationaal Ombudsman Alex Brenninkmeijer te spreken: “Als de politici binnen onze democratische instituties – de 225 leden van de Eerste en Tweede Kamer – hun kritische controlerende taken onvoldoende vervullen, dan komt de goede werking ons constitutionele systeem onder druk te staan. Wat is daarvan de consequentie? De democratische rechtsstaat treedt dan in het kader van checks and balances corrigerend op: de rechter corrigeert de wetgever.”  [11] Daarbij geldt dat de rechter, juist omdat deze anders dan de wetgevende macht niet democratisch is gekozen er juist is om niet zijn oren gedienstig naar de wil van de samenleving te laten hangen. Vanzelfsprekend is de democratie een groot goed, maar zoals Socrates en velen na hem hebben verklaard is democratie ook niet zaligmakend en is een te ver doorgevoerde democratie zelfs schadelijk. Niet onterecht zegt men wel dat de democratie zijn eigen grootste vijand is. Als elke schreeuw in de samenleving even hard mee zou tellen, zou er geen uniform bestendig beleid kunnen worden gevormd, zou er geen recht kunnen worden gesproken en zou de samenleving uiteindelijk uit elkaar vallen. Een land kan niet worden geregeerd door al haar inwoners en evenmin kunnen al haar inwoners gezamenlijk rechtspreken. Er is in Nederland bewust gekozen om burgers geen deel te laten nemen aan de besluitvorming in de rechtspraak, laat staan de geldigheid van uitspraken afhankelijk te stellen van dier goedkeuring. [12] Overigens doen rechters het blijkens onderzoek helemaal niet zo slecht als vaak wordt geroepen. [13] Rechters en leken leggen bijvoorbeeld bijna even veel gevangenisstraffen op. Weliswaar zijn de gevangenisstraffen van leken doorgaans zwaarder, maar ook leken kiezen blijkens herhaald onderzoek veel vaker voor een taakstraf dan voor een gevangenisstraf. Als rechters gevangenisstraf opleggen, zijn hun mildste oordelen juist strenger dan leken. Leken leggen wel veel vaker een geldboete op dan rechter, terwijl ironisch genoeg de meeste verdachten een geldboete minder erg vinden dan een taakstraf. Vanuit een democratisch oogpunt is het feit dat mensen mondiger worden op zichzelf een positieve ontwikkeling. Er is echter een verschil tussen mondigheid en kennis van zaken. De burger moet soms tegen zichzelf worden beschermd. Het is bijvoorbeeld prachtig om te roepen dat harder moet worden opgetreden tegen criminaliteit en dat politie en Justitie meer bevoegdheden moeten krijgen, maar die bevoegdheden beperken wel de rechten en vrijheden van álle burgers en veel eerder dan mensen denken. Zo geldt dat de Wet OM-afdoening – waarbinnen niet de rechter, maar de Officier van Justitie een sanctie oplegt – heeft geleid tot een vervolgingspraktijk waarin in veel gevallen wordt gekomen tot veroordeling en strafoplegging in zaken waar de rechter zou zijn overgegaan tot vrijspraak.[14] Hoewel het gelukkig om een klein deel van de bevolking gaat dat een hetze voert tegen de rechterlijke macht is dat deel nog steeds te groot vooral omdat dat deel onder de aanvoering van demagogische populistische politici radicaliseert en die politici die ontwikkeling zorgvuldig cultiveren. Zo weeklagen Wilders en zijn medestanders zonder enig bewijs voor hun narratief, al jaren over “linkse D66-rechters” die de politieke besluitvorming en uitvoering van beleid saboteren. Overigens bestaat er geen enkel bewijs dat rechters in overwegende mate lid zijn van of stemmen op D66, noch dat dit ook enige wijze wordt gereflecteerd in hun uitspraken, want bij het opplakken van het bij wijze van een ad hominem argument opplakken van het D’66 etiket vergeet men – voor zover men dat al wist – dat de overheid nog steeds het overgrote deel van de tegen deze gevoerde zaken wint. Wilders en zijn geestverwanten negeren vooral dat de rechter steeds vaker wetgeving en overheidsbeslissingen onderuithaalt om de simpele reden dat de kwaliteit van wet- en regelgeving in escalerend tempo achteruit vlíegt. De hand over hand toenemende kennelijke onrechtmatigheid van een groot deel van het overheidsoptreden is bekend aan iedereen met ook maar een fractie aan juridische kennis, maar dat sluit de meeste populistische demagogen uiteraard uit. De klachten over de lastige rechter zijn overigens niet nieuw en ook niet uniek voor Nederland. In totalitaire landen is de rechterlijke macht normaliter het eerste instituut van de rechtsstaat dat sneuvelt. In Polen werd de rechterlijke macht onder het regime van de PiSpartij monddood en vleugellam gemaakt, hetzelfde geldt in Rusland. In Amerika roepen Trump en Musk om het hardst dat ‘fake’ rechters moeten worden afgezet en dat de president boven de wet staat en in Israël wilde de – net als Trump van diverse strafbare feiten en machtsmisbruik verdachte – Netanyahu de macht van de rechter vergaand inperken. Want politiek is macht en macht veracht alles wat haar intenties belemmert. Bovendien is het voor politieke populisten in de politiek veel gemakkelijker en veiliger om de schuld van hun noodzakelijke nederlaag bij de rechter neer te leggen dan de boezem in eigen hand te steken en mans eigen fouten toe te geven vooral omdat hun even ignorante als malcontente achterban hen toch wel braaf nabauwt. Een sprekend voorbeeld hiervan is de felle kritiek op het vonnis van de voorzieningenrechter van de Rechtbank Den Haag van 20 februari 2025 [15] waarin deze – overigens volkomen terecht – het door de Minister van Asiel en Migratie opgelegde inreisverbod aan drie islamitische sprekers die door haar waren aangemerkt als extremistisch haatpredikers vernietigde. Onmiddellijk na deze uitspraak klommen Wilders en Minister in hun pen om geluid te geven aan hun frustraties over de rechter in kwestie terwijl zij, noch de niet juridisch geschoolde Minister van Justitie en Veiligheid ook maar één woord hebben gewijd aan het overheidsfalen dat dát de enige oorzaak is van de aan het adres van de rechter en zijn gezin geuite dreigementen. Want uiteraard lieten zowel Wilders als Ministers Faber en van Weel achterwege dat in het namens de Minister van Asiel en Migratie gevoerde verweer tegen het verzoek on het inreisverbod te vernietigen de overheid zélf aan de rechtbank had voorgehouden dat de door haar om advies gevraagde Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid had verklaard dat de sprekers niet konden worden aangemerkt als extremisten en dat niet werd voldaan aan de voorwaarden van het inreisverbod. Maar kennelijk had de rechter in hun ogen voorbij moeten gaan aan het volledig ontbreken van enig concreet bewijs en gewoon moeten doen wat zij en Wilders wilden louter omdat zij een afkeer hebben van moslims en de islam. Persoonlijk kan ik de beslissing van de rechter echter uitsluitend toejuichen. Intussen geldt dat het om al deze redenen niet alleen wenselijk, maar noodzakelijk dat de rechtspraak op een grotere afstand staat tot de man of vrouw op straat dan de democratische gekozen wetgevende of de aan de wetgevende macht verantwoording verschuldigde uitvoerende macht en waar nodig kritisch is op de politiek en door deze genomen besluiten. Politici zouden dat moeten respecteren, in plaats van wetsvoorstellen te in te blijven dienen om die de afstand juist kleiner maken louter om een mooie sier te maken bij het electoraat. Rechters zijn uiteraard net zomin onfeilbaar als wie dan ook en het rechterlijk systeem is wellicht niet perfect. Ook hoeft het men ook niet altijd eens te zijn met een uitspraak. Echter, om recht te spreken, vooral door het doen van naar verwachting onpopulaire, maar nodige, uitspraken is integriteit, moed en een rechte rug nodig, vooral wanneer men doorgaans daarvoor in de publieke en politieke opinie wordt gekruisigd. Daarom verdient de rechterlijke macht alle denkbare morele en feitelijke steun. Want in een tijd waarin die eigenschappen nauwelijks nog voorkomen bij politici komt de bescherming van de burger in Nederland nog altijd bij uitstek van de rechterlijke macht, daarom zeg ik vol overtuiging: Lang leve de rechter! [1] Leeuwarder Courant, 23 november 2019. [2] Kamerstukken II 2010/11, 32 417, nr. 14, p. 33. [3] https://politiek.tpo.nl/2013/11/30/hoera-joost-taverne-vvd-meer-toetsing-maar-geen-toetsing/ [4] Kamerstukken Tweede Kamer 2011/12, 33359 (R 1986). Memorie van Toelichting, pag. 3 [5] https://www.linkedin.com/post/edit/6614468532275150848/ [6] Hoge Raad 12 januari 1942NJ 1942/271 (Toetsingsarrest) [7] NRC Handelsblad 2 feb. 2015 Teeven zet bezuiniging rechtshulp door [8] Lage drempels, hoge dijken, Democratie en rechtsstaat in balans Eindrapport van de staatscommissie parlementair stelsel Boom – Amsterdam 2018, ISBN 9789024426690 nur 680 [9] Het recht dient om de macht te beteugelen, De Groene Amsterdammer 5 maart 2014 [10] Rechtbank Haarlem 15 september 2008, ECLI:NL:RBHAA:2008:BF1754 [11] Stikstof en Groninger Gaswinning: Een nieuwe rol voor de bestuursrechter? De Hofvijver, Montesquieu Instituut, 25 november 2019 [12] De burger als rechter: Een onderzoek naar geprefereerde sancties voor misdrijven in Nederland, onderzoek Nederlands Studiecentrum Criminaliteit en Rechtshandhaving (NSCR) en de Radboud Universiteit Nijmegen op verzoek van het Wetenschappelijk Onderzoek- en Documentatiecentrum (WODC), met medewerking van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS). [13] Rechtstreeks 2007 nr. 1 Leken en rechtspraak: moet, mag en wil de burger meedoen? ISSN 1573-5322. [14] Beschikt en gewogen, over de naleving van de wet door het openbaar ministerie bij het uitvaardigen van strafbeschikkingen, Een rapport van de procureur-generaal bij de Hoge Raad in het kader van het in art. 122 lid 1 Wet RO bedoelde toezicht G. Knigge C.H. de Jonge van Ellemeet Den Haag 2014. [15] Rechtbank Den Haag 20 februari 2025 ECLI:NL:RBDHA:2025:2566, ECLI:NL:RBDHA:2025:2567 ECLI:NL:RBDHA:2025:2568 Dit artikel is overgenomen van anti-populista. Artikelen op dat blog worden geschreven als bijbaan, dus mocht je het stuk waarderen kun je dat ook financieel laten blijken via deze link.

Foto: R4vi (cc)

Hoop versus chagrijn

COLUMN - De grote opkomst bij de Feminist March in Amsterdam gaf me weer wat hoop. Hoop dat mensen de zuurrechtse wind die over de aardkloot waait zo langzamerhand wel zat zullen worden.

Het valt toch niet vol te houden dag in dag uit het chagrijn van boze machtswellustelingen over ons heen te krijgen?

Wat zijn dan de tekenen van hoop dat het tij gekeerd kan worden?

De peilingen: volgens Maurice de Hond (in de tabel hieronder MdH) is de huidige coalitie de meerderheid in de Tweede Kamer kwijt en verliest ruim twintig zetels. Een trend die al wat langer gaande is, getuige ook de Peilingwijzer (in de tabel AP = alle peilingen).

Maar er is meer. Vandaag begint een 10- daagse estafettestaking tegen de bezuinigingen op het hoger en wetenschappelijk onderwijs. De aftrap is vandaag in Leiden  en 15 april wordt de staking afgesloten in Maastricht (zie persbericht).

In Amerika gingen wetenschappers afgelopen vrijdag de straat op tegen Trumps bezuinigingen op wetenschappelijk onderzoek.

Op Bluesky stelde iemand voor tegelijkertijd met Amerikanen te protesteren tegen de Trump dictatuur. In Amerika wordt op 14 maart een ‘nationale mars naar Washington’ gehouden. Op Bluesky werd het idee geopperd om dat hier te ondersteunen:

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Schermafbeelding minister Eelco Heinen bij WNL

Nieuw jaar, nieuwe VVD: van xenofoob populisme naar fiscaal populisme

ANALYSE, LONGREAD - door Bram van Gendt

Sinds 2023 probeerde de VVD kiezers aan zich te binden met ferme taal over asielmigratie. De partij liet het kabinet Rutte IV vallen om een verkiezingscampagne te voeren die volledig om dit marginale thema moest draaien (we hebben het over slechts enkele tienduizenden asielmigranten per jaar). Deze roekeloze en machtsbeluste koers heeft de VVD, zoals inmiddels duidelijk is, niets opgeleverd. De PVV zette de toon op dit onderwerp en behaalde een klinkende overwinning met de inhoudsloze leus “De Nederlander op 1”. Hiermee werd gesuggereerd dat oorspronkelijke Nederlandse burgers benadeeld worden door een links-liberale elite, die vooral prioriteit gaf aan linkse hobby’s zoals ‘klimaatgekte’ en het verspillen van geld aan ‘asieltuig’. Vooral dat laatste sentiment sloeg aan bij kiezers, nu asielmigratie hoog op de politieke agenda stond: de uitgeknepen burger die zijn zuurverdiende geld ziet verdwijnen in de zakken van asielzoekers.

Het gevolg was dat de VVD ervoor zorgde dat de PVV van 17 naar 37 zetels steeg. Door deze politieke crisis, mede veroorzaakt door Brekelmans (die in een stuk in EW Magazine de deur voor de PVV op een kier zette) en Yesilgöz, zitten we nu opgescheept met het meest radicale kabinet in de parlementaire historie. De rampzalige gevolgen voor de kwaliteit van het openbaar bestuur zijn al zichtbaar: onder asielminister Marjolein Faber wordt de gehele asielketen de komende jaren ontmanteld, terwijl wekelijks symboolpolitiek wordt opgevoerd. Ik vermoed dat historici haar over enkele decennia zullen aanwijzen als een van de slechtste, zo niet dé slechtste minister ooit. Een andere bewindspersoon die die de twijfelachtige eer kan verdienen, en waarvoor de VVD eveneens verantwoordelijk is, is minister Femke Wiersma. Haar ministerschap is dan ook als volgt samen te vatten: het geld voor boeren om de omslag te maken is verdwenen, en nu wordt er maar wat geïmproviseerd.

Foto: Rijksoverheid, Ministerie van financiën, minister Eelco Heinen, foto Martijn Beekman

De toxische fusie van het marktfundamentalisme en etno-nationalisme

ANALYSE, LONGREAD - door Bram van Gendt

Op dit moment vindt er een betreurenswaardig versmelting plaats van enerzijds het neoliberalisme en anderzijds populistisch etno-nationalisme. In dit stuk zal ik kort uitleggen wat beide politieke beleidsfilosofieën inhouden, inclusief hun historische achtergrond. Vervolgens zal ik expliciteren op welke manier deze fusie van beide ideologieën tot uitdrukking komt en hoe beide ideologieën elkaar complementeren. Tot slot zal ik, op basis van mijn persoonlijke opvattingen, laten zien hoe de samenleving wél ingericht moet worden en aantonen dat er ook gematigde versies van beide ideologieën bestaan die goed te combineren zijn met een pluriforme, multiculturele postmoderne samenleving.

De Homo Economicus en de wonderen van de marktwerking

Het neoliberalisme is een politieke beleidsfilosofie die sinds de jaren ’70 is opgekomen. De kern is dat de overheid kleiner en slagvaardiger diende te zijn. De kerntaken van de overheid zouden zich beperken tot het fungeren als markmeester en toezichthouder. Delen van de publieke sector moesten zodoende vermarkt worden. Daarnaast zouden delen van de sector op afstand moeten komen te staan, zodat ze niet meer onderdeel uitmaakten van het bureaucratische, centrale overheidsapparaat. De overheid zou daardoor eveneens dichter bij de burger komen te staan.

Naast deregulering en decentralisatie van de overheid is er een evident mensbeeld te ontwaren dat is geworteld in macro-economische marktprincipes afkomstig uit de school van de achttiende-eeuwse econoom Adam Smith. Dit mensbeeld houdt in dat de mens een Homo Economicus is die volledig rationeel handelt om zijn eigen belangen en de bijbehorende (financiële) middelen te maximaliseren. De consequentie daarvan is dat de mens in een permanente concurrentiestrijd verkeert en dat de overheid deze strijd zoveel mogelijk moet faciliteren. Het mensbeeld is dus zeer individualistisch van aard; deze trend van individualisering is de afgelopen decennia verder tot wasdom gekomen door technologische en sociaal-economische ontwikkelingen, zoals digitalisering en een relatief hoge bestaanszekerheid, waardoor het idee is ontstaan dat de mens meer op eigen benen kan staan: zelfredzaamheid.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Marlies van Wijngaarden (cc)

Een volk dat proleten vereert

Is het u ook opgevallen, die overdreven haat die Frans Timmermans plotseling ten deel valt sinds hij voortrekker is voor de lijstcombinatie van PvdA en GroenLinks? Zo kreeg ik vanuit het niets een serie appjes van een tante: dat de voormalige Eurocommissaris een ramp voor het land zou betekenen, aangezien hij als ‘klimaatpaus’ zoveel kapot had gemaakt voor het bedrijfsleven.

“PvdA pluche socialisten! Stikstof en palletbrandstof waarvoor bomen gehakt moeten worden. Door zijn gedram komen veel bedrijven op de rand het het faillissement. Alles wordt in Nederland kapot gemaakt.” Ze eindigde haar tirade met “Walgelijk mens!!” Ik neem maar aan dat ze daarmee Timmermans en niet mij op het oog had.

Afkeer van fatsoen en intellect

Bovenstaande sentimenten zie ik geregeld weerspiegeld op social media. De laatste dagen gaat het over de enorme bedragen wachtgeld waar ‘ons Frenske’ tijdens de verkiezingscampagne aanspraak op maakt. Media nemen dit frame gretig over, met ‘scherpe’ vragen of Timmermans inderdaad multimiljonair is (geschat vermogen: €4,3 miljoen). Gek is dat, ik hoor die vraag nooit stellen aan de schijnbaar sobere premier Mark Rutte, die goed zou zijn voor een vermogen van twee miljoen euro.

Op de een of andere manier worden dit soort frames zorgvuldig bewaard voor politici en bestuurders van progressieve snit, die met twee woorden kunnen spreken en weten hoe je tafelservies behoort te gebruiken. Eerder al werd Sigrid Kaag gebombardeerd tot elitaire heks en Rob Jetten tot klimaatdrammer. Zoek eens op Twitter op ‘het Kaagmens’ en je treft zelf columnisten in een landelijke krant die deze verontmenselijkende term gebruiken.

Foto: Provincie Overijssel (cc)

Vechten voor democratie

RECENSIE - Jarenlang was Mein Kampf in Nederland verboden. Een vergissing, meent historicus Ewout Kieft. Want als je de democratie weerbaar wilt maken, schrijft hij in zijn boek Vechten voor democratie, moet je de zwakke plekken van dit politieke systeem kennen. Adolf Hitler kende ze maar al te goed. Lees zijn boek en wees gewaarschuwd, is de boodschap van Kieft.

Een van die zwakke plekken die Hitler meende te kunnen gebruiken voor zijn beweging was dat de grote massa van de bevolking compromispolitiek niet begrijpt. Je behaalt meer succes als je compromisloos vasthoudt aan je ideeën, nooit fouten toegeeft en onredelijk durft te zijn. ‘En als je aangesproken wordt op een onwaarheid, corrigeer die niet, maar doe er nog een schepje bovenop,’ aldus interpreteert Kieft de aanpak van de nazi’s. Daarmee brengt hij de vorige Amerikaanse president in beeld. De actualiteit van Mein Kampf voor de Nederlandse democratie vind ik moeilijker te bepalen. Hitler bouwde zijn politiek op het idee dat de grote massa niet rationeel is en alleen in beweging gebracht kan worden door op gevoelens te spelen. Om deze ‘simpele zielen’ achter je te krijgen was het van belang de strijd te concentreren op één vijand waarin al ‘het kwaad’ van de wereld werd geconcentreerd. Mythische beelden over de wederopstanding en wederopbloei zouden daarbij moeten helpen. Op de uiterst rechtse flanken van de Nederlandse politiek zijn misschien nog schimmen van deze politieke ideologie te vinden. Maar als het om zwakke plekken gaat moeten we denk ik toch naar andere kenmerken van de hedendaagse Nederlandse democratie kijken.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Foto door Wisconsin Center for Investigative Journalism (CC)

In Wisconsin hangt de democratie aan een zijden draadje

ANALYSE - “Als ik word verkozen als gouverneur”, belooft Tim Michels, “verliest de Republikeinse partij nooit meer een verkiezing in Wisconsin.” Michels, de Republikeinse gouverneurskandidaat in Wisconsin, steekt zijn plannen niet onder stoelen of banken: met de Republikeinen aan het roer gaat de democratie op de schop.

Vandaag is de laatste dag van de Amerikaanse verkiezingen. Om de twee jaar kiezen Amerikanen hun vertegenwoordigers voor het Huis van Afgevaardigden en één-derde van de Senaat. Daarnaast kiezen de Amerikanen ook hun lokale volksvertegenwoordigers en een groot deel van de gouverneurs in de zogeheten midterms.

Inflatie, abortus en zorgen over de economie staan in het middelpunt van de aandacht. Door de grote media-aandacht naar deze hot topics dreigt één onderwerp in de vergetelheid te geraken: de Republikeinse aanval op de democratie. En die dreiging merken ze in Wisconsin.

Een derde

De Republikeinse uitholling van de democratie is geen nieuw fenomeen in Wisconsin. Vier jaar terug gingen Democraten massaal naar de stembus. Trump en de ontevredenheid met het Republikeinse bewind waren de perfecte ingrediënten voor een Democratische overwinning. En jawel, 53 procent van de stemgerechtigden koos een Democraat voor het Lagerhuis van Wisconsin. Maar de verkiezingswinst bleef uit: Democraten wonnen een derde van het aantal zetels.

Foto: EU2017EE Estonian Presidency (cc)

Populisme? Of Rutte-doctrine?

Gastbijdrage door Frank Huysmans

Moest het parlement nou echt zes uur lang debatteren met de minister-president over hoe en waarom hij sms’jes verwijderde van zijn oude Nokia? Het is oorlog in Europa. Gas, stroom en benzine zijn onbetaalbaar. Asielzoekers slapen op stoelen. Door stikstof ligt de bouw stil. En wat doet de oppositie in de Kamer? Die grijpt een bericht in de Volkskrant aan om populistisch op de premier in te hakken.

Zo ziet althans De Correspondent-correspondent Jesse Frederik het. In een column die hij uitsprak bij Raad van State noemt hij het onderzoekspopulisme: “Appjes, sms’jes, notulen, nota’s, notities, conceptverslagen, brieven, faxen, telegrammen, rooksignalen – alles moet boven water.” Alleen al van dit spervuur aan informatieverzoeken gaat de suggestie uit dat de regering cruciale informatie achterhoudt. En dus gewantrouwd moet worden.

Boze Kamerleden en een geïrriteerde premier: gefundenes Fressen voor de nieuwsmedia. Juist daarom moeten zij zich niet in dit spelletje laten meeslepen, zegt Frederik. De echte schandalen liggen voor het oprapen in documenten die al openbaar zijn maar waarvoor niemand zich interesseert. Zie de toeslagenaffaire. Die had al veel eerder aan het licht kunnen komen. Indicaties waren er genoeg; die vielen alleen niemand op. Men had het te druk met ophef.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Patrick Rasenberg (cc)

De media en het rechts-populisme

OPINIE - Anet Bleich en Natascha van Weezel schreven een boek over de omgang van de media met rechts-populistische partijen: De Houdgreep. Bleich: „In de regel is dat tamelijk kritiekloos. Terwijl die partijen zelf voortdurend afgeven op journalisten. Het is bijna masochistisch van de journalistiek.” Toch blijven journalisten aan de PVV en het FvD trekken omdat ze hopen te kunnen scoren met ophef en vertier. Behalve een waarschuwing voor het ondemocratische gehalte van met name FvD is het boek een kritiek op de media die primair voor de spanning en sensatie achter Wilders en Baudet aanlopen.

Moet je dan geen aandacht besteden aan deze partijen? Op deze vraag geeft het boek helaas geen bevredigend antwoord. Bleich en van Weezel stellen wel het argument ter discussie ‘dat de rechtse populisten er bij horen en dat hun verhaal evenzeer moet worden gehoord als dat van alle anderen.’ Ze beschouwen het als een valkuil voor de media ‘dat je PVV en Forum afschildert als gewone, tamelijk onschuldige partijen’. Ze verwijzen naar Léonie de Jonge die onderzocht waarom rechts-populistische partijen in Wallonië zo weinig succes hadden. Dat had volgens haar vooral te maken met de manier waarop de media met extreemrechts omgingen. Ze behandelen extreemrechtse partijen als zodanig en niet als ‘gewoon’. Bleich en Van Weezel citeren een fundamentele vraag van De Jonge: ‘Ben je hoeder van de democratie of passief doorgeefluik?’.

Foto: Terence Faircloth (cc)

Moorddadige identiteiten

RECENSIE - Amin Maalouf is in 1949 geboren in Libanon. Sinds zijn ouders in 1976 vluchtten voor het religieus geweld in hun land woont hij in Frankrijk. Zoals zoveel immigranten kreeg hij vervolgens jarenlang de vraag voorgelegd met welk land hij zich het meest verbonden voelde. Maalouf verklaarde dan altijd zijn liefde voor beide landen als onderdeel van zijn identiteit.

‘Identiteit valt niet op te delen, noch in helften, noch in derden, noch in hokjes. Ik heb niet meerdere identiteiten, ik heb er slechts één, opgebouwd uit al die facetten die me hebben gevormd, volgens een unieke dosering die bij iedereen anders is.’

Dit schreef hij meer dan twintig jaar geleden aan het begin van zijn boek Moorddadige Identiteiten dat nu opnieuw is uitgebracht in de serie Davidsfonds Essays. Een terechte heruitgave van een nog steeds actueel betoog van een ervaringsdeskundige over de heilloze weg van identiteitspolitiek. Met een hartstochtelijk pleidooi voor diversiteit en humanisme. Maalouf schreef zijn verhaal in de nadagen van de burgeroorlog in Joegoslavië en van de genocide in Ruanda. Hij ziet mensen in reactie op de voortschrijdende mondialisering terugvallen op hun eigen gemeenschap of religie met alle risico’s op gewelddadige conflicten. Zoals in zijn geboorteland waar de maatschappij cultureel en institutioneel is opgedeeld in streng van elkaar gescheiden religieuze groepen. Dat ’tribalisme’ ziet hij in het westen groeien. En het zet hem aan het denken over de betekenis van identiteit en diversiteit.

Volgende